ตอนที่ 21 ความสุขที่อันตราย

          “รู้สึกว่าช่วงนี้มึงจะดูสดชื่นเป็นพิเศษ…หรือกูรู้สึกไปเอง” คำทักทายของลูคัสทำเมสันที่กำลังจดจ่ออยู่กับเอกสารบนโต๊ะเหลือบสายตาขึ้นมามองเพื่อนเล็กน้อยก่อนจะสลับสายตามาสนใจเอกสารดังเดิมแล้วตอบโต้ผู้มาใหม่

            “หึ…มึงก็คงต้องว่างมากเป็นพิเศษถึงสังเกตถึงความสุขบนใบหน้ากูได้ขนาดนั้น”

            “ก็ไม่เชิง…แต่แค่กูได้ยินไมร่าบ่นว่าช่วงนี้เพื่อนของเธอถูกพี่ชายควบคุมจนแทบไม่ค่อยได้คุยกันก็เท่านั้นเอง”

            “ก็เจอกันบนโต๊ะอาหารเช้าทุกวันทำไมไม่คุย” เมสันแย้งแต่ไม่ยอมสบตาลูคัส

            “ก็แล้วทีมึงล่ะเช้าส่งไปเรียน…เลิกเรียนให้คนรอรับ จะไปไหนก็ต้องรายงาน…พาร์ทไทม์ก็ไมให้ทำ…แค่เด็กมันขอลองกลับบ้านเองมึงก็ยังไม่ยอม” ปากกาที่กำลังถืออยู่ในมือหยุดการเคลื่อนไหวเมื่อลูคัสพูดจบ…เมสันถอนหายใจแล้วละสายตาจากงานตรงหน้าขึ้นมามองเพื่อน

            “ลินยังใหม่สำหรับที่นี่…ไมร่าก็ต้องไปเรียน…กูให้ความดูแลคนในปกครองไม่เห็นแปลกตรงไหน” ชายหนุ่มยังคงตีหน้าตายไม่ยอมให้อีกฝ่ายต้อนง่าย ๆ

            “แปลกตรงคนที่เคยหักห้ามใจและระวังตัวเรื่องผู้หญิงเก่งแบบมึงกลายเป็นคนที่อดทนและหักห้ามใจไม่ได้จนต้องตีตราความเป็นเจ้าของให้เด็กมันไง…แล้วมาทำเป็นกันท่ากูกับไมร่า” ลูคัสว่าอย่างหมั่นไส้

            เมสันไม่ได้แปลกใจหรือตกใจที่ลูคัสรู้เรื่องความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งของเขากับไพลิน เพราะทั้งเขาและลูคัสถ้าอยากรู้เรื่องอะไรของอีกฝ่ายไม่ต้องเสียเวลาสืบให้ยาก แค่มองหน้าก็รู้ไปถึงตับไต อีกอย่างเมสันก็ไม่เคยคิดที่จะปิดบังหากจะมีใครล่วงรู้ความสัมพันธ์ของเขากับเด็กในอุปถัมภ์แม้แต่ไมร่าก็ตาม

ปัญหาตอนนี้ไม่ใช่กลัวว่าใครจะมารู้ แต่คือเมียเด็กของเขาไม่อยากให้ใครรู้จนเป็นเรื่องที่เขาต้องหงุดหงิดในทุกวันและทุกครั้งที่หญิงสาวพยายามรักษาระยะห่างจากเขาทั้งตอนเดินคู่กันและตอนอยู่ที่บ้านหรือแม้แต่ที่บริษัทก็ตาม

            “กูก็ไม่ได้คิดห้ามมึงเรื่องไมร่า แต่แค่อยากให้เธอเรียนจบก่อน มึงทนมากี่ปีรออีกนิดคงไม่ลงแดงตายหรอก”

            “แล้วทีมึงล่ะ ไพลินเหมือนลูกไก่ในกำมืออาศัยปีกที่กว้างใหญ่ไพศาลของมึงคุ้มครองและปกป้องจะไปไหนก็ไม่ได้อยู่แล้วมึงไม่คิดหักห้ามใจรอเด็กมันเรียนจบ มึงตัดรวบหัวรวบหางเด็กมันก่อน”

