บททั้งหมดของ คุณชายสาม ยัยตัวแสบของคุณโชว์เทพอีกแล้ว!: บทที่ 11 - บทที่ 20

วันเวลาผ่านไปเร็วมาก นอกจากเซ่ามู่ไป๋ซึ่งมาเป็นแขกไม่ได้รับเชิญเป็นครั้งคราว อวี๋เนี่ยนก็แทบไม่เห็นคนอื่นที่บ้านฮั่วเยี่ยนเลย โดยเฉพาะผู้หญิงช่วงที่ผ่านมา เซ่ามู่ไป๋อาศัยความหน้าด้านหน้าทนของตัวเองเข้ามาตีสนิทได้สำเร็จ จึงคุ้นเคยกับอวี๋เนี่ยนแล้วเช่นกันอวี๋เนี่ยนเอนตัวอย่างขี้เกียจอยู่บนโซฟา ในมือถือสมุดวาดภาพเล่มหนึ่งวาดเส้นโครงร่างตามใจอวี๋เนี่ยนสมัครเข้าสาขาศิลปะ ทำเอาพวกคนใหญ่คนโตตกใจจนแว่นตาหลุด ทั้งที่เป็นเลิศด้านคอมพิวเตอร์แต่กลับไปเรียนวาดรูป ไม่รู้เธอคิดอะไรอยู่อวี๋เนี่ยนครุ่นคิดอย่างจนปัญญาเล็กน้อย ความจริงเธอไม่ได้คิดอะไรเลย สาขาคอมพิวเตอร์ไม่มีอะไรสอนเธอได้แล้ว เธอดูสาขาเหล่านั้น ก็รู้สึกสนใจการวาดรูปนิดหน่อยความจริงอวี๋เนี่ยนวาดรูปได้ไม่เลว โดยเฉพาะการวาดภาพร่าง เธอไม่เคยเรียนวาดรูปอย่างเป็นระบบเลย ก่อนหน้านี้บางครั้งก็ต้องออกไปวาดรูปตามหน้าที่ จึงเคยเรียนด้วยตัวเองมาบ้างส่วนที่สำคัญที่สุด อวี๋เนี่ยนก็เข้าใจอย่างถ่องแท้แล้ว เธอเข้าเรียนมหาวิทยาลัยนี้โดยไม่มีเป้าหมาย และสาขาศิลปะนี้เทียบกับสาขาอื่นแล้ว การจัดการเวลาค่อนข้างผ่อนปรนกว่านิดหน่อยเซ่ามู่ไป๋ตรงเข้าม

หลังฮั่วเยี่ยนออกมา ก็เรียกอวี๋เนี่ยนให้ออกไป อวี๋เนี่ยนสับสน?“ไม่รอพวกเขาเหรอคะ?”“พวกเขายังอยากสนุกต่ออีกหน่อย พวกเรากลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ”ทั้งสองคนขึ้นรถ เมื่อมาถึงอวี๋เนี่ยนก็หมดความกระตือรือร้น พิงอยู่บนรถอย่างง่วงงุนเล็กน้อยเมื่อรถตกหลุมทีหนึ่ง อวี๋เนี่ยนก็ได้สติขึ้นมา เธอมองออกไปด้านนอก นี่เหมือนว่าจะไม่ใช่ทางลงเขา แต่เป็นทางขึ้นเขาต่างหากฮั่วเยี่ยนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามไม่รู้ว่าหลับตาพักผ่อนจิตใจหรือหลับไปแล้ว แต่ก็ไม่ลืมตาขึ้นมาเลย อวี๋เนี่ยนก็ไม่ได้รบกวนเขาเช่นกัน มองนอกหน้าต่างต่อ ถึงอย่างไรก็เอาเธอไปขายไม่ได้อยู่แล้วรถขับไปถึงทางเข้าพื้นที่วิลล่าขนาดเล็กส่วนหนึ่งบนยอดเขา อวี๋เนี่ยนก็มองด้านในสถานที่ไม่ใหญ่มาก มีวิลล่าห้าหลังสร้างกระจายตัวอยู่ นี่น่าจะเป็นที่พักของพวกเขาทั้งสี่ห้าคนอวี๋เนี่ยนเพิ่งคิดจะหันกลับมาเรียนฮั่วเยี่ยน ก็พบว่าเขาลืมตาแล้วไม่รอให้อวี๋เนี่ยนพูด ฮั่วเยี่ยนก็มองอวี๋เนี่ยนและขอโทษก่อน“ขอโทษด้วย เมื่อกี้ฉันหลับไป”ฮั่วเยี่ยนมองด้านนอก“ลงรถก่อนเถอะ”ฮั่วเยี่ยนพาอวี๋เนี่ยนเดินไปที่วิลล่าหลังนั้นของตัวเอง พลางหันมามองอวี๋เนี่ยน“ไปพักผ่อนสั

กลางดึก ฮั่วเยี่ยนมองสาวน้อยที่ถูไถกับหน้าอกของเขาเป็นครั้งคราว อดไม่ได้ที่จะร่างกายกระสับกระส่าย หาเรื่องให้ตัวเองลำบากจริง ๆแต่ก็ทำใจปล่อยไปไม่ลงเช่นกัน แอบยิ้มอย่างขมขื่นกับตัวเอง เมื่อสัมผัสกับอวี๋เนี่ยน ความสงบของเขาพังทลายทันทีก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีผู้หญิงอยากยั่วเขา ต่อให้แก้ผ้าต่อหน้าเขา เขาก็ยังขี้เกียจจะมองด้วยซ้ำจึงให้คนโยนออกไปอย่างสงบ ตอนนี้แค่ถูกถูไถนิดหน่อย ทั้งตัวเขาก็แทบจะระเบิดแล้วฮั่วเยี่ยนสูดหายใจเข้าลึกไม่หยุด เขาถูกทรมานจนไม่อาจข่มตาหลับทั้งคืน และอดนอนไปทั้งคืนจริง ๆตอนเช้า เมื่ออวี๋เนี่ยนตื่นขึ้นมาด้านข้างก็ไม่มีคนแล้ว หลังจากอวี๋เนี่ยนอาบน้ำก็ลงไปชั้นล่างและเห็นฮั่วเยี่ยนกำลังยกอาหารเช้ามานึกถึงเรื่องเมื่อคืน อวี๋เนี่ยนก็มองฮั่วเยี่ยนอย่างประหม่าเล็กน้อย ทว่าฮั่วเยี่ยนราวกับไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น“อรุณสวัสดิ์เนี่ยนเนี่ยน หลับสบายไหม?”อวี๋เนี่ยนชะงักไป ดูท่าจะดื่มจนภาพตัด ลืมไปดีกว่า จะได้น่าอายน้อยลงอวี๋เนี่ยนโล่งใจ เดิมทีเธอก็ไม่ได้เป็นคนที่คิดมาก จึงเลิกคิดเรื่องเมื่อคืนไปเสียยิ้มพลางกล่าวทักทาย“อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่สาม”ฮั่วเยี่ยนได้ยิ

