บทที่ 51 จุดอ่อน

เมื่อรู้ว่าไหวกั๋วกงฮูหยินตั้งใจจะข่มขู่และกดข่มนางไม่ให้นางหวังสูงถึงตำแหน่งฮูหยินของซื่อจื่อจวนกั๋วกง โม่ชิงเยว่ก็ได้แต่ส่ายหน้าอยู่ในใจ ยามนี้อย่าว่าแต่คิดจะมีสามีใหม่แค่นางคิดจะสลัดสามีเก่าก็ยังเป็นเรื่องยากเลย เพียงแต่ที่น่าสงสารก็คือญาติผู้พี่จากสกุลเจียงของนางเขาไม่ได้รู้อีโหน่อีเหน่อะไรกับเรื่องนี้แต่กลับต้องมาถูกยัดเยียดข้อหาและถูกคุมขังเพียงเพราะคนผู้หนึ่งต้องการข่มขู่นางเช่นนี้ถือว่าเป็นเรื่องที่ไม่ยุติธรรมต่อเขาเลย

“ถ้าเช่นนั้นก็รบกวนไหวกั๋วกงฮูหยินปล่อยสกุลเจียงไปเถอะเจ้าค่ะ เพราะว่าข้าไม่ได้คิดจะเข้ามาเป็นสะใภ้ของท่าน” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ไหวกั๋วกงฮูหยินมีสีหน้าไม่เชื่อถือนางจ้องมองโม่ชิงเยว่ด้วยสายตาดูแคลนแล้วจึงได้ถามออกมาด้วยน้ำเสียงเสียดสี

“จวนโหวไร้หัวเรือใหญ่คอยควบคุม ซื่อจื่อน้อยก็ไร้เดียงสาจนต้องหาคนมาคอยปกป้อง สกุลเดิมของเจ้าก็ไม่มี ไม่ใช่ว่าเจ้าจำเป็นต้องหาสกุลใหญ่เอาไว้พึ่งพิงเพื่อประคับประคองจวนโหวเอาไว้ให้ลูกชายของเจ้าหรอกหรือ” คำพูดประโยคนี้ของไหวกั๋วกงฮูหยินทำให้โม่ชิงเยว่พลันยิ้มออกมาในทันที

“ไหวกั๋วกงฮูหยินวางใจเถิด ต่อให้ข้าต้องการหาที่พึ่งพิงก็ไม่กล้าคาดหวังว่าจะพึ่งพิงท่านราชเลขาธิการหรอกเจ้าค่ะ” โม่ชิงเยว่เอ่ยพลางขยับกายลุกขึ้น

“เรื่องญาติผู้พี่ของข้ารบกวนไหวกั๋วกงฮูหยินส่งคนไปแจ้งที่กรมอาญาให้ข้าด้วยว่าเป็นเรื่องที่เข้าใจผิดกัน ส่วนเรื่องที่ท่านเข้าใจผิดอยู่นั้นข้าคิดว่าข้าสมควรจะอธิบายให้ท่านได้เข้าใจว่าข้าไม่ได้มีความคิดที่จะแต่งงานใหม่ ต่อให้จำเป็นต้องแต่งใหม่จริงๆ ก็ไม่มีทางจะแต่งเข้าจวนกั๋วกงอันยิ่งใหญ่แห่งนี้หรอกเจ้าค่ะ” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้คนที่ยืนฟังอยู่ด้านนอกโถงรับรองแขกถึงกับขมวดคิ้ว เขาจ้องมองนางผ่านประตูของห้องโถงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา โม่ชิงเยว่หันไปเห็นสายตาของเขานางก็ยิ้มออกมา

“ท่านราชเลขาธิการมาพอดี รบกวนท่านช่วยพูดกับไหวกั๋วกงฮูหยินให้ข้าด้วย สกุลเจียงไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้ การไปหาเรื่องพวกเขาไม่คุ้มค่าให้พวกท่านต้องลงมือหรอก” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ไหวกั๋วกงฮูหยินก็หันไปจ้องมองที่หน้าประตูด้วยความประหลาดใจ

