เป็นคนสวย ที่นอนจับกล้วยได้ทั้งคืน

1 สัปดาห์ผ่านไป

หลังจากวันนั้นที่งานเลี้ยงรุ่น แม้จะนอนกล้วยแข็งแทบหักได้ทว่าเจอาร์ก็ยังปล่อยให้ยัยคนสวยนอนจับไข่กันจนหลับ

เอาดี ๆ กูก็งงกับตัวเองมากเหมือนกัน แม้ปากจะบอกว่าไม่ได้ แต่ใจเต้นสั่นสะดีดสะดิ้งเข้าหาไอ้แม่ย้อย!

กระทั่งเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา ยัยตัวแสบดันต่อสายโทรหาเขา เรื่องจะขอแวะมาพักกายที่คอนโดสักหน่อย เพื่อฆ่าเวลานั่งรอพี่สาวสองมาผ่าตัดทำนมที่โรงพยาบาลศัลยกรรมใกล้ ๆ

แล้วใครจะยอมวะ?

เพราะที่ผ่านมาเจอาร์เป็นคนหวงพื้นที่ส่วนตัวมาก ๆ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนขึ้นมาได้ นอกจากผู้เป็นมารดา แต่ขนาดแม่ยังไล่ นับประสาอะไรกับยัยหมากระเป๋านั่นก่อน?

ทว่าคิดไปคิดมา และความสนิทสนมกันตั้งแต่เด็ก ๆ จากการที่มารดาของทั้งคู่เป็นเพื่อนคู่คิด มิตรคู่กายกันมานมนาน

แต่ไม่ได้หมายความว่ากูจะต้องรีบแจ้นไปเปิดประตู และยอมให้ลูกพีชขึ้นห้องง่าย ๆ นี่หว่า? ไอ้ห่าเอ๊ยโคตรงงกับใจตัวเองเลยจริง ๆ

“เชิญครับ เข้ามาก่อนสิ”

“ย้ายมาอยู่นานแล้วเหรอเจอาร์?”

น้ำเสียงใสแจ๋วเอื้อนเอ่ยถามคนตัวโตกว่า ครั้นเธอไม่เคยเข้ามาในเขตพื้นที่ของหนุ่มเนิร์ดหน้าใสเลยสักครั้ง

ทว่าเมื่อเห็นหน้าตาสดใสเปล่งประกายออร่าของลูกพีช เจอาร์ก็อดคิดถึงเรื่องราวในคืนวันเลี้ยงรุ่นไม่ได้

แต่เหตุไฉนยัยตัวแสบนี่กลับทำมึน ไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไรที่จับไข่กู ตกลงเรากำลังอยู่ในความสัมพันธ์แบบไหนกันวะ

“ตั้งแต่ปีหนึ่งอะ”

คำตอบนั้นพาลูกพีชนึกย้อนกลับไปถึงความทรงจำเมื่อหลายปีก่อน ถึงสภาพความสัมพันธ์ในครอบครัวของเขาที่มีแต่ปัญหามากมาย

จึงเป็นเหตุผลข้อหนึ่งละมั้ง ที่ทำให้เพื่อนเนิร์ดมีนิสัยนิ่งเงียบ พูดน้อย ไม่ค่อยสุงสิงกับใครทั้งนั้น

ซึ่งปัจจุบันนี้ก็ยังเป็นเหมือนเดิม เพิ่มเติม คือ ไม่ใช่อีอ้วนคนเก่าที่ลูกพีชเคยรู้จักอีกแล้ว

เพราะเจอาร์โตเป็นหนุ่มตี๋ ผิวขาวใส สูงยาวใหญ่ ตาคม จมูกโด่ง ฟันเรียงตัวกันสวยตัดกับเรียวหน้าและริมฝีปากหยักได้รูป อย่างกับนายแบบจีนที่ลูกพีชเคยเห็นผ่าน ๆ ตามา

“ไม่น่าเชื่อว่าระยะเวลาแค่ปีกว่า ๆ นายจะเปลี่ยนไปเยอะขนาดนี้นะ อีอ้วน”

“บูลี่เหรอพีช?”

“คงบูลี่ไม่ได้แล้ว เพราะตอนนี้นายไม่ใช่อีอ้วนของฉันอีกแล้ว”

ประโยคนั้นทำเจอาร์ชะงัก ไม่ใช่ของเธอแล้วเป็นของใครวะ? ทั้งที่เขาก็เป็นของลูกพีชมาโดยตลอด

ทว่าก็ทำได้เพียงเงียบ ก่อนจะส่งยิ้มจางๆ กลับมาให้ ในขณะคนตัวเล็กปุ๊กปิกเหมือนหมากระเป๋า เดินส่ายสะโพกโยกย้ายเข้ามาทรุดนั่งลงที่โซฟา

“ทำไมอยู่ ๆ นายถึงอยากเปลี่ยนตัวเองอะ?”

“คนเราโตขึ้น ก็ต้องเปลี่ยนกันบ้างแหละ ขนาดพีชยังเปลี่ยนไปเลย”

“เปลี่ยนไปยังไง? ฉันสวยขึ้น นมใหญ่ ก้นบึ้มกว่าเมื่อก่อนมากใช่ไหมล่ะ?”

ว่าแต่ปากไม่พอ มือเรียวยังดันเต้าให้หน้าอกหน้าใจอวบฟูขึ้นใกล้ ๆ ใบหน้าของเขาอีก ไอ้ห่าวอนทำกล้วยแข็งนะแบบนี้อย่าหาทำ

แต่ก็นะ เจอาร์ก็เป็นผู้ฟังที่ดีมาตลอดอยู่แล้ว ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร ทำอะไรออกมา น้อยครั้งที่เขาจะตอบโต้กัน ทำได้แค่ยิ้มกรุ้มกริ่มเท่านั้นเอง

“ไม่ตอบอะเจอาร์ อยากรู้ความคิดผู้ชายมองฉันยังไง?”

“ก็ดีครับ”

“แค่ดีเหรอ? ลงรายละเอียดมากกว่านี้ได้ไหมเจอาร์?”

“น่าเย*ด”

“ฮะ?”

“เปล่า ๆ หน้าเล็ก เรียวดีครับ”

เกือบฉิบหายแล้วไหมล่ะ หาคำกลบเกลื่อนความผิดแทบไม่ทันครั้นหลุดปากพูดออกไป

เหลืออีกนิดเดียวเท่านั้นแหละ ยัยหมากระเป๋านี่คงเอาตายแน่ ๆ

“เฮ้อ!! ไม่ได้เรื่องเลย”

เสียงหวานบ่นอุบอย่างนึกไม่พอใจ แต่ใครแคร์มิทราบ? เมื่อในสมองของคนหน้าเนิร์ด แอบคิดจินตนาการถึงท่วงท่าและจังหวะบทรักร้อนแรงบนเตียงกับเธอรอแล้ว

ทว่าตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะต้องมาคิดลามกกับเพื่อนตัวเอง เพื่อนใครนะ? ไม่ใช่เพื่อนกูแน่ ๆ แล้วหนึ่ง

นึกได้นิ้วยาวเร่งรีบถอดแว่นหนาออก ขยี้ตารัว ๆ เพื่อดึงสติกลับคืนมาอยู่กับปัจจุบัน

“ถอดแว่นแล้วหล่อนะเนี่ย ไหนๆ นายลองยืน กำมือขึ้นแล้วหมุน ๆ ชูมือขึ้นโบกไปมาดูสิ๊”

ประโยคเสียงออดอ้อนปนออกคำสั่ง ทำกูก็บ้าจี้ไปกับยัยนี่อีกต่างหาก สภาพ

เมื่อร่างใหญ่ยันตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะรีบหมุนไปมาอย่างว่าง่ายราวกับลูกหมาวัยอนุบาลสุดเชื่อง

“นายไม่ต้องใส่แล้วแว่น ไม่หล่อเลย”

“ไม่เอาอะพีช เจย์ชอบใส่แว่นมากกว่า”

ว่าจบมือหนาเร่งคว้าดึงแว่นกลับคืนมา ทว่าคนตัวเล็กกว่ายึดเอาไว้ไม่ยอมปล่อยให้เขา

ก่อนร่างสาวจะขยับตัวเข้ามาใกล้ พลางจ้องมองเข้าไปในดวงตาคมคู่นั้น แล้วระบายยิ้มกรุ้มกริ่มออกมาอย่างมีนัยบางอย่าง

ยิ่งลูกพีชทำแบบนี้หัวใจดวงโตกว่า เอาแต่เต้นสั่น รัว เร็ว แรง แซงทุกทางโค้ง ครั้นใบหน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันแค่ปลายจมูกกั้นเท่านั้นเอง

“ไม่แน่นะ ถ้าถอดแว่นเปลี่ยนลุคใหม่ ฉันอาจจะ…จับนายทำผัวก็ได้”

ได้ยินแบบนั้นทำคนเนิร์ดสตันไปทันที รั้งก้อนเนื้อกลางอกซ้ายเต้นกระหน่ำแรงกว่าเก่า แทบกระเด็นออกจากขั้วปอดมากองอยู่บนตักแทนแล้ว ไอ้ฉิบหาย!

“ฮ่า ๆ ล้อเล่น”

เสียงหัวเราะขำขันดังลั่นก่อนจะดึงสติของเจอาร์กลับคืนมา ค่อย ๆ ปรับสีหน้าให้มันเป็นปกติ เหมือนกับว่าไม่ได้คิดอะไรกับคำพูดของลูกพีชเลยสักนิด

ไม่คิดก็เหี้ยแล้ว! ทั้งที่ความจริงใจกูเต้นสั่นโครมครามราวกับวิ่งหนีกระสุนปืนอยู่ในสนามรบแล้วไอ้ห่า ขำแห้งสุด

“คงเป็นแบบนั้นไม่ได้หรอก เราเป็นเพื่อนกัน มาตั้งนานนี่เนาะ คิดแล้วขนลุกอะ”

เหอะ! ปากบอกว่าขนลุก ใครเอ่ยขนลุก กูครับที่ต้องขนลุก ยัยบ้านี่หลุดโลกมาก!

กล้าพูดมาได้ไงว่าเธอไม่คิดกับเขาเกินเพื่อน ไม่คิดเกินเพื่อนแล้วมาจับไข่กูนอนเนี่ยนะ? คือเพื่อนกันเขาทำงี้เหรอวะ? รู้สึกหงุดหงิด และแค้นใจนิด ๆ ยังไงบอกไม่ถูก

“ว่าแต่นายก็ยังมีแก้มเยอะอยู่นะเนี่ย อีอ้วนเอ๊ย”

ว่าจบ นิ้วบางก็ยื่นมาบีบลงที่พวงแก้มของเขา ด้วยท่าทางมันเขี้ยวสุด ๆ

เนี่ย! ก็เป็นซะแบบนี้ไง ถึงไม่แน่ใจว่าควรต้องจัดการยังไงกับหมากระเป๋าตัวนี้ดี

เห็นแล้วหมั่นไส้ ใจจึงนึกอยากจะแกล้งยั่วเธอสักหน่อย สักหน่อยจริง ๆ ขอสักทีเถอะ

“ทำไมวันนี้พีชตัวหอมจัง?”

“หอมไหม? ฉันพึ่งลองน้ำหอมที่ซื้อมาใหม่”

คนเนิร์ดแว่นใส เร่งขยับตัวและโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ จงใจสูดดมข้าง ๆ พวงแก้มเนียนจนลูกพีชรู้สึกถึงลมร้อนที่พ่นออกมา

พาให้ร่างสาวรู้สึกแปลกประหลาดใจยังไงไม่รู้ เหมือนวันนั้นที่งานเลี้ยงรุ่นเป๊ะ

“หอม เจย์ชอบพีช เอ๊ย!! ไม่ใช่!! เจย์ชอบกลิ่นนี้ของพีช”

“ฮ่า ๆ”

เท่านั้นแหละเสียงหวานขำขันดังกลบเกลื่อนลั่นห้อง ที่เขาตั้งใจพูดประโยคนั้นผิด ๆ ถูก ๆ

ไหนใครพูดผิดไม่ทราบ กูตั้งใจพูดแบบนั้นเองต่างหาก

“ช่วงนี้พีชกินน้ำน้อยเหรอ? ดูปากแห้ง ๆ นะ”

“อ้าวเหรอ?”

ได้ยินแบบนั้นทำให้ลูกพีชรู้สึกประหม่าหน่อย ๆ นิ้วบางจึงคว้าได้ลิปออยล์ออกมาจากกระเป๋า

“ช่วยไหม?”

