EP.6 พี่ชายโมโหหิว

หลังจากที่ทั้งคู่เห็นผู้ชายที่ยืนทำหน้านิ่งๆ แต่ทำเอาทั้งกวางและกระทิงถึงกับขนลุกซู่ไปทั้งตัว สายตานิ่งๆแต่อมหิตและไม่เป็นมิตรแบบนั้นทำให้กระทิงรีบยกมือไหว้และรีบวิ่งกลับไปขึ้นรถในทันที

ปึ้งงง!

บรื้นนนนนน!!

“ พี่ชายกวางดุซะมัด! ” พอปิดประตูรถยนต์กระทิงก็พูดขึ้นมาด้วยอาการลุกลี้ลุกลนพร้อมกับสตาร์ทรถยนต์และขับออกไปในทันที

“ สวัสดีค่ะ ” พอกระทิงขับรถออกไปจนสุดลูกหูลูกตาแล้วกวางก็ยกมือไหว้ผู้เป็นพี่ชายที่เปลี่ยนท่ายืนจากเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงเป็นยกมือขึ่นกอดอกแทน แต่สายตาที่อมหิตนั้นยังไม่เปลี่ยน

“ ไปเรียนวันแรกก็พาผู้ชายมาถึงหน้าบ้าน! ถ้ากูไม่อยู่คงจะพาเข้าบ้านกูเลยสินะ!! ” สิงโตเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาแต่แฝงไปด้วยความโกรธจนกวางที่ฟังแล้วถึงกับหน้าหงอยไปเลย

“ เปล่านะคะพี่ชาย นั่น...กระทิงเพื่อนใหม่ของกวางเองค่ะ กระทิงอาสามาส่งเพื่อนๆทุกคนเลย มีทั้งปลา พระพาย และกวางที่บ้านอยู่ไกลที่สุด ” กวางอธิบายให้พี่ชายของเธอฟัง

เพราะเธอไม่อยากให้พี่ชายมองเธอไม่ดี เพราะจะต้องอยู่ด้วยกันอีกหลายปีเลย เธอเลยไม่อยากมีปัญหากับพี่ชายของเธอ เธอรู้ว่าเธอเป็นแค่ผู้อาศัย เธอรู้ดี เธอเลยไม่อยากต่อล้แต่อเถียงกับพี่ชายมาก อะไรยอมได้ก็ยอมไปก่อน

“ ไม่ได้ถาม ” สิงโตพูดพร้อมกับเดินหันหลังเข้าบ้านไปทิ้งให้กวางยืนทำหน้างงๆแล้วกวางก็เดินตามหลังเขาเข้าบ้านไปต้อยๆ

“ พี่สิงโตหิวข้าวมากไหมคะ กวางจะขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ” กวางที่รู้หน้าที่ว่าต้องทำอาหารเช้าและอาหารเย็นไว้ให้พี่ชายทุกวัน ยกเว้นอาหารเที่ยง เพราะเธออยู่ที่มหาวิทยาลัยเลยทำอาหารให้ไม่ได้ เพราะพี่ชายไม่กินอาหารที่ไม่สด ไม่ทำใหม่ หรือที่เรียกว่าไม่ชอบกินอาหารค้างไว้นานเป็นชั่วโมงนั่นเอง กวางเลยเอ่ยถามเขาก่อนเพราะกลัวเขาจะโมโหหิวแล้วดุเธอเอา

“ เอาที่มึงสะดวก กูไม่ได้เรื่องมาก ” สิงโตพูดพร้อมเดินเข้าไปห้องข้างๆห้องครัวแล้วหย่อนก้นนั่งลงที่โซฟารับแขกสีดำขนาดใหญ่

“ ค่ะ ” กวางตอบพร้อมกับวิ่งแจ้นขึ้นบันไดเพื่อไปที่ชั้นสองห้องนอนของตัวเองอย่างรีบๆ เพราะกลัวพี่ชายจะโมโหหิว