“เจ้าเข้าวังไปแล้วไม่ใช่หรือเหตุใดจึงได้กลับมาในยามนี้ได้เล่า” เมื่อไหวกั๋วกงฮูหยินเอ่ยถามเช่นนี้เหยียนเซียวก็เดินเข้ามาในโถงรับรองแล้วเอ่ยกับมารดาของเขาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“พอได้ยินว่านิ่งอันโหวฮูหยินมาเป็นแขกที่จวน ข้าก็เลยรีบกลับมา” คำพูดของเหยียนเซียวทำให้สีหน้าของไหวกั๋วกงฮูหยินพลันเปลี่ยนไป ส่วนโม่ชิงเยว่ก็จ้องมองเขาด้วยสายตาอันว่างเปล่า

“ในเมื่อไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องพูดคุยแล้ว ข้าคงต้องขอตัวกลับก่อน” โม่ชิงเยว่เอ่ยพลางคารวะอำลาไหวกั๋วกงฮูหยินตามธรรมเนียมแล้วจึงได้หันหลังกลับเตรียมจะเดินออกจากโถงรับรอง แต่เสียงของเหยียนเซียวทำให้นางหันกลับมาจ้องมองเขาด้วยสายตาอันเย็นเหยียบ

“นิ่งอันโหวฮูหยินหากท่านไม่คิดจะแต่งเข้าจวนไหวกั๋วกง สกุลเจียงย่อมจะต้องถูกดึงเข้ามาเกี่ยวข้องแน่ แค่ปกป้องจวนโหวก็เป็นเรื่องยากแล้วท่านคิดว่าจะสามารถปกป้องสกุลเจียงได้หรือ” คำพูดของเหยียนเซียวไม่ใช่แค่เพียงโม่ชิงเยว่ที่ไม่พอใจแม้แต่ไหวกั๋วกงฮูหยินก็พลอยรู้สึกไม่ชอบใจไปด้วย

“เหยียนเซียวเจ้าพูดอะไรออกมา เจ้ารู้ตัวหรือไม่” คำถามของไหวกั๋วกงฮูหยินทำให้เหยียนเซียวหัวเราะออกมาเบาๆ

“ข้าก็แค่พูดตามความเป็นจริง ท่านแม่ทำให้ข้าคิดได้แล้วว่าหากอยากจะครอบครองสิ่งใดก็ควรจะลงมือให้เต็มที่ ครั้งนี้ก็เป็นอีกครั้งที่ท่านทำให้ข้ารู้ว่าขอแค่เพียงโจมตีให้ตรงจุดก็ไม่จำเป็นต้องออกแรงมากแล้ว” คำพูดของเหยียนเซียวทำให้โม่ชิงเยว่จ้องมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา

“ท่านราชเลขาธิการ ท่านไม่กลัวว่าตนเองจะถูกโจมตีตรงจุดบ้างหรือ” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้เหยียนเซียวส่ายหน้า

“ข้าไม่มีจุดอ่อนอะไรให้โจมตี” คำพูดของเขาทำให้โม่ชิงเยว่ส่ายหน้า

“มนุษย์ทุกคนย่อมจะมีจุดอ่อนของตนเอง เพียงแต่ตอนนี้ท่านอาจจะแค่เพียงนึกถึงจุดอ่อนของตนเองไม่ได้เพียงเท่านั้น” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้เขาจ้องมองนางด้วยสายตาอันคมกริบ

“นิ่งอันโหวฮูหยินข้าจะให้โอกาสท่านให้กลับไปคิดทบทวนดูอีกครั้ง ตำแหน่งฮูหยินของข้าจะสามารถใช้เป็นเกราะคุ้มกันภัยให้แก่บุตรชายของท่านได้” เมื่อเขาเอ่ยออกมาเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็หัวเราะออกมาเบาๆ

