All Chapters of รักใช่ไหม?: Chapter 1 - Chapter 10

“ว๊าววว หรูชะมัด นี่คือมหาวิทยาลัยของฉันสินะ”ฉันพึมพำกับตัวเองขณะที่สายตามองทอดยาวไปตามราวสะพานสีขาวสไตล์ยุโรปมันถูกสร้างยาวตามตัวอาคารเป็นการออกแบบที่ลงตัวเข้ากับตัวตึกที่ถูกออกแบบเป็นโทนสีขาวเกือบทั้งหมด มีทุ่งหญ้าสีเขียวอ่อนและทุ่งดอกไม้สีสดที่อยู่ด้านนอก มองออกไปบริเวณทุ่งหญ้าเหมือนจะมีสวนเล็กไว้ให้พักผ่อนในเวลากลางวันนี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ยใช่ประเทศไทยหรือเปล่าบอกที ถ้าที่นี่มีหิมะตกด้วยนะยุโรปชัดๆ เหมือนที่นี่จะมีเรือนกระจกเพาะดอกไม้เป็นของที่นี่เองด้วยฉันเคยได้ยินมาว่าดอกไม้พวกนี้ต้องได้รับการดูแลที่ดีเอามากๆ อืมมม นี่ยังเช้าอยู่ฉันควรจะไปสำรวจเรือนนั้นสะหน่อยแล้ว“สวยสุดยอดเลย แต่เงียบจังนะ... ”ฉันเดินตามสะพานมาจนสุดทางก็พบเรือนกระจกใสภายในเต็มไปด้วยดอกไม้สีสดนานาพันธุ์และผีเสื้อหลากชนิดคงใช้พวกมันในการผสมเกสรดอกไม้สิน่ะ ระหว่างทางฉันสังเกตว่าผีเสื้อเยอะมาแต่ยังไม่ถึงครึ่งของในเรือนกระจกนั้นเลยมั้ง ฉันอยากเข้าไปดูพวกแกใกล้ๆ จังเลย “ว่าแต่...ทางเข้าอยู่ไหนนะ”ฉันพยายามเดินเรียบกระจกไปเลยเพื่อมองหาทางเข้าดูเหมือนเรือนกระจกนี่ยาวและดูกว้างมาก แต่มันต้องมีทางเข้าสิไม่อย่างนั้นผี

พอมาเรียนจัสก็ถามเรื่องพี่ฟอร์นจากฉันยกใหญ่ว่าไปรู้จักหลานชายเจ้าของบริษัทนำเข้าเพชรรายใหญ่ได้ยังไง พอฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังเขาก็เอาแต่หัวเราะฉันไม่หยุด แต่ดูท่าแล้วที่อีตาพี่ฟอร์นเคยบอกว่าเป็นคนสวนมันคือการโกหกสินะ ว่าแล้วเชียว! แล้วตกลงเรือนกระจกนั้นมีอะไรซ่อนอยู่กันแน่หลานของเจ้าของมหาลัยถึงต้องมาดูแลเองแบบนี้"เฮ้อ เลิกเรียนสักทีแล้วนี่ข้าวจะไปไหนต่อแบบนี้? ""ไม่รู้เลยวันนี้ก็เบื่อๆ ""งั้นไปชมรมบาสกับเราไหม อ่อ! ข้าวเป็นนักเรียนทุนนี่ต้องมีคะแนนกิจกรรมใช่ไหม พอดีเลยชมรมเรากำลังรับสมัครผู้ช่วยโค้ชไปสมัครได้นะ"เห้ย! ลืมเรื่องคะแนนกิจกรรมไปสนิทเลย โหย ยัยข้าวเหนียว ดีนะที่จัสเตือนไม่งั้นปีหน้าไม่มีสิทธิ์สอบชิงทุนแน่เลย"เราลืมเรื่องนี้ไปเลยขอบคุณที่เตือนงั้นเราไปสมัครชมรมบาสดีกว่าอีกอย่างเราจะได้มีเพื่อนด้วย""อ่อ ดีเลยงั้นปะ"จัสเดินนำฉันมายังโรงยิมใหญ่ที่อยู่ข้างตึกเอกของเราไม่น่าเชื่อว่าแม้กระทั่งโรงยิมยังถูกตกแต่งด้วยหินอ่อนสีขาวอาของอีตาพี่ฟอร์นจะรวยไปไหน"เฮ้ จัสพาใครมาน่ะ""อ่อ เพื่อนผมจะมาสมัครเป็นผู้ช่วยโค้ชอ่าครับพี่แบบนี้""สวัสดีค่ะพี่โย"ฉันไหว้คนตรงหน้า"จ้า เอางี

