5.อีขอทาน

หลายวันต่อมา…

มายาวียังคงกลายเป็นคนเร่ร่อน เดินวนเวียนอยู่แถวป้ายรถเมล์ที่เปรียบเสมือนที่พักอาศัยของเธออีกแห่ง เข้าวันที่สามแล้วกับการใช้ชีวิตรอความตายอยู่แบบนี้ ด้วยสภาพที่มอมแมมเธอคิดว่าไปหางานทำก็คงไม่มีใครรับบางวันจึงหาเก็บขวดแถวนั้นไปขายพอได้ค่าน้ำค่ามาม่ากินดำรงชีวิตไปวันๆ

“ป่านนี้ยัยเปรมเป็นห่วงแล้วมั้งเนี่ย” เสียงหวานมีความแหบพร่านิดๆ เอ่ยกับตัวเอง เนื่องจากโทรศัพท์พังจึงทำให้ไม่ได้ติดต่อกับเปมิศาอีกเลยตั้งแต่วันนั้น

และเพราะเธอมาไกลจากที่พักของเปมิศาจะให้เดินไปหาก็คงมีเรี่ยวแรงไม่เพียงพอและตอนนี้ก็มืดแล้ว เธอไม่รู้ว่ากี่โมงหากให้เดาเอาคงจะสามสี่ทุ่มแล้วแหละ

โครกคราก~ เสียงอันน่าเกียจดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัด มือเล็กยกขึ้นมาลูบท้องตัวเองเป็นการปลอบใจมันเบาๆ แล้วทิ้งตัวนอนลงบนพื้นที่เธอใช้ผ้าขนหนูผืนเก่าปูเพื่อนอนอยู่ด้านหลังป้ายรถเมล์

ครืดๆ~ เปรี้ยงๆ!! ช่วงหน้าฝนแบบนี้มันก็ตกแทบทุกวัน หากเป็นคนอื่นคงนอนหลับสบายอยู่บนที่นอนนุ่มๆ แต่กับมายาวีมันเป็นสิ่งที่ให้ความทรมานมากที่สุด นอกจากความหนาวเย็นก็ยุงที่มาชุมนุมบนตัวเธอนี่แหละ

“หิวก็หิว ยุงก็ยังจะเยอะอีกนะ” บ่นพลางหยัดกายลุกขึ้นนั่งตบยุงตามตัว “เฮือกกก!!” และเมื่อหันไปทางเก้าอี้ด้านข้างก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อมีคนยืนกอดอกมองเธออยู่ด้วยสายตาเย็นชา

“ทำไมยังอยู่ที่นี่” เสียงทุ้มเอ่ยถามก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้หันหลังให้มายาวีที่ตอนนี้ลุกขึ้นแล้วเดินไปหยุดที่มุมหนึ่งเว้นระยะห่างจากเขาไว้มากกว่าครั้งที่แล้ว

“หนูไม่รู้จะไปที่ไหน”

“…”

“คุณไม่ได้ซื้ออะไรมากินอีกเหรอคะ?”

“ฉันแค่มาหลบฝน”

“อ่อ”

“เงินที่ฉันให้ไปล่ะ?” หรี่ตามองสำรวจเด็กสาวตัวเล็กที่ยิ่งนับวันสภาพเธอจะยิ่งแย่ไปเรื่อยๆ กลิ่นตัวที่เหม็นเหมือนขยะเน่า ใบหน้าและผิวที่เขามองว่ามันขาวก่อนหน้านี้เปรอะเปื้อนไปหมด

“คะ คือหนู…”

“…” เปลวเพลิงชายตาขึ้นไปมองเธอด้วยแววตาเย็นเหยียบเมื่อเห็นท่าทางที่อึกอักของสาวน้อย ท่าทางแบบนี้เขาไม่ชอบมันที่สุด

“มีคนมาแย่งหนูไป แย่งไปหมดเลย…” มายาวีพูดพร้อมหลุบตาต่ำมองพื้น

หลังจากเขากลับไปวันนั้นตอนเช้าเธอก็ตั้งใจจะไปซื้อของกินแต่ยังไม่ทันได้เดินไปถึงไหนก็มีกลุ่มอันธพาลมาแย่งเงินของเธอไปหมด ทำให้เธอได้ดื่มเพียงน้ำเปล่าในวันนั้น

“แล้วทำไมถึงปล่อยให้มันแย่ง?”

“พวกเขาเป็นผู้ชายมีสามสี่คน”

“ผู้ชายกลุ่มนั้น?”

“…” พยักหน้างึกงักให้เขาที่มองเธออยู่

“คุณเป็นคนรวยใช่ไหม คุณมีงานให้หนูทำรึเปล่าคะหนูอยากทำงาน ทำงานอะไรก็ได้ค่ะหนูทำได้หม…” ร่างเล็กพูดไม่จบประโยคร่างสูงก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปขึ้นรถขับออกไปอย่างไม่รอฟังคำขอร้องของเธอเลยสักนิด

“ฮรึก ทำไมไม่ฟังกันบ้าง” ทั้งที่ฮึบมาได้หลายวันแต่พอมันเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ ก็เริ่มทนไม่ไหว มายาวีเงยหน้าขึ้นมองหลังคาเพื่อไม่ให้น้ำตามันไหลก่อนจะนั่งลงบนพื้นกอดเข่าตัวเองมองฝนที่ยังคงตกอยู่

….

