ถึงแก้มไม่น่าขยุ้ม แต่....น่าขยุ้มนะเออ

หลังจากพาลูกพีชไปโรงพยาบาล แพทย์ก็วินิจฉัยว่าเธอเป็นไข้หวัดใหญ่สายพันธุ์ B และจัดยาให้มาเป็นกระสอบ ปล่อยคนไข้กลับบ้านมาพักผ่อนตามสเต็ป

ส่วนคนป่วยทั้งโดนจิ้มจมูก ทั้งโดนเจาะที่ข้อพับแขนสองข้าง อีกทั้งฉีดยา

กระทั่งกลับคอนโดมานั่งซึมเป็นลูกหมาหน้าหงอยตัวน้อยตัวนิดน่าสงสาร ทำสองแก้มเคลือบไปด้วยหยดน้ำตาไหลพราก พากายบางสั่นเครือเพราะพิษไข้อยู่บนเตียงนอน

“หนาวอะ พะ พอแล้วเจย์ ไม่ต้องเช็ดตัวแล้ว”

ผ้าชุบน้ำอุ่น ถูกวางลงที่กะละมังหลังจากเขาเห็นว่าร่างเล็กกำลังตัวสั่นด้วยความหนาวจากพิษไข้ จึงรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมลูกพีชเอาไว้ ด้วยความเป็นห่วง สุดจะทะนุถนอม

“ขอกอดหน่อยสิ”

แม้จะรู้ว่าลูกพีช ลูกนี้ไม่ดีต่อใจ แถมยังอันตรายกับเขาอีก ครั้นก่อนนั้นเธอวอนจะจับไข่กู แต่ตอนนี้มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแน่นอน

ทว่าเพราะความสงสาร ความเป็นห่วง และความรู้สึกในใจที่มีมากกว่า เจอาร์จึงต้องยอมทำตามคำขอกอดของเธอ

ในคราแรกเพียงแค่นอนกอดเขาเฉย ๆ จนกระทั่งทุกอย่างมันเงียบสงบลง เจอาร์จึงคิดว่าคนตัวเล็กหลับไปแล้วจริง ๆ ร่างใหญ่ค่อย ๆ ขยับตัวออกห่าง หวังให้ลูกพีชสบายขึ้น

หมับ!!

“อ๊ะ!! พีช!!”

แต่ที่ไหนได้ มือน้อยคว้ากอดเขาในคราแรก เกาะลงกลางเป้าของเจอาร์จัง ๆ ไอ้ฉิบหาย พึ่งปลอบมันลงอู่ได้จะมาปลุกมันแบบนี้พ่อมีน้ำโหนะเว้ย

เล่นเอาคนตัวโตกว่าสะดุ้งตกใจรีบดึงมือเธอออกห่าง ทว่ายัยหมากระเป๋าจอมดันดื้อรั้นไม่ยอมง่าย ๆ เฉกเช่นเคยซะด้วย อยากจับตีปากแม่งสักที เอาให้เข็ด

“พีช!!”

“ขอจับหน่อยสิ”

“ไม่ได้ เอามือออก”

แม้จะฉุดยื้อกันอยู่นาน ทว่าลูกพีชยังเป็นเด็กดื้อที่สมควรโดนทำโทษด้วยการจับมันยัดใส่ปากจริง ๆ เลย ยัยหมากระเป๋าเอ๊ย

“ฉันเครียด”

“ไม่ได้พีช เอามือออก”

“รู้ไหม? มีงานวิจัยบอกว่าถ้าได้จับเจ้าหนอนนอนจะทำให้หายเครียด”

“ไม่ได้!!”

จะยกแม่น้ำทั้งห้ามาตอนนี้ เจอาร์ก็ไม่เชื่ออะไรทั้งนั้นเพราะความจริงแล้ว กูเองก็เคