ตอนที่ 22 เหมือนเป็นคนอื่น

          ไพลินนั่งรอเมสันกลับจนเผลอหลับไปบนโซฟากลางห้องโถงใหญ่ รู้ตัวอีกทีก็ถูกชายหนุ่มอุ้มขึ้นมาบนห้องนอนแต่ไม่ใช่ห้องนอนของเธอ มันคือห้องนอนของเขา

            “ทำไมถึงไปนอนข้างล่าง ห้องนอนมีทำไมไม่นอน” ชายหนุ่มถามทั้งที่รู้คำตอบดีว่าเธอรอเขา…ร่างบางถูกวางลงบนเตียงใหญ่ที่หนานุ่มโดยมีชายหนุ่มนอนตะแคงมือเท้าคางหันหน้ามาหา

            “เอ่อ…ลิน..ลินรอไมร่าน่ะค่ะไม่ได้คุยกันแบบนาน ๆ หลายวันแล้ว” เธอแก้ตัว…แต่ท่าทีดูเขินอายเขา

            “ไมใช่ว่ารอฉันหรอกเหรอ” น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยถามแต่นัยน์ตาแฝงไว้ด้วยความไม่สบายใจจนหญิงสาวสังเกตได้…เธอมองสู้สายตาเขาก่อนจะถามออกไป

            “คุณมีเรื่องไม่สบายใจอะไรหรือเปล่าคะ”

            “หน้าตาฉันฟ้องเธอขนาดนั้นเลยหรือไง” เขามองเธออย่างอ่อนโยนเหมือนกับว่าอยากจะเก็บภาพสวยงามตรงหน้าไว้ให้นานที่สุด นิ้วเรียวยกขึ้นเกลี่ยแก้มขาวอมชมพูเบา ๆ อย่าง   ทะนุถนอม รอยยิ้มที่เจือไปด้วยความกังวลนั้นไพลินแน่ใจว่าเธอไม่เคยเห็นมันจากเขามาก่อน

            “หนูพอจะช่วยอะไรคุณได้บ้างมั้ย”

            “แล้วเธออยากช่วยอะไรล่ะ”

            “ความไม่สบายใจที่คุณมียังไงคะ…หนูช่วยอะไรได้บ้างหรือเปล่า” น้ำเสียงที่อ่อนหวานพร้อมดวงตาใสซื่อที่มองมายังเขาตอนนี้ทำให้เมสันแทบบ้าเมื่อคิดว่าวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่เขาจะได้ใกล้ชิดเธอ

            ชายหนุ่มต้องยอมในข้อเสนอของนางแบบสาวเพราะไม่อย่างนั้นคนที่จะเดือดร้อนคือเมียเด็กของเขาคนนี้ เป็นครั้งแรกที่เมสันไม่อยากให้ใครรู้ถึงความสัมพันธ์ของเขาและไพลินเพราะหากมีใครรู้แล้วมันจะทำให้เธอเดือดร้อนการอยู่ในที่ลับคงจะดีที่สุด เขาไม่ได้กลัวว่าตัวเองจะเดือดร้อนแต่ไพลินยังไร้เดียงสานักที่จะรับมือกับผู้หญิงอย่างซาร่า เวลานี้เขาจึงต้องยอมรับข้อเสนอนั้น

            “แค่เธอเป็นเด็กดีแบบนี้ก็ช่วยฉันแล้ว…สัญญาได้ไหมไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอจะฟังฉันมากกว่าฟังคนอื่น… สัญญากับฉันได้ไหมลิน” ไพลินไม่ได้เข้าใจในสิ่งที่ชายหนุ่มพูดเพราะเอาเข้าจริงตอนนี้เธอรู้สึกงงไปหมดกับท่าทีแปลก ๆ ของเมสัน ไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจะแสดงท่าทางแบบนี้ออกมา มันเหมือนกับว่าเขากำลังมีปัญหาที่ยังหาทางออกไม่ได้ในตอนนี้ แต่จะเป็นเรื่องอะไรนั้นเธอก็ไม่อาจรู้และเขาก็ไม่บอกเธอให้รู้

หญิงสาวพยักหน้ารับในสิ่งที่ชายหนุ่มขอแม้เธอจะยังไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการจะบอกก็ตาม เมสันกระตุกยิ้มบาง ๆ… มันช่างเป็นยิ้มที่เขารู้สึกว่าหดหู่ที่สุดเท่าที่เคยมีในชีวิต

ชายหนุ่มค่อย ๆ พลิกตัวคร่อมร่างบาง มือหนาเริ่มสอดเข้าใต้ชุดนอนเนื้อดีแล้วลูบไล้ผิวเนื้อเนียนนั้นอย่างแผ่วเบาพร้อมกับจัดการเปลื้องอาภรณ์ที่ขวางกั้นทั้งของเขาและเธอออกไปจนพ้นกาย…ร่างเปลือยเปล่าที่เผยต่อหน้าเขาตอนนี้ช่างราวกับปะติมากรรมชั้นเอก…เมสันสูดหายใจเข้าลึก ๆ ร่างกายเครียดขึงไม่ต่างจากอารมณ์และสีหน้า…เธอเป็นของเขา…เขาคือเจ้าของเธอ…เป็นคนแรกของเธอ.,..และจะเป็นคนเดียวที่ได้ครอบครองตลอดไป…อย่าหวังว่าใครหน้าไหนจะมาทับรอยได้…ชายหนุ่มคิดในใจก่อนจะเริ่มประทับตราความเป็นเจ้าของบนร่างบางอีกครั้ง

ไพลินรู้สึกตัวอีกครั้งก็เมื่อถูกความเย็นกระทบผิว เธอบิดกายเล็กน้อยเพราะความเขินอายแต่เมสันก็ไม่เปิดโอกาสให้ร่างงามนั้นได้ถอยหนี ทั้งมือทั้งปากทำหน้าที่มอบความสุขกับคนใต้ร่างอย่างช่ำชองจนความรู้สึกหญิงสาวเตลิดไปไกล ยิ่งตอนที่ใบหน้าคมซุกไซ้อยู่ระหว่างกลางร่องอกตูมนั้นไพลินก็รู้สึกเหมือนว่าเธอกำลังล่องลอยอยู่บนอากาศ ความเสียวซ่านจากการกระทำของเขาทำให้เธอต้องเผลอแอ่นอกรับความสยิวนั้นอย่างลืมอาย

สัมผัสจากชายหนุ่มครั้งนี้ไพลินรู้สึกว่ามันช่างต่างจากทุกครั้งที่เขามีความสัมพันธ์กับเธอ ทุกครั้งที่ผ่านมาถึงแม้เขาจะอ่อนโยนแต่ก็ยังแฝงไปด้วยความเอาแต่ใจ แต่ครั้งนี้เขากลับใจเย็นที่จะมอบความสุขให้เธออย่างช้า ๆ และไม่เอาแต่ใจเหมือนทุกครั้ง

ความเสียวแผ่ซ่านไปทั่วกายสาวเมื่อมือหนาและลิ้นทำหน้าที่ประสานกันได้อย่างไม่บกพร่อง ร่างบางแอ่นโค้งตามอารมณ์หวามราวกับว่าต้องการบดเบียดกายเข้าหาร่างหนาเพื่อให้เขาสัมผัสเธอได้อย่างแนบชิดยิ่งขึ้น ความรัญจวนเริ่มตีรวนบริเวณช่องท้องจนเธอต้องครางออกมา

เสียงครวญครางที่แสนหวานนั้นส่งผลให้ชายหนุ่มปวดร้าวแก่นกายยิ่งนักแต่เพราะอยากใช้เวลาแห่งความสุขครั้งนี้ให้นานที่สุดเขาจึงต้องฝืนทนไว้

ใบหน้าคมคร้ามไถลต่ำลงมาเรื่อย ๆ ลากผ่านสะดือสวยและหน้าท้องที่แบนราบไปหยุดอยู่ที่สวนหย่อมต้องห้าม ทำเอาใจดวงน้อยของหญิงสาวนั้นหวิวไหว

สัมผัสที่อ่อนนุ่มเริ่มบรรเลงรุกล้ำเข้ามาในเขตต้องห้ามอย่างต่อเนื่องไม่เว้นจังหวะให้เจ้าของได้หายใจ ส่งผลให้ร่างบางเริ่มหมดความอดทนในการควบคุมตัวเอง เนื้อตัวบิดเกลียวไปตามอารมณ์หวิว เรียวลิ้นสากที่ละเลงอยู่ท่ามกลางหุบเขาเล็กนั้นทำให้ห้องทั้งห้องคุกรุ่นไปด้วยเสียงครวญครางที่หวานล้ำสำหรับเมสัน จนถึงที่สุดของการสำรวจหุบเขาอิ่มน้ำนั้นชายหนุ่มก็เปลี่ยนจากเรียวลิ้นเป็นมังกรใหญ่ประจำกายเข้าไปแทน

เพลิงรักที่โหมกระหน่ำอย่างหนักจนสุดทางรักทำให้ทั้งสองร่างรู้สึกราวกับว่าล่องลอยราวกับจะปลิดปลิวจนหญิงสาวต้องกรีดร้องออกมา ในขณะที่ชายหนุ่มก็คำรามราวกับเสือที่บาดเจ็บ แต่เป็นการบาดเจ็บที่สร้างความสุขสมอย่างหาที่สุดไม่ได้

              -------------------------------------

ไพลินตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่เคว้งขว้างไม่มีแม้เงาของคนที่มอบความสุขให้เธอในค่ำคืนที่ผ่านมา ไม่มีทั้งเพื่อนสาวอย่างไมร่ามาร่วมโต๊ะอาหารเช้า รายแรกนั้นมีอาแจ้งว่าเขารีบออกไปทำงานแต่เช้าโดยไม่รับอาหารเช้า ส่วนไมร่านั้นก็มีกิจกรรมที่มหาลัยแต่เช้าจึงต้องรีบไป

“นายฝากบอกว่าถ้าหากคุณไพลินต้องการลองนั่งรถประจำทางกลับเองก็ให้บอกนะครับ นายอนุญาต” เจเดนบอกกับเธอหลังจากมาส่งที่มหาลัย

“ช่วงนี้คุณเมสันงานยุ่งเหรอคะ”

“เอ่อ…ครับ”

“แล้วถ้าหนูอยากให้มารับไปหาคุณเมสันที่บริษัทเหมือนเดิมล่ะคะ”

“ช่วงนี้นายจะออกไปพบลูกค้าข้างนอกตอนบ่ายเกือบทุกวันครับแล้วก็คงไม่กลับเข้าบริษัท นายกลัวว่าคุณไพลินจะเหงาครับเลยอนุญาตให้ลองกลับเองได้” เจเดนอึดอัดใจที่ต้องโกหกหญิงสาวตรงหน้าแต่ในเมื่อเป็นคำสั่งเขาก็ต้องทำตาม

ความจริงแล้วเจ้านายของเขาไม่ได้ไปไหนยังคงนั่งทำงานอยู่ที่บริษัททั้งวันตามปกติแต่ที่ไม่ปกติคือรู้สึกว่าจะหงุดหงิดง่ายจนใครเข้าหน้าแทบไม่ติด

“ถ้าอย่างนั้นวันนี้รบกวนคุณเจเดนมารับก่อนได้มั้ยคะ หนูขอไปศึกษาเส้นทางรถประจำทางคืนนี้ก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยลองนั่งรถกลับค่ะ”

“ได้ครับ เดี๋ยวผมจะเรียนนายให้”

            ไพลินไม่มีสมาธิในการเรียนแทบทั้งวันเพราะมัวแต่คิดถึงการกระทำที่เปลี่ยนไปของเมสัน ครั้งก่อนที่เขาให้เจเดนส่งเธอกลับบ้านก่อนก็ว่าเริ่มแปลกแล้ว แต่พอมาครั้งนี้กลับให้เธอลองกลับบ้านเองทั้งที่เรื่องนี้เป็นสิ่งที่เธอขอมาเป็นปีเขาก็ไม่อนุญาต มาวันนี้กลับให้ง่าย ๆ ที่สำคัญจากที่ไม่เคยให้เธอห่างกายเขาก็เริ่มตีตัวออกห่างเธอ

            “คุณขึ้นไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยลงมาทานข้าวนะ เดี๋ยวฉันจะตั้งโต๊ะไว้รอ” มีอายังคงเป็นเพื่อนคุยที่ดีให้เธอทุกครั้งที่ไพลินต้องกลับมาบ้านคนเดียว

            “เอาไว้รอคุณเมสันและไมร่ามาแล้วค่อยตั้งโต๊ะก็ได้ค่ะ ลินยังไม่หิว”

            “นายท่านไม่กลับมาทานข้าวที่บ้านค่ะ…ส่วนคุณไมร่าช่วงนี้คุณลูคัสไปรับที่มหาลัยจึงแวะทานข้างนอกมาทุกวัน”

          “แล้วคุณเมสันจะกลับดึกหรือเปล่าคะ” เธอเริ่มรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงบางอย่างจากชายหนุ่มที่ไม่ยอมสื่อสารกับเธอโดยตรงแต่สั่งผ่านคนอื่น

            “ถ้าบอกว่าไม่กลับมาทานส่วนมากก็กลับดึกค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ารับรู้แล้วยิ้มจืด ๆ ให้มีอาก่อนจะเดินขึ้นห้องไป

            ไพลินไม่ได้ลงมาทานอาหารค่ำที่มีอาจัดเตรียมให้เพราะเธอไม่รู้สึกหิวอะไรทั้งนั้น ตอนนี้ในสมองของเธอเอาแต่คิดวนเวียนถึงท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี

          เมสันกลับเข้าบ้านในตอนดึกและคิดว่าไพลินคงหลับไปแล้ว มีอารีบเดินมารับกระเป๋าและเสื้อของชายหนุ่ม

            “คุณไพลินไม่ได้ลงมาทานอาหารเย็นนะคะ แต่ฉันยังไม่ได้เก็บเผื่อว่าเธอจะลงมาทาน”

            “ลินไม่ทานแล้วค่ะมีอา ดึกแล้วคุณเก็บอาหารเถอะ” น้ำเสียงที่ฟังดูไม่สดชื่นเท่าไหร่ดังขึ้นมาจากทางบันไดของบ้าน หญิงสาวเดินลงมาอย่างช้า ๆ สายตาจับจ้องอยู่ที่ชายหนุ่มเจ้าของบ้านไม่วางตาแม้ว่าตอนนี้เขาจะยืนหันหลังให้กับเธอก็ตาม

            “พรุ่งนี้ไม่ต้องเตรียมอาหารเช้าให้ฉันนะ แล้วอาหารที่อยู่บนโต๊ะถ้าไม่มีใครทานก็เก็บทิ้งได้เลย” เสียงเรียบสั่งแม่บ้าน ก่อนจะเดินผ่านหญิงสาวที่พึ่งเดินลงมาจากบันไดโดยไม่มองหน้าเธอสักนิด…ราวกับว่าเธอเป็นคนแปลกหน้าหรือว่าอากาศสำหรับเขา