หลับฝันดี

“น้ำอบสวดมนต์ก่อนนะคะย่า” น้ำอบหยิบหนังสือสวดมนต์มาจากบ้านด้วย เธอใช้เล่มนี้สวดทุกคืนอยู่แล้ว หญิงสาวตั้งใจและมีสมาธิมาก

“ย่าขา น้ำอบกรวดน้ำพรุ่งนี้ได้ไหมคะ คืนนี้จะไม่นั่งสมาธิค่ะ อบง่วงแล้ว”

“ไม่เป็นไรหรอกลูก รีบนอนเถอะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ย่าก็จะนอนเหมือนกัน”

หญิงสาวล้มตัวลงนอนข้างๆ ย่ากาญ อบอุ่นเหลือเกิน “น้ำอบขอกอดย่านะคะ” ไม่นานหญิงสาวก็หลับลึกและสนิทมาก

"ย่าขา เราจะไปไหนกันเหรอคะ ทำไมนานจัง แล้วทางที่เราเดินมา ทำไมมันนุ่มจังเลยค่ะย่า เหมือนเดินบนสำลีเลย เย็นมากด้วย แล้วย่าหายเจ็บขาแล้วเหรอคะ ยิ่งเดินเหมือนยิ่งลอยได้"

แปลกจัง ทำไมย่าไม่คุยกับเธอเลย หน้าย่านิ่งมาก แปลกจัง ย่าใส่ชุดขาว ผ้าสไบที่ย่าใช้ เธอจำได้ว่าเธอเป็นคนถักให้ย่าเอง หรือว่าย่าจะพาไปถือศีลที่วัด น้ำอบก้มลงมองชุดตัวเอง เธอก็ใส่ชุดข่าวเหมือนกัน เป็นชุดที่เธอเคยใส่ไปถือศีลที่วัด ผ้าถุงขาว เสื้อแขนห้าส่วนสีขาว ห่มสไบที่ถักเองสีขาว นี่ย่าจะรีบไปไหนกันแน่นะ ทำไมยิ่งเดินยิ่งเหมือนลอยไป

แสงอะไรเหมือนรุ้งกินน้ำเลย เหมือนวัด คล้ายวัดร่องขุ่น แต่มีแสงระยิบระยับเต็มไปหมด สวยจัง ย่าคงรีบมาถือศีลแน่ๆ เลย ดีจัง พอเข้าไปใกล้ๆ วัด แสงที่สว่างออกมา ยิ่งสวย แต่แปลกมาก แสงที่ว่าไม่ทำให้แสบตาเลย กลับรู้สึกว่า เย็นตาด้วยซ้ำไป

ย่าเดินนำหน้า พาน้ำอบเข้าไปในโบสถ์ ทำไมเหมือนย่าลอยได้ ช่วงที่ก้าวขาข้ามธรณีประตู น้ำอบคิดว่าตัวเองลอยข้ามไป ไม่รู้สึกว่า ตัวเองยกขาเลย เหมือนกับว่าลอยข้ามไปเฉยๆ ภายในโบสถ์มีองค์พระใหญ่และงามมาก เหลืองอร่าม คล้ายที่วัดพนัญเชิง ที่พระนครศรีอยุธยา อากาศข้างนอกที่ว่าเย็นแล้วเข้ามาภายในยิ่งเย็นกว่า

ย่าคลานเข่าเข้าไปกราบองค์พระใหญ่ น้ำอบตามเข้าไปกราบใกล้ๆ ย่าปราง หญิงสาวก้มกราบพระประธาน 3 ครั้ง แปลกมาก เป็นไปได้ยังไง ตอนที่เธอกับย่าเข้ามา เธอมองไม่เห็นหลวงพ่อ แต่ตอนนี้หลวงพ่อท่านมานั่งอยู่ที่หน้าพระประธานตอนไหนกันนะ แล้วท่านมาทางไหน แค่ช่วงที่เธอก้มลงกราบครั้งที่สาม เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นหลวงพ่อนั่งอยู่ต่อหน้าแล้ว น้ำอบได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ ก่อนที่จะก้มลงกราบ หญิงสาวขยับตัวลงมานั่งเยื้องๆ กับย่า หลวงพ่อท่านอิ่มบุญมาก น้ำอบตาไม่ฝาด มีแสงเหมือนรุ้งสว่างวาบออกมาจากร่างของหลวงพ่อ ท่านหันมายิ้มให้อย่างเมตตา น้ำอบยกมือขึ้นไหว้ท่านอีกครั้ง

แปลกจัง ไม่มีคำพูดและเสียงออกมาจากปากหลวงพ่อและย่าเลย แต่ทำไมเธอถึงรู้สึกว่า หลวงพ่อ กับย่า กำลังสนทนากันเพียงสองคน หญิงสาวรู้สึกอิ่มเอมใจ มีความสุขอย่างประหลาด เธอคิดไม่ผิดแน่นอน เหมือนกับว่า ท่านทั้งสองกำลังคุยกันถึงเรื่องของเธอ เห็นได้ว่า หลวงพ่อชำเลืองมามองเธอบ่อยๆ สลับกับย่า แปลกจัง คุยอะไรกันนะ แต่ทำไมไม่มีเสียงพูดคุยกันเลย

