All Chapters of Beyond That One Night Mistake: Chapter 71 - Chapter 80

Tahimik. Sobrang tahimik. Ang tanging naririnig sa buong kwarto ay ang mahinang tunog ng dextrose, ang ugong ng aircon—tila isang mundong huminto sa pag -ikot. Hindi na muling nagsalita si Xayvier simula nang ibaling ni Yukisha ang galit sa bulaklak at basagin ang vase. Parang isang marupok na damdamin ang lumipad kasama ng mga piraso ng salamin. Naiwan si Xayvier na tulala sa tabi ng kama ni Yukisha. Hindi siya naka galaw kaagad. Hindi rin siya nagsalita. Tinitigan niya lang ang dalagang nakaupo, nakatitig sa kawalan. Wala na roon ang kislap sa mata. Wala na rin ang ngiti. Ang mga pisngi nitong dati’y may mapula at buhay na kulay, ngayo’y maputla, tuyot, at tila walang alab. Nanatiling nakahawak ang isang kamay ni Xayvier sa kamay ni Yukisha, humihinga ito pero hindi kumikibo. Parang nakahawak siya sa isang estatwa— malamig, walang reaksyon, walang paki. Pero hindi siya bumitaw. Gaano ba siya katagal nawala? Ilang araw ang lumipas na wala siya sa tabi nito? Ilang u

“Kahit ilang ulit mo pang sisihin ang sarili mo,” patuloy niya, “ako na mismo ang magsasabi sa 'yo —hindi ikaw ang may kasalanan.” Wala pa ring sagot mula sa dalaga. Pero nakita niya ang bahagyang paggalaw ng mga daliri nito —isang bahagyang panginginig na halos ‘di mapansin, ngunit sapat na sagot na upang makita ang kirot na nararamdaman nito, alam niyang maraming gustong sabihin si Yukisha ngunit nasa stage of shock parin ito kung saan hindi parin nito tanggap ang nangyari sa kanilang anak at nanatili ito roon hanggang ngayong kasalukuyan. “Mahal kita, Yukisha.” Nangingilid ang luha ni Xayvier habang binibigkas ang bawat salita. “Kung puwede ko lang kunin lahat ng sakit mo, ginawa ko na. Kung puwede ko lang baguhin ang nangyari, ibabalik ko ang bawat segundo… Yung mga sandaling excited ka sa paggalaw niya sa tiyan mo, ‘yung ngiti mo habang binibilang ang buwan, yung mga midnight cravings mo. Naalala mo ba?” Bahagyang kinagat ni Xayvier ang labi niya. Pilit niyang pinigil

Riiiiing… Riiiiing… Sa katahimikan ng kwarto, bawat pag -ring ng telepono ay parang matalim na tunog ng kampana na humihiwa sa manipis na hangin. Sa bawat tunog, parang may kumakaskas na malamig na bakal sa puso ni Xayvier —mabagal, tapos biglang magiging marahas at sisikip. Nakaupo siya sa tabi ni Yukisha habang Pinagmamasdan niya parin si Yukisha —nakahiga sa kama, walang kibo, parang estatwang gawa sa porselana. Ang manipis nitong buhok ay kumalat sa puting unan, at kasabay ng bawat paghinga ay ang bahagyang gumagalaw ng kumot na nakatakip dito hanggang balikat. Kung titingnan mula sa malayo, maiisip mong mahimbing lang ang tulog niya, pero alam ni Xayvier… hindi iyon tulog, nakapikit lang ito pero alam niyang lumilipad ang utak nito at nakakulong parin sa trahedyang maski siya ay nahihirapang umalis. Mula sa puwesto niya, nasasagap ng kanyang mga mata ang dilim na bumabalot, at malamlam na ilaw mula sa buwan na tukatagos sa kurtina na dumadagdag ng liwanag sa kwarto na may d

Parang mabigat na ulap ang bumalot sa isip ni Xayvier matapos marinig ang huling pabulong na iyon mula kay Yukisha. “Papatayin nila ang anak ko…” Hindi niya alam kung paano niya dapat intindihin iyon. Ang anak na tinutukoy ba niya ay ang bata na… nawala na? O may ibang ibig sabihin si Yukisha? At sino ang tinutukoy niyang “nila”? Mas lalo pang nagulo ang isipan niya nang maisip ang mga salitang binitiwan ni Leandro sa tawag kanina. Ang tono nito, ang bigat ng tinig, at ang malabong pagbibintang na para bang may alam na hindi niya alam. Paulit- ulit niyang tinanong ang sarili “Sino ang tinutukoy ng kaibigan kong si Leandro kanina? Sino ang may gawa ng aksidente? Bakit parang konektado lahat?” Pero sa bawat tanong na pumapasok sa utak niya, mas lalo lang siyang nalulunod sa kawalan ng sagot. Mula sa tabi niya, bahagyang gumalaw si Yukisha. Mahigpit pa rin ang kapit nito sa kamay niya, para bang iyon na lang ang natitirang tali na nag- uugnay sa kanya sa mundong ito. Pinagmasdan

Tahimik ang buong silid maliban sa mahinang ugong ng aircon at banayad na tunog ng bentilador sa kisame. Sa ilalim ng malambot at mamahaling kutson, nakaupo si Yukisha sa gilid ng kama, nakasandal sa headboard at mahigpit na nakayakap sa sarili. Parang sinusubukan niyang ikulong ang init ng kanyang katawan sa malamig na hanging nanggagaling mula sa aircon, ngunit higit pa roon — tila ikinukulong din niya ang sariling damdamin, pilit itinatago sa kahit kanino, lalo na kay Xayvier. Lumapit si Xayvier, may hawak na baso ng maligamgam na gatas. Sa bawat hakbang niya, ramdam niya ang bigat ng katahimikan sa pagitan nila. Nang marating ang gilid ng kama, mahinahon niyang inilapag ang baso sa maliit na mesa sa tabi nito. “Uminom ka muna,” wika niya, mababa ngunit mariin, parang utos na may halong pag- aalaga. Saglit na nag -angat ng tingin si Yukisha. Ang mga mata niya’ y mapupungay, hindi dahil sa antok kundi dahil sa labis na pagod. Walang imik, niyang kinuha ang baso at dahan -dahang