ไปเที่ยวตลาด

เสียงนกร้อง ดังมาจากด้านนอกหน้าต่าง เช้าแล้วเหรอเนี้ย น้ำอบลืมตาขึ้น หญิงสาวหันมามองย่าที่นอนข้าง ย่ายังไม่ตื่น น้ำอบลุกขึ้นลงจากเตียงเดินไปเปิดหน้าต่าง แค่เปิดหน้าต่าง ลมเย็นก็พัดเข้ามาปะทะร่างของน้ำอบ หน้าต่างบ้านย่ามีเหล็กดัดขนาดใหญ่มาก ไม่ได้ทำเป็นแบบสวยงาม เป็นเหล็กดัดแบบโบราณ คือใช้เหล็กกลมยาว เรียงกันถี่ๆ เหมือนกั้นรั้วบ้าน แค่นั้นเอง ซึ่งมันจะแข็งแรงมากๆ

“เป็นไงหลาน ลมเย็นดีไหม” เสียงย่าดังมาจากด้านหลัง

“น้ำอบหันมาตามเสียง ย่าขาน้ำอบทำย่าตื่นไหมคะ”

“ไม่หรอกลูก ปกติย่าก็ตื่นเวลานี้แหละ

น้ำอบพาย่าเข้าห้องน้ำ เตรียมเสื้อผ้า ย่าแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวปลีกตัวไปเตรียมอาหาร เสร็จแล้วยกสำรับมาให้ปู่กับย่า สามคนกินข้าวเช้า พร้อมหน้ากัน น้ำอบชอบแบบนี้ เธอรู้สึกว่าอบอุ่นมากที่สุด มันเป็นชีวิตที่เธอโหยหาตลอด ไม่มีที่ไหนอบอุ่นและเย็นใจเท่าบ้านหลังนี้อีกแล้ว เธอคุ้นเคยกว่าบ้านพ่อแม่ของตัวเองเสียอีก

“น้ำอบจะไปตลาดยังไงล่ะลูก ปั่นจักรยานไหวไหม “ปู่เปลวหันมาถามหลานสาว

“ไหวค่ะปู่ น้ำอบว่าจะไปดูที่ตลาดในหมู่บ้านก่อนค่ะ ถ้าได้ของครบก็จะกลับเลย ไม่ต้องห่วงนะคะ น้ำอบจำทางได้ค่ะ”

“งั้นปู่วานหน่อยนะลูก แวะที่ร้านซ่อมรถในตลาดให้ปู่ที ร้านประจำ บอกเขาว่าให้มาลากรถที่บ้านปู่หน่อย เขารู้ลูก อีกไม่กี่วันช่างคงเอารถมอเตอร์ไซค์มาส่ง เวลาหลานไปตลาดจะได้ไม่ลำบาก”

“ได้เลยค่ะปู่ งั้นน้ำอบไปก่อนนะคะ ข้าวกลางวันน้ำอบเตรียมไว้ให้แล้วค่ะ อาจกลับมาถึงบ้านบ่ายๆ นะคะ “

“เตรียมร่มกับเสื้อกันฝนไปด้วยนะลูก บ้านเราฝนยิ่งตกไม่เป็นเวลา นึกจะตกก็ตก” ย่ากาญเตือนหลานสาว

“เรียบร้อยแล้วค่ะย่า อยู่ในกระเป๋าผ้านี้แล้วค่ะ น้ำอบไปก่อนนะคะ จะรีบกลับค่ะ”

กรรณญาวีร์ ใส่กางเกงยีนตัวโปรด เสื้อเชิ้ตเข้ารูปแขนยาว รองเท้าแตะหูหนีบนันยาง ผมยาวนั่นเธอรัดรวบไว้ สอดใส่ไว้ในช่องหมวกแก๊ปสีขาว สะพายถูงผ้าใบย่อม มีซิป มีกระเป๋าเงิน ร่มพับได้ เสื้อกันฝน และถุงกันน้ำอีก 2 ใบ สำหรับไว้ใส่ของต่างๆ