บรืนนน~ เวลาผ่านไปราวครึ่งชั่วโมง รถสปอร์ตคันหรูที่เพิ่งขับออกไปกลับมาจอดที่เดิม มายาวีที่นั่งกอดเข่าตัวเองหลับอยู่ถูกปลุกด้วยความเย็นที่แตะลงบนแก้มทำให้เธอสะดุ้งตื่น

“คุณ!” เรียกชายหนุ่มร่างสูงด้วยความดีใจที่เห็นเขากลับมา พรึ่บ! เขาไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่โยนขวดน้ำเปล่า น้ำอัดลม และถุงของกินอีกหลายอย่างลงบนพื้นตรงหน้ามายาวีพร้อมเงินสดอีกปึกหนึ่ง

“ฉันหวังว่าพรุ่งนี้จะไม่เจอเธอที่นี่นะ” ทิ้งท้ายไว้เพียงแค่นี้แล้วก็เดินออกไป

“ขอบคุณนะคะ” มายาวีลุกขึ้นยืนพร้อมตะโกนขอบคุณเขาที่ไม่ได้เหลียวหลังมามองเธอ ได้ขึ้นรถแล้วก็ขับออกไปทันที

มือเล็กรีบเก็บซ่อนเงินไว้ในกระเป๋ากางเกงขาสั้นที่อยู่ด้านใน มีกางเกงขายาวสวมทับอีกตัว เธอหิ้วของกินไปนั่งกินที่นอนของเธอ กินไปด้วยความเอร็ดอร่อยและหิวโหยมาหลายวันจนเมื่อกินอิ่มจึงได้นอนหลับสบายกว่าหลายๆ ที่ผ่านมา

ตอนเช้า…

“วันนี้จะไปไหน” เสียงของปรัชญาเอ่ยถามน้องชายที่เดินลงมาจากชั้นสองในชุดทำงาน เปลวเพลิงไม่ได้ตอบเพียงแต่เดินไปรับแก้วกาแฟจากแม่บ้านนำมานั่งจิบตรงข้ามพี่ชาย

“กูถามครับ”

“มึงก็รู้ว่ากูทำงานทุกวันจะถามหาเหี้ยไร”

“เอ้า! กูถามแค่นี้ต้องใช้คำหยาบเลยเหรอ!?”

“…” ยกกาแฟร้อนๆ มาจิบ ไม่อยากสนใจสายตาที่เกรี้ยวกราดของพี่ชาย พี่ชายที่มีนิสัยเหมือนแม่ไม่มีผิดเพี้ยนจู้จี้จุกจิกยิ่งกว่าใครในบ้าน

“ป๊ากับม๊าจะมาเที่ยวเย็นนี้”

“ไม่ได้อยากรู้”

“อ่า กูบอกแล้วนะ”

“กูก็ได้ยินแล้ว”

“มึงก็รู้ไอ้เพลิงว่าม๊ามาเพราะเรื่องอะไร” หากไม่ใช่เรื่องลูกสะใภ้พวกท่านไม่มีทางมาหาลูกชายจอมเกเรทั้งสองถึงคฤหาสน์สุดหรูนี่อย่างแน่นอน

“วันนี้กูไม่กลับบ้าน”

“ไม่กลับได้ไงกูก็บอกอยู่ว่าป๊ากับม๊าจะมา”

“ก็เพราะพวกเขาจะมาแล้วก็มาบ่นกูแข่งกับมึง ประสาทจะแดก” พูดจบก็กระดกกาแฟดื่มจนหมดแก้ว ตามด้วยน้ำเปล่าที่แม่บ้านนำมาเสิร์ฟแล้วจึงเดินผ่านหน้าพี่ชายไป

“กูมากกว่ามั้งที่ต้องประสาทแดกเพราะมีน้องชายเป็นมนุษย์น้ำแข็งแบบมึงน่ะ!!” ปรัชญาตะโกนตามหลังน้องชายไปด้วยความเอือมระอากับพฤติกรรมชั่วช้าของหมอนี่

….

