Semua Bab ท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ายอมแล้ว เล่ม2 : Bab 21 - Bab 30

เมื่อเห็นว่าตนเป็นฝ่ายเสียเปรียบ แม้จะเคียดแค้นฉินอ๋องกับจิ้งจอกสีเงินสักเพียงใด จ้าวเฟิงเหลยก็จำต้องถอยออกไปก่อน หาไม่แล้ว หากเรื่องนี้ถึงหูบิดาเกรงว่าตนคงถูกลงโทษสถานหนัก เพราะแค่เรื่องของจ้าวกุ้ยอินก็ทำบิดาผมหงอกขึ้นหลายเส้น“มู่เลี่ยงหรงสักวันเจ้าจะต้องเสียใจ” ชายหนุ่มกลับขึ้นอาชาสีแดงของตนอย่างเสียมิได้“คนที่จะต้องเสียใจ ย่อมเป็นเจ้า” มู่เลี่ยงหรงยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม เขาไม่ได้ยี่หระกับท่าทีคุกคามของอีกฝ่ายแต่อย่างใดก่อนจากไป จ้าวเฟิงเหลยจ้องถางซือเซียนกับเยี่ยนจิ้นหลิงอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ นัยน์ตาสีนิลประทุษร้ายด้วยแรงริษยา จากนั้นจึงตัดใจชักม้าจากไปด้วยหัวใจที่เคียดแค้นเมื่อจ้าวเฟิงเหลยจากไปแล้ว มู่เลี่ยงหรงจึงขึ้นอาชาเหงื่อโลหิตสีดำของตน พร้อมประกาศกร้าวด้วยเสียงอันดังต่อหน้าราชองครักษ์ที่อยู่ในเหตุการณ์เมื่อครู่ “จงเก็บปากของพวกเจ้าเอาไว้ให้ดี หาไม่แล้วข้าจะทำให้พวกเจ้าอยู่ไม่สู้ตาย”“พ่ะย่ะค่ะ” ทหารทุกนายกล่าวรับคำสั่งอย่างพร้อมเพรียงเยี่ยนจิ้นหลิงบังคับอาชาสีหมอกของตนให้ก้าวเดินนำไปก่อน โดยไม่สนใจเยี่ยนเยว่ฉีกับมู่เลี่ยงหรงผ่านไปสักพักหนึ่ง เยี่ยนจิ้นหลิงกับถางซือเซียน

พอถึงกระโจมพัก สตรีทั้งสองก็ทิ้งตัวลงหมดเรี่ยวแรง ถึงแม้ตลอดทางจะขี่อาชาเหงื่อโลหิตฝีเท้านิ่ม และถูกประคบประหงมจากบุรุษข้างกายอย่างดีก็ตาม“ข้าปวดเมื่อยไปทั้งตัว ไม่ได้นั่งบนหลังอาชาไกลหลายร้อแบบนี้มานานมากแล้ว” เยี่ยนเยว่ฉีบ่นกระปอดกระแปด“ซือเซียนก็รู้สึกเหนื่อยล้าเช่นกัน ขนาดท่านกุนซือบังคับม้านิ่มนวลมากแล้ว” “ความจริงแล้ว พี่รองหวงเจ้าสีหมอกมาก ข้าก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะยอมพาเจ้ามาด้วย” เยี่ยนเยว่ฉีเลิกคิ้วงาม จ้องมองกิริยาของหญิงสาวอีกคนด้วยแววตาเปล่งประกาย“ท่านกุนซือคงไม่มีทางเลือกจึงต้องจำใจพาซือเซียนมาด้วยกระมัง” ถางซือเซียนตอบเสียงค่อย เมื่อคิดว่าตนคือภาระของพวกเขา“พี่รองก็เป็นบุรุษผู้หนึ่ง ย่อมตัดใจทิ้งสาวงามเช่นเจ้าไว้เบื้องหลังมิได้” เยี่ยนเยว่ฉีกระเซ้าเย้าแหย่จนถางซือเซียนหน้าแดงเป็นลูกตำลึง“พี่เยว่ฉีพูดเหลวไหลอันใด ซือเซียนไม่ใช่โฉมสะคราญเช่นท่าน อีกอย่างเขาก็เป็นชายรูปงามอันดับหนึ่ง ย่อมไม่ชายตาแลสตรีธรรมดาอย่างแน่นอน”“แต่ที่ข้าเห็น คือเขาพูดคุยกับเจ้าราวกับสนิทสนมกันมานาน”“พอเถิด เขาเพียงคุยกับเซียนเอ๋อร์ตามมารยาทเท่านั้น” ถางซือเซียนอายหน้าแดงจึงตัดบทสนทนาทันที “ผู

หิ่งห้อยตัวน้อยบินขึ้นจากทุ่งหญ้าดูวิบวับระยับจับตา แสงสว่างสีเขียวดาษดื่นราวภูตพรายตื่นขึ้นจากการหลับไหลเสียงเพลงพลิ้วพรายยังเล่นเสนาะหู ท่วงทำนองแสนไพเราะกระตุ้นให้เจ้าหิ่งห้อยเคลื่อนที่ได้ตามใจ เมื่อทั้งหมดรวมตัวกันก่อให้เกิดภาพงดงามประหนึ่งทะเลเรืองรอง แสงสีเขียวกลายเป็นเกลียวคลื่นซัดสาดน่าอัศจรรย์ จากนั้นก็หมุนวนโอบล้อมคนทั้งสองไว้ด้วยกัน จนกระทั่งสิ่งมีชีวิตระยิบระยับนับพันพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าแล้วพลันกระจายคล้ายเป็นพลุไฟ พาให้ตื่นตาตื่นใจยิ่ง มู่เลี่ยงหรงเบิกนัยน์ตามองภาพที่ปรากฏ ทั้งที่เคยชมความงามของทุ่งหิ่งห้อยนี้มาแล้วหลายครั้งหลายครา แต่ไม่เคยเห็นอะไรแสนวิเศษเท่าเกลียวคลื่นที่เกิดจากลูกไฟเล็กๆ นับร้อยนับพันเช่นนี้มาก่อน เขาแทบไม่เชื่อสายตาตนเอง“ช่างงดงามเหลือเกิน” เขายิ้มกว้าง เหลือบมองสตรีที่กำลังบรรเลงเพลงอย่างตั้งใจ นางช่างเป็นสตรีที่วิเศษนัก ไม่น่าเชื่อว่าตนจะเคยหวาดระแวงเพลงขลุ่ยอันแสนอบอุ่นเช่นนี้ได้เยี่ยนเยว่ฉีถอนริมฝีปากชุ่มฉ่ำออกจากขลุ่ยหยก รอยยิ้มหวานหยาดเยิ้มสะกดให้มู่เลี่ยงหรงหลงใหลนางยิ่งขึ้นไปอีก เขาคว้าตัวภรรยาเข้ามากอดไว้แนบกายอย่างทะนุถนอมหนึ่งบุรุษสง่าง

มู่เลี่ยงหรงยังคงเพลิดเพลินและตกตะลึงกับความสามารถแสนพิเศษของนาง สักพักหนึ่งจึงคิดถึงเรื่องที่ตนเคยสงสัยเกี่ยวกับวิชาขลุ่ยที่นางร่ำเรียนกับปรมาจารย์ขลุ่ยโลกันต์ขึ้นมาได้ เห็นว่าวันนี้คือโอกาสดีที่จะเอ่ยถาม“พระจันทร์ดวงน้อยของข้า เจ้าเรียกหิ่งห้อยเหล่านี้มาได้อย่างไรกัน” เขาแสร้งโง่ทำอย่างกับไม่รู้ว่าอาจารย์ของนางคือปรมาจารย์ขลุ่ยโลกันต์“จริงสิ ท่านพี่คงยังไม่ทราบ ข้าคือศิษย์ของไป่หลงจิวซึ่งเป็นเจ้าของบทเพลงขลุ่ยโลกันต์อันเลื่องลือ” หญิงสาวยิ้มกว้าง ตอบคำถามของเขาราวกับว่านี่เป็นเรื่องที่น่าภาคภูมิใจสำหรับนาง“เช่นนั้นเจ้าก็คือผู้สืบทอดวิชาต้องห้ามน่ะสิ” ชายหนุ่มทำเป็นโพล่งถามออกไป แม้จะพอรู้อยู่แล้ว แต่หัวใจก็เต้นระส่ำหวาดกลัวกับคำตอบ“มิได้ ท่านพ่อไม่มีทางให้ลูกสาวเรียนวิชาอันตรายเช่นนั้นหรอก...ท่านพี่” นางหัวเราะคิกคัก ราวกับว่าคำถามของเขาช่างตลกอย่างร้ายกาจ “ที่เรียนคือวิชาขลุ่ยพลิ้วพราย และความพิเศษก็คือ สามารถใช้ควบคุมหรือเรียกสัตว์ออกมาได้ พวกมันจะอยู่ในภวังค์และทำตามกระแสจิตที่ข้าส่งออกไป”“ในเมื่อเจ้าสามารถสะกดสัตว์ได้ แล้วคนเล่า”“ท่านพ่อให้ข้าเรียนเฉพาะสิ่งที่จำเป็นสำหรับต

มู่เลี่ยงหรงต้องการให้เยี่ยนเยว่ฉีเตรียมพร้อมรับอาวุธประจำกายขนาดไม่ธรรมดาของตนเลยบรรจงลงมืออย่างไม่รีบไม่ร้อน และในขณะที่นางกำลังเผลอไผลเขาก็ส่งนิ้วหนึ่งเข้าไปในช่องทางแห่งสวรรค์ทันที ทว่าความคับแน่นของสตรีบริสุทธิ์ช่างมากล้น ปลายนิ้วเรียวดุนดันเข้าไปเพียงนิดเดียวเส้นทางบุปฝาก็ตอดรัดจนแทบขยับต่อไปไม่ได้ เขาหมายให้นางผ่อนคลายขึ้นอีกจึงขยับอย่างช้าๆ ก่อนจะเพิ่มความลึกทุกครั้งที่เรียวนิ้วเคลื่อนเข้าออก อาการเกร็งและต่อต้านของร่างบางค่อยๆ ลดลงเรื่อยๆ จนหมดสิ้น เขาถึงสอดนิ้วเข้าไปเพิ่มอีกนิ้วอย่างระมัดระวัง เมื่อคนงามไม่ได้ร้องประท้วงจึงเพิ่มความลึกทีละน้อยตามที่ตั้งใจ ยามเสียงครางหวานดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง มู่เลี่ยงหรงก็รับรู้ได้ว่านางพร้อมสำหรับขั้นต่อไปแล้ว ชายหนุ่มเริ่มขยับนิ้วทั้งสองหมุนวนซ้ายทีขวาทีเช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ด้วยหมายใจจะสำรวจไปทุกซอกหลืบของความสาวเยี่ยนเยว่ฉีรู้สึกถึงความคับแน่นที่เพิ่มขึ้น นิ้วร้ายพร้อมใจกันปลุกเร้านางให้มอดไหม้ กระแสไฟที่แล่นลามแผ่กระจายไปจนทั่วจุดอ่อนไหวของสตรี สร้างความสุขสมเกินบรรยายให้กับนางอย่างล้นเหลือ จนใจหัวสมองขาวโพลนไปหมด ได้แต่แอ่นกายครวญค