“ได้ เอาสวย ๆ นะ ห้ามให้เลอะออกนอกปากด้วย”

ว่าจบเจอาร์ก็รีบโน้มตัวเข้าหา ก่อนจะยกเรียวขาทั้งสองข้างของเธอขึ้นพาดบนตักแกร่ง ยิ่งทำให้ใจดวงน้อยเต้นสั่นหวั่นไหวกับการกระทำสุดเปลี่ยนไปของเขา

แต่เมื่อมองเห็นคนตรงหน้าถือแท่งลิปสติก จึงได้สติว่าเธอไม่ควรคิดกับเจอาร์แบบนั้น

เพราะเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมาตลอด ลูกพีชจึงค่อย ๆ ขยับใบหน้าเข้ามาใกล้

ทว่าความใกล้ชิด และกลิ่นกายใหม่ที่ไม่คุ้นเคย ทำใจทั้งดวงของคนตัวโตกว่าเต้นสั่นรัว นัยน์ตาคมทั้งสองข้างโฟกัสที่เรียวปากอวบอิ่มของเธอนิ่ง

ให้ตายเถอะทำไมยัยหมาประเป๋านี่ถึงมีดาเมจรุนแรงถึงขนาดนี้วะ?

เมื่อกายสองกายแนบชิดสนิทสนมใกล้ กับจังหวะหัวใจที่กำลังเต้นสั่นจนแทบบ้า มือนุ่มหนายกขึ้นสัมผัสลงยังกรอบหน้าของเธออย่างทะนุถนอม

ทุก ๆ องศา และทุก ๆ ท่วงท่ามันช่างเป็นใจให้เขาอยากจูบเธอเสียเหลือเกิน

แต่อีกนิดเดียวเท่านั้น แค่ลิปสติกแท่งบางกั้นเอาไว้ กับสมองที่ยังคงยั้งความรู้สึกได้ทันก่อน

ซึ่งไม่ใช่ว่าเธอไม่รับรู้ถึงความใกล้ชิดมากเกินไป จนได้กลิ่นตัวหอมอ่อน ๆ จากเขา กลิ่นที่คุ้นเคย กลิ่นที่รู้เลยว่าเป็นใคร ไม่ต้องเดาอะไรทั้งนั้นก็ถูกต้องพันเปอร์เซ็นต์

ในจังหวะที่กำลังเคลิบเคลิ้มกับกลิ่นตัวของเจอาร์ ลูกพีชต้องสะดุ้งเมื่อรู้สึกได้ถึงไอร้อนรดใบหน้า

“เสร็จยัง?”

เสียงหวานจึงแทรกขึ้น ดึงสติว่าเขากำลังจะล้ำเส้นไป ทั้งที่กูอยากล้ำแทบตาย แต่มันไม่ใช่ตอนนี้ นิ้วมือจึงสะบัดทาลิปออยล์ลงที่เรียวปากอวบอิ่มทันที

งั่ม!!

ความมันเขี้ยว และความรู้สึกมากมายในใจ คนเนิร์ดก้มต่ำกดฟันคมลงที่ลานไหล่กว้างของเธอ จังๆ เพื่อระบายความอัดอั้นจากเมื่อครู่ จนเป็นรอยแดง

“อ๊ะ!! นายกัดฉันทำไม?”

ก่อนคนตัวเล็กจะสะดุ้งตกใจ รีบผละร่างใหญ่ออกห่างพลางยกมือลูบลานหัวไหล่ของตัวเอง ในขณะที่มันกำลังเลอะไปด้วยคราบน้ำลายของเขา

“มันเขี้ยวว่ะ”

“เป็นหมาบ้าหรือยังไงเนี่ยเจอาร์?”

“ฮ่า ๆ”

“ยังจะมาขำอีก ไม่ขอโทษฉัน....”

ประโยคนั้นยังไม่ทันจบดี ทุกอย่างเงียบสงบลงทันใด ครั้นดวงตากลมบ้องแบ๊วคู่นั้นหันไปเจอกับ บานประตูสีแดงขนาดใหญ่ที่ถูกตกแต่งด้วยเกียร์สีดำฉาบเอาไว้อย่างชัดเจน

“นั่นห้องอะไรอะ?”

“อย่า!! อย่าเข้าไป พีช!!”