All Chapters of ท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ายอมแล้ว เล่ม2 : Chapter 11 - Chapter 20

เหล่านางกำนัลช่วยกันจัดเตรียมน้ำอุ่น เพื่อความหอมสดชื่นจึงเพิ่มกลีบบุปผานานาพันธุ์ลงในถังไม้ใบใหญ่เยี่ยนเยว่ฉีรักช่วงเวลาสุนทรีนี้เป็นอย่างมาก นางจึงให้ซูจิ้งจุดกำยานกลิ่นดอกบัวมังกรเหินไว้ในห้องอาบน้ำด้วย ไอจางๆ ล่องลอยรายล้อมราวม่านหมอกสวรรค์ หญิงสาวพึงพอใจในบรรยากาศอาภรณ์ที่ห่อหุ้มร่างกายชิ้นสุดท้ายถูกปลดลงเหลือเพียงร่างงามระหงเปล่าเปลือย เยี่ยนเยว่ฉีก้าวลงไปในถังแล้วหย่อนกายลงนั่งในน้ำ ชิงหรูกับซูจิ้งช่วยกันใช้ไขมันหอม[1] ขัดถูส่วนต่าง ๆ ของนายหญิง ทุกครั้งที่ลูบไล้ก็สัมผัสได้ถึงผิวละเอียดนุ่มดุจแพรไหม ผิวพรรณของนางขาวนวลเนียนไร้ตำหนิใดๆ ชิงหรูถึงเข้าใจจิตใจนายท่านขึ้นมาบ้าง เพราะขนาดผู้หญิงด้วยกันยังตื่นเต้น นับประสาอะไรกับชายชาตรีบุรุษในชุดคลุมชินอ๋องสีดำเดินเข้ามาภายในห้องอย่างเงียบเชียบ เมื่อรู้จากนางกำนัลว่าพระชายากำลังอาบน้ำอยู่ แค่คิดถึงภรรยาคนงามในสภาพไร้อาภรห่อหุ้ม ก็สาวเท้าตรงไปยังหลังฉากกั้นอย่างไม่รั้งรอสายตาคมเพ่งมองแผ่นหลังเปล่าเปลือยของสตรีงดงามที่เต็มไปด้วยหยดน้ำ มู่เลี่ยงหรงลอบกลืนน้ำลาย ข่มความหื่นกระหายที่สั่งสมมานาน ครานี้แหละเขาจะได้ลิ้มชิมรสเทพธิดาให้สมกั

หลังประชุมเช้า ฮ่องเต้ไม่ทรงรั้งพระอนุชาเอาไว้ดั่งเช่นทุกวัน ยามนี้ฉินหวางเฟยป่วยด้วยโรคประหลาด ฮ่องเต้จึงให้มู่เลี่ยงหรงกลับไปดูแลนางขณะที่อ๋องหนุ่มกำลังจะก้าวขึ้นรถม้า ขันทีคนสนิทของไทเฮามาแจ้งว่าพระนางต้องการให้เขาไปเข้าเฝ้ามู่เลี่ยงหรงสังหรณ์ใจ ทุกครั้งที่พระมารดาทรงต้องการพบหน้าตน หากไม่ถามเรื่องทายาท ก็ถามเรื่องถางซือเซียนกับจ้าวกุ้ยอินว่าเขาจะรับผู้ใดเป็นหวางเฟยแม้ยามนี้เยี่ยนเยว่ฉีจะได้ครองตำแหน่งพระชายาเอกไปแล้ว แต่นางก็ยังไม่ได้ร่วมหอกับเขา เกรงว่าไทเฮาจะทรงคาดคั้นและบังคับให้จวนฉินอ๋องรับพระชายารองเพิ่มสำหรับถางซือเซียนนั้นลืมไปได้เลย นางควรได้แต่งงานกับบุรุษที่สามารถมอบความรักให้เพียงหนึ่งเดียวได้ เขาถอนหายใจหนัก เห็นทีเรื่องที่ท่านหญิงกุ้ยอินช่วยชีวิตตนไว้คงส่งผลเข้าให้แล้วแต่อย่างไรเสียคงต้องไปพบพระมารดาก่อน แล้วค่อยหาวิธีรับมือมู่เลี่ยงหรงปรับสีหน้าให้สงบก่อนเข้าพบไทเฮา หวังว่าพระนางจะไม่พยายามทำในสิ่งที่เขาหวั่นกลัวหลังจากทักทายกันตามพิธี ไทเฮาทรงเรียกมู่เลี่ยงหรงมานั่งใกล้ๆ พระนางทรงไต่ถามสารทุกข์สุกดิบดั่งเช่นทุกครั้ง เขายิ้มและตอบคำถามทุกอย่างเพื่อให้พระนางวา