“ขอบคุณสำหรับข้อเสนอ แต่พวกท่านสองแม่ลูกไปตกลงกันก่อนดีหรือไม่ อืม อันที่จริงก็ไม่จำเป็นต้องตกลงเพราะข้าไม่คิดจะพึ่งพาใครอีกแล้ว” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้เหยียนเซียวจ้องมองนางอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงได้เอ่ยออกมาเสียงเบา

“สักวันท่านจะต้องเปลี่ยนใจ” คำพูดของเขาทำให้โม่ชิงเยว่จ้องมองเขาอีกครั้งแล้วจึงได้เอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงแผ่วต่ำ

“อย่าได้บีบบังคับข้าจนเกินไป อย่าทำให้ข้าต้องกลายเป็นหมาจนตรอกที่มันต้องหันหน้ามาต่อสู้อย่างสุดชีวิต หากข้าต้องตกอยู่ในสภาพนั้นเมื่อไหร่ข้าเชื่อว่าคนที่ทำให้ข้าต้องตกอยู่ในสภาพนั้นจะต้องคิดเสียใจอย่างแน่นอน” เมื่อเอ่ยจบนางก็เดินออกจากโถงรับรองของจวนไหวกั๋วกงด้วยสีหน้าเย็นชา นางไม่คิดจะสนใจสักนิดว่าสองแม่ลูกในจวนกั๋วกงจะตกลงกันได้หรือไม่แต่สิ่งที่นางคิดอยู่ในยามนี้ก็คือนางรู้สึกรังเกียจที่จะอยู่ที่จวนแห่งนี้เนิ่นนานเกินกว่านี้แล้ว

ยามที่โม่ชิงเยว่ขึ้นไปนั่งบนรถม้าแล้วก็พบว่ามีคนนั่งรออยู่ด้านในนางจึงได้เข้าไปนั่งลงบนเบาะนั่งที่อยู่คนละฝั่งกับเขา ชุ่ยเหมยที่ติดตามมาด้วยก็รีบลงจากรถม้าในทันทีเพื่อมอบความเป็นส่วนตัวให้แก่เจ้านาย ยามที่รถม้าเคลื่อนตัวออกจากจวนไหวกั๋วกงแล้วซ่งเหวินจิ้งจึงได้เอ่ยถามโม่ชิงเยว่ด้วยน้ำเสียงอึมครึม

“เหยียนเซียวพูดอะไรกับเจ้าบ้าง ข้าเห็นเขารีบออกจากวังมาที่นี่ก็เลยลักลอบติดตามมาด้วย” คำถามของซ่งเหวินจิ้งทำให้โม่ชิงเยว่ได้แต่ส่ายหน้า

“ก็แค่เสนอตำแหน่งฮูหยินราชเลขาธิการให้ข้า ส่วนไหวกั๋วกงฮูหยินก็เสนอตำแหน่งภรรยารองของราชเลขาธิการให้ข้า” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ซ่งเหวินจิ้งยิ่งมีสีหน้ามืดครึ้มเข้าไปใหญ่

“แต่ข้าได้ปฏิเสธเขาไปแล้ว” เมื่อโม่ชิงเยว่เอยเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็พยักหน้า นางจึงได้เอ่ยถามเขาต่อด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม

“สิ่งที่ข้าอยากรู้มากที่สุดในตอนนี้ก็คือเหยียนเซียวผู้นั้นเขามีจุดอ่อนตรงไหน และสามารถเล่นงานเขาเรื่องใดได้บ้างท่านจงรีบบอกข้ามาให้หมด” คำถามประโยคนี้ของโม่ชิงเยว่ทำให้บนใบหน้าของซ่งเหวินจิ้งพลันมีรอยยิ้มขึ้นมาในทันทีนี่นับเป็นครั้งแรกที่เขาและนางมีความคิดตรงกันนั่นก็คือคิดจะเล่นงานคนคนเดียวกัน