ตอนที่2 King Engineer

ว่าแต่กลุ่มพี่เขาต้องเป็นรุ่นพี่ที่ดีแน่เลย!!

"รุ่นพี่แบบนี้คงต้องโดนปรับทัศนคติอีกเยอะเลยค่ะ พวกพี่ว่าไหม" เรื่องใส่ไฟ ขอให้ไว้ใจมิเชลล์!!

"ครับ...เราเป็นปีหนึ่งสินะ อยู่คณะไหน?" พี่ปริ้นถาม

"ใช่ค่ะ! อยู่คณะวิศวะค่ะ...อ้อ! หนูชื่อมิเชลล์นะคะ จะเรียกว่าเชลล์ก็ได้"

"หึ! แสบ เฟียตแบบนี้สมกับเป็นเด็กวิศวะจริงๆ" เอ๋~ แสบเฟียต!? นี่พี่เข้ามองอะไรออกรึป่าวนะ มองออกรึเปล่าว่าเธอแสร้งแสดงเป็นอ่อนแอ...

"พี่ชื่อเดล คนนี้ชื่อปริ้น ส่วนคนนั้นชื่อสายฟ้า มันเป็นใบ้!" อ้าว! เป็นใบ้หรอกหรอเนี่ย! น่าเสียดายจัง พี่เขาดูหล่อกว่าทุกคนในกลุ่มเลยแต่ดันเป็นใบ้ซะงั้น!!

เฮ้อออ พระเจ้ากลั่นแกล้งคนหล่อ!!

"ใบ้พ่องมึง!!" อ้าว! ไม่ได้เป็นใบ้หนิ!

"ฮ่าๆๆ พูดได้ด้วยหรอมึง!?" ที่แท้ก็แกล้งกันนี่เอง!

"อ้อจริงสิ! พวกพี่อยู่ปี3 คณะนิติ" หูยยย อยู่คณะนิติซะด้วย งื้ออ~ หล่อยุติธรรม!

"ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ...เอ่อออว่าแต่ พี่จะเอายังไงกับ..." มิเชลล์หันไปมองทางเอวาที่ยืนสงบนิ่งเหมือนกบจำศีลอยู่

"ก็ต้องลงโทษ...โทษฐานที่ทำอะไรเกินกว่าเหตุ" ใช่เกินกว่าเหตุมาก! ผู้หญิงคนนี้ไม่น่าอยู่คณะนิติศาสตร์เลย ทำตัวไร้เหตุผลเสียชื่อคณะหมด!

"อึก! อย่าแจ้งคณบดีเลยนะคะ ฉันทำไปเพราะพี่ซองเป็นคนสั่ง!" ซองคือใครอีกเนี่ย!

"ไอ้ซองงั้นหรอ?"

"คะค่ะ! พี่ซองเห็นว่าฉันเป็นสมาชิกในกลุ่มพี่ที่จะลงเลือกตั้งนายกสโมสร คือออ…เขาไม่อยากให้พี่ชนะการเลือกตั้ง ก็เลยสั่งให้ฉันมาทำอะไรแบบนี้ เพื่อที่คนจะได้มองพี่ไม่ดี เพราะมีสมาชิกไม่ได้คุณภาพ!" อ่าา ที่แท้ก็เป็นปัญหาส่วนตัว แล้วมาทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อนด้วยทำไมเนี่ย!!!

หน็อยย ยัยป้านี่!! ที่แท้ก็ล็อกเป้าหมายไว้แล้วหรอกหรอ แบบนี้มันจงใจหาเรื่องกันชัดๆ

"แล้วเธอก็ยอมทำ? เพราะอะไรวะ!!" เฮือก!! สะดุ้งหมดเลยพี่ปริ้น!! จู่ๆ ก็เร่งเสียงซะดังเลย!!

