แค่สะกิดนิดหน่อย

เหมือนฝนจะตกเลย อากาศที่นี่ไม่น่าไว้ใจเหมือนที่ย่าว่าไว้ เมฆสีดำลอยอยู่ข้างหน้า น้ำอบกะว่าไม่น่าจะรอดแน่ๆ เธอปั่นจักรยานออกจากตลาดมาเรื่อยๆ อีกไม่เกิน 2 กิโลเมตรก็ถึงบ้าน หาที่หลบฝนดีกว่า น้ำอบแวะร้านกาแฟข้างทาง เมื่อตอนที่เธอปั่นจักรยานไปตลาด ร้านกาแฟจะอยู่ขวามือ กินกาแฟเวลานี้ก็คงไม่เป็นไรหรอก เพิ่งจากบ่ายโมงกว่าๆ เธอหลับง่ายอยู่แล้ว ไม่น่ามีปัญหาอะไร ได้หลบฝนด้วย

ดีที่เธอแวะไปที่ร้านซ่อมรถ ตามที่ปู่สั่ง มัวแต่ซื้อของเพลิน เกือบลืมไปเลย วันหลังต้องวางแผนให้ดีกว่านี้ ถ้าอีก 1 ชัวโมงฝนยังไม่ซา เธอคิดว่าจะใส่เสื้อกันฝน ปั่นจักรยานฝ่าฝนไป

“สวัสดีครับ ยินดีต้อนรับ เชิญเข้ามาก่อนครับ ฝนจะตกแล้ว เอาจักรยานเข้ามาจอดใต้หลังคาได้นะครับ เดี๋ยวจะเปียก”

เด็กหนุ่มหน้าตาคมเข้มทีเดียว เปิดประตูให้เธอ

“จอดได้เหรอคะ ขอบคุณมากค่ะ น้ำอบออกไปเข็นจักรยานขึ้นมาจอดใต้หลังคา ตามคำเชิญของคนในร้าน เดาเอาว่าน่าจะเป็นเจ้าของร้าน”

“นั่งตามสบายนะครับ วันนี้ฝนมาเร็ว แต่ตกไม่นานหรอกครับ เดี๋ยวก็หยุด”

“ขอเอสเปรสโซ่เย็นแก้วนึงค่ะ “หญิงสาวสั่งขนมที่เห็นวางในตู้กระจกใสนั่นมากินกับกาแฟด้วย

“มาแล้วครับผม ลองชิมขนมดูนะครับ ว่าถูกปากไหม ที่ร้านทำเอง พี่เจ้าของร้านทำเองเลยนะครับ รับรองว่าอร่อยทุกอย่าง”

“พี่ไม่ใช่คนแถวนี้ใช่ไหมครับ ผมไม่เคยเห็นหน้าเลย ผมเป็นลูกจ้างอยู่ที่นี่หลายปีแล้วครับ มาทำช่วงปิดเทอม ทุกเทอมเลย” ดูแล้วเด็กหนุ่มน่าจะรุ่นเดียวกับน้องชายเธอ หรือไม่ก็คงเป็นน้องไม่กี่ปีหรอก น่าจะกำลังเรียนมหาวิทยาลัย

“ใช่ค่ะ บ้านพี่อยู่ไกลออกไป เกือบ 2 กิโลเมตร พี่เพิ่งมาจากรุงเทพฯ เมื่อวานก่อน บ้านปู่กับย่าอยู่ที่นี่ค่ะ”

ดีจังเลยนะคะ ขยันจัง ปิดเทอมก็มาทำงาน เรียนปีไหนแล้วคะ”

“ปี3 ครับผมเรียนที่กรุงเทพฯ เหมือนกัน บ้านผมอยู่ที่นี่ครับ ร้านนี้เป็นของพี่สาวลูกป้าผมเอง

พี่พุดกรองไม่ค่อยว่างครับ ทำหลายอย่าง ก็เลยให้ผมมาอยู่ที่นี่ประจำ ผมชื่อ โกศลนะครับ เรียกโกเฉยๆ ก็ได้” โกศลสมกับที่อยู่ร้านกาแฟมาก เขาช่างพูด เหมาะกับงานที่ทำเลย

“ดีจังเลย ได้อาชีพ ได้เงิน พี่ชื่อน้ำอบนะคะ น้องโก น่าจะรุ่นเดียวกับน้องชายพี่นะ เขาอยู่ปี 4 แล้ว ใกล้จบแล้วจ๊ะ”

“ผมอยู่ปี 3 ครับ พี่น้ำอบ พี่นั่งไปก่อนนะครับ ผมขอรับลูกค้าก่อน น่าจะหลบฝนเหมือนกัน”

“ตามสบายเลยจ๊ะ “กาแฟรสดี ขนมก็อร่อยมาก อร่อยจนต้องซื้อกลับบ้านแน่ๆ พรุ่งนี้เอาไว้กินกับกาแฟที่บ้าน ร้านกาแฟนี่ไม่ใหญ่มาก แต่ก็ไม่แคบ ดูท่าทางจะขายดีมากด้วย เพราะหลังจากที่เธอเข้ามา ก็มีลูกค้ามาหลากหลายมาก ทั้งแวะและไม่แวะ สงสัยเธอจะเป็นลูกค้าประจำแน่ๆ ร้านตกแต่งน่ารักมาก แถมพนักงานก็คุยเก่ง ไม่มากไม่น้อยจนเกินไป บางที่อาหารไม่อร่อยเลย แต่คนติดใจคนขาย ทำให้ขายดีซะงั้น แต่บางร้านอาหารอร่อย แต่คนขายพูดไม่ได้เรื่อง ขายไม่ดีก็มีมากมาย

“ฝนหยุดแล้ว พี่ไปก่อนนะคะ ไว้วันหลังพี่มาแวะใหม่ค่ะ”

“ขอบคุณนะครับพี่น้ำอบ ปั่นอย่างระมัดระวังนะครับ ถนนหลังฝนตก ค่อนข้างจะลื่น”

“ขอบใจจ้า ไปแล้ว” น้ำอบต้องรีบแล้ว ไม่แน่ว่าฝนอาจจะลงมาตอนไหนอีกก็ไม่รู้

โกศล งงมาก ก่อนหน้านั้นตั้งแต่เช้า เขาเปิดร้าน ขายน้ำได้ 2 แก้ว เค๊ก 2 ชิ้น เพิ่งมาได้ตอนพี่น้ำอบเข้ามา และหลังจากนั้นเขาแทบไม่ว่าง เลย อาจเป็นเพราะว่า ฝนตกก็ได้ คนมาหลบฝน บางคนก็แค่แวะมาสั่ง แล้วดื่มบนรถ แต่ก็มาเยอะแบบผิดปกติมากๆ

คิดไปคิดมาเขายังคิดว่าเป็นเพราะพี่น้ำอบคนนั้น เขาเห็นผู้หญิงคนนั้น ปั่นจักรยานเข้ามาหน้าร้าน มองไม่ผิดหรอก ทำไมในตัวของพี่น้ำอบ เหมือนมีแสงนวลๆ อยู่รอบตัวตลอดเวลา แม้กระทั่งเวลาที่นั่ง เขาถึงได้ชวนคุย แต่ เพี่อที่จะได้ดูนานๆ ว่า แสงนวลๆ มันมีจริงไหม ไม่หรอก อาจไม่ใช่ มันเหมือนควันบุหรี่มากกว่า เขาอาจตาลาย ก็ได้ คนอะไรจะมีแสงในตัว แต่ตอนพี่น้ำอบออกไป เขาก็เห็น ตอนที่พี่เขาใส่เสื้อกันฝนนั่นแหละ แสงนั้นนวลๆ เหมือนหมอกนั้นถึงหายไป โกศลขยี้ตาตัวเอง เขาอาจชงกาแฟเยอะไปหน่อย เลยทำให้ เบลอๆ

“พุดกรอง น้องลงที่ร้านแล้วกันนะ เดี๋ยวพี่จะไปธุระต่อ ดูท่าคนจะเยอะ โกศลอยู่คนเดียวไม่ใช่เหรอ ลงไปดูน้องหน่อย เดี๋ยวเย็นๆ พี่แวะมารับกลับบ้าน” การันต์แวะจอดให้พุดกรองลงที่ร้านกาแฟ แล้วเขาก็รีบออกรถไปทันที

“ตามเคย นิสัยใจร้อน ตัดสินใจเร็ว เมื่อกี้มาด้วยกันยังไม่เห็นว่ามีธุระอะไร พอใกล้ถึงร้านกาแฟ กลับบอกว่ามีธุระซะงั้น เฮ้อ...” พุดกรองถอนหายใจ บางทีพี่ชายเธอก็ทำตัวไม่สมกับอายุ

“เป็นยังไงบ้าง โก ลูกค้าเยอะเลย มาๆ พี่ช่วย “แปลกดีจัง วันนี้ลูกค้ามาจากไหนกัน เยอะแยะ

“ดีครับพี่พุดกรอง กำลังวุ่นเลยครับ มาทันเวลาพอดีเลย “

สองพี่น้องช่วยกัน ในร้านอย่างสนุกสนาน นานแล้วที่ไม่มีบรรยากาศลูกค้าเต็มร้านแบบนี้

โอ้ย....อะไรกันนี่ ทำไมขับรถแบบนี้ ถนนยิ่งลื่น น้ำก็นองเต็มถนน ถนนก็ตั้งกว้าง น้ำอบพยายามประคองรถจักรยานเพื่อไม่ให้ลื่นลงข้างทาง ดีที่หยุดทัน ไม่งั้นหล่นลงไปเหมือนลุงขี้เมาคนนั้นแน่ๆ ตรงนี้ไม่มีบ้านคนซะด้วย บ่ายๆ หลังฝนตกแบบนี้ ดูเปลี่ยวทีเดียว ทำไมคนขับรถเดี๋ยวนี้ไม่มีน้ำใจเลยนะ นึกอยากวิ่งตรงไหนก็วิ่ง ไม่ได้นึกถึงรถเล็กบ้างเลย

ถนนก็ตั้งกว้าง เบียดเข้ามาได้ เหมือนจะแกล้งกัน แล้วก็ขับเลยไป ไม่ลงมาขอโทษสักคำ นี่ดีนะที่จักรยานไม่ล้ม ถ้าล้มนี่ของเสียหายหมดแน่เลย จะถึงบ้านอยู่แล้วเชียว ถึงไม่เป็นอะไรเสื้อผ้าเธอก็เปียกไปด้วยน้ำที่ขังนองอยู่ที่ถนนนั้น เปียกไปทั้งตัว แถมกระเด็นเต็มหน้าไปหมด น้ำอบตกใจ แต่ก็ยังมีสติ เลยไม่ทันได้มองว่าเป็นรถอะไร ขับเร็วเสียเหลือเกิน สงสัยว่าน่าจะเป็นคนเมา ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไร รีบกลับบ้านก่อนดีกว่า เดี๋ยวฝนจะลงอีกรอบ จะมืดค่ำกันพอดี เซ็งจริงๆ เลย ก็ได้แค่คิดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ช่างมันเถอะ อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้เสมอ นี่แหละน้ำอบ มองโลกในแง่บวกอีกแล้ว

นี่แค่เริ่มนะ ถ้าเจอหน้าจังๆ จะยิ่งกว่านี้ เห็นว่าฝนกำลังจะตกหรอก การันต์มองกระจกหลัง เห็นคนบางคนจูงจักรยาน หยิบชายเสิ้อขึ้นมาเช็ดหน้าตา ที่โดนน้ำกระเด็นใส่ สมน้ำหน้า อวดดีนัก นี่แค่ทดสอบนะ ไว้วันหลังก่อนเถอะ อย่าให้ได้เจอล่ะกัน

เขาเห็นหลังไวๆ ก็จำได้แล้ว ดีที่ผ่านหน้าร้านกาแฟพอดี ได้ส่งพุดกรองลงที่ร้านกาแฟ เขาไม่อยากให้น้องเขาเห็นอะไรแบบนี้หรอก ว่าจะไม่แล้วนะ อดไม่ได้จริงๆ ยังหรอก เขายังไม่หายโมโห อย่าให้ได้มีโอกาสล่ะกัน เธอเจอฉันแน่ ยายเด็กหน้าจืด ยายต้วมเตี้ยม นึกถึงวันที่แม่นั่น หนีเขาไปขึ้นรถตู้ ท่าทางที่แสดงว่ารังเกียจเขา นึกแล้วยังโมโหไม่หาย ทำยังกับเขาเป็นสัตว์ที่น่าขยะแขยง นิสัยไม่ดี การันต์ ขับรถเร็วยิ่งขึ้น พอคิดถึงเรื่องนี้ทีไร เขาเป็นต้องร้อนรน หงุดหงิดขึ้นมาทุกที