All Chapters of ห้องเกียร์ลับของเพื่อนเนิร์ด: Chapter 1 - Chapter 10

ภูเก็ตงานเลี้ยงรุ่นกะ กรี๊ดดด!!แสดเสียงแหลมของสาวสวยในชุดเดรสกระโปรงยาวสีขาวสง่า กรีดร้องดังลั่นทั่วทั้งงานเลี้ยงรุ่นครั้นสุนัขพันธุ์เกรทเดนวัยแปดเดือน หน้าตาสุดโหดตัวใหญ่เท่าช้างตกมันวิ่งหลุดออกมาจากโรงแรม เร่งกระโจนเข้าใส่ร่างสวยระหงของ ลูกพีช เชอลีน ญานิสาอัครกุล จนล้มหน้าคะมำลงกับพื้น“ไอ้หมาบ้า!! เอามันออกไปนะ!!”จังหวะนั้นไม่ว่าใครเห็นก็คิด มันต้องขย้ำดีกรีดาวมหาลัย เนื้อเละเป็นศพไม่สวยแน่ ๆ แต่คดีดันพลิกเฉยว่ะเมื่อมันกำลังคร่อมร่างเธอ พลางส่งเสยเอวหมา เด้าแดดเด้าลมใส่ จนฮอตดอกอันใหญ่จะยัดปากอยู่แล้ว ไอ้หมาบ้าหื่นกามฉิบหาย!“เอ๋ง ๆ”กระนั้นฟ้าทนเห็นคนสวยอับอายไม่ไหว ลูกรักที่ทวยเทพปลุกปั้นเบ้าหน้าลงมากับมือ จะเป็นสเปคหมาได้ยังไงถามก่อน?จึงส่งพระเอกขี่ม้าขาวอย่าง เจอาร์ กวินทรี คิรากร เข้ามาดึงกระชากร่างใหญ่ของหมายักษ์สุดหื่นกามออกห่างจากเธอ“เป็นอะไรหรือเปล่าพีช?”หนุ่มเนิร์ดหน้าใสหัวใจสี่ดวงรีบช้อนร่างเพื่อนสาวคนสนิทขึ้นจากพื้นด้วยความเป็นห่วงสุดชีวิตเห็นแบบนั้น ดวงตากลมโตบ้องแบ๊วจึงเปิดกว้างกว่าเก่า ทั้งตกใจและรู้สึกแปลกไปกับลุคหนุ่มเนิร์ด หน้าใสๆ ในสูทสีดำทั้งตัวเมื่อ

“พีชอย่าเข้าไป!!”“ทำไมอะ?”“เข้าไม่ได้”ขายาวรีบสาวไว ๆ วิ่งเข้ามายืนกั้นหน้าบานประตูสีแดงเอาไว้ด้วยความตื่นตกใจราวกับคนพึ่งเห็นผีมาไอ้บ้าเอ๊ย! ตะโกนดังลั่นห้องขนาดนี้ ทำคนสวยดีกรีดาวมหาลัยก็ตกใจ ต้องหยุดชะงักไปด้วย“มันคือห้องเก็บของ มันรกอะ”ฮั่นแน่! ปากบอกไม่มีอะไร ใจเท่ากับมันมีแน่ ๆ ทรงนี้ ยิ่งเห็นท่าทางลนลาน สีหน้าซีดเผือดของไอ้ตี๋หวงบางอย่างในห้องนั้นมากแค่ไหนยิ่งกระตุ้นต่อมขี้เสือกของเธอได้เป็นอย่างดี พาให้ลูกพีชเกิดความสงสัย อยากรู้อยากเห็นขึ้นมาทันที“แปลกตรงไหน? ห้องเก็บของก็ต้องรกอยู่แล้วปะ?”แค่ห้องที่มีบานประตูสีแดงสุดแสนจะธรรมดา ถึงขั้นทำให้ไอ้เนิร์ดคนนี้กล้าห้ามไม่ให้เธอเข้าไป ทั้งที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กเจอาร์ไม่เคยทำแบบนี้เลยสักครั้งเพราะฉะนั้นไอ้หน้าตี๋นี่กำลังมีพิรุธอย่างหนัก อมสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งประเทศมาห้ามกันท่าไหน ลูกพีชจะไม่มีวันเชื่อเด็ดขาด“เถอะนะพีช อย่าเข้าไปเลย เจย์ยังไม่ได้เก็บของอะ”กายเรียวระหงยืนกอดอกนิ่ง ดวงตากลมโตสุดบ้องแบ๊วจ้องมองเขาที่กำลังทำตัวเลิ่กลั่ก โคตรจะมีพิรุธออกมาอย่างเห็นได้ชัด ชัดเจนขนาดนี้เชื่อก็หมาแล้วเถอะ“ใช่หรือเปล่าเจอาร

“เฮ่ยลูกพีช พก ของเล่น มาด้วยเหรอ?”วายุเอ่ยปากแซว ทำลูกพีชตกใจ ส่งนิ้วเรียวยาวกวาดมือรวบของทุกอย่างที่อยู่บนพื้นใส่กระเป๋าด้วยความเร่งรีบจนตัวสั่น“ยังไม่ถึงวาเลนไทน์เลย พกกุหลาบสีน้ำเงินมาทำไมเนี่ย?”ทว่าดีหน่อยที่วายุ และเพทายเข้าใจว่ามันคือโมเดลของดอกไม้ จึงไม่มีใครสงสัยว่าเธอพกของเล่นผู้หญิงสุดโปรดปรานเหมือนอวัยวะชิ้นที่ 33 ของร่างกายติดกระเป๋ามาด้วย“มองอะไรอีอ้วน?”เว้นเสียแต่คนหน้าเนิร์ดเท่านั้นที่ยังคงกดตาคมคู่นั้นแน่นิ่ง พลางจ้องมองกันด้วยความสงสัยกับสิ่งที่เจอ จึงทำให้สถานการณ์ตรงหน้ามันเริ่มตึงเครียดขึ้นมาดื้อ ๆราวกับว่าเขารู้อะไรเกี่ยวกับของเล่นชิ้นนั้น ทั้งที่ไม่มีใครรู้ความลับของเธอ นอกเสียจากพี่กะเทยทั้งสามที่เป็นคนชวนลูกพีชเข้าวงการของเล่นชิ้นโปรดนี้ด้วยตัวเอง“ลูกพีชชนะไอ้เจย์แล้ว ขอรางวัลเลย”แต่กระนั้นความสงสัยและความกระวนกระวายใจต้องชะงัก ครั้นเสียงของเพทายแทรกขึ้นกลางวงสนทนา เพื่อคะยั้นคะยอให้ลูกพีชรับรางวัลจากหนุ่มหน้าใส ด้วยการขอเข้าห้องเกียร์สีแดงดั่งที่ได้ตกลงกันเอาไว้ตั้งแต่แรกเริ่ม“ฉันอยากดูหนัง พาไปดูหน่อย”“อะ อ้าว?”ทว่าคำขอของเธอดันผิดคาด ทำให้เพทายแล

