Lahat ng Kabanata ng บ่วงรัก ทินกร: Kabanata 31 - Kabanata 36

คุณพ่อลูกสามรุ่งเช้าทินกรพาหญิงสาวไปจดทะเบียนสมรส และทำเรื่องเปลี่ยนนามสกุลของลูกชายให้เรียบร้อย แล้วพาทั้งสองแม่ลูกไปเดินห้างชอปปิ้งซื้อของเล็กๆ น้อยๆ แล้วก็ไม่ลืมที่จะทำตามสัญญาพาลูกชายไปทานไอศกรีมตามที่เคยให้สัญญาเอาไว้“ยื่นมือมาหน่อยครับ” เสียงนุ่มของทินกรพูดขึ้นมาเมื่อขึ้นมาบนรถ แล้วแบมือขอมือของพิพิม“ทำไมค่ะ” พิพิมท่าทางงุนงง แต่ก็ยอมยื่นมือออกไป ตามที่ทินกรบอก และก็ไม่รู้ว่าทินกรจะทำอะไร“ข้างโน้นครับ” ทินกรเอ่ยบอกอีกครั้ง เมื่อพิพิมยื่นข้างขวาไปให้พิพิมจึงต้องยอมยื่นมือข้างซ้ายไปให้แก่ร่างสูง ที่ยื่นมือมารอรับ ทินกรไม่พูดอะไร แต่กลับเอาแหวนออกมาสวมให้แก่หญิงสาวที่นิ้วนางข้างซ้ายอบ่างบรรจงเบามือ“พี่ทีม” หญิงสาวตาเบิกกว้างขึ้นมาทันที เมื่อเห็นว่าทินกรทำอะไร“สวมวงนี้ไปก่อนน่ะ ไว้เรากลับมาจากต่างจังหวัด พี่จะเปลี่ยนวงใหม่ให้ แล้วเราค่อยมาจัดงานแต่งกันน่ะ” เสียงนุ่มเอ่ยบอก พร้อมกับจุมพิตลงไปที่แหวนบนนิ้ว“...” พิพิมไม่เอ่ยตอบอะไร เพราะมัวแต่เขินอายหน้าแดงอยู่อย่างทำตัวไม่ถูก“สวยไหมครับอาเธอร์” ทินกรยกมือของพิพิมที่สวมแหวนให้เมื่อสักครู่ หันไปให้ลูกชายดูแล้วถามขึ้นมา“ฉวยครั

บทส่งท้าย(ตอนจบ)“แสดงความยินดีอีกครั้งนะครับ ภรรยาคนเก่งของพี่” เสียงนุ่มของทินกรเอ่ยบอกเมื่อเดินมาถึง พร้อมกับยืนตรงหน้าของหญิงสาว แล้วยื่นดอกไม้ที่ถือมาด้วย ให้แก่พิพิมทามกลางสายตาของคนตั้งมากมายที่มองมาทั้งคู่อย่างงุนงง“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวเอ่ยขอบคุณ พร้อมกับยื่นมือไปรับช่อดอกไม้กับร่างสูงตรงหน้าทันทีอ แล้วส่งยิ้มไปให้ด้วยความปราบปลื้ม“ภรรยา...นี้ พิม!” เพื่อนคนเดิมของพิพิมมองทั้งสองคนสลับไปมา อย่างตกใจที่ร่างสูงเรียกเพื่อนของเธอว่าภรรยา“อ้ายทีม...เพิ้นเป็นหมออยู่กรุงเทพ แล้วกะเป็นผัวของมู่เฮานำตอนนี้ กับพ่อของอาเธอร์นำ”(พี่ทีม...เขาหมออยู่กรุงเทพ แล้วก็เป็นสามีของเพื่อนเราอยู่ตอนนี้ กับพ่อของอาเธอร์ด้วย) เป็นอมีนาที่เดินเข้ามาอีกทาง และอธิบายบอกเพื่อนอีกกลุ่มของพิพิมฟัง“พิมนี้กะเก่งเนาะ...เรียนไปนำ เทิ้งเฮ็ดงาน เทิ้งเลี้ยงลูก แถมยังจบเทื่อเดียวได้ปริญญาตั้งสองใบ สุดยอดอีหลี แต่ตอนนี้เหลือใจแฮงแหม่ ได้ผัวหล่อคัก หล่อกะด้อกะเดี้ย...”(พิมนี้ก็เก่งน่ะ...เรียนไปด้วย ทั้งทำงาน ทั้งเลี้ยงลูก แถมยังจบที่เดียวได้ปริญญาตั้งสองใบ สุดยอดจริงๆ แต่ตอนนี้อิจฉา ได้สามีหล่อมาก หล่อเกินหน้าเกินต

ปั้นหยา-นพดล NCส่วนทางด้านฝั่งของปั้นหยาและหมอหนุ่มอย่างนพดล ก็ออกเดินทางมาได้เกินครึ่งทางแล้ว ทามกลางถนนที่เริ่มเงียบสงัด และท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้มเหมือนฝนกำลังจะตก“ฝนทำท่าจะตกเลยค่ะ เราแวะหาที่พักกันก่อนไหมค่ะหมอนพ” ปั้นหยาพูดขึ้นบอกกับร่างสูงที่ตั้งใจขับรถอยู่“ไม่เป็นไหร่หรอกคุณ ใกล้จะถึงกรุงเทพแล้ว” นพดลเอ่ยบอก พร้อมกับรีบเหยียบคันเร่งเพิ่มขึ้นอีกระดับทันที“แต่มันอันตรายนะหมอ” ปั้นหยาพยายามเอ่ยบอกอีกที“ผมมีงานเช้าครับ...ขืนพักคงต้องไปไม่ทันแน่” นพดลเอ่ยบอกถึงเหตุผลที่ต้องรีบไปให้อย่างเร็วที่สุด“เดี๋ยวฉันโทรบอกให้คุณพ่อเข้าแทนก็ได้ค่ะ หมอนพก็รอเข้าบ่ายเอาก็แล้วกันนะ” ปั้นหยาพูดขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับกำลังจะคว้าหาโทรศัพท์มือถือของตัวเองในกระเป๋า“แต่ว่า...” นพดลกำลังจะหาคำเอ่ยมาพูดแย้ง“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นค่ะ หมอนพขับรถเร็วแบบนี้ฉันกลัวน่ะค่ะ อยากให้หยาหัวใจวายตายก่อนถึงกรุงเทพใช่ไหม” ปั้นหยาพูดระบายออกด้วยน้ำเสียงที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสั่นๆ เล็กน้อย พร้อมกับหลับตาลงแล้วกำหมัดไว้แน่นไปกล้ามองถนนตรงหน้า ที่หมอหนุ่มขับรถด้วยความเร็วสูงนพดลเห็นอาการและน้ำเสียงของหญิงสาวที่เปลี่ยนไป