Semua Bab พ่ายรัก เมียอุปถัมภ์: Bab 21 - Bab 30

ลบรอยสิ่งชั่วร้ายบ้านปัญญาพิวัฒน์“หนูเดียร์...” นวลจันทร์เอ่ยขึ้นมาอย่างตกใจที่เห็นเจ้านายหนุ่มอุ้มหญิงสาวเข้ามาภายในบ้าน“ป้านวลเอาผ้าชุบน้ำใส่กะละมังขึ้นมาที่ห้องผมทีนะครับ” ธนาเอ่ยสั่ง แล้วรีบอุ้มหญิงสาวขึ้นไปชั้นบนของบ้านทันที โดยอุ้มเดียน่าเข้าไปที่ห้องของตัวเอง แต่ไม่ได้อุ้มหญิงสาวไปที่ห้องของเธอร่างสูงวางหญิงสาวลงบนที่นอนกว้างนั้นอย่างเบามือ และเอาผ้าห่มปิดร่างกายของเธอเอาไว้“น้ำค่ะคุณธนา” นวลจันทร์ที่ถือกะละมังขึ้นมาตามหลังเอ่ยขึ้นบอก“ขอบคุณครับ...” ธนาเดินออกไปรับกะละมังมาจากนวลจันทร์“เอ่อ...ให้ป้าทำไหมค่ะ...” นวลจันทร์ถามขึ้นมา เพราะว่าเท่าที่รู้ตั้งแต่ที่อยู่บ้านหลังนี้มา ธนาก็ไม่เคยดูแลใครมาก่อน“ไม่เป็นไร...ผมทำเองได้ครับ ป้ามีอะไรทำก็ไปทำเถอะ รอเดียร์ตื่นขึ้นมา ผมจะพาเดียร์ลงไปอธิบายให้ทุกคนฟังเองครับ” ธนาเอ่ยบอกนวลจันทร์ออกไป แล้วหันไปมองทางเดียน่าที่ยังคงหลับสนิทอยู่บนที่นอนของเขา“ค่ะ...ป้าฝากหนูเดียร์ด้วยนะคะ” นวลจันทร์เมื่อไม่สามารถที่จะขัดคำสั่งของเจ้านายได้ จึงต้องออกไปทันทีธนาจัดการถอดเสื้อผ้าของเดียน่าออกจนหมด แล้วเช็ดตัวให้หญิงสาวอย่างเบามือ และเอาเสื้อผ

ผ่านการอนุมัติจากลูกชายระหว่างที่รอผู้เป็นเจ้านายของบ้านลงมาอธิบายเหตุการณ์ทั้งหมดให้ฟัง ทุกคนที่บ้านที่ทราบข่าวก็ยังคงนั่งอยู่รวมตัวกันที่ห้องรับแขกของบ้าน แม้กระทั่งเวลาจะล่วงเลยมาถึงดึกแล้วก็ตามแต่“ป้าแน่ใจนะ ว่าป้าไม่รู้เรื่องของนายกับน้องเดียร์เลย” นาทีเอ่ยถามนวลจันทร์ คนที่อยู่ใกล้ชิดเจ้านายมากที่สุด เพราะนวลจันทร์สามารถเข้าออกทุกห้องของบ้านหลังนี้ได้“ฉันก็สงสัยมานานแล้วล่ะ แต่ไม่กล้าพูดอะไร เพราะมันเป็นเรื่องของเจ้านาย” นวลจันทร์เอ่ยบอกกับทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนั้น“มึงไม่เอะใจเหรอไอ้เว นายมึงขับรถไปรับ ไปส่งน้องเดียร์เองทุกวัน ทั้งๆที่มันก็ไม่ใช่หน้าที่ของนายเลย แต่นายมึงก็ยังจะทำโดยไม่บ่นเลยสักคำ” นาทีพูดกับแฝดน้องขึ้น“แล้วใครจะไปกล้าถามเรื่องของเจ้านายว่ะ” เวลาตอบกลับแฝดผู้พี่ออกไป“น้องเดียร์นี้โชคดีเนอะป้านวล เหมือนหนูตกถังข้าวสารเลย” วิภา แม่บ้านสาวในวัยสามสิบปี เสริมขึ้นมา และแอบเหน็บแนมด้วยคำพูดขึ้น เพราะเธอก็รู้สึกอิจฉาเดียน่าอยู่ไม่น้อย เธอก็พยายามจะอ่อยเจ้านายหนุ่ม แต่เจ้านายกลับไม่ชายตามองเลย“เอ็งพูดให้มันดีๆ น่ะนางวิ ระวังคุณธนามาได้ยินเข้าถูกเฉดหัวทิ้ง ข้าช่วยอะ

