Lahat ng Kabanata ng My destiny ร่างนี้ของใคร: Kabanata 11 - Kabanata 20

วายุตรวจร่างกายชมชีวันคร่าวๆ เรียบร้อยก็ส่งต่อหญิงสาวมาที่ห้องทำงานของธีรภพ จิตแพทย์หนุ่มตี๋หน้าหยกราวกับพระเอกซีรีส์จีนที่เป็นเพื่อนสนิทของเขา“เชิญนั่งก่อนครับคุณชมพู” มนตรามัจฉาเงยหน้ามองคนเป็นพี่ด้วยแววตาระแวงพอสมควรชื่นชีวาพยักหน้าให้น้องสาวนั่งลงตรงข้ามกับหมอหนุ่ม “ชมพูมีอะไรก็คุยกับคุณหมอได้ทั้งหมดเลยนะ เดี๋ยวพี่จะไปรอข้างนอก”“ค่ะ”“ฝากด้วยนะคะหมอภพ”“ครับ”เภสัชสาวออกจากห้องไปเรียบร้อย หมอหนุ่มก็หันมาสนใจหญิงสาวหน้าหวานที่กำลังนั่งทำหน้ากังวลอยู่ฝั่งตรงข้าม “ก่อนอื่นเรามาทำความรู้จักกันก่อนนะครับ ผมชื่อภพครับ”“ฉันชื่อชมพูค่ะ แต่ว่า...” มนตรามัจฉาหยุดพูดกะทันหันเพราะจำได้ว่าชื่นชีวาให้เธอเข้าใจว่าเธอใช้ชื่อชมชีวันสีหน้าของหญิงสาวที่แสดงออกถึงความกังวลทำให้หมอหนุ่มรู้ได้ทันทีว่าเธอมีอะไรในใจเกี่ยวกับเรื่องชื่อของตัวเอง “มีอะไรพูดกับผมได้ทุกเรื่องเลยครับ คิดซะว่าผมเป็นเพื่อนของคุณคนนึงก็ได้ แล้วผมก็คิดว่าผมพร้อมจะเชื่อกับทุกอย่างที่คุณพูดด้วย”“พูดได้ทุกเรื่องจริงเหรอคะ”“ครับ คุณพูดออกมาได้ทั้งหมดเลยครับ” ธีรภพเริ่มยิ้มออกเมื่อเห็นแววตาของหญิงสาวตรงข้ามเริ่มคลายความกังวล“อั

ณ ใจกลางผืนป่ากว้างใหญ่อันเขียวขจีที่มีแม่น้ำสายใหญ่รายล้อมรอบเมือง เมื่อมีสายน้ำก็ย่อมมีชีวิต ที่นี่จึงเป็นเมืองที่เหล่าสรรพสัตว์อาศัยอยู่กันมากที่สุด พื้นที่แห่งนี้เรียกว่าเมืองปักษิณพารา เมืองแห่งนี้เป็นเมืองที่มีสิ่งปลูกสร้างที่ทำด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่ราวกับต้นไม้ที่แกะสลักให้มีช่องว่างใหญ่โตพอที่จะให้สรรพสัตว์ได้ใช้อาศัยอยู่ได้อย่างสบายหลายแห่ง มีเจ้าเมืองปกครองนามว่า นครินทร์คีรีผู้เป็นราชานกยักษ์ ร่วมกับราชินีอชินีพาราผู้เป็นบุตรีของอดีตเจ้าเมืองพยัคฆาอาณาเขตการปกครองของเมืองปักษิณพารากว้างใหญ่ไพศาล เพราะเป็นเมืองที่อุดมสมบูรณ์มีทรัพยากรมากมายที่ชุบเลี้ยงชีวิตของเหล่าสรรพสัตว์ในป่าใหญ่ อีกทั้งยังเป็นเมืองที่พระอิศวรและครุฑชั้นปกครองได้ช่วยกันสร้าง จึงเป็นที่น่าเกรงขามกับสรรพสัตว์ทุกเผ่า เรียกได้ว่าเป็นเมืองนี้เป็นมหาอำนาจของป่าใหญ่นี้ก็ว่าได้เงือกสาวสาวในชุดเดรสผ้าฝ้ายแขนกุดกระโปรงสั้นเหนือเข่ามีเข็มขัดที่ทำจากไข่มุกคาดเอวให้เห็นทรวดทรงเดินเข้ามานั่งหน้ามุ่ยตรงข้ามกับเจ้านากทะเลตัวน้อยที่กำลังสวาปามปลาดิบอย่างเอร็ดอร่อยต่อหน้าของเธอ“ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่เลยสามน สัตว์หลายตนที่นี่ดู