"เพราะเอวาเป็นเด็กมัน..." ทุกคนหันมองไปทางสายฟ้า ที่พูดขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

"เอ่อออ ฉันว่าเรื่องนี้มันไม่น่าจะเกี่ยวกับฉันแล้ว งั้นขอตัวก่อนนะคะ แหะ!" จะสะเหล่ออยู่ต่อทำไมล่ะ ให้เขาเคลียร์กันเอาเองแล้วกัน คนนอกไม่เกี่ยว อย่าเอาหนูไปเอี่ยวนะคะพี่!

"เฮ้ออ~ เสียเวลาชะมัด!! โชคยังดีที่เขาให้เวลารายงานตัวหลายชั่วโมง..." ยัยพี่เอวานี่ก็นิสัยไม่ดีเลย! นางจงใจหาเหยื่อที่จะก่อกวนตั้งแต่แรกอยู่แล้วสินะ แล้วเป้าหมายก็ดันมาตกที่เธอนี่สิ!!

หึ! ช่วยไม่ได้นะ อยากมาหาเรื่องกับเธอเอง...แผนแตกก็รับกรรมเอาเองแล้วกัน!

จึกๆๆ

"หื้มม??" มิเชลล์หันไปมองเพราะรู้สึกได้ถึงแรงสะกิดจากด้านหลัง

"เอ๊ะ! พวกเธอ..." นี่มันกลุ่มนักศึกษาที่เป็นแกนนำพยานให้เธอหนิ!

"หวัดดีมิเชลล์!! ฉันชื่อมิลินนะ"

"ฉันชื่อรดา..."

"ส่วนฉันชื่อพริกแกง!" 3 สาวแนะนำตัวเองให้มิเชลล์ฟังด้วยเสียงสดใส คนแรกผมสั้นประบ่า คนที่สองผมหยักศก ส่วนคนสุดท้ายผมตรงสลวย ทั้งสามคนมีเค้าโครงใบหน้าคล้ายคลึงกันมาก! หรือว่าจะเป็นแฝด3 !!!

"เอ่ออ~ พวกเธอเป็นฝาแฝดกันหรอ?"

"เฮ้ออ โดนทักแบบนี้อีกแระ นี่อุตส่าห์ทำผมคนละทรงเลยนะเนี่ย!" มิลินเอ่ยพลางทำหน้าห่อเหี่ยวใจ

"อ้าวไม่ใช่แฝดหรอ?" แล้วทำไมหน้าเหมือนกันละ อย่างกับพิมพ์เดียวกันเลย!

"ไม่ใช่!!" อุ๊ย! ตอบพร้อมกันเลย

"เราเป็นเพื่อนกัน ไม่ได้มีสายเลือดอะไรเกี่ยวข้องกันเลยสักนิด เธอลองมองดีๆ สิ หน้าเราไม่เหมือนกันจริงๆ นะ" 3 สาวยื่นหน้าเข้ามาให้เธอ เพื่อให้ได้มองชัดๆ

"อื้มม!! ถ้ามองดีๆ ไม่เหมือนกันจริงด้วย!" ถึงโครงหน้าจะคลายกันแต่มิลินมีความคิ้วโก่ง จมูกพุ่งเป็นทรงสวย และมีปากกระจับ...ส่วนรดาใบหน้าจะเรียวกว่ามิลิน กับพริกแกงนิดหน่อย แถมตายังกลมโตกว่าด้วย...และพริกแกง คนนี้ดูออกง่ายที่สุด เพราะมีไฝที่หางตา และมุมปากเป็นจุดเล็กๆ ดูมีเสน่ห์สุดๆ แถมจมูกยังเชิดรั้นอีก!

"โหย~ ต้องมองนานขนาดไหนเนี่ย ถึงจะมองออกว่าไม่ใช่ฝาแฝด!"