“คุณอวี๋จะไม่ไว้หน้ากันใช่ไหม?”อาศัยการสนับสนุนจากตระกูลเจิ้ง คนรอบข้างล้วนชื่นชมเธอ แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยมีใครไม่ไว้หน้าเธอขนาดนี้เห็นสีหน้าของเจิ้งหมิ่นเอ๋อร์ไม่สู้ดี ตู้อินเกรงว่าเธอจะพาลโกรธตัวเอง จึงรีบพูด“พี่หมิ่น น้องของฉันคนนี้เพิ่งมาถึงเมืองหลวง จึงไม่รู้ตื้อลึกหนาบาง”แสดงท่าทีราวกับจนปัญญา“ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ถึงขั้นถูกคุณตาคุณยายของฉันไล่ออกไป”สีหน้าของเจิ้งหมิ่นเอ๋อร์ผ่อนคลายลงเล็กน้อย เมื่อคิดดูก็รู้สึกขำญาติผู้ยากจนของตระกูลเสิ่นเพิ่งมาถึงเมืองหลวง ไม่อาจเข้ามาอยู่ในวงสังคมของพวกเขาด้วยซ้ำเธอไม่ลดสถานะของตัวเอง มาโต้เถียงกับคนประเภทนี้หรอกส่งถุงซึ่งพิมพ์โลโก้แบรนด์เครื่องประดับหรูใบหนึ่งให้ตู้อิน“เพิ่งซื้อมา เธอเอาไปใส่เล่นสิ”“ขอบคุณค่ะพี่หมิ่น นี่แพงมากไหมคะ?”ตู้อินรับมาอย่างตกใจระคนดีใจ เปิดดูพบว่าเป็นสร้อยข้อมือเส้นหนึ่งแบรนด์นี้แพงมาก เธอมักจะทำได้แค่มองอยู่เสมอ จึงตื่นเต้นดีใจขึ้นมาโดยพลันเห็นท่าทางตื่นเต้นดีใจของตู้อิน ในแววตาของเจิ้งหมิ่นเอ๋อร์ก็มีแววดูถูกพาดผ่าน“พอได้ ไม่ถึงห้าล้านบาท”เจิ้งหมิ่นเอ๋อร์พูดอย่างไม่ยี่หระ คงต้องให้อีกฝ่ายไ

เหวินเหรินหลิ่นเสริม“รำแพนหางไปทั่ว”เซ่ามู่ไป๋ได้ยินดังนั้นก็หัวเราะฮ่า ๆ ออกมาแม้ทุกคนกำลังล้อเขา แต่มีความหมายว่ามีความสุข ถึงยังไงก็นานแล้วที่ไม่ได้เห็นฮั่วเยี่ยนดูเป็นมนุษย์มนาขนาดนี้ ก่อนหน้านี้คล้ายกับใส่หน้ากาก เสแสร้งแกล้งทำอย่างนั้นนับตั้งแต่คุณหนูอวี๋คนนี้ปรากฏตัวขึ้น ฮั่วเยี่ยนก็ดูเหมือนมนุษย์ขึ้นมาเยอะทีเดียว ไม่เพียงต่ออวี๋เนี่ยน กับพวกเขาก็เช่นเดียวกันฮั่วเยี่ยนอารมณ์ดีจนไม่คิดเล็กคิดน้อยกับพวกเขา หลังกินข้าวเสร็จทุกคนก็หาเรื่องมาพูดคุยกันเรื่องแล้วเรื่องเล่า ฮั่วเยี่ยนถือโทรศัพท์ไม่ยอมวาง ส่งข้อความหาอวี๋เนี่ยนตลอดกินข้าวเที่ยงหรือยัง? กินอะไร?เลิกเรียนแล้วบอกเขา เขาจะไปรับเธอเองอวี๋เนี่ยนที่อยู่อีกด้านเองก็จนใจเล็กน้อย เธอไม่เคยเข้าเรียนมาก่อน ไม่รู้ว่าคนอื่นเป็นแบบนี้กันหรือเปล่า?“ฮั่วเยี่ยน นายติดหนึบขนาดนี้คุณหนูอวี๋ไม่รำคาญเหรอ?”เห็นเขาทำตัวแบบนี้ ฟู่จิ่งอี้ที่สุภาพเรียบร้อยก็อดไม่ได้ที่จะปากจัดขึ้นมา“คนโสดอย่างนายกำลังสอนฉันว่าต้องมีความรักยังไงเหรอ?”เมื่อเทียบความปากจัด ฮั่วเยี่ยนก็ยิ่งไม่ด้อยกว่า สามคนโสดที่เหลือที่ไม่รู้อีโหน่อิเหน่ก็รู้ส