EP.7 พี่เขาโคตรเถื่อนแต่หล่อฉิบหาย

“เสือก! ใครอีกล่ะคราวนี้?” สิงโตสบถคำหยาบออกมาอย่างไม่พอใจ

“พี่สิงโต พูดแบบนี้ได้ไงคะ เขาชื่อกระทิง เป็นเพื่อนหนูเอง” กวางรีบอธิบาย

“เพื่อน? เพื่อนผู้ชายที่แม่งขับรถส่งมึงหน้าบ้านสองรอบสองสัปดาห์อะนะ? กูควรเชื่อมึงแค่ไหนวะ?” สิงโตที่ตอนนี้แทบจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ด่ากวางเสียงดังลั่นบ้าน

“ก็แค่เพื่อนจริงๆ พี่อย่ามากล่าวหาเขาแบบนั้น!” กวางพูดปกป้องเพื่อนชายของตัวเอง เพราะกระทิงไม่ได้เกี่ยวอะไรเลย

“กูไม่ได้กล่าวหา กูแค่สงสัยว่ามึงมันไว้ใจได้แค่ไหน หรือว่าจริงๆ มึงอยากให้มันมาส่งทุกวัน?” เขาเดินเข้ามาใกล้จนใบหน้าห่างกันแค่ไม่กี่คืบ

“พี่พูดแบบนี้ทำไมอ่ะคะ หนูผิดเหรอที่มีเพื่อน?” กวางเริ่มไม่พอใจกลับบ้าง

“ผิด ถ้าเพื่อนมึงแม่งทำหน้าเหมือนจะพามึงไปนอนหอ!” เสียงเขาดังขึ้นอย่างหงุดหงิด ใบหน้าเหยียดใส่เต็มพิกัด มือหนากำแน่นอยู่ข้างตัว

“มึงคิดอะไรของมึงวะกวาง กลับบ้านมืดค่ำมากับไอ้ผู้ชายแปลกหน้า แล้วกูต้องมายืนรอหน้าบ้านเหมือนควาย ไม่รู้ลูกบ้านกูไปไหน!”

“พี่รอหนูเหรอ?”

เขาชะงักนิดหนึ่ง ก่อนเบือนหน้าหนี

“รอให้มึงกลับมาเจอคำด่าไง!”

“หนูก็แค่ซื้อของมาทำกับข้าวให้พี่…” กวางอธิบายและอารมณ์เริ่มอ่อนลงเมื่อรู้ว่าพี่ชายรอเธอ

“ไม่ต้องเลย! ข้าวไม่ต้องทำ! กูจะสั่งชาบูแดกให้จุกไปเลย ไม่ต้องให้มึงพาใครมาเสิร์ฟ!”

กวางหน้าแดง ไม่รู้ว่าโกรธ อาย หรือขำกับท่าทีปากหมาห่วงน้องของพี่ชายตัวเอง

“พี่สิงโต…เป็นห่วงหนูเหรอคะ” กวางพูดหยอก

“เป็นห่วงพ่อง! มึงมันเด็กน่ารำคาญ! อย่าให้กูเห็นหน้าไอ้กระอะไรของมึงอีก! ถ้ามันมาส่งอีก กูจะโยนไข่ไก่ใส่หน้ามัน!” พูดจบ เขาหันหลังเดินหนีเข้าบ้านทันที ปล่อยให้กวางยืนนิ่งอยู่หน้าประตูบ้าน

มหาวิทยาลัย

คณะนิติศาสตร์ ห้องเรียน Lecture 3

เสียงพัดลมเพดานดังหึ่งๆ สลับกับเสียงอาจารย์ที่กำลังพูดเรื่อง “องค์ประกอบของการกระทำความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา”

กวางนั่งอยู่แถวกลางโต๊ะยาว ฝั่งขวาคือปลา เพื่อนสนิท ส่วนฝั่งซ้ายเป็นพระพายสาวประเภทสองผิวเนียนเป๊ะทุกระเบียดนิ้วในชุดนักศึกษารัดเอวที่มาพร้อมเครื่องสำอางครบเครื่องตั้งแต่เช้า