"ทรงผมที่เปลี่ยนไม่ได้ช่วยอะไรเลย สงสัยต้องไปศัลยกรรมแล้วมั้ง" พริกแกงเอ่ยออกมาอย่างติดตลก

"คริ! ว่าแต่ที่พวกเธอเรียกฉันมีอะไรหรอ?" มิเชลล์เอียงคอมองอย่างสงสัย

"คือพวกฉันเป็นนักศึกษาปีหนึ่ง และก็อยู่คณะวิศวะเหมือนกันกับเธอน่ะ ก็เลยมาทำความรู้จัก" รดาบอกพลางส่งยิ้มหวานให้มิเชลล์...มีอีกสิ่งหนึ่งแล้วที่ทำให้เธอแยกทั้งสามสาวออก คือรอยยิ้ม...รดามีลักยิ้มด้วย น่ารักมาก~

"และก็เห็นว่าเธออยู่คนเดียวด้วย ก็เลยจะช่วยมาเป็นเพื่อนกัน!"

"เป็นเพื่อนกันไหม พวกฉันรู้สึกถูกชะตากับเธอนะ!!"

"อื้มได้สิ! ขอบคุณนะ!" มิเชลล์ส่งยิ้มกว้างให้ทั้งสามคน...ไม่คิดเลยว่าวันแรกก็มีเพื่อนซะแล้ว!

"สี่สาวตรงนั้นน่ะ! มารายงานตัวใช่ไหมคะ?" เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น

"ใช่ค่ะ!!" มิลินตะโกนตอบ เนื่องจากอยู่ห่างจะผู้หญิงคนนั้นพอสมควร

"งั้นมาทางนี้เลยค่ะคนสวยทั้งหลาย~" เราทั้งสี่มองหน้ากัน ก่อนจะเข้าไปหาพี่เขา

"ตายแล้ว~ พวกหนูสวยมากเลยนะเนี่ย ว่าแต่อยู่คณะอะไรกันคะ?" โดนรุ่นพี่ชมแบบนี้ก็รู้สึกเขินเหมือนกันนะเนี่ย

"พวกเราอยู่คณะวิศวะค่ะ..."

"หื้มม~ วิศวะได้ของแรร์อีกละ!!" หื้อ? มันแรร์ยังไง

"พี่ชื่อวิกกี้นะ อยู่คณะนิเทศศาสตร์ปี4...เสียดายอ่ะ! พวกหนูไม่ได้อยู่คณะพี่ ไม่อย่างงั้นนะจะปั้นให้เป็นดาวเด่นทั้ง4 คนเลย สวยๆ น่ารักแบบนี้ปังแน่นอน!!" พี่เขาก็อวยซะเยอะเลย...แต่มันก็จริงนั้นแหละ พวกเธอมันสวย!! ฮิๆๆ

"ถึงจะดัง พวกเราก็ไม่สวยเท่าพี่วิกกี้หรอกค่ะ" แหม~ รดาเธอนี่ก็อยู่เป็นเหมือนกันนะ

"คริ! ก็แน่ละพี่ทำมาเยอะ  ฮ่าๆๆๆ" ว่าจบพี่วิกกี้ก็หัวเราะออกมาเลย...จะว่าไปพี่เขาดูเป็นกันเองมากเลยนะ ไม่คิดเลยว่าพี่ปี4 จะเฟรนลี่และอัชฌาสัยดีกับรุ่นน้องที่เพิ่งเจอกันแบบนี้...แต่ก็คงจะเป็นแค่กันบางคนแหละ!

"ว่าแต่เราน่ะหน้าคุ้นๆ นะ เหมือนเคยเจอที่ไหนเลย..." อึก! มิเชลล์ชะงักนิ่งเมื่อจู่ๆ วิกกี้ก็ชี้และมองมาทางเธอ

"พี่จะหมายถึงหนูหน้าโหลรึเปล่าคะเนี่ย!" มิเชลล์ถามอย่างไม่จริงจัง

"บ้า~ สวยขนาดนี้ไม่มีใครเหมือนแล้ว!" ฟังดูทะแม่งๆ แฮะ!

