All Chapters of ท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ายอมแล้ว เล่ม2 : Chapter 31 - Chapter 40

“ซือเซียนเก่งแต่เย็บปัก เขียนอักษร เล่นดนตรี แต่คงมีเพียงฝีมือทำอาหารเท่านั้นที่พอจะโอ้อวดผู้อื่นได้ น่าอิจฉาพี่เยว่ฉียิ่งนัก”เยี่ยนเยว่ฉียิ้มหวานปลอบใจหญิงสาวที่กำลังน้อยใจ ความจริงแล้วนางอยากจะบอกถางซือเซียนเสียเหลือเกินว่า ถ้าหากเลือกได้ สตรีบอบบางเช่นนางก็ไม่ได้ต้องการที่จะขี่ม้าตากแดดตากลมให้ลำบากสักนิด“จะอิจฉาไปไย เจ้าเป็นสตรีในเมืองหลวง เรื่องที่เจ้าถนัดคือสิ่งที่ถูกต้องเหมาะสมแล้ว อย่าได้ลืมว่าข้าเติบโตอยู่ชายแดน ก็ต้องมีวิชาติดกายเอาไว้บ้าง ทุกอย่างที่ท่านพ่อบังคับให้ร่ำเรียนล้วนเป็นสิ่งจำเป็นทั้งสิ้น หาไม่แล้ว หากไปเจอสัตว์ร้าย หรือทหารต่างแคว้นเข้าคงไม่อาจรอดชีวิตได้”“เป็นอย่างนี้เองหรอหรือ ซือเซียนคิดน้อยไปจริงๆ” สาวน้อยเผยรอยยิ้มน่ารักในที่สุด เมื่อตระหนักได้ว่าทุกคนมีเรื่องหนักใจกันทั้งนั้น เยี่ยนเยว่ฉีคงได้รับความลำบากไม่น้อย นางไม่ควรใช้สายตาคนเขลาประเมินวิญญูชน“แต่ถ้าเจ้าอยากลองเรียนรู้เรื่องล่าสัตว์ เดี๋ยวข้าจะขอร้องให้พี่รองสอนขี่ม้ายิงธนูให้ก็ได้ ว่าแต่น้องสาวสนใจจริงๆ หรือไม่เล่า” เยี่ยเยว่ฉีเอ่ยถามถางซือเซียนด้วยแววตากรุ้มกริ่ม พลางกระเถิบเท้าเข้าไปหาดรุณีแรก

รองแม่ทัพหนุ่มดึงบังเหียนบังคับอาชาห้อตะบึงไปอีกทางหนึ่งทันที เยี่ยนเยว่ฉีจึงรีบตามไปแบบติดๆ กว่าทั้งสองจะมาถึงป่าอีกด้านหนึ่งก็กินเวลาไปกว่าครึ่งชั่วยาม แถบนี้ต้นไม้ใหญ่น้อยขึ้นรกชัฏเยี่ยนหยางจงลงจากม้าเดินไปมองร่องรอยที่ปรากฏบนพื้นดิน “เป็นรอยเท้าเสือไม่ผิดแน่ แต่จะใช่ตัวที่เราต้องการหรือไม่ คงต้องให้เจ้าพิสูจน์แล้วฉีเอ๋อร์”“พี่ใหญ่ ท่านก็เตรียมลูกเกาทัณฑ์เถิด” เยี่ยนเยว่ฉีหยิบขลุ่ยหยกออกมาอีกครั้ง ครั้งนี้หญิงสาวปลดปล่อยพลังปราณออกมาอย่างเต็มที่ หมายใจจะเรียกเสือขาวตัวใหญ่ที่สุดมาให้พี่ชายเสียงสวบๆ ดังแว่วมาทางหนึ่งอีกเช่นเคย เยี่ยนหยางจงหรี่นัยน์ตาสีนิลคมปลาบ มือง้างคันธนูพร้อมลูกศรคมเพียงดอกเดียว พุ่มไม้ไหวโยก แต่ยังไม่เห็นเงาร่างของสัตว์ร้ายที่ถูกมนต์ตราแห่งขลุ่ยเรียกมา ชายหนุ่มจึงยั้งมือไว้ก่อน ทว่าทันทีที่สิ่งมีชีวิตสีขาวลายพาดกลอนพ้นจากพุ่มหญ้า นักรบหนุ่มพลันปล่อยลูกเกาทัณฑ์ออกไปทันที แต่แทนที่ลูกศรเหล็กกล้าจะปักลงบนกะโหลกของเสือร้าย กลับพุ่งตรงไปยังด้านหลังของมันแทนเคร้ง! เสียงโลหะกระทบกันเยี่ยนเยว่ฉีเบิกตากว้าง เห็นลูกศรของพี่ชายกระแทกถูกลูกธนูอีกดอกหนึ่ง และแล้วม้าเหง