“กวาง ตื่น! อาจารย์พูดถึง ‘เจตนาเล็งเห็นผล’ แล้ว เดี๋ยวเธอพลาดนะยะสาว!” พระพายกระซิบเบาๆ ขณะจดสรุปลงในไอแพดที่มีสติ๊กเกอร์ยูนิคอร์นแปะเต็ม

“มึงจะจดจริงจังทำไมก็ไม่รู้ เรียนปี 1 ยังกับจะสอบผู้พิพากษา” ปลาเบ้ปากใส่พระพายแต่ยังไม่วางปากกา

กวางขยับตัวนิดๆ พยายามสลัดความง่วงออกจากหัว นั่งหลังตรงแล้วพยายามตั้งใจฟัง

ท่ามกลางสมาธิที่เริ่มจะเข้าที่ เสียงกระซิบแผ่วๆ จากด้านหลังแถวก็ดังขึ้น

“กวาง หิวมั้ย? เดี๋ยวพักเที่ยงไปกินข้าวกัน” เสียงทุ้มๆ นุ่มๆของกระทิงเอ่ยถามกวาง

“อือ กินร้านเดิมไหม?” กวางหันกลับไปยิ้มให้เบาๆ แล้วพยักหน้า

“ร้านป้าเปิ้ลข้าวราดแกงใช่ปะ ได้เลย”

“อุ๊ยตายแล้ว แอบหวานกันตั้งแต่ก่อนเที่ยงเลยเหรอคะน้องกวาง~” พระพายเหลือบตามองกระทิงแล้วเลื่อนสายตามามองกวาง

“ไม่ใช่สักหน่อย!” กวางรีบเถียงหน้าแดง

“เพื่อนผู้ชายแบบนี้อันตรายนะยะสาว กฎหมายอาญาคุ้มครองไม่ได้นะ ถ้าหลุดเป็นคดีหัวใจ~” พระพายหรี่ตาใส่เหมือนนักสืบ

“เออ กูว่าชัดแล้วนะ ไอ้กระทิงช่วงนี้มันแปลกๆ” ปลาแอบหัวเราะในลำคอแล้วสะกิดกวางเบาๆ

“แค่เพื่อนกัน! พวกมึงอย่าคิดมาก!” แต่ระหว่างที่เธอพูด แววตาของกระทิงที่มองมาจากด้านหลังกลับนิ่งและแน่นิ่งกว่าเดิมเล็กน้อย ราวกับว่ากำลังเก็บซ่อนอะไรบางอย่างไว้ใต้รอยยิ้ม

.

.

.

พอเลิกเรียนในคาบเช้า กลุ่มทั้งสี่เดินเรียงกันออกจากตึกเรียน พระพายกางร่มกันแดดให้ตัวเอง ส่วนปลายังเถียงเรื่องข้อกฎหมายกับกระทิงแบบสนุกๆ กวางเดินกลางทาง สีหน้าสดใสขึ้นเพราะความคุ้นเคยกับเพื่อนๆ แต่เธอไม่ทันสังเกตเลยว่า…

มีใครบางคนแอบมองเธออยู่จากชั้นสองของตึกฝั่งตรงข้ามสิงโตนั่นเอง เขายืนกอดอก มองเธอในระยะเงียบๆ อย่างคนที่ไม่ได้ไว้ใจผู้ชายคนไหนข้างๆ น้องสาวเลยแม้แต่น้อย

โรงอาหารคณะกลางของมหาวิทยาลัย

เวลา 12:45 น.

