Semua Bab เพื่อนที่แปลว่าเมีย: Bab 31 - Bab 40

บทที่ 31“เราเลิกกันนะ” มิลินได้ยินชัดเต็มสองหูตั้งแต่ที่เขาพูดรอบแรก พอพูดอีกครั้งเธอก็ยังอยู่ในอาการตกใจอยู่ดี แววตาของหญิงสาววูบไหว ทั้งที่เธอพยายามเข้มแข็งเอาไว้ จะไม่แสดงออกให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธอเสียใจมากขนาดไหน แต่ทว่าสองขาของเธอก็อ่อนแรงจนแทบยืนไม่อยู่ เกือบจะทรุดลงไปนั่งที่พื้น หญิงสาวไม่พอใจที่ตัวเองเป็นฝ่ายถูกบอกเลิก เธอจ้องหน้าดีนตาเขม็งราวกับมีไฟในดวงตา กำลังจะพูดอะไรออกมาแต่เขาก็ไม่อยู่ฟัง ดีนเดินหนีเธอไปโดยที่ไม่ได้หันกลับมามอง ยิ่งตอกย้ำว่าเขาไม่มีใจให้เธอแล้วจริง ๆ ไม่อย่างนั้นก็คงมีท่าทางห่วงความรู้สึกของเธอมากกว่านี้ มิลินกำหมัดและเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น เธอหันหน้าหนีเพราะไม่อยากมองผู้ชายเฮงซวยคนนั้นอีกแล้ว! “หารถไม่เจอเหรอ” เสียงของปอร์เช่ดังขึ้นมา มิลินทำสีหน้าเป็นปกติแล้วหันไปยิ้มให้ต้นเสียง “เห็นยืนนิ่งเลยอะ หารถไม่เจอเหรอ” ปอร์เช่ถามต่อเพราะเขามองมาก็เห็นว่ามิลินยืนอยู่กับที่ไม่ได้เดินไปที่รถของตัวเอง “หาเจอแล้ว” มิลินมองไปที่รถของตัวเอง เธอไม่ได้ลืมว่าจอดไว้ตรงไหน แต่ที่ยังยืนนิ่งก็เพราะก้าวขา

บทที่ 33 Rrr “ฮัลโหล” มิลินเอ่ยเสียงอู้อี้ เพิ่งร้องไห้มาอย่างหนักเธอก็ปรับน้ำเสียงไม่ค่อยได้ (ทำอะไรอยู่) ปอร์เช่เอ่ยถาม เขาคิดว่ามิลินคงต้องเสียใจหนักมากแน่ ๆ ถึงได้โทรมาหา ไม่อยากให้เธอต้องคิดมากอยู่คนเดียว “ไม่ได้ทำไร” (เที่ยวผับกันปะ เดี๋ยวเราไปรับ) เขาปล่อยให้เธออยู่คนเดียวมาหลายชั่วโมงแล้ว พาเธอออกมาเจอแสงสีดีกว่า เผื่อว่าจะช่วยเยียวยาความรู้สึกของเธอขึ้นมาได้บ้าง หากอยู่แต่กับความเศร้าเธอคงฟุ้งซ่านจนตรอมใจแน่ ๆ “ไม่ล่ะ” ตอนนี้เธอยังไม่พร้อมที่จะออกไปไหน ไม่อยากออกไปเจอใครทั้งนั้น มิลินอยากอยู่เงียบ ๆ และหาเหตุผลว่าทำไมดีนถึงนอกใจ ทั้งยังต้องการหาความผิดของตัวเองเผื่อว่าจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาอยากเลิก ถ้าเธอเจอความผิดของตัวเองแล้วก็จะได้ไปเคลียร์กับดีนให้รู้เรื่อง (ไปด้วยกันเถอะ เราเป็นห่วง) “ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ แต่เราโอเค ไม่ได้เป็นอะไร” (โกหกเราไม่ได้หรอกนะ มิลินจะจมอยู่กับความเสียใจแบบนี้เหรอ ไอ้เวรนั่นมันรู้สึกแบบนี้บ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้) มิลินฟังปอร์เช่แล้วฉุกคิดข