ทว่ามู่เลี่ยงหรงยังคงต้องการปรึกษาเรื่องจ้าวกุ้ยอินกับฮ่องเต้ แต่เมื่อเยี่ยนจิ้นหลิงยังอยู่ที่นี่เขาจึงละล้าละลัง ฮ่องเต้พอจะรู้ว่าพระอนุชากังวลเรื่องใดจึงเอ่ยขึ้นเสียเอง“ฉินอ๋อง เจ้ากังวลใจเรื่องที่ไทเฮาทรงอยากให้เจ้ารับผิดชอบกุ้ยอินใช่หรือไม่”มู่เลี่ยหรงยังคงยืนนิ่งไม่ตอบ เอาแต่เหลือบสายตาไปยังเยี่ยนจิ้นหลิง อย่างไรเสียบุรุษผู้นั้นรักน้องสาวมากกว่าสิ่งใด หากรับรู้ว่าตนอาจจะต้องแต่งสตรีอื่นเข้าจวน เกรงว่าเขาจะแนะนำให้เยี่ยนเยว่ฉีทำอะไรแปลกๆ อีก“หรงเอ๋อร์ เจ้าไม่ลองถามความเห็นที่ปรึกษาใหม่ของเจ้าดูเล่า” ฮ่องเต้ยังคงพยายามส่งไม้ต่อให้เยี่ยนจิ้นหลิงกุนซือหนุ่มเห็นฉินอ๋องทำท่ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ก็พอจะเข้าใจอีกฝ่าย เขารู้ว่าชะตาดอกท้อมากภรรยาของน้องเขยค่อนข้างแรง ถึงขนาดสามารถเปลี่ยนแปลงลิขิตด้ายแดงของผู้อื่นได้ด้วย และเมื่อเป็นเช่นนั้นความยุ่งยากก็จะบังเกิดกับอ๋องหนุ่มอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ยิ่งหลังวันชมงิ้ว นิมิตของจ้าวกุ้ยอินกับฉินอ๋องเด่นชัดขึ้นมากหากจ้าวกุ้ยอินแต่งเข้าจวนฉินอ๋องแล้วละก็ ไม่ใช่แค่เยี่ยนเยว่ฉีที่จะแย่แต่ใช่ว่าจะไร้ทางแก้ไข เพราะไม่นานมานี้ปรากฏนิมิตซ้อนขึ้นมาอีก