เคลียร์ปัญหาหนึ่งเดือนต่อมาทางด้านของปีเตอร์ หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นในวันนั้น ก็แวะมาอยู่ที่ผับของรันเวย์แทบจะทุกคืน เพราะอยากจะหาโอกาสที่จะขอโทษธนาเรื่องในวันนั้น แต่ไม่กล้าไปสู้หน้าตรงๆ จึงได้แต่มาอาศัยเพื่อนอย่างรันเวย์ให้ช่วยและคืนนี้เองรันเวย์จึงยอมนัดธนาให้เข้ามาหาที่ผับ เพื่อทนการรบเร้าของปีเตอร์ไม่ไหว และอีกอย่างเขาก็อยากให้เพื่อนทั้งสองได้เคลียร์ใจกันทุกอย่างให้จบลงด้วย จะได้ไม่ต้องมาผิดใจกันนานขนาดนี้“กูโทรนัดมันให้แล้ว แต่คงจะดึกๆโน้นแหล่ะมันถึงจะเข้ามา” รันเวย์พูดขึ้นมาทันที ที่เดินเข้ามายังห้องวีไอพี ที่ปีเตอร์นั่งดื่มอยู่คนเดียว“แล้วได้บอกไหม ว่าให้มันพาเมียมันมาด้วยไหม” ปีเตอร์พูดขึ้นมาอย่างหน้าตาเฉย“นี่มึงคิดจะทำอะไรอีกว่ะไอ้เตอร์” รันเวย์ตวาดเสียงใส่ทันที เมื่อได้ยินปีเตอร์พูดดังนั้น“กูไม่ได้มีแผนอะไร กูแค่อยากจะขอโทษน้องเขา ก็แค่นั้นเอง ที่วันนั้นเผลอทำให้ตกใจมากไปหน่อย” ปีเตอร์พูดขึ้นอย่างรู้สึกผิดจริงๆ“มึงไม่ต้องห่วงหรอก ไอ้ธนามันติดเมียมันยังกว่าอะไรดี ไปไหนมาไหนทุกวันนี้ มันหิ้วเมียมันมาด้วยอยู่แล้ว” รันเวย์พูดบอกปีเตอร์ให้หายห่วงเรื่องของเดียน่า“ขอบคุณ

ทำโทษเด็กดื้อ (NCนิดหน่อย)หนึ่งปีต่อมาเดียน่าก็ได้จบการศึกษาตามที่ตั้งใจเอาไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว และตอนนี้เธอก็ได้เข้ามาช่วยงานที่บริษัทกับธนาแทนในตำแหน่งของเลขานุการส่วนตัวของท่านประธานอย่างธนา ในเครือของธนากรุ๊ปส่วนคาสิโนก็ได้ทำการขายทอดตลาดไปให้กับนายทุนต่างประเทศ และธุรกิจสีเทาทุกอย่างทั้งเล็กและใหญ่ก็ถูกขายทิ้งทั้งหมด จะเหลือไว้แค่บริษัทใหญ่ที่เดียวตอนนี้ นั้นก็คือ ธาน่ากรุ๊ป ที่เปลี่ยนใช้ชื่อใหม่ เมื่อไม่นานมานี้เอง ที่ผลิดและส่งออกเกี่ยวกับอุปกรณ์ทางการแพทย์ทุกชนิด ทั้งในและนอกประเทศส่วนทางด้านของพนา ซึ่งมียศศักดิ์เป็นปู่ของธนา ก็ได้เสียชีวิตลงอย่างสงบในวัยชรา เมื่อไม่นานมานี้เอง ธุรกิจและทรัพย์สินที่เป็นชื่อของพนาทั้งหมด ธนาได้บริจาคเป็นการกุศลทั้งหมดส่วนลูกน้องนับหลายร้อยชีวิต ก็กลับมาอยู่ภายใต้ความดูแลของธนา และบางคนก็กลับไปใช้ชีวิตบั้นปลายที่บ้านเกิดกับครอบครัว ส่วนคนที่ยังอยู่ก็ยังมีมากไม่น้อยชีโน่ ลูกชายเพียงคนเดียวของเขา ที่ตอนนี้พึ่งได้เข้าศึกษาในมหาวิทยาลัยปีแรก ก็ฝันตัวไปทำงานด้านวงการบันเทิงและไปเป็นนักแสดงอย่างเต็มตัว โดยให้เหตุผลว่าอยากเรียนรู้ชีวิตด้วยตัวเ

คนที่รอมานานแสนนานเช้าวันใหม่สองร่างของหนุ่มสาวตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่ เพื่อรับแสงตะวันยามอ่อนๆในตอนเช้า ร่างสูงที่เช้านี้แต่งตัวสบายๆด้วยเสื้อกล้ามสีขาวสะอาดตา ทับด้วยเชิ้ตแขนสั้น รับกับกางเกงขาสั้น ตามสไตล์เพื่อให้เข้ากับสถานที่แห่งนี้ ใบหน้าไร้การแต่งเติม ผมที่ไม่ได้เซ็ตปล่อยทรงลงมาปกปิดหน้าผาก ทำให้ดูอ่อนเยาว์ขึ้นมามาก กำลังนั่งเตรียมอุปกรณ์ที่นำมาสำหรับเก็บภาพและบรรยากาศสวยๆส่วนหญิงสาวนั้นเช้านี้มาในลุคหวานด้วยเดรสกระโปรงบาน เพราะร่างสูงจัดการเตรียมไว้ให้ ใจจริงเธออยากจะใส่ชุดว่ายน้ำ มาทะเลทั้งที สามีกลับให้เธอใส่เพียงแค่ชุดที่เขาเตรียมให้เพียงเท่านั้น และตอนนี้ก็ยืนรอร่างสูงอยู่นานแสนนานที่หน้าประตูด้วยใบหน้าที่เริ่มยับยู่ยี่ขึ้นมา“เร็วหน่อยสิค่ะเฮีย เดียร์อยากไปถ่ายรูปแล้ว ดูสิแสงกำลังสวยแดดยังไม่ร้อนด้วย” เสียงไม่พอใจเริ่มเอ่ยขึ้นมา“เดี๋ยวเฮียพาไปถ่ายอีกที่ สวยกว่าตรงนี้เยอะเลยครับ รอเฮียเตรียมของก่อนนะ” ร่างสูงเอ่ยตอบออกมาอย่างใจเย็น และไม่ได้หันไปมองหน้าของหญิงสาวเลยแม้แต่น้อย“เฮียช้าตลอดเลย” เสียงเล็กเสียงน้อยของหญิงสาวเริ่มบ่นออกมาเป็นระยะ“ทำไมหนูเริ่มขี้บ่นจังครับ”“