ตอนที่ 25 เธอที่หายไป

          เมสันปัดป่ายมือไปทั่วเตียงก็พบแต่ความว่างเปล่าจึงลืมตาขึ้นมาทันทีแล้วมองไปรอบ ๆ ห้อง ใจของชายหนุ่มหล่นวูบเมื่อมองไม่เห็นของใช้ส่วนตัวของไพลินแม้แต่ชิ้นเดียว รวมถึงกระเป๋าเสื้อผ้าที่เขาเห็นเมื่อคืนก็เช่นกัน

            ร่างสูงดีดตัวลุกจากเตียงคว้าเสื้อคลุมที่เขาทิ้งไว้ในห้องของหญิงสาวเมื่อครั้งที่เธอและเขายังไม่มีปัญหาในความสัมพันธ์ขึ้นมาใส่อย่างรีบร้อนก่อนจะเดินออกจากห้อง

            เมื่อเปิดประตูห้องนอนของไพลินออกมาเมสันก็พบว่าลูคัสและไมร่ายืนรอเขาอยู่หน้าห้องก่อนแล้ว โดยที่ไมร่านั้นยังคงมีร่องรอยของการร้องไห้อยู่บนใบหน้า

            “ลินอยู่ไหน” ชายหนุ่มมองหน้าน้องสาวและเพื่อนสลับกันไปมาก่อนจะถามเสียงเครียดในสิ่งที่พอจะรู้คำตอบดี

          ไมราส่ายหน้าไปมาแล้วเอาแต่ร้องไห้จนลูคัสต้องรั้งเข้ามากอดเพื่อปลอบโยน

                “กูถามว่าลินอยู่ไหน” เสียงเครียดเข้มขึ้น และเมื่อน้องสาวเอาแต่ร้องไห้ชายหนุ่มจึงหันไปทางลูคัส

            “มึงรู้คำตอบดีเมสัน” ลูคัสตอบเสียงนิ่ง

            เมสันสูดลมหายใจเข้าออกเพื่อสกัดความรุ่มร้อนที่เหมือนมีไฟสุมอยู่ในอก มือหนาบีบเข้าหากันแน่นก่อนจะเดินห่างจากไมร่าและลูคัสไปทางห้องนอนตนเอง

  เพล้ง!!!

เสียงบางอย่างที่ตกกระทบพื้นเรียกไมร่าและลูคัสให้ต้องรีบหันไปมอง ก่อนจะเห็นว่าแจกันโบราณยุคราชวงศ์หมิงจากประเทศจีนที่ลูคัสจำได้ว่าตัวเขาและเมสันพึ่งประมูลมาคนละคู่เมื่อหลายเดือนก่อนในราคากว่าสิบล้านเหรียญ ตอนนี้ได้แตกกระจายเต็มพื้นด้วยฝีมือเจ้าของบ้านที่ประมูลมันมา ในขณะที่คนทำก็ทิ้งตัวนั่งกุมขมับอยู่ตรงโซฟาแล้วหลับตาลงอย่างคนหมดแรง

ดีแลน เจเดน และมีอา รีบวิ่งขึ้นมาด้วยสีหน้าตกใจหลังจากได้ยินเสียงแจกันที่ตกกระทบพื้นดังลงไปถึงด้านล่างเพราะคิดว่าเกิดเหตุร้ายกับเจ้านาย แต่เมื่อเจอลูคัสส่งสัญญาณบางอย่างต่างก็เข้าใจและเดินกลับไปยังชั้นล่างดังเดิม

ไมร่าที่เห็นการกระทำของพี่ชายครั้งนี้ก็ตกใจจนเรียกได้ว่าผวาร้องไห้หนักกว่าเดิมจนลูคัสต้องคอยกอดปลอบ ตั้งแต่โตมาก็ไม่เคยเลยสักครั้งที่เมสันจะมีมุมอารมณ์ร้ายแบบนี้ให้เธอเห็น

ลูคัสปลอบไมร่าพลางมองไปที่เมสันเป็นระยะโดยไม่ได้รู้สึกตกใจอะไรกับการกระทำของเมสันในครั้งนี้ รุนแรงกว่านี้ มากกว่านี้เขาก็เห็นมาแล้วเพียงแต่เหตุการณ์ไม่ได้เกิดขึ้นที่นี่ก็เท่านั้น และไม่เพียงแต่เมสันเท่านั้น ลูคัสเองก็รู้ดีว่าตนเองนั้นก็ไม่ได้ต่างจากเพื่อนเท่าไหร่นักเมื่อเจอกับเรื่องหนัก ๆ ที่บีบคั้นและกดดัน

                -------------------------------------

ไพลินเลือกที่จะเช่าอพาร์ทเมนท์เก่า ๆ ที่ราคาไม่แพงอยู่ไปก่อน เงินที่เมสันจ่ายให้เธอตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาเพื่อไว้เป็นค่าใช้จ่ายส่วนตัวรวมถึงเงินที่เขาให้ตอนที่ให้เธอไปช่วยงานด้านเอกสารที่บริษัท เมื่อจ่ายค่าประกันและค่าเช่าล่วงหน้าไปแล้วก็พอเหลือให้เธอไว้ใช้ได้อีกสักสองสามเดือนถ้าใช้แบบประหยัด เพราะตอนนี้เธอกำลังขอให้เพื่อนที่มหาลัยช่วยหางานพาร์ทไทม์ให้ ดีที่ว่าค่าเรียนของเธอเมสันจ่ายล่วงหน้าไปหมดแล้วจนกว่าเธอจะเรียนจบ เพราะไม่อย่างนั้นไพลินคิดว่าเธอคงเรียนไม่จบเนื่องจากไม่มีเงินจ่ายค่าเทอมและคงต้องทำงานหาค่าตั๋วบินกลับประเทศไทยไปแบบไม่ได้อะไรเลยแม้แต่ใบปริญญา