ลูคัสแย้งอย่างไม่สบอารมณ์นักที่เมสันตีกรอบตนเองเรื่องความสัมพันธ์กับไมร่า จริงอยู่ที่เขาอดทนรอคอยมาหลายปีและการมางัดข้อกับเมสันครั้งนี้ก็ไมใช่ครั้งแรก จุดประสงค์ในการคุยกันแต่ละครั้งลูคัสไม่ได้คิดที่จะหวังเกินเลยในความสัมพันธ์ไปมากกว่าให้เพื่อนของเขาอนุญาตไมร่าให้มีอิสระในการไปไหนมาไหนกับเขามากขึ้นโดยไม่ต้องคอยรายงานและกำหนดเวลาส่งเธอกลับบ้านก็เท่านั้น อาจจะมีบ้างที่หวังกอดหวังจูบ ซึ่งลูคัสมองว่าเป็นเรื่องธรรมดาในการแสดงความรัก แต่เขาก็บังคับตัวเองไม่ให้เกินเลยไปกว่านั้นได้จนกว่าไมร่าจะเรียนจบ

            “มันไม่เหมือนกัน” เสียงเข้มยังคงยืนกรานในความคิดตัวเอง

            “ไม่เหมือนตรงไหน ทีมึงยังห่วงยังหวงเด็กมึงอยากที่จะอยู่ใกล้ตลอดเวลาไม่อยากให้คลาดสายตา กูก็เหมือนกันที่อยากเทคแคร์ไมร่าให้เหมือนกับที่มึงเทคแคร์เมียมึง กูทนมาหลายปีและกูรับประกันว่ากูจะทนจนกว่าน้องมึงจะเรียนจบโดยที่กูจะไม่ทำอะไรไปมากกว่ากอดและจูบ ถ้ามึงยังจะตั้งเงื่อนไขแบบเดิมของมึงต่อไป มึงลองห่างไพลินสักสามวันโดยที่มึงห้ามไปส่งที่มหาลัย แล้วก็ลองให้เด็กมันนั่งรถประจำทางกลับเอง ที่สำคัญมึงห้ามแตะต้องเมียมึง ถ้ามึงทำได้กูก็จะยอมรับเงื่อนไขบ้า ๆ ของมึงต่อไปไอ้เมสัน”

 ลูคัสโพล่งออกมาอย่างเหลืออดกับสิ่งที่อัดอั้นมานาน เมื่อรู้ว่าเมสันมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเด็กในปกครองจึงถือโอกาสมาทวงความสุขของตนเองในมุมของคนมีความรักบ้าง

เมสันมองเพื่อนอย่างชั่งใจ แววตาดูเครียดขรึม สมองกำลังทบทวนทั้งในสิ่งที่ลูคัสพูดและตัดสินใจในสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการ สิ่งที่ลูคัสขอไมใช่สิ่งที่เขาจะให้ไม่ได้เพียงแต่ความเป็นพี่ที่ดูแลน้องสาวมาอย่างดีจึงอยากให้เรียนจบก่อน แต่เมื่อมองในมุมของผู้ชายเขาเองก็ทนไม่ได้เหมือนกันหากจะต้องห่างจากไพลินเหมือนที่ลูคัสว่า อย่าว่าแต่สามวันเลย แค่ทุกวันนี้ที่เธอไปเรียนเขาก็แทบคลั่งอยู่แล้ว

“กูหวังว่ากูจะไว้ใจคนไม่ผิด…กูมีน้องสาวคนเดียว อย่าทำให้เธอเสียใจ” เสียงถอนหายใจหนัก ๆ ดังขึ้นก่อนที่คำตอบที่ลูคัสต้องการจะตามมา

ลูคัสกลับไปแล้วหลังจากได้คำตอบที่พอใจภายใต้คำสัญญาจากลูกผู้ชายที่ให้ไว้กับเมสัน แปลกที่เมสันรู้สึกว่าเขาโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกับว่าน้องสาวคนเดียวของเขากำลังจะได้รับความสุขและความปลอดภัยที่แข็งแกร่งเพิ่มอีกชั้นจากเดิมที่เขามีให้เธอ

“นายครับ…คุณซาร่าโทรมาครับ” โทรศัพท์ภายในที่ดังขึ้นและสารที่ถูกแจ้งมาจากเลขาหน้าห้องทำให้เมสันอารมณ์เปลี่ยนทันที