"เอ้อจริงสิ! รู้รึเปล่าว่าคณะเราน่ะมีของแรร์ ของดีเยอะมากเลยนะ งานดีทั้งนั้น!!" คงจะหมายถึงคนหล่อๆ สวยๆ สินะ

"พอรู้อยู่บ้างค่ะพี่วิกกี้! โดยเฉพาะผู้ชาย~" มิลินเข้าไปกระซิบพูดใกล้วิกกี้

"ยิ่งเป็นกลุ่มKG ด้วยนะคะ หล่อม๊ากกก!" รดาก็รู้กับเขาด้วย!

"ใช่แมะ!! นี่ถ้าไม่ติดว่าพี่มีแฟนแล้วนะ จะไปตามจีบหนุ่มๆ แก๊งนั้นเลยแหละ!!"

"แต่ฉันเคยได้ยินมาว่ากลุ่มพวกพี่เขาไม่ชอบสุงสิงกับใครไม่ใช่หรอ ใครที่ไม่สนิทด้วยเข้าใกล้หน่อยก็ไล่ตะเพิดไปหมด" ทุกคนหันไปมองพริกแกงในทันที...นี่ก็รู้ดีไปอีก

"ก็แหม~ เข้ามหาลัยทั้งทีมันก็ต้องมีหาข้อมูลกันบ้าง~ เป็นความรู้รอบตัว!"

"ฮ่าๆๆ สมกับเป็นเพื่อนกันจริงๆ ไม่หาหรอกข้อมูลการเรียนน่ะ ต้องหาข้อมูลผู้ชาย!" ทั้ง5 คนหัวเราะออกมาเสียงดัง โชคยังดีที่ตอนนี้คนเริ่มน้อยลงแล้ว...

"อ่ะๆๆ พอก่อนสาวๆ ลงทะเบียนเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ ไปห้องประชุมคณะวิศวะได้เลยจ้ะ อีกครึ่งชั่วโมงก็ใกล้จะเริ่มการปฐมนิเทศแล้วแหละ"

"ขอบคุณนะคะพี่วิกกี้"

หอประชุม คณะวิศวกรรมศาสตร์

ตอนนี้พวกเธออยู่ในหอประชุมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และการปฐมนิเทศก็ได้เริ่มขึ้นแล้วด้วย

"พวกแกรู้จักกลุ่มKG มากแค่ไหนหรอ?" มิเชลล์กระซิบถามสามสาวเสียงเบา

"ก็มากพอสมควรนะ แกอยากรู้อะไรหรอ?" พริกแกงถามกลับ

"ก็ทั้งหมดที่แกรู้อ่ะ!"

"อืมมม~ งั้นเอาข้อมูลเบื้องต้นก่อนแล้วกัน KG ย่อมาจาก King Engineer กลุ่มพี่เขามีทั้งหมด5 คน และแต่ละคนนะรวยม๊าก! หล่อม๊าก! เก่งม๊าก! ฉลาดม๊ากกก!"

"ม๊ากขนาดนั้นเลยหรอ?"

"ใช่! เรียกได้ว่าเพอร์เฟค!!" มิลินเอ่ยสมทบ

"เริ่มตั้งแต่คนแรกนะ พี่เคนตะ เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นทายาทของบริษัทนำเข้าส่งออกอาหารทะเลรายใหญ่! มีท่าเรือและเกาะไม่ต่ำกว่า20 ประเทศ! ส่วนนิสัยเท่าที่ฉันเคยได้ยินมา มีคนบอกว่าพี่เขาอบอุ่นมากที่สุดในกลุ่มแล้ว ซึ่งฉันก็ไม่รู้หรอกว่าระดับไหน..."

"แล้วคนที่สองอ่ะ..." แค่คนแรกก็ไม่ธรรมดาแล้ว คนต่อไปจะขนาดไหนเนี่ย! แต่หมายถึงเพื่อนเธอนี่แหละที่ไม่ธรรมดา รู้ดีมากๆ

"คนที่สองเป็นผู้หญิงคนเดียวเพียงในกลุ่ม ชื่อคะนิ้ง ไทยแท้แต่พื้นฐานเป็นคนเหนือ...ซึ่งฉันเคยเห็นหน้าพี่เขาในโซเชียล สวยมากแก~ ขาวออร่ามากเหมือนไม่เคยโดนแสงแดดเลย..." อันนี้ก็เวอร์ไป ประเทศไทยร้อนขนาดนี้จะไม่โดนแดดเลยได้ยังไง...

"ครอบครัวพี่เขาทำฟาร์มสัตว์ และไร่ผลไม้ที่ภาคเหนือ ฟังดูธรรมดาใช่ไหมล่ะ? แต่มันไม่ธรรมดาจ้า~”

“ฟาร์มและไร่ของครอบครัวพี่เขามีทั่วทุกจังหวัดของภาคเหนือ!! ทั้งใหญ่และกว้างมาก~" โหยย~ ไม่ธรรมดาจริงๆ ด้วย! เพื่อนเธอเนี่ยแหละไม่ธรรมดาแล้ว!!! มันจะรู้อะไรเยอะขนาดนี้เนี่ย ชักจะน่ากลัวแล้วสิ!

"ต่อคนที่สองเลย!" มาถึงขั้นนี้แล้ว ก็อยากรู้ให้มันหมดทุกคน!

"คนนี้ฉันขอเล่าเองพริกแกง ฉันชอบเขาม๊ากก~" มิลินแทรกขึ้นมาก่อนที่พริกแกงจะเล่า พลางทำหน้าปลื้มปริ่มมากอีกด้วย คงจะชอบมากจริงๆ

"คนนี้ชื่อคีย์ เป็นลูกครึ่งเกาหลีแก! โอปป้าของฉานนน~" เฮ้ออ วันนี้จะเล่าจบไหมเนี่ย ยัยมิลินมัวแต่เขินอยู่ได้!

"เล่าต่อเถอะ!" รดาเอ่ยบอกเพื่อนสาว เพราะเธอก็อยากฟังเหมือนกัน ถึงจะรู้อยู่บ้างแล้วก็เถอะ!

"ก็ได้! เขาเป็นลูกชายของเจ้าของธุรกิจเสริมความงามทั้งในเกาหลีและต่างประเทศ! บอกเลยว่าหล่อโฮก!! เหมือนกับถูกพ่อแม่ทำศัลยกรรมให้ตั้งแต่อยู่ในท้องอ่ะ นิสัยก็เท่ออกแบดๆ สเปคฉันเลย!!"

"เฮ้ออ~ บอกคนต่อไปเลยพริกแกง ปล่อยให้ยัยมิลินเขินไปเถอะ" เพื่อนเธอจะไม่ไหวแล้ว เขินจนบิดตัวเป็นเกลียวแทบจะกลายเป็นสปริงแล้วนั่น!

"ต่อไปฉันเล่าเอง! เพราะฉันเป็นญาติห่างๆ กับพวกพี่เขา" เสียงรดาเอ่ยขึ้น

นี่รดาเป็นญาติห่างๆ กับอีก2 คนสุดท้ายหรอเนี่ย!!

“นี่แกเป็นญาติกับพวกพี่เขาด้วยหรอ ทำไมไม่บอกกันบ้าง??” อ้าว นี่สองสาวก็ยังไม่รู้เรื่องนี้ด้วย!

“ก็พวกแกไม่เคยถามอ่ะ…”

"ฉันเป็นญาติเขาก็จริงแต่ว่าไม่ได้สนิทกับพวกเขาเท่าไหร่หรอกนะ แต่ก็พอรู้ข้อมูลเบื้องลึกจากครอบครัวฉันมาบ้าง...บางเรื่องถ้าพวกแกรู้แล้วก็อย่าไปบอกใครล่ะ" รดาพยายามพูดให้เบาที่สุดเพราะกลัวคนอื่นจะได้ยิน