ตอนที่ 8 ความลับของทั้งสองฝ่าย

 

เพราะกลัวว่าตนเองจะถูกไล่ออกจากบริษัทกชณิชาจึงเล่าถึงความจำเป็นที่ตนเองจะต้องรีบใช้เงินให้กับสุจิตราฟังอย่างละเอียดเพื่อหวังว่าเธอจะเห็นใจและไม่บอกเรื่องนี้กับคนอื่น

“เท่าที่ฟังดูแล้วก็น่าเห็นใจอยู่นะ แล้วเกรชไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนเลยเหรอ”

“ไม่มีเลยค่ะ”

“ที่พี่เรียกมาคุยวันนี้ก็เพราะอยากจะถามว่าเกรซมั่นใจใช่ไหมว่าจะรับงานนี้จริงๆ”

“ค่ะ” กชณิชาไม่กล้าถามว่าคุณสุจิตราไปรู้เรื่องนี้มาจากไหนเพราะกลัวจะทำให้เธอไม่พอใจ

“พี่เข้าใจถึงความจำเป็นดีเพราะพี่เองก็เคยผ่านจุดที่ไม่มีมาก่อน แต่ที่พี่เลือกเกรซมาคุยวันนี้ไม่ใช่เพราะจะห้ามไม่ให้ทำงานนี้หรอกนะแต่พี่อยากจะถามเกรซก่อนว่ามั่นใจจริงๆ แล้วใช่ไหมที่จะรับงานนี้” สุจิตราถามย้ำอีกครั้งเพราะอยากมั่นใจว่าหญิงสาวเต็มใจทำงานนี้จริงๆ

“ค่ะเกรซมั่นใจแล้ว ว่าแต่ขอถามได้ไหมว่าพี่จี๊ดรู้เรื่องนี้ได้ยังไง เรื่องนี้มีแค่เกรซกันเพื่อนสนิทของเกรซและพี่พลอยใสเท่านั้นที่รู้”

“เพราะพี่คือคนที่ไปติดต่องานยังไงล่ะ”

“อะไรนะคะพี่จี๊ดพี่จะติดต่อเกรซไปทำไม”

“ก็เรื่องนี้แหละที่พี่เรียกเกรซคุย พี่อยากให้เกรซเก็บเรื่องนี้เป็นความลับอย่าให้คนในบริษัทรู้เด็ดขาดว่าเกรซรับงานและพี่เป็นคนติดต่อให้เกรซมาทำงานทำงานแบบนั้นเพราะคนที่เกรซจะต้องนอนด้วยก็คือคุณธามนิธิรองประธาน”

“อะไรนะคะคุณธามนิธิเหรอคะ แต่เกรซรู้มาว่าคุณธามนิธิมีแฟนแล้วแฟนของเขาสวยมากๆ เลยค่ะ เมื่อไม่กี่วันก่อนยังเห็นเธอมาที่นี่อยู่เลย”

“ผู้หญิงคนนั้นก็รับงานเหมือนกัน”

คำตอบของสุจิตราทำให้กชณิชาตกใจเป็นรอบที่สอง

“รู้เรื่องนี้แล้วก็เก็บไว้เป็นความลับเพราะถ้าหากเจ้านายรู้ว่าเกรซเป็นพนักงานที่นี่พี่ก็ไม่รู้ว่าเขาจะจ้างหรือเปล่าเพราะเขามีกฎว่าจะไม่นอนกับคนในบริษัท”

“พี่จี๊ดคะเขาไม่รู้ว่าก่อนใช่ไหมว่าเกรซทำงานที่นี่”

“ไม่จ้ะ”

“แล้วพี่จี๊ดล่ะรู้มั้ย”

“พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกันพี่เห็นรูปที่โมเดลลิ่งของคุณพลอยใสจากนั้นก็ส่งให้เจ้านายแล้ว เจ้านายก็เป็นคนเลือกเกรซเอง”

“แล้วพี่รู้ว่าเกรซทำงานที่นี่ตอนไหนคะ”

“ก็ตอนที่เกรซบัตรประชาชนมา พี่รู้สึกคุ้นชื่อมากก็เลยเป็นคนข้อมูลที่ฝ่ายบุคคลจึงรู้ว่าเกรซเป็นพนักงานที่นี่ พี่เลยส่งรูปผู้หญิงคนอื่นให้กับเจ้านายดูว่าเขาจะเปลี่ยนใจแต่ ในเมื่อคุณธามนิธิตัดสินใจเลือกเกรซไปแล้วมันก็ยากที่จะเปลี่ยนใจเขา เกรซคิดว่าตัวเองจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับได้ไหมล่ะ”

“คิดว่าน่าจะได้ค่ะ การแต่งตัวของเกรซเวลามาทำงานกับเวลาอยู่ข้างนอกมันก็ค่อนข้างต่างกันแต่ถ้าเขาถามล่ะคะว่าคิดทำงานที่ไหนล่ะคะ”

“เกรซก็บอกไปสิว่ามันเป็นความลับเพราะหลังจากครบระยะเวลาสามเดือนแล้วเกรซกับเขาก็จะตัดขาดจากกัน สามเดือนนี้พี่หวังว่าจะไม่มีใครรู้เรื่องที่เราทำกันนะ”

“ค่ะ เกรซก็ไม่อยากให้ใครรู้หรอกค่ะ ตอนนี้เกรซสับสนไปหมดเลยคิดอยากจะเปลี่ยนใจแต่จำนวนเงินมันก็มากเหลือเกินเมื่อวานเกรซเพิ่งคุยโทรศัพท์กับแม่ แม่เล่าว่าถูกพ่อเลี้ยงซ้อมอีกแล้วเกรซไม่อยากให้มันเป็นอย่างนี้เลยถ้าเกรซได้เงินไปจ่ายหนี้ให้พ่อเลี้ยงพ่อเลี้ยงครั้งนี้ พ่อเลี้ยงจะยอมหย่ากับแม่ เกรซไม่อยากเห็นแม่ต้องทรมานอีกแล้วค่ะ”

“หนูเป็นเด็กดีพี่เชื่อว่าสักวันโชคจะเข้าข้าง”

“เกรซไม่หวังโชคชะตาอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ ตอนนี้ห่วงแค่เงินไปใช้หนี้ให้พ่อเลี้ยงแค่นั้นก็พอ”

“เสาร์นี้เราจะไปทำสัญญากันที่โมเดลลิ่งนะ พี่อยากให้เกรซทำเป็นไม่รู้จักพี่นะ”

“ทำไมเหรอคะ”

“เพราะการติดต่อผู้หญิงของพี่มันเป็นความลับแม้แต่คุณพลอยใสเองก็ไม่รู้หรอกติดต่อให้ใคร”

“พี่จี๊ดคะ เกรซขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ”

“จะถามอะไรล่ะ”

“เกรซอยากถามว่าเจ้านายเป็นคนใจดีหรือเปล่า”

“เท่าที่พี่ได้ทำงานกับคุณธามนิธิมานานหลายปีเขาเป็นคนที่ค่อนข้างใจดี มีเหตุผลสิ่งหนึ่งที่เขาไม่ชอบก็คือการโกหกเพราะฉะนั้นเราจะให้เขารู้ไม่ได้ว่าเรากำลังโกหกเขาอยู่ พี่เองก็รู้สึกว่าเสียงเหมือนกันแต่ในเมื่อเจ้านายไม่ยอมเปลี่ยนใจพี่เลยต้องเรียกเกรซมาคุยเป็นการส่วนตัว ตอนนี้เกรซพักอยู่ที่ไหนกับใคร”

“เกรซอยู่ที่หอพักค่ะคนเดียวค่ะ ไม่ไกลจากบริษัทเท่าไหร่คะ”

“ที่หอพักมีคนที่ทำงานบริษัทเดียวกับเกรซใหม่”

“มีอยู่หลายคนเหมือนกันค่ะ” คำตอบของกชณิชาทำให้สุจิตราคิดหนักเพราะการคบหาของเจ้านายกับกชณิชาอาจจะต้องมีการไปมาหาสู่กันบ้างแต่ถ้าพนักงานคนอื่นรู้คงไม่ดีแน่

“เอาอย่างนี้แล้วกันนะ ช่วงที่ทำงานให้คุณธามพี่คิดว่าเกรซไปอยู่คอนโดของเขาก่อน เขามีคอนโดอีกแห่งหนึ่งที่ไม่ได้อยู่ประจำ” สุจิตราไม่กล้าพูดออกไปตรงๆ ว่าคอนโดที่จะให้กชณิชาแต่อยู่นั้นเป็นคอนโดที่เจ้านายของเธอจะใช้นอนกับผู้หญิง แต่ธามนิธิยังมีคอนโดส่วนที่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเข้าถึง

“แล้วพี่จะให้เกรซไปตอนไหนคะ”

“อีกสองวันเจ้านายจะไปต่างประเทศและทำธุระนาน เกรซเข้าไปอยู่ที่นั่นก่อนคุณธามกลับสักหนึ่งอาทิตย์ก็ได้นะ จะได้คุ้นเคยกับสถนาที่และการเดินทางมาทำงาน พี่จะให้คนจัดการทำความสะอาดและซื้อเสื้อผ้าไว้รอ เกรซจะต้องไม่เอาชุดทำงานของตัวเองไปที่นั่น”

“พี่คะแต่เกรซก็ต้องมาทำงาน”

“เกรซเตรียมชุดทำงานไว้ที่นี่สักสองสามชุดวันไหนคุณธามที่เขาไปค้างที่คอนโดด้วยก็ใส่ชุดธรรมดาแล้วมาเปลี่ยนที่ทำงานได้ไหม”

“ไม่ได้ก็ต้องได้ค่ะพี่จี๊ดในเมื่อเกรซเลยตัดสินใจจะทำงานแล้วก็จะทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด”

“พี่ก็หวังว่าเกรซจำหน้าที่ของตนเองได้ดีจนครบสามเดือนน่ะ จำนวนเงินนี้ค่อนข้างเยอะแต่ถ้าเกรซทำให้เจ้านายเขาพอใจเขาก็จะมีเงินโบนัสมีของขวัญให้ตามโอกาสต่างๆ พี่รู้ว่าเกรซลำบากและต้องการใช้เงินเพราะฉะนั้นอะไรที่เกรซตักตวงจากเจ้านายได้ก็อย่ารีรอพี่คิดว่าเจ้านายของมีเงินมากมายแค่แบ่งมาให้เกรซใช้จ่ายมากกว่าคนอื่นหน่อยคงไม่เป็นไรหรอก เกรซอาจจะคิดว่าพี่พูดแปลกเพราะแทนที่พี่จะรักษาผลประโยชน์ของเจ้านายแต่พี่กลับบอกให้เกรซตักตวงเอาเงินทองมาจากเขาแต่เพราะพี่รู้ว่าเกรซจำเป็นต้องใช้เงินและในเมื่อได้ขายศักดิ์ศรีขายความบริสุทธิ์ให้เขาแล้วก็เรียกร้องให้สมกับสิ่งที่ตัวเองเสียไป”

“มันจะดีเหรอคะพี่จี๊ด เกรซได้เงินเดือนจากเขามาแล้วนะคะ”

“มุมมองของพี่จะคงจะแปลกไปหน่อยนะแต่พี่รู้ว่าชีวิตคนเรามันเลือกเกิดไม่ได้ ถ้าเรามาถึงจุดหนึ่งของชีวิตเราก็จะรู้เองว่าสิ่งที่สำคัญสำหรับเรามันไม่ใช่ศักดิ์ศรีหรือพรหมจรรย์เลยสิ่งพวกนั้นมันไม่ทำให้เรามีชีวิตอยู่รอดได้หรอกนะ เงินต่างหากที่จะทำให้เรามีชีวิตอยู่รอดและใช้ชีวิตต่อไปได้อย่างไม่ลำบาก คนอื่นอาจจะมองเป็นการขายศักดิ์ศรีขายความเป็นคนแต่โอกาสและพื้นฐานของคนเรามันต่างกันเพราะฉะนั้นถ้าเกรซคิดว่าจะทำงานนี้แค่ครั้งเดียวพี่ก็อยากให้เกรซตักตวงทุกอย่างมาจากเจ้านายให้มากที่สุด คุณธามเขาเป็นผู้ชายใจดี ขอแค่ทำให้เขาพอใจแล้วเขาจะให้ทุกอย่าง”

“พี่จี๊ดคะแล้วถ้าเกิดเจ้านายเขารู้ทีหลังว่าเกรซเป็นพนักงานที่บริษัทของเขาล่ะคะเขาจะโกรธและไล่เกรซออกไหม”

“พี่คิดว่าคงไม่หรอกเพราะถ้าเขาไล่เกรซออกคนอื่นก็ต้องสงสัยว่ามีเหตุผลอะไร พี่พูดแบบนี้กับเกรซเป็นเด็กดีขยันทำงานและมองเกรซเป็นเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง เอาล่ะวันนี้เราคุยกันรู้เรื่องแล้วเกรซก็กลับบ้านได้ มีเวลาตัดสินใจอีกครั้งจนถึงสิบโมงวันเสาร์นะ”

“ขอบคุณมากค่ะพี่จี๊ด”