กวางรีบวิ่งลงบันไดมาด้วยชุดลำลองเธอใส่เสื้อยืดสีเทาไร้ลวดลายพร้อมกับกางเกงขาสั้นสีดำทำให้เห็นขาเรียวเล็กขาวๆของเธอ

“ มาแล้วค่าาาา ” กวางยืนอยู่หน้าห้องรับแขกแล้วเอ่ยบอกกับพี่ชายที่นั่งไขว้ขาไถ ipad ซึ่งเขาทำอะไรไม่รู้ดูหน้าตาเครียดๆและเธอก็ไม่กล้าถามมากด้วยเดี๋ยวโดนพี่ชายดุเอาและตรงหน้าก็จะมีทีวีสีดำจอใหญ่ตั้งอยู่

สิงโตเหล่ตามองกวางเล็กน้อยพร้อมกับพูดว่า

“ อยู่บ้านก็ใส่รองเท้าด้วย ไม่สบายมากูไม่พาไปโรงพยาบาลนะ ” สิงโตพูดพร้อมกับหันหน้าไปที่ ipad ต่อ

“ รับทราบค่าาา ” กวางตอบรับด้วยน้ำเสียงสดใสก่อนที่จะวิ่งเบาๆไปที่ชั้นรองเท้าที่อยู่หน้าประตูบานใหญ่สีดำและหยิบรองเท้าที่ใส่ในบ้านคู่สีชมพูน่ารักๆออกมาเพื่อที่สวมใส่

กวางเอะใจนิดหน่อยที่มีรองเท้าสีชมพูผู้หญิงๆด้วย 1 คู่ เพราะคู่อื่นๆมีแต่สีดำหมดเลย แต่พอคิดได้ว่าพี่ชายมีแฟนเลยคิดว่าเป็นของแฟนพี่ชายที่พี่ชายซื้อเอาไว้ให้เพราะมันยังไม่แกะถุง คิดได้ดังนั้นกวางเลยเก็บรองเท้าคู่สีชมพูไว้ที่เดิมและหยิบรองเท้าคู่สีดำที่ยังไม่แกะถุงคู่ใหม่ออกมาสวมใส่แทน

หลายวันผ่านไป

สิงโตนั่งอยู่บนโซฟาหน้าทีวี มือข้างหนึ่งกดรีโมตเปลี่ยนช่องไปมา ส่วนอีกข้างเท้าคาง ร่างสูงๆ ในชุดเสื้อยืดลายเรียบกับกางเกงขาสั้นดูหงุดหงิดชัดเจน ดวงตาคมกริบเหลือบไปมองนาฬิกาบนผนังอีกครั้ง

“หนึ่งทุ่มยี่สิบห้าแล้ว ยังไม่กลับอีก” เขาพึมพำกับตัวเองก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดไลน์ค้างไว้ แต่ก็ไม่พิมพ์อะไรซักที

“กูจะไม่ทัก…กูจะไม่เป็นห่วง…กูจะไม่ถามว่าอยู่ไหน”

…แต่พออีกสามนาทียังเงียบ

“ไอ้บ้าเอ๊ย!” เขาลุกพรวดจากโซฟา เดินไปยังประตูหน้าบ้าน เปิดออกมาแล้วกวาดตามองถนนหน้าบ้านอย่างหงุดหงิดรั้วสีดำที่ยังปิดสนิทอยู่ไม่มีวี่แววว่าจะเปิดออกโดยรีโมตเปิดประนูอัตโนมัติที่เขาได้ให้เธอเอาไว้

ในจังหวะนั้นเอง รถแท็กซี่สีชมพูก็จอดที่รั้วหน้าบ้านพอดี ประตูรั้วก็เปิดออกพร้อมร่างเล็กๆ ในชุดนักศึกษาที่ดูยับและเหงื่อชุ่มนิดหน่อย

“พี่สิงโต หนูขอโทษค่ะ รถติดมากเลย แถมฝนทำท่าจะตกอีก…” กวางรีบอธิบายเหตุผลให้พี่ชายฟังทันทีหลังจากเธอกลับบ้านช้าผิดเวลากว่าปกติ

“มึงรู้มั้ย กูจะต้มมาม่ากินอยู่แล้ว” เขาพูดเสียงนิ่งแต่แฝงอารมณ์หงุดหงิดเต็มที่

“หนูรีบสุดๆ แล้วนะคะ พี่จะด่าหนูก็ได้ แต่อย่ากินมาม่าเลย เดี๋ยวหนูทำกับข้าวให้เดี๋ยวนี้!” กวางรีบก้มหน้าหิ้วถุงของเข้าไปในครัว ทิ้งไว้แต่เสียงรองเท้ากระทบพื้นเบาๆ และกลิ่นหอมของเหงื่อที่ปนมากับลมเย็น

สิงโตยืนพิงกรอบประตู ถอนหายใจหนักๆ ก่อนพูดกับตัวเองเบาๆ

“รีบอะไรนัก…ใครเขาจะเป็นห่วง…” แต่รอยยิ้มมุมปากกลับเผยขึ้นบางๆ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวเลย

อีกสิบห้านาทีต่อมาที่โต๊ะอาหาร

เสียงจานกับช้อนถูกวางลงตรงหน้าเขา กลิ่นผัดกะเพราหอมฉุนแตะจมูก สิงโตมองจานข้าวตรงหน้าแล้วแค่นเสียงเบาๆ

“พี่ไม่พอใจหนูขอโทษนะคะ…แต่หนูพยายามที่สุดแล้วจริงๆ” กวางรีบเอ่ยขอโทษที่วันนี้มาช้า

สิงโตตักข้าวเข้าปากคำใหญ่ เงียบ…แล้วค่อย ๆ กลืนลงไป

“อร่อย…” เขาพึมพำ

“หืม?” กวางชะงัก

“กูบอกว่ารีบไปอาบน้ำซะ เดี๋ยวไม่สบาย กูไม่ชอบคนเป็นภาระ” เขาพูดเร็วๆ ก่อนตักคำต่อ

“แต่...ว่า...”

“ไม่ต้องพูดมาก เดี๋ยวกูเก็บจานให้ก็ได้…แค่วันนี้นะ อย่าคิดว่ากูใจดี”

กวางยิ้มกว้างขึ้นทันที ก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบนอย่างว่าง่าย ส่วนคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ…

วันถัดไป

รถยนต์สีขาวคันเดิมจอดนิ่งหน้ารั้วบ้านเป็นครั้งที่สองในรอบสองสัปดาห์ กวางลงจากรถยนต์ในมือถือถุงขนมปังกับไข่ไก่ที่เพิ่งแวะซื้อมาจากตลาด

“ขอบใจนะกระทิง ไว้วันหลังเลี้ยงข้าวตอบแทน” กวางที่ถือของพะรุงพะรังเอ่ยขอบใจเพื่อนชายที่อาสาพาไปซื้อของที่ตลาดนัมเบอร์ทรีและยังอาสามาส่งอีก เพราะหลายวันก่อนฝนตกกว่าจะถึงบ้านก็ปาไปเกือบสองทุ่ม รอบนี้เลยยอมให้กระทิงมาส่งที่บ้านเพราะกลัวกลับช้าและพี่ชายดุอีก

“ไม่เป็นไรหรอกน่า แค่ส่งนิดเดียวเอง กวางระวังของตกนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันที่คณะ”

“อือ บ๊ายบาย” กวางโบกมือนิดๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าบ้าน…แต่ยังไม่ทันเปิดประตู ร่างสูงที่ยืนกอดอกอยู่ในเงามืดของเฉลียงหน้าบ้านก็ปรากฏตัวออกมาพร้อมสายตาคมๆแบบมองทะลุไส้