ฉันไม่ได้ไปเรียนมาสองวันแล้วมัวแต่นั่งร้องไห้หน้าคอมค้นหาข้อมูลเรื่องสิ่งที่พี่ฟอร์นทำกับฉันมันคืออะไรแล้วมีโอกาสท้องหรือเปล่า ยังโชคดีที่ เอิ่ม...ยังไม่ได้สอดใส่ไม่งั้นฉันคงเครียดกว่านี้แน่ ฉันไปทำอะไรให้เขานักหนานะถึงต้องลงโทษขนาดนี้แล้วรอยช้ำเป็นจ้ำนี่ก็ใช้เวลาหลายวันกว่าจะหายฉันจะไปเรียนโดยมีรอยพวกนี้ไม่ได้ฉันสัญญากับตัวเองเลยว่าต่อไปนี้จะไม่ไปที่เรือนกระจกอีกเด็ดขาด แต่ถ้าไม่ไปเรียนแบบนี้จะเรียนตามเพื่อนทันไหมนะแล้วไหนจะชมรมบาสอีก เฮ้อ....."จะเอาอนาคตมาเสี่ยงกับเรื่องแค่นี้จริงๆ เหรอข้าว เธอควรเข้มแข็งและผ่านมันไปให้ได้...รู้สึกเหมือนโดยข่มขืนเลยเกลียดตัวเองชะมัด"ฉันมองตัวเองในกระจก ใบหน้าโทรมๆ นั้นใช่ฉันจริงๆ เหรอ ฉันคนเดิมหายไปไหน...ฉันจะจมอยู่แบบนี้ไม่ได้อุตส่าห์สอบได้ทุนจะมาท้อเรื่องแบบนี้ไม่ได้"...บีบีครีมคงจะพอช่วยได้ โชคดีนะที่วันนี้เรียนบ่าย"สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจใช้บีบีครีมปกปิดรอยช้ำแล้วปล่อยผมให้ปิดบังลำคอมากที่สุดเท่านี้คงไม่มีใครสังเกตแล้ว ส่วนเรื่องชมรมบาสวันนี้ฉันตั้งใจจะทำเป็นมองไม่เห็นตานั้นสะเขาจะได้รู้ว่าสิ่งที่เขาทำมันแย่แค่ไหนสำหรับฉันภาคบ่ายฉันเข้าเรียนต