เมื่อจัดการอาภรณ์ของภรรยาเรียบร้อยแล้ว มู่เลี่ยงหรงประนางให้ลุกขึ้นนั่ง แต่ไม่วายรั้งบางหอมละมุนสู่อ้อมกอดเยี่ยนเยว่ฉีอดซาบซึ้งในหัวใจไม่ได้ รับรู้ถึงความห่วงใยที่บุรุษผู้นี้มีให้อย่างเปี่ยมล้น นางเคลื่อนศีรษะเข้าไปใกล้เขาช้าๆ จากนั้นจึงประทับจุมพิตลงบนริมฝีปากหยักของชายอันเป็นที่รักหัวใจบุรุษเต้นถี่ ยินดีเมื่อเป็นฝ่ายถูกแสดงความรักก่อน ลิ้นนุ่มชุ่มชื้นค่อยๆ ไล่เลียริมฝีปากบางอย่างนุ่มนวล ชายหนุ่มเผยอริมฝีปากรับเรียวลิ้นเล็กรสหวาน พอใจเป็นอย่างยิ่งเมื่อภรรยาคนงามกระหวัดลิ้นอ่อนนุ่มหยอกเย้าอย่างเร่าร้อน นางพยายามทำตามบทเรียนที่เขาเคยสอนเอาไว้ และก็ทำได้ดีเสียด้วยเวลาผ่านไปครู่หนึ่ง เยี่ยนเยว่ฉีจึงถอนริมฝีปากออก ทว่าเรียวลิ้นทั้งสองยังคงเกี่ยวสัมผัสกันอยู่ราวไม่อยากจะพรากจากกัน ยิ่งอยู่ใกล้ชิดกันมากขึ้นเท่าใด แรงดึงดูดของทั้งสองยิ่งมีต่อกันมากขึ้นเท่านั้นมู่เลี่ยงหรงรู้สึกเหมือนอยู่ในความฝันที่มีแต่ความสุข สตรีผู้นี้มีมนต์วิเศษอันใดหนอ ถึงได้กอบกุมวิญญาณของเขาเอาไว้ได้ทั้งหมด เขาสบนัยน์ตานางหวังสื่อความในใจ ถึงแม้จะปรารถนารสสัมผัสจากนางมากก็จริง แต่ก็ไม่อาจจะลงมือในยามที่หญิงสาวยั