โต๊ะริมสุดติดหน้าต่าง กวางนั่งกินข้าวกับพระพาย ปลา และกระทิง เสียงหัวเราะคละเคล้ากับจานข้าวราดแกงราคานักศึกษา

“วันนี้พระพายแต่งหน้าสายเกาหลีมากเลยนะ ขนาดอาจารย์ยังชมเลย” ปลาแซว

“ก็ต้องสิคะสาว ชีวิตสาวกฎหมายก็ต้องเนี้ยบทั้งหน้าและสมอง~” พระพายหัวเราะเบาๆ

“เอ้อ กวาง พรุ่งนี้มีเรียนเช้าใช่ป่ะ เดี๋ยวเราแวะไปส่งอีกก็ได้ ไม่ต้องนั่งรถเมล์” กระทิงหันมาบอก

กวางกำลังจะตอบ แต่เสียงหนึ่งแทรกขึ้นมาแบบเฉียบพลัน

“ไม่ต้องหรอก” เสียงทุ้มต่ำของใครบางคนทำเอาทั้งโต๊ะชะงัก แล้วทุกสายตาก็หันไปมอง สิงโต ที่ยืนอยู่ปลายโต๊ะในชุดเสื้อเชิ้ตดำกับกางเกงสแลค ดูไม่เข้ากับนักศึกษาธรรมดาทั่วไปแม้แต่นิด

พระพายถึงกับกระพริบตาแรงๆ

“เอ๊ะ…พี่คนนี้หล่ออ่ะ ใครวะกวาง?”

กวางหน้าเสียทันที ลุกพรวดขึ้นแล้วรีบเดินไปหาสิงโต

“พี่มาที่นี่ทำไมคะ”

“ทำไมกูจะมาไม่ได้!!” เขากอดอกน้ำเสียงเย็นแต่ดวงตาคมยังจับจ้องมาที่กระทิงแบบไม่ปิดบัง

“แล้วพี่มาทำอะไรที่คณะนิติศาสตร์เหรอคะ?” กวางเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“กูมาคุยเรื่องจัดสัมมนาเชิงธุรกิจกับคณบดี” เขาตอบแบบไม่ใส่อารมณ์ แต่สายตาเหลือบมองโต๊ะที่กระทิงยังนั่งอยู่ “แล้วก็แวะมาดูว่าน้องกูแดกข้าวกับใครบ้าง”

“แล้วกูก็ไม่ชอบผู้ชายหน้าไหนมาเสนอหน้าใกล้มึงเกินหนึ่งเมตร เข้าใจมั้ย?” เขาขยับตัวเข้ามาใกล้กระซิบข้างหูกวางเบาๆ ก่อนจะผละออกไปและเดินผ่านโต๊ะแบบไม่เหลียวหลัง

“พระเจ้าช่วย พี่เขาโคตรเถื่อน…แต่หล่อฉิบหายเลยแก!” พระพายหันไปมองปลาแล้วกระซิบทันที

ปลาเม้มปากกลั้นขำ ส่วนกระทิงก็นั่งนิ่ง เหมือนพยายามวิเคราะห์สถานะของตัวเองอย่างเงียบๆ

โต๊ะของกวางเงียบลงไปพักใหญ่หลังจากสิงโตเดินจากไป กลิ่นแกงเขียวหวานกับผัดเผ็ดปลาดุกที่เคยหอมฉุนน่ากิน กลับดูจืดลงถนัดตา

“กวาง! พี่เขาเป็นใครกันแน่เนี่ย?” พระพายหันมามองกวางด้วยสีหน้าแบบคนที่รู้ว่ากำลังเผือกของดี

“พี่ชายกูเอง” กวางตอบแบบเสียงเบา

“ไม่ใช่แน่ ๆ!” พระพายดีดนิ้ว

“พี่ชายธรรมดาไม่มีใครใส่เสื้อเชิ้ตอิตาลี แถมมียี่ห้อซ้อนทองแบบนั้นมาหาน้องสาวกลางวันแสกๆ หรอกนะยะ” พระพายขมวดคิ้ว หยิบมือถือขึ้นมาแล้วพิมพ์อะไรบางอย่างเร็วๆ