ฉันรีบใส่เสื้อผ้าแล้ววิ่งหนีออกมาจากห้องนั้นอย่างรวดเร็วทั้งที่ยังใส่ได้ไม่เรียบร้อยดีนักพี่ฟอร์นร้ายกาจมากเขาแทบทำฉันหยุดหายใจทำไมฉันต้องหนีเสือปะจระเข้ด้วยคงต้องไปทำบุญหน่อยแล้วช่วงนี้ชีวิตฉันเจอแต่คนบ้าๆทั้งนั้น“ข้าว…”“...ซัน”ซันที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนเข้ามาถือวิสาสะดึงมือฉันไปจับหน้าตาเฉย เออ! จะมีอะไรซวยกว่านี้ไหมเนี่ย“เราขอโทษสำหรับทุกอย่างอย่าเกลียดเรา...อย่าหนีเราเลยนะเรารู้ตอนนั้นเราผิดเราแค่ทำเพื่อให้เขารู้ว่าเราไม่ได้ชอบเขาเท่านั้นเราอึดอัดเลยพูดอะไรบ้าๆ ออกไป”“ซัน...ฉันไม่สามารถให้อภัยนายได้เลยสักเรื่อง ฉันต้องเสียเพื่อนที่ดีที่สุดไปเพราะคำโกหกของนาย นายบอกว่านายอึดอัดที่เพื่อนฉันหลงรักนาย...มันก็เหมือนความรู้สึกอึดอัดที่ฉันมีต่อนายนั่นแหละ”ฟืบ!ซันดึงฉันเข้าไปกอดโดยไม่สนสายตานับร้อยที่กำลังมองมาที่เราฉันพยายามผลักเขาเต็มแรงแต่มันก็ไม่สามารถทำให้ซันปล่อยฉันเป็นอิสระได้เลย“ทำบ้าอะไรน่ะ! ปล่อยฉันนะซัน! ”ฉันตีแผงอกกว้างด้วยความโกรธจัด ที่เขาทำอะไรไม่ให้เกียรติฉันสักนิดเดียว“ไหนบอกไม่มีอะไรไง! ”น้ำเสียงขุ่นดังขึ้นเรียกความสนใจจากฉันและซันพี่ฟอร์นยืนกอดอกแน่นมองซัน อย่า

“อะไรของพี่เนี่ยพี่ฟอร์น ทำจัสทำไม”“มันจะขโมยของฉัน”“บ้าน่า จัสค่อยๆ ลุก”ฉันพยุงจัสให้ยืนขึ้นก่อนที่พี่ฟอร์นจะดึงแขนฉันอย่างแรงให้หันไปเผชิญหน้ากับเขา สายตาคมๆ นั้นทำให้ฉันรู้สึกกลัวจนต้องก้มหน้า“ออกมาทำไมดึกดื่น”“ก็พี่บอกให้จัสมารับเองนี่”“ฉันไม่ได้บอก….”“ผมตั้งใจมาเอง ก็เห็นพี่มีความสุขอยู่กับพี่โรสแต่ข้าวกับต้องถูกขังอยู่ในห้องแบบนั้น มันไม่แฟร์”จัสพูดพร้อมดึงฉันกลับไป“ฉันไม่ได้มีความสุขอะไรที่นั่น”“งั้นเหรอ ก็เห็นเดินประกาศกันทั่วงานว่าคบกัน”“มันเป็นเพราะพี่แกต่างหาก”“แต่พี่ก็ยอม? ต่อจากนี้ผมดูแลเพื่อนผมเองดีกว่า”“หยุด!! หยุดก่อน ฉันงงไปหมดแล้ว” ฉันตะโกนหลังจากที่เห็นชายสองคนเอาแต่ต่อปากต่อคำกันสะนานฉันหันหน้าไปพูดกับพี่ฟอร์นด้วยสีหน้าจริงจัง“พี่ฟอร์น ข้าวรู้ว่าพี่ฟอร์นอยากแกล้งข้าวเลยทำอะไรไม่ดีกับข้าว ที่ผ่านมาข้าวยกโทษให้แต่ตอนนี้พี่มีแฟนแล้ว แล้วแฟนพี่ก็คือพี่สาวของเพื่อนข้าว ข้าวว่าพี่เลิกยุ่งกับข้าวดีกว่าข้าวเองก็จะกลับไปอยู่บ้านแล้ว”“อยู่คนเดียวมันอันตราย” พี่ฟอร์นไม่แก้ตัวเรื่องมีแฟนแต่กลับพูดแบบนั้นออกมา ทั้งๆ ที่ตัวเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับข้าวเหนียวทำให้