“ปล่อยสายมา”

              ---------------------------------------------------

            ไพลินรู้สึกผิดหวังระคนแปลกใจไม่น้อยที่วันนี้เจเดนไม่ได้พาเธอมาหาเมสันที่บริษัทเหมือนเคย แต่กลับพามาส่งที่บ้าน      เดวาลอฟแทน โดยให้เหตุผลว่าเจ้านายติดงานสำคัญจึงให้เธอกลับบ้านก่อน เธอไม่ได้ถามอะไรเจเดนแม้แต่คำเดียวเกี่ยวกับเจ้านายของเขาแม้ความจริงจะข้องใจไม่น้อยว่าทำไมเมสันไม่โทรบอกเธอ

            “วันนี้คุณท่านไม่กลับพร้อมกันเหรอคะ” มีอาที่เห็นไพลินเดินเข้าบ้านมาคนเดียวถามอย่างแปลกใจเพราะแทบไม่มีสักวันที่เจ้านายและหญิงสาวตรงหน้าจะแยกกันเดินเข้าบ้าน

            “คุณเมสันมีงานด่วนค่ะ เลยให้คุณเจเดนมาส่งลินก่อน”

            “อย่างนี้นี่เอง…งั้นเดี๋ยวฉันเตรียมอาหารเย็นให้คุณนะเพราะคุณไมร่าก็คงจะกลับค่ำเห็นว่าคุณลูคัสไปรับที่มหาลัยและคงแวะทานอาหารข้างนอก”

ไพลินยิ้มและพยักหน้ากับสิ่งที่แม่บ้านบอก เรื่องของลูคัสและไมร่าเธอก็พึ่งจะรู้จากเมสันเมื่อไม่นานมานี้และก็ได้แสดงความยินดีกับไมร่าไปแล้ว เพราะหลังจากงานวันเกิดของเธอไมร่าและลูคัสต่างก็แสดงออกอย่างเปิดเผยว่าทั้งคู่มีความรู้สึกดี ๆ ให้กันและดูท่าทางไมร่าก็ยอมเชื่อฟังลูคัสรองจากเมสัน การที่เพื่อนของเธอมีคนดูแลจึงเป็นสิ่งที่น่ายินดีไม่น้อย

ทางด้านเมสัน

            “เชิญพูดธุระของคุณมาดีกว่าซาร่า ผมยังมีงานค้างที่ต้องรีบเคลียร์และกลับไปทำที่บ้าน” หลังจากยอมมาเจอนางแบบสาวอีกฝ่ายก็เอาแต่พยายามเอาใจเขาแปลก ๆ ซึ่งเมสันรู้ดีว่าการกระทำดังกล่าวเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องบางอย่าง

            “ทำไมคุณดูเร่งรีบล่ะคะ แต่ก่อนไม่เห็นเป็นแบบนี้ คุณก็รู้ว่านานแล้วที่เราไม่ได้มีเวลาด้วยกันแบบนี้”

            “ช่วงนี้ผมยุ่ง ๆ “

            “แต่ก่อนคุณก็ยุ่งแต่คุณก็ยังมีเวลาให้ฉัน…และมีทั้งคืนด้วยซ้ำ”แววตาและน้ำเสียงนั้นดูคาดคั้น

            “คุณรู้ใช่ไหมซาร่าว่าผมไมชอบคนพูดไม่รู้เรื่อง…ที่สำคัญคุณไม่มีสิทธิ์ที่จะมาคาดคั้นเอาอะไรกับผม”

            “คุณพูดว่าไม่มีสิทธิ์เหรอคะเมสัน แล้วความสัมพันธ์ของเราที่ผ่านมาล่ะคะมันหมายความว่ายังไง” แววตาคาดคั้นเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นความไม่พอใจและเสียใจเมื่อชายหนุ่มพูดออกมาแบบนั้น

            “มันคือความพอใจของเราทั้งสองฝ่ายนะซาร่าคุณรู้ดี คุณรู้เงื่อนไขของเราดีตั้งแต่แรก” สายตากร้าวมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างไม่ค่อยพอใจนัก

            “ใช่…ซาร่ารู้ดี…และเพราะซาร่ารู้ยังไงคะว่าที่ผ่านมาคุณทำงานอย่างเดียวไม่ได้มีใครอื่น…แต่ตอนนี้มันไม่ใช่”