หญิงสาวภาวนาว่าอย่าให้มันเป็นแบบนั้น และโชคชะตาก็ไม่ได้โหดร้ายกับเธอไปเสียหมดเมื่อเข้าไปถามที่มหาลัยเพื่อให้แน่ใจเรื่องค่าเรียนและได้รับการยืนยันจากมหาลัยว่าเมสันชำระค่าเล่าเรียนให้เธอไว้ล่วงหน้าจนหมดแล้ว

“สนใจจะไปพักอยู่บ้านญาติกับผมหรือเปล่า พวกเขายินดีรับนักศึกษาไปอยู่ด้วยนะ เผลอ ๆ อาจจะจ้างงานคุณด้วยก็ได้” เมื่อรู้ว่าไพลินออกจากบ้านโฮสต์เก่าของเธอมาเช่าอยู่    อพาร์ทเมนท์ไรอันก็ถือโอกาสชวนหญิงสาวไปอยู่กับตนเองที่บ้านญาติของเขา

“ขอบใจมากนะไรอัน แต่เราสะดวกที่จะอยู่อพาร์ทเมนท์ไปก่อน”

“ถ้ามีอะไรให้ช่วยบอกผมได้นะ สำหรับคุณ…ผมยินดีช่วยทุกเรื่อง” แววตาที่แสดงออกว่าต้องการสานสัมพันธ์ที่มากกว่าเพื่อนของไรอันนั้นไม่ใช่ว่าไพลินมองไม่ออก เธอใหม่สำหรับเรื่องความรักและไร้เดียงสาเกินกว่าจะเข้าใจคำนี้ แต่นั่นมันเมื่อหนึ่งปีก่อนแล้ว ตอนนี้ถึงจะไม่เข้าใจอย่างถ่องแท้แต่เธอก็พอจะรู้ถึงความสัมพันธ์ของชายหญิงและภาษากายที่สื่อมาจากเพศตรงข้ามว่าหมายถึงอะไร

ไพลินพยักหน้ายิ้มให้ไรอันขอบคุณในความหวังดีที่ชายหนุ่มหยิบยื่นให้

ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้วที่หญิงสาวออกมาอยู่ตามลำพัง โดยไม่มีการติดต่อจากคนที่บ้านเดวาลอฟแม้สักคนเดียวหลังจากวันที่เธอจากมาแม้กระทั่งไมร่า ส่วนเขาคนนั้นที่เธอไม่เคยลืมไม่ว่าจะยามหลับหรือยามตื่นตอนนี้ก็คงจะลืมเธอไปแล้วเหมือนกัน คิดแล้วหญิงสาวก็รู้สึกหดหู่ เคว้งคว้างและเศร้าใจอย่างบอกไม่ถูก เธออยากกลับประเทศไทยไปเสียตอนนี้ อย่างน้อยที่นั่นก็ยังมีอ้อมกอดของพี่สาวที่จะคอยปลอบเธอยามอ่อนแอ

          -----------------------------------------

“ดื่มแบบนี้มึงไม่เปลี่ยนจากการเป็นเจ้าพ่ออุตสาหกรรมค้าเหล็กมาเป็นเจ้าพ่อตลาดน้ำเมาเลยล่ะ”

เมสันยังคงดื่มไปเรื่อย ๆ แม้ตอนนี้พึ่งจะเป็นเวลาบ่ายที่ปกติชายหนุ่มมักจะชอบดื่มกาแฟมากกว่า แต่เมื่อไพลินหายไปจากชีวิตแอลกอฮอล์ก็ถูกนำมาแทนที่กาแฟทุกวัน เพียงแต่เมสันยังคงเก็บอาการตามแบบฉบับผู้ดีที่อยู่ในสังคมชั้นสูง ที่ถึงแม้จะเมาแค่ไหนก็ไม่เคยแสดงอาการเลอะเทอะเลอะเลือนออกมา ตรงกันข้ามกลับดูเคร่งขรึมและน่ากลัวมากกว่า

“ก็น่าสนนะ มึงจะลงทุนกับกูไหมล่ะ”

“ทุกวันนี้ก็แทบกระดิกตัวไม่ได้ ถ้ามีอีกธุรกิจมีหวังกูไม่มีเวลาไปดูแลน้องมึงแน่ ว่าแต่มึงเถอะ จะเอายังไงเรื่องเมียมึง”

“เรื่องที่นายให้ไปสืบครับ” ยังไม่ทันที่ลูคัสจะได้คำตอบจากเมสัน ดีแลนก็เดินเข้ามาพร้อมกับซองเอกสารบางอย่าง

เมสันหยิบขึ้นมาเปิดดูทันทีแล้วกวาดสายตามองรายละเอียดนั้นอย่างรวดเร็วราวกับเครื่องสแกนก็ไม่ปาน คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเป็นระยะสลับกับสายตาที่ดูกร้าวเป็นพัก ๆ

“ปล่อยให้ทำไปสักอาทิตย์หนึ่งแล้วให้ร้านหาเรื่องเลิกจ้าง ถ้าหากไปทำที่ใหม่ก็ให้ทำแบบเดิม” เสียงที่สั่งการออกมานั้นฟังดูเยือกเย็นจนคนฟังอย่างลูคัสและเจเดนรู้สึกห่วงหญิงสาวที่เป็นเป้าหมายของชายหนุ่มยิ่งนัก