“ฮ่า ๆ”เสียงขำขันดังลั่นที่ได้แกล้งน้องเล็ก ก่อนออเดย์จะชักมือออกจากการปิดกลีบปากนุ่มของลูกพีชด้วยความโคตรจะสะใจ สุด ๆ“พี่ ๆ เขาล้อเล่นกันเฉย ๆ นะเนิร์ด น้องอย่าไปฟังพวกบ้านี่เลย”ไบร์กี้รีบแก้ต่างให้น้องรัก เพราะเห็นทีว่าลูกพีชคงเอาชนะกะเทยสองคนนี้ไม่ได้ ตัวเองเป็นพี่ใหญ่จึงมีน้ำหนักมากกว่า“ครับ”คำตอบสั้น ๆ ง่าย ๆ เข้าใจตรงกัน ตรงกันกับผีอะไรก่อน? แทนที่จะปฏิเสธช่วยกัน หนุ่มเนิร์ดหน้าใสได้เพียงแค่พยักหน้าให้คนพี่ ก่อนจะก้มลงจ้องมองหน้าจอมือถืออีกครั้งถามจริงจะนิ่งอีกนานไหม ลูกพีชก็อยากรู้ มันปฏิเสธคนเป็นหรือเปล่า หรือทำเป็นแค่กับเพื่อนตัวเองก่อนพ่อเอ๊ย“เห็นไหม? ไอ้ตี๋นั่นมันไม่เห็นปฏิเสธเหมือนมึงเลยอีแคระ เพราะมันไม่คิดกับมึงแค่เพื่อนไง”“โอ๊ยอยากจะบ้าตาย จะให้หนูพูดยังไงเนี่ยว่าเราเป็นเพื่อนกันจริง ๆ แม่”ทั้งสี่คนกระซิบกระซาบกันอยู่ปลายเตียง ก่อนจะค่อย ๆ เบือนหันไปมองไอ้เนิร์ดหน้าใสหัวใจสี่ดวงที่ยังคงนั่งดูการ์ตูนโดราเอมอนในมือถือ เหมือนเด็ก ๆทรงนี้ไม่ได้เป็นหรอกผัวอีแคระ ทรงนี้ได้เป็นลูกชายมากกว่า กูฟันธงเลย“หนูจะกลับแล้วนะ ถ้ายังแซวกันแบบนี้อะ”“เออกลับไปเลย อีช้างมึงพาอี

หลังจากพาลูกพีชไปโรงพยาบาล แพทย์ก็วินิจฉัยว่าเธอเป็นไข้หวัดใหญ่สายพันธุ์ B และจัดยาให้มาเป็นกระสอบ ปล่อยคนไข้กลับบ้านมาพักผ่อนตามสเต็ปส่วนคนป่วยทั้งโดนจิ้มจมูก ทั้งโดนเจาะที่ข้อพับแขนสองข้าง อีกทั้งฉีดยากระทั่งกลับคอนโดมานั่งซึมเป็นลูกหมาหน้าหงอยตัวน้อยตัวนิดน่าสงสาร ทำสองแก้มเคลือบไปด้วยหยดน้ำตาไหลพราก พากายบางสั่นเครือเพราะพิษไข้อยู่บนเตียงนอน“หนาวอะ พะ พอแล้วเจย์ ไม่ต้องเช็ดตัวแล้ว”ผ้าชุบน้ำอุ่น ถูกวางลงที่กะละมังหลังจากเขาเห็นว่าร่างเล็กกำลังตัวสั่นด้วยความหนาวจากพิษไข้ จึงรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมลูกพีชเอาไว้ ด้วยความเป็นห่วง สุดจะทะนุถนอม“ขอกอดหน่อยสิ”แม้จะรู้ว่าลูกพีช ลูกนี้ไม่ดีต่อใจ แถมยังอันตรายกับเขาอีก ครั้นก่อนนั้นเธอวอนจะจับไข่กู แต่ตอนนี้มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแน่นอนทว่าเพราะความสงสาร ความเป็นห่วง และความรู้สึกในใจที่มีมากกว่า เจอาร์จึงต้องยอมทำตามคำขอกอดของเธอในคราแรกเพียงแค่นอนกอดเขาเฉย ๆ จนกระทั่งทุกอย่างมันเงียบสงบลง เจอาร์จึงคิดว่าคนตัวเล็กหลับไปแล้วจริง ๆ ร่างใหญ่ค่อย ๆ ขยับตัวออกห่าง หวังให้ลูกพีชสบายขึ้นหมับ!!“อ๊ะ!! พีช!!”แต่ที่ไหนได้ มือน้อยคว้ากอดเขาในคราแร