            “คุณไม่เพียงแต่ไม่เคารพเงื่อนไขที่เคยคุยกัน แต่ตอนนี้คุณกำลังข้ามขั้นมาก้าวก่ายผมนะซาร่า” เสียงเรียบแต่เข้มขึ้นบอกคนตรงหน้าและพยายามควบคุมอารมณ์ไม่ให้พูดจาแรงไปมากกว่านี้

เมสันคิดว่าที่เขายอมมาเจอนางแบบสาววันนี้ส่วนหนึ่งคือตั้งใจจะบอกยุติความสัมพันธ์ที่เคยมี และคิดว่าเธอคงจะไม่มีปัญหาอะไร เพราะเขาจะมีเงื่อนไขของการคบหากับผู้หญิงทุกคนที่เข้ามามีความสัมพันธ์อย่างชัดเจน และหนึ่งในกฎเหล็กนั้นก็คือหากวันไหนที่เขาบอกยุติความสัมพันธ์อีกฝ่ายจะต้องยอมจบโดยไม่มีเงื่อนไขพร้อมกับที่เขาจะจ่ายให้พวกเธออย่างสมน้ำสมเนื้อถึงขั้นที่ว่าไปตั้งตัวได้สบาย แต่มาวันนี้ผู้หญิงตรงหน้าเขาตอนนี้กลับไม่ยอมจบ

“เพราะผู้หญิงคนนั้นใช่ไหมที่ทำให้คุณต้องการจบกับ   ซาร่าทั้ง ๆ ที่คุณคบกับซาร่ามานาน…นานกว่าผู้หญิงคนอื่นของคุณ จนทุกวันนี้คนอื่นเขาเข้าใจว่าเราคือคู่รักและคงจะแต่งงานกันเร็ว ๆ นี้” ซาร่าเริ่มฟูมฟายเสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ

“คุณหมายถึงใคร…ผู้หญิงคนไหน…และผมไม่เคยพูดว่าเราจะแต่งงานกัน..ตั้งสติหน่อยซาร่า” เมสันเริ่มมีสีหน้าเครียดเมื่อเรื่องราวที่คิดว่าง่ายทำท่าจะลุกลาม

ซาร่าเปิดกระเป๋าใบย่อมที่ถือมาแล้วหยิบบางอย่างขึ้นมาวางตรงหน้าเมสัน

ชายหนุ่มมองด้วยความแปลกใจเล็กน้อยก่อนจะหยิบขึ้นมาดู กรามหนาบดเข้าหากันแน่นเมื่อเห็นภาพที่อยู่ในมือซึ่งเป็นภาพที่เขาและไพลินไปนั่งทานอาหารด้วยกันที่โรงแรม

“เพราะผู้หญิงคนนี้ใช่ไหมที่ทำให้คุณเปลี่ยนไป” น้ำเสียงที่สั่นเครือถามย้ำ…ใบหน้าสวยบัดนี้มีแต่ความไม่พอใจและคับแค้นใจ

“เธอไม่เกี่ยว…อย่าดึงคนอื่นเข้ามายุ่ง” เสียงเครียดบอกพร้อมจ้องนางแบบสาวด้วยสายตาที่เหมือนมีเปลวไฟลุกโชนอยู่ในนั้น

“ขนาดไม่เกี่ยวคุณยังปกป้องขนาดนี้ ซาร่าไม่ใช่เด็กนะคะที่คุณจะมาหลอกได้ง่าย ๆ คุณจะทิ้งซาร่าแบบนี้ไม่ได้ ถ้าไม่อยากให้ซาร่ายุ่งกับเด็กนั่นคุณต้องแสดงให้ซาร่าเห็นว่าคุณกับเด็กนั่นไม่ได้เป็นอะไรกัน และต้องกลับมามีเวลาให้ซาร่าเหมือนเดิม”

“คุณมีสิทธิ์อะไรมายื่นข้อเสนอกับผมซาร่า”

“คุณจะทำตามข้อเสนอของซาร่าหรือว่าให้ซาร่าไปทำความรู้จักกับเธอดีล่ะคะเมสัน” นางแบบสาวลอยหน้าลอยตาบอกชายหนุ่มเพราะแน่ใจว่าเธอกำลังถือไพ่เหนือกว่า