ดวงจันทร์คืนวันเพ็ญทอแสงนวลส่องกระทบผิวทะเลสาบระยิบระยับ ราตรีนี้ไม่มืดมิดมากนัก ลมวสันต์โชยพลิ้วผ่านสร้างบรรยากาศแสนสุขสบายหลังจบงานเลี้ยงอาหารค่ำของคณะล่าสัตว์ บุคคลทั้งหลายต่างแยกย้ายไปพักผ่อน ส่วนเยี่ยนเยว่ฉีรีบรุดไปหาเยี่ยนหยางจง นางยังคงสงสัยถึงเจตนาที่เขาขอพระราชทานสมรสในครั้งนี้ หากพี่ชายคนโตต้องการช่วยกำจัดอุปสรรคให้ เรื่องนี้ก็นับว่าทำเกินกว่าเหตุ จึงไม่อาจยินดีกับเขาได้เมื่อเห็นฉินอ๋องนำทางพี่ชายทั้งสองไปยังกระโจมส่วนตัว นางก็ถือวิสาสะในฐานะฉินหวางเฟยเดินเข้าไปสมทบทันทีบุรุษทั้งสามที่กำลังปรึกษากันอยู่ต่างมองไปยังทางเข้ากระโจมเป็นตาเดียว หญิงสาวในชุดขี่ม้าสีแดงก้าวเท้าฉับๆ ตรงไปหาเยี่ยนหยางจงโดยไม่สนใจผู้ใด“พี่ใหญ่หมายความว่าอย่างไร เหตุใดจึงทำเช่นนี้ ท่านไม่ควรเอาทั้งชีวิตที่เหลือไปผูกติดกับผู้หญิงที่ไม่ได้มีใจให้” เยี่ยนเยว่ฉีโพล่งถามไม่ยั้งด้วยร้อนใจ“หวางเฟยรักษากิริยาด้วย” เยี่ยนหยางจงไม่ตอบคำถาม เพียงตำหนินางที่ทะเล่อทะล่าเข้ามา“พี่ใหญ่ นี่ไม่ใช่เวลาตำหนิน้องสาว ท่านบอกมาเดี๋ยวนี้เลยว่าคิดสิ่งใดอยู่กันแน่”“เหตุใดไม่ถามเจ้ารองเล่า” เยียนหยางจงโยนเผือกร้อนให้จอมแผ

“แต่ว่าตอนนี้ข้าที่ร้อนรุ่มไปทั้งกาย เจ้าไม่สงสารเลยหรือ” มู่เลี่ยงหลงทำเสียงอ่อนเสียงหวานขอความเห็นใจ จมูกโด่งรั้นก็ซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่นเพื่อกระตุ้นกระแสรัญจวนอีกครั้งเยี่ยนเยว่ฉีเห็นท่าทางของมู่เลี่ยงหรงแล้ว ก็รู้ทันทีว่า เขาจะต้องไม่ยอมปล่อยนางเป็นแน่‘แต่คนยังเจ็บอยู่เลยนะ ไม่เอาหรอก’ก่อนอีกฝ่ายจะทันตั้งตัว เยี่ยนเยว่ฉีรวมรวมพลังปราณสกัดจุดบนร่างกายสามีอย่างว่องไว เพราะหากปล่อยเอาไว้ตนต้องไม่รอดจากเงื้อมมือของบุรุษผู้ถูกไฟปรารถนาครอบงำเป็นแน่มู่เลี่ยงหรงพลาดท่าจนไม่อาจขยับกายได้ นัยน์ตาเข้มลึกเบิกกว้าง คาดไม่ถึงว่าสตรีอ่อนหวานที่ตนตระกองกอดอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันจะกล้าลงมือกับเขา“เสี่ยวเยว่ เจ้าทำบ้าอะไร!” มู่เลี่ยงหรงตวาด“ข้าอาบน้ำเสร็จแล้ว เชิญท่านพี่ตามสบาย” นางฉีกยิ้มจนตาหยี ท่าทางเจ้าเล่ห์แสนกลเช่นนี้ช่างเหมือนใครบางคนเสียเหลือเกิน“เสี่ยวเยว่ เดี๋ยว...อย่าเพิ่งไป อย่า...ได้โปรด”มู่เลี่ยงหรงหัวเราะก็ไม่ได้ร้องไห้ก็ไม่ออก เมื่อเยี่ยนเยว่ฉีนวยนาดพลางหัวเราะคิกคักออกไปจากห้องอาบน้ำ แล้วทิ้งเขาเอาไว้ตามลำพังกับความแข็งขึงที่ยังไม่ได้รับการปลดปล่อยกว่าอ๋องหนุ่มจะสงบอารมณ์พลุ่ง