“ไปที่ไหนครับ” เมื่อเปลวเพลิงเข้ามานั่งในรถแล้วคนขับอย่างรัญช์ก็เอ่ยถามถึงสถานที่ที่นายจะไป

“บริษัท”

“ครับ” จากนั้นรถก็ขับเคลื่อนออกจากตัวคฤหาสน์มุ่งหน้าไปยังบริษัทเครื่องดื่มเพื่อสุขภาพภายใต้แบรนด์ KR.PUS เป็นเครื่องดื่มที่กำลังมาแรงในตอนนี้ นอกจากเพื่อสุขภาพแล้วยังมีรสชาติที่ถูกปากคนไทยทำให้ขายดีตั้งแต่วันแรกที่วางจำหน่ายจนถึงตอนนี้

เปลวเพลิงนั่งมองวิวระหว่างนั่งรถไปเพลินๆ การทำงานที่หนักแทบทุกวันนั้นทำให้เขาเริ่มเหนื่อยล้าแต่เพราะทุกอย่างยังไม่ได้ดั่งเป้าหมายที่วางไว้เขาจึงต้องขยันทำมุ่งมั่นที่จะทำมันต่อไปจนกว่าจะสำเร็จ

“ให้ตาย!” ชายหนุ่มสบถขึ้นกับตัวเอง เขายกข้อมือขึ้นมาดูเวลาจากนาฬิกาเรือนแพงที่บ่งบอกเวลาอีกสิบนาทีจะแปดโมงเช้า รัญช์ที่ได้ยินเสียงผู้เป็นนายสบถอะไรสักอย่างออกมาก็ไม่ลืมที่จะลอบมองผ่านกระจก

“มีอะไรหรือเปล่าครับ?”

“ถอยกลับไปเข้าซอยเมื่อกี้”

“ครับ อ้อ..” พยักหน้ารับแล้วเลี้ยวรถกลับไปยังซอยที่ผ่านมาเมื่อครู่ รัญช์มองผู้เป็นนายผ่านกระจกหลังเพื่อรอฟังคำสั่งจนมาถึงจุดที่มีกลุ่มผู้ชายสองสามคนยืนล้อมหญิงสาวตัวเล็กอยู่เปลวเพลิงจึงสั่งให้เขาจอดแล้วเดินลงไป

“กล้าดีนะที่วิ่งตามมาถึงถิ่นพวกกู!” หนึ่งในผู้ชายสี่คนที่มีผมส้มสีส้มแจ่มจี๊ดที่สุดดังขึ้น เปลวเพลิงหรี่ตามองเด็กสาวที่เขาคิดว่าไม่น่าจะจำผิดและเมื่อเดินเข้าไปใกล้ๆ ก็พบว่าเป็นเด็กที่ชื่อมายาวีอะไรนั่นจริงๆ

“นะ หนูขอเงินคืนด้วยนะคะ เงินนั่นเป็นของหนู” มือเล็กยื่นไปยังตรงหน้าผู้ชายผมส้ม

“ของมึงก็ต้องอยู่ที่มึงดิวะจะมาอยู่ที่พวกกูได้ไงอีขอทาน!!”

“แต่ว่ามันเงินของหนูและพวกพี่เอามันไปนะคะ”

“ขอทานอย่างมึงจะไปมีปัญญาหาเงินมาจากไหน นอกจากไปขโมยมาน่ะสิ รึอยากให้กูไปแจ้งตำรวจมึงจะได้ติดคุก ฮ่าๆ!”

“ให้เงินพวกกูมาแล้วก็ถือว่าจบ จะได้ไม่โดนลากไปข่มขืนแล้วฆ่าหมกป่า”

“ถ้างั้นหนูขอ ขอสักพันหนึ่งนะจ๊ะ”

“กูไม่ให้!!”

“มันเงินของหนูพวกพี่ไม่ควรจะทำแบบนี้นะ”

“หุบปากแล้วไสหัวออกไปจากที่นี่ก่อนที่พวกกูจะจับมึงรุมโทรม!”

“หุบปากแล้วไสหัวออกไปจากที่นี่ก่อนที่กูจะหมดความอดทน” สุ้มเสียงทุ้มกังวานของเปลวเพลิงดึงความสนใจจากกลุ่มอันธพาลรวมไปถึงมายาวีให้หันมามอง ร่างเล็กรีบวิ่งไปยืนด้านหลังเขาอย่างไม่สนใจว่าเขาจะรังเกียจหรือไม่เพียงแต่อยากให้เขาช่วยนำเงินจากคนพวกนั้นคือให้

“คะ คุณเพลิง!!” ผู้ชายกลุ่มนั้นเรียกชื่อเขาด้วยความตกใจ

“ชอบเหรอกับการรังแกคนที่อ่อนแอกว่า กูก็ชอบเหมือนกันนะ” เปลวเพลิงถามผู้ชายวัยประมาณยี่สิบกลางๆ พร้อมกวักมือเรียกคนสนิทที่ยืนอยู่หน้ารถ รัญช์จึงวิ่งเข้ามารอฟังคำสั่งจากผู้เป็นนาย

“พวกผมไม่ได้รังแกเธอนะครับ จู่ๆ มันก็วิ่งมาจะขอเงินจากพวกผมทั้งที่มันเป็นเงินของพวกผม”

“ไม่ใช่นะคะ เงินนั่นไม่ใช่ของพวกพี่มันเป็นเงินของหนู”

“อีขอทานมึงอย่ามาพูดมั่วๆ นะ!!”

“แต่เท่าที่จำได้ กูเป็นให้เงินขอทานคนนี้เองนะ” สิ้นประโยคที่เรียบเย็นจากเปลวเพลิง ผู้ชายสามสี่คนนั้นก็ได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อมองหน้ากันประมาณว่าเอาไงต่อดี