จักรยานแม่บ้านสีขาวคันนี้สภาพยังดีมาก น้ำอบใช้เป็นประจำ เวลามาอยู่บ้านปู่กับย่า ตะกร้าข้างหน้าปู่เปลี่ยใหม่ให้แล้ว ที่นั่งซ้อน ปู่เอาตะกร้าหวายใบใหญ่มาติดไว้ สำหรับใส่ของต่างๆ ทำให้สะดวกเวลาไปตลาด หรือไปวัด เธอก็ใช้จักรยานตลอด จอดไว้ไม่กลัวหาย ปู่ติดกระดิ่งให้ใหม่ แถมกลางคืนก็มีไฟให้ด้วย สมัยก่อนที่เรียนมัธยมแล้วปิดเทอม น้ำอบขี่ไปทำบุญที่วัดบ่อยๆ กลางคืนที่มีเวียนเทียนที่วัด เธอก็ใช้คันนี้ปั่นเวียนเทียน ส่วนปู่กับย่าก็ใช้มอเตอร์ไซค์ ไปพร้อมกัน กลับพร้อมกัน ไม่อันตรายเลย

จากบ้านไปตลาดเกือบ 4 กิโลเมตร เหมือนจะไกลแต่ไม่ไกลเลย เพราะมีบ้านคนตลอด บ้านคนอยู่บ้านใครบ้านมัน แต่ก็ไม่เปลี่ยว ข้างทางเป็นบางระยะเป็นทุ่งนา สลับกับสวนผักที่ชาวบ้านปลูกไว้ ก่อนถึงตลาดประมาณกิโลเมตรที่ 3 ข้างทางเป็นถนนสูง ข้างล่างลงไปน่าจะเป็นนาข้าว ไหล่ทางไม่มีที่กั้นเลย น้ำอบนึกถึงสมัยเด็กๆ

มีคนเมาขับรถหล่นลงไปข้างล่าง แล้วขึ้นไม่ได้ เขาตกลงไปตอนดึก เช้าขึ้นมาชาวบ้านออกมาเจอ คนเมาก็นอนอยู่ตรงนั้น เพราะลุกไม่ไหว เช้ามาถึงรู้ว่าตัวเองขับรถตกถนน ดีที่ไม่แขนขาหัก ที่ตกใจตื่นเพราะมีชาวบ้านมามุงดู น้ำอบก็ออกมาดูกับเขาเหมือนกัน ชาวบ้านพากันขำ แต่ภรรยาของคนเมาไม่ขำด้วย โกรธที่สามีหายไปทั้งคืน ทั้งภรรยาและลูกต่างก็ร้องไห้ระงม พร่ำบ่นว่าสามี นึกและเป็นห่วงกลัวว่าสามีจะเกิดอุบัติเหตุ หรืออาจเสียชีวิตไปแล้ว เพราะหายไปทั้งคืน แต่สุดท้าย เห็นสามีปลอดภัยดีก็ดีใจ เป็นที่ร่ำลือกันไปทั่ว พอผ่านตรงนี้น้ำอบก็นึกขึ้นมาได้ อดขำไม่ได้ คงเมามากถึงขนาดรถลงข้างทางก็ไม่รู้สึกตัว กลับนอนต่อซะงั้น

ตลาดที่นี่มีครบแทบทุกอย่าง แทบไม่ต้องเข้าไปในเมืองเลย เสียแต่ว่าไม่มีห้างสรรพสินค้าแค่นั้น แต่ถ้าจะคือต้องนั่งรถสองแถวเข้าไป ดูก่อนล่ะกัน ไว้อะไรไม่มีค่อยเข้าไปวันหลัง น้ำอบจอดรถจักรยานไว้ในที่จอดที่ทางเทศบาลทำไว้ให้ น้ำอบชอบมาเดินตลาด ชอบผักเยอะๆ ของถูกมาก ส่วนมากก็เป็นชาวบ้านมาขายเอง ผักปลอดสารทั้งนั้น สมัยก่อนเวลามากับย่า ใช้เวลานานมาก เพราะย่าเจอเพื่อน แวะคุยตลอดทาง กว่าจะได้ของครบ ก็เลยครึ่งวันไปแล้ว

เดินไปเดินมาหญิงสาวได้ของเต็มสองไม้สองมือ ยังเหลือพวกเครื่องปรุงต่างๆ เธอออกจากบ้านมาตั้งแต่ 9 โมงเช้า ใช้เวลาเดินในตลาด ชมโน้นนี่นั้น ซื้อของด้วยก็เกือบได้เวลาข้าวกลางวัน น้ำอบได้ผ้าถุงปาเต๊ะ และเสื้อลูกไม้มา 2ชุด เอาไว้ใส่ไปวัด วันพระ ดีที่เธอเตรียมข้าวกลางวันไว้ให้ปู่กับย่าแล้ว เลยไม่ห่วงมาก อากาศดี ฝนไม่น่าตกหรอก แต่ถ้าตกก็ไม่เป็นไร เธอมีเสื้อกันฝน พวกของที่ซื้อก็เปียกฝนได้ ไม่เป็นไร

กรรณญาวีร์จัดของใส่ตะกร้าหลัง และตะกร้าหน้ารถ พอดิบพอดีจริง กระเป๋าผ้าใบใหญ่ของเธอสามารถยัดชุดที่ซื้อ 2 ชุดลงไปได้ ขนาดนั้นก็ยังหลวม ใส่ของได้อีกนิดหน่อย ท้องเริ่มร้อง หาข้าวกินเสียเลยดีกว่า ลังเลอยู่ว่าจะกินขนมจีน หรือก๋วยเตี๋ยวดี หญิงสาวชอบขนมจีนแกงใต้ ผักสดๆ เยอะดี เห็นอะไรก็น่ากินไปหมด ข้าวต้มมัด โรตี อีกหลายอย่างมากมาย เห็นแล้วอยากกินทุกอย่าง สุดท้ายเธอก็จอดจักรยานหน้าร้านก๋วยเตี๋ยวไก่ตุ๋น กลิ่นมันลอยมาแตะจมูกจนอดแวะไม่ได้ กลิ่นนี่สำคัญจริงๆ นะ ต้องชิมดูซิว่า หอมแล้วจะอร่อยไหม

หญิงสาวเลือกนั่งด้านในแต่ติดถนน เป็นโต๊ะที่มีที่นั่ง 4 คน เธอเลือกนั่งที่ใกล้จักรยานจอดอยู่ ดูจากคนในร้านแล้ว น่าจะอร่อย เต็มเกือบทุกโต๊ะเลย

“ขอเป็นเส้นเล็กไก่ตุ๋น 1 ชาม โอเลี้ยง 1 แก้วค่ะ” พนักงานในร้านมารับออเดอร์

น้ำอบเขี่ยโทรศัพท์ สองจิตสองใจว่าจะโทรหาเจษฎาดีไหม แต่ถ้าโทรตอนนี้ก็ไม่สดวกอีกเพราะคนในร้านเยอะเกินไป ไม่เหมาะ แต่เธอก็ไม่อยากโทรที่บ้าน ไม่อยากให้ปู่กับย่า ไม่สบายใจ เอาไว้ก่อนล่ะกัน พรุ่งนี้ไปวัด ค่อยคุยกับเจษ ป่านนี้เขาคงมีความสุขกับเด็กคนนั้น คงไม่ได้คิดถึงเธอหรอก แต่ที่เธออยากบอกเขา เพราะจะได้ไม่ค้างคาใจต่อกัน กรรณญาวีร์ถอนหายใจ เจษเป็นคนที่ไม่ค่อยฟังอะไรง่ายๆ เป็นพวกที่ไม่ค่อยยอมรับความจริง เธอต้องคิดคำพูดดีๆ เพื่อไม่ให้เป็นการน่าเกลียด ถ้าจะบอกเลิกก็ต้องบอกดีๆ เธออยากไม่อยากรังเกียจเขามากไปกว่านี้