บทที่ 35 สายตาของปอร์เช่ตรึงอยู่แต่ที่มิลิน จนเขากลัวว่าเพื่อนจะจับได้ ชายหนุ่มเลยหันไปมองทางอื่นบ้างแต่แค่แป๊บเดียวก็หันกลับมามองที่มิลินเหมือนเดิม นี่คนอกหักเหรอ? ชายหนุ่มย่นคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย ตั้งแต่ที่เธอก้าวเข้ามาถึงโต๊ะ ริมฝีปากสวยคลี่ยิ้มอยู่ตลอด ท่าทางสดใสจนมองไม่ออกเลยว่าเธอเพิ่งอกหักมา มิลินลุกขึ้นยืนแล้วโยกตัวเป็นจังหวะ เธอดึงแขนเพื่อนสนิทอย่างมินนี่ให้ลุกขึ้นเต้นไปด้วยกัน ลวดลายการเต้นของเธอเรียกสายตาของหนุ่ม ๆ อยู่ตลอด ปอร์เช่หวงจนออกนอกหน้า เขาลุกขึ้นแล้วไปยืนโยกตัวอยู่ข้าง ๆ คนตัวเล็ก โดยที่ส่งสายตาดุดันไปให้ผู้ชายที่จ้องจะเข้าหามิลิน แต่ทว่าบางคนก็ไม่ได้สนใจสายตาของปอร์เช่ “ขอชนแก้วหน่อยได้ไหมครับ” มิลินไล่สายตามองผู้ชายตรงหน้าที่เพิ่งเดินเข้ามาหา ท่าทางของเขาก็ดูดี อายุน่าจะแก่กว่าเธอหลายปีทีเดียว หญิงสาวไม่ปฏิเสธ เธอหันไปยกแก้วเหล้าของตัวเองขึ้นมาชนกับคนตรงหน้า “ไปชนกับเขาทำไม” ปอร์เช่เอ่ยถาม เขาเห็นสายตาของผู้ชายคนนั้นไม่น่าไว้วางใจ ขนาดว่าเขาลุกขึ้นมายืนคุมอีกฝ่ายก็ยังไม่สนใจ แล้วมิลินตกล

บทที่ 37 NC ปอร์เช่ดึงสติของตัวเองแล้วดันตัวมิลินออก แววตาของหญิงสาวเศร้าลงที่ถูกผลักแบบนี้ เธอไม่คิดว่าผู้ชายที่ตามใจเธอมาตลอดจะขัดใจเธอซะได้ “ทำไมล่ะ” มิลินเอ่ยถาม หน้าตางอแงตามประสาคนที่ถูกขัดใจ “มิลินจะทำอะไร” ปอร์เช่ไม่ตอบและเอ่ยถามกลับมา เพราะอยากรู้ความต้องการของเธอให้แน่ชัดซะก่อน “เราร้อนแล้วเราก็อยากมีเซ็กซ์” ดวงตาคมเบิกกว้างด้วยความตกใจ เขาเข้าใจถูกแล้วจริง ๆ ว่าเธอกำลังอ่อย แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมถึงได้มีอารมณ์เรื่องอย่างว่าขึ้นมาซะได้ “เรามีเซ็กซ์กันนะ” มิลินจับมือปอร์เช่ แววตาของเธออ้อนวอนเสียจนปอร์เช่ไม่อยากขัดใจ “แต่เราเป็นเพื่อนกันนะ” “ไม่เห็นเป็นไรเลย” มิลินตอบกลับเสียงยาน “แล้วเราจะมองหน้ากันติดเหรอ” ปอร์เช่กังวลว่าพอมิลินสร่างเมาแล้วเธอจะตีตัวออกห่างจากเขา “ติดสิ” มิลินทำหน้างอ เธอร้อนจะตายอยู่แล้วอยากให้เขาช่วยดับร้อนให้สักที แต่ปอร์เช่ก็ยังเอาแต่ถาม “เราไม่ไหวแล้ว” หญิงสาวเอ่ยออกมาพร้อมกับรั้งท้ายทอยปอร์เช่ให้เข้ามาใกล้ ใบหน้าของเขาอยู่ห่างจาก

บทที่ 39 มิลินรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวันต่อมา ทันทีที่ตื่นขึ้นมานั้น เธอก็รู้สึกปวดหัวราวกับหัวจะระเบิดเสียให้ได้ หญิงสาวเอามือกุมศีรษะของตัวเองไว้แล้วพลิกตัวนอนหงาย “เป็นอะไร ปวดหัวเหรอมิลิน” เสียงทุ้มที่เอ่ยถามเธอรู้สึกคุ้นเคยมาก ดวงตาคู่สวยพลันเบิกโตเมื่อนึกได้ว่าเป็นเสียงของใคร เธอนอนฝ้าแล้วกะพริบตาถี่ ๆ ก่อนจะหันไปที่ต้นเสียง “ปะปอร์เช่” น้ำเสียงของเธอติดขัด ตกใจมากที่เห็นปอร์เช่นั่งอยู่ข้าง ๆ อีกทั้งยังไม่ใส่เสื้อ มิลินไล่สายตาลงมาก็เห็นขอบกางเกงยีน เธอถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ แต่แค่ไม่กี่วินาทีต่อมาเธอก็ย่นคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย “ปอร์เช่เข้ามาได้ไง พ่อแม่เราไม่ว่าเหรอ” มิลินเอ่ยถาม คนข้าง ๆ ทำหน้างุนงง พ่อแม่จะว่าได้ยังไงในเมื่อที่นี่ไม่ใช่ที่บ้าน แล้วท่านจะรู้ได้ยังไงกัน เขามองหน้ามิลินด้วยความแววตาเรียบนิ่ง สงสัยเธอจะลืมเรื่องเมื่อคืนนี้ไปซะแล้ว “อย่าเพิ่งลุก” ปอร์เช่รีบห้ามเพราะมิลินยังเปลือยอยู่แล้วเธอจะลุกขึ้นได้ยังไง หากตอนนี้เขาเห็นร่างบางที่ไม่สวมเสื้อผ้า เขาก็คงอดใจไม่ไหวแล้ว