“ข้าชวนพี่เยว่ฉีผู้เดียว” สาวน้อยบ่ายเบี่ยง ไม่แม้แต่จะมองหน้าเขา“ขี่ม้ามาตั้งไกลกลับไม่มีผู้ใดแบ่งอาหารให้ ข้าช่างน่าสงสารเสียจริง” เยี่ยนจิ้นหลิงเอามือลูบท้องประหนึ่งว่าหิวเสียเต็มประดา“ท่านกุนซือไม่ได้เตรียมอาหารมาหรือไร” เยี่ยนเยว่ฉีถาม“ได้เป็นที่ปรึกษาของฉินอ๋อง ก็นึกว่าผู้อื่นจะเลี้ยงดูอย่างดีเลยไม่ได้เตรียมมา ที่ไหนได้” เยี่ยนจิ้นหลิงโยนความผิดให้เจ้านายคนใหม่หน้าตาเฉย“ข้าแบ่งให้ท่านกินด้วยก็ได้ อาหารออกจะเยอะแยะ” ถางซือเซียนยอมจำนน นางไม่ใช่คนใจแคบ ที่สำคัญไม่อยากให้คนอื่นคิดว่าฉินอ๋องเลี้ยงดูคนในอาณัติไม่ดี “รบกวนคุณหนูถางนำทางด้วย” เยี่ยนจิ้งหลินส่งยิ้มเปี่ยมเสน่ห์แบบที่สตรีได้เห็นก็ต้องแข้งขาอ่อนล้มพับลงกับพื้น ถางซือเซียนรีบหลุบตาลงไม่สนใจเขา ก่อนจะคว้ามือเยี่ยนเยว่ฉีจากไปทันที เขายิ้มเล็กน้อยแล้วเดินตามสตรีทั้งสองไปถางซือเซียนสั่งให้เสี่ยวลี่เตรียมที่นั่งเพิ่ม สาวใช้ได้ฟัง ก็เพิ่มเบาะนั่งลงไปอีกอันหนึ่งก็เป็นอันเสร็จตามธรรมเนียมแล้วชายหญิงควรนั่งแยกกัน แต่ระหว่างการเดินทางเช่นนี้ไม่จำเป็นต้องเคร่งครัด คนทั้งหมดจึงล้อมวงรับประทานอาหารโดยไม่ต้องกลัวคำครหาเยี่ยนเยว่

“หากข้าวาจาสกปรก แล้วตัวเจ้าเล่า...ถูกมู่เลี่ยงหรงดอมดมไปเท่าใด ข้าอุตส่าห์ไม่รังเกียจ ทั้งยังยินดีจะรับเจ้าเดนอย่างเจ้าเอาไว้ข้างกาย เจ้าควรจะขอบคุณข้าต่างหากนะเซียนเอ๋อร์” จ้าวเฟิงเหลยลงจากหลังม้า ก้าวเข้ามาเผชิญหน้ากับหญิงสาวที่ตนกำลังดูแคลน นัยน์ตาสีนิลสาดประกายเคียดแค้น‘ดอมดมอะไรกัน’ เยี่ยนเยว่ฉีเบิกตากว้าง“หม่อมฉันกับฉินอ๋องบริสุทธิ์ใจ ไม่เคยทำผิดประเวณีดังที่ท่านกล่าวหา และระหว่างท่านกับข้าก็มิได้มีอันใดต่อกัน” ถางซือเซียนพยายามปฏิเสธเรื่องราวทั้งหมด “ในเมื่อจวิ้นอ๋องคิดว่าหม่อมฉันเป็นหญิงที่แปดเปื้อน เป็นเพียงเดนของบุรุษอื่น ก็อย่าได้มาข้องเกี่ยวอันใดอีกเลยเพคะ” สาวน้อยเจ็บปวดรวดร้าวจนน้ำตาเอ่อคลอ ทั้งที่ตลอดมาจ้าวเฟิงเหลยเป็นบุรุษผู้อ่อนโยน แต่มาวันนี้กลับรังแกนางด้วยการพยายามเผยความลับอันไม่สมควร หากเยี่ยนเยว่ฉีรู้เรื่องที่มู่เลี่ยงหรงเคยใกล้ชิดกับนาง ถึงแม้จะทำไปเพื่อช่วยเหลือก็ตามที พี่สะใภ้บุญธรรมจะต้องโกรธพวกเขาทั้งคู่อย่างแน่นอนคำพูดตัดรอนของถางซือเซียนทำให้จิตใจของจ้าวเฟิงเหลยกลับสั่น ความจริงตนไม่เคยใส่ใจหากถางซือเซียนจะเป็นของมู่เลี่ยงหรงมาก่อน ขอเพียงตอนนี้นางยอมเ