ชมชีวันมาถึงตำหนักของชลามัจฉาก็วิ่งไปรอบตำหนัก เพราะที่แห่งนี้ไม่ได้มีเพียงต้นไม้ใหญ่ที่เป็นที่อยู่หลับนอนเท่านั้น แต่หลังตำหนักมีรากไม้ขนาดใหญ่ขดโอบล้อมเกิดเป็นบ่อน้ำสีฟ้าสวยและรอบๆ ก็มีไม้ดอกหลากสีสันเป็นที่น่ามองอีกด้วย“ข้าชอบสระน้ำนี้เจ้าค่ะท่านน้า ข้ามาหาท่านบ่อยๆ ได้ไหมเจ้าคะ”“เรือนหอของเจ้าจักมีเช่นกัน หลังเจ้าร่วมหอกับท่านปักษิณสิงขร รากไม้จากตำหนักจักขยายรากเกิดเป็นบ่อน้ำให้เจ้าได้แหวกว่ายยามคะนึงหาเมืองเกิดที่จากมา”“แต่ข้าอยากมาที่นี่” ที่พูดออกไปเมื่อครู่เพียงต้องการหาข้ออ้างมาอยู่ใกล้ชลามัจฉาเท่านั้น“ตามใจเจ้าเถิด”“ท่านพี่อยากมาหาข้าใช่ฤาไม่เล่า” มีนามัจฉาอมยิ้มกรุ้มกริ่ม ด้วยรู้ว่าญาติผู้พี่ต้องอยากพาเธอไปหาอะไรทำสนุกๆ เช่นครั้งที่เธอกลับไปเยี่ยมเยียนถึงมหาสมุทรกว้างใหญ่แน่นอน ที่นั่นเป็นถิ่นของมนตรามัจฉา แต่ที่นี่เป็นถิ่นของเธอ มีหลายอย่างเลยที่เธออยากให้มนตรามัจฉาไปพบไปเห็นเหมือนกับสิ่งที่เธอได้เห็นในป่าอันกว้างใหญ่ไพศาล“ให้จำเอาไว้ว่าเจ้าจักพาพี่เจ้าซนมิได้แล้วหนา” ชลามัจฉาเหมือนจะรู้ทันว่าลูกสาวของเธอกำลังคิดอะไรจึงต้องเอ่ยปากปรามเอาไว้ก่อน เพราะหลังจากนี้มนตรามั

เจ้านากตัวกลมกระโจนไปมายังโถงใหญ่ของตำหนักหลายครั้งหลายครา ทว่าก็เรียกร้องความสนใจให้สายตาของเงือกสาวที่กำลังนั่งเหม่อลอยหันมามองตนไม่ได้“เหตุใดวันนี้ท่านจึงดูเงียบ ฤาท่านไม่พอใจที่เช้านี้ได้กินแต่ผัก”“เปล่าหรอก ข้าแค่กำลังคิดอะไรเพลินๆ”“เรื่องอันใดฤาเจ้าหญิง”“เจ้าเชื่อเรื่องสลับร่างฤาไม่สามน”“ข้ามิเคยได้ยิน แต่ข้าเคยคิดว่าเรื่องที่ท่านว่าสามารถเป็นไปได้ หากข้าได้เล่าเรียนวิชาจากท่านผู้เฒ่าทรงกลดได้นานกว่านี้ ข้าจักถามท่านผู้เฒ่าในข้อนี้เช่นกัน”ชมชีวันอมยิ้มอ่อน เธออยากให้สามนได้รู้ว่าเรื่องที่สามนกำลังสงสัยมันเกิดขึ้นได้จริง ทว่าก็ยังไม่ถึงเวลาที่เธอจะพูดออกไปตอนนี้ และที่เธอกำลังนั่งนิ่งอยู่นั้นไม่เพียงนั่งเหม่อลอยคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ทว่าเธอกำลังรับรู้ถึงความทรงจำของมนตรามัจฉาอยู่ต่างหาก และยิ่งรู้ความรู้สึกนึกคิดของเจ้าของร่างกายนี้มากเท่าไร เธอก็ยิ่งสงสารมนตรามัจฉามากเท่านั้นตั้งแต่เล็กจนโตมนตรามัจฉาถูกจำกัดพื้นที่โดยที่ไม่รู้เหตุผลใดๆ ทั้งสิ้น ไม่แปลกเลยที่เธอจะรู้สึกอึดอัดและเสียใจที่ไม่สามารถใช้ชีวิตได้อิสระเช่นเงือกตนอื่นๆ จึงทำให้เธอได้แอบหนีมาท่องเที่ยวเพื่อดูโลกภาย

สามวันแล้วที่ชื่นชีวาพาน้องสาวเข้าวัดทำบุญ ยิ่งเห็นน้องสาวสดใสขึ้น อีกทั้งยังไม่ได้พูดถึงภูตผีวิญญาณเช่นเคยเธอก็เลยมีกำลังใจที่จะพาน้องไปวัดทุกวัน ทว่าวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายแล้วที่เธอจะได้พาชมชีวันไปวัด เพราะเธอจะลางานนานกว่านี้ไม่ได้แล้ว“ชมพูดูสดใสขึ้นมากเลยรู้ไหม” ชื่นชีวาเอ่ยกับน้องสาวในขณะที่กำลังขับรถพากันกลับบ้านหลังจากมาทำบุญและนั่งสวดมนต์ในโบสถ์กันอยู่พักใหญ่“ตอนนี้ฉันมีความสุขมากเลยค่ะ” สาวเจ้ายิ้มตอบคนเป็นพี่ จะไม่ให้เธอสดใสและอารมณ์ดีได้อย่างไร เมื่อเธอทำบุญมากเท่าไร เธอก็ได้พูดคุยและติดต่อสื่อสารกับอัคคีได้บ่อยมากเท่านั้น หนำซ้ำเธอก็ยังพูดคุยกับเขาได้ทุกเรื่องโดยที่ไม่รู้สึกว่าเขาไม่เชื่อที่เธอพูด“ดีแล้วล่ะ พรุ่งนี้พี่ก็ต้องไปทำงานแล้ว ชมพูอยู่บ้านเองได้ใช่ไหม ถ้าหิวก็ออกไปสั่งข้าวที่ร้านป้าน้อย อยากไปไหนก็เดินไปบอกวีที่ร้านซ่อมรถ”“ฉันอยู่ได้ พี่ชบาไม่ต้องห่วงค่ะ”“ได้ยินแบบนี้ค่อยโล่งใจ” ชื่นชีวาละมือซ้ายจากพวงมาลัยมาลูบหัวน้องสาวเบาๆ แค่เพียงเห็นน้องยิ้มได้และไม่ได้ทำตัวแปลกประหลาดกว่าคนทั่วไปเธอก็เบาใจ และกลับไปทำงานโดยไม่ต้องห่วงอะไรมากมายแล้วเป็นประจำทุกวันหลังจา