ไม่เกิน 10 นาที ย่าปรางก็หันมาหาเธอ น้ำอบยกมือข้างขวา และแบมือ หลวงพ่อท่านโยนอะไรสักอย่างมาที่มือของเธอ มีความรู้สึกว่าเป็นวัตถุเป็นก้อน ค่อนข้างหนัก จนมือที่ยกขึ้นขยับลงต่ำ เพระารู้สึกว่าหนัก แต่เธอก็มองไม่เห็นอะไรเลยในอุ้งมือของตัวเองเลย แต่มีความรู้สึกว่าเป็นก้อนกลมๆ น้ำอบกำมือ รู้ว่ามีบางสิ่งอยู่ในอุ้งมือ แต่มองไม่เห็น หญิงสาวเงยหน้ามองหลวงพ่อด้วยความงุนงง

ย่าขยับตัว เธอรู้เองว่าย่ากำลังจะกลับ ทั้งย่าและหลานก้มลงกราบหลวงพ่อ กราบครั้งสุดท้าย เงยหน้าขึ้นมา ท่านก็ไม่อยู่แล้ว นี่ท่านลุกไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ตอนท่านมาน้ำอบก็ไม่เห็น ทุกสิ่งอย่างล้วนอยู่ในความเงียบ แต่น้ำอบรู้ว่าจะต้องทำอะไรบ้าง แปลกอีกแล้ว ทำโดยไม่มีคนบอก น้ำอบรู้เอง ย่าก้มกราบองค์พระประธาน และก็เหมือนเดิม ขากลับออกมา น้ำอบรู้สึกเหมือนเดิม แสงสว่างจากองค์พระด้านหลัง สว่างวาบ ย่าและเธอเหมือนลอย ออกมาจากโบสถ์อีกครั้ง เหมือนตอนที่เข้ามา สองย่าหลานเดินแป๊ปเดียว

ภาพตัดมาที่หน้าบ้านของปู่กับย่า น้ำอบรู้สึกอิ่มเอม มีความสุขอย่างประหลาด และที่แปลก น้ำอมยังกำสิ่งที่หลวงพ่อให้มาไว้ในมือตลอดเวลา แต่เธอก็ยังมองไม่เห็นอยู่ดีว่าตัวเองกำอะไรไว้ ช่างเถอะ ตอนนี้เธอง่วงนอนเหลือเกิน หิวน้ำมากด้วย อยากนอนมาก หิวน้ำก็หิว อีกแล้วอยู่ๆ ประตูบ้านย่าก็เปิดเองได้ บริเวณซ้ายมือของบ้านที่เป็นศาลพระภูมิเจ้าที่ มีแสงเหมือนในโบสถ์เมื่อกี้เลย มีเสียงดนตรีไทยด้วย สงสัยปู่เปลวคงเล่นระนาดแน่ๆ เลย ได้ฟังแล้วก็อยากเล่นเหมือนกัน น้ำอบชอบดนตรีไทย เล่นได้หลายอย่าง ระนาดนี่ชอบที่สุด พรุ่งนี้ต้องขออนุญาตปู่เล่นสักหน่อย หาน้ำกินดีกว่า ย่ากาญคงเหนื่อยมาก ไม่อาบน้ำเลย ไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย มาถึงก็ขึ้นเตียงนอนเลย แปลกจัง

“น้ำอบๆๆ ลุกขึ้นมากินน้ำก่อนซิลูก หิวน้ำไม่ใช่เหรอ” เสียงปู่นี่นา หญิงสาวลืมตา เอ๊ะ...นี่อะไรกัน ฝันไปหรอกเหรอ น้ำอบนอนกอดแขนย่าไว้ หญิงสาวมองนาฬิกาที่ผนัง ตีสอง หญิงสาวหันไปหาปู่ สงสัยจะฝันจริงๆ แปลกเหมือนจริงมาก น้ำอบลุกขึ้น พอดีกับย่ากาญตื่น

“เป็นไงลูกน้ำอบ กินน้ำก่อนลูก หิวน้ำไม่ใช่เหรอ” ปู่เปลวเดินเปิดประตูออกมาจากห้องนอน ที่อยู่ใกล้ๆ กัน ชายชราเดินยิ้มออกมาจากในห้อง เข้ามานั่งที่โซฟาไม้ข้างเตียงที่ย่ากาญกับน้ำอบนอนอยู่

“ย่า เป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นไหม สบายใจได้แล้วนะ ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอก “ปู่เอื้อมมือมาจับที่มือย่าและพูดเบาๆ

น้ำอบลุกไปดื่มน้ำ แปลกอีกแล้ว ทำไมในฝันเหมือนจริงจังเลย และปู่ก็เรียกให้น้ำอบลุกขึ้นดื่มน้ำ ปู่รู้ได้ยังไงว่าน้ำอบหิวน้ำ งงเข้าไปใหญ่ แต่ความง่วงมีมากกว่า

“ปู่ขา ย่าขา น้ำอบขอนอนก่อนนะคะ ง่วงมากเลยค่ะ “พูดจบก็ล้มตัวลงนอน และหลับสนิทอีกครั้ง

ย่าลุกขึ้นนั่ง หันไปมองหน้าหลานสาวที่นอนหลับสนิทอยู่ใกล้ๆ หญิงชราน้ำตาซึม จับมือของสามีไว้

“ดีใจเหลือเกินค่ะ ไม่มีอะไรน่าห่วงแล้ว สบายใจแล้ว เดี๋ยววันมะรืนวันพระ หลวงพ่อท่านคงจะจัดการให้นะคะ ท่านสั่งไว้ว่าให้น้ำอบไปคนเดียว และไม่ต้องห่วงค่ะ “หญิงชราบอกกับสามีด้วยน้ำเสียงที่ยังตื่นเต้นอยู่

“ดีใจเหมือนกัน ไม่มีอะไรน่าห่วงแล้ว นอนเถอะ “ชายชราลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องนอน

หญิงชราหลับตาลง และหลับสนิทไปด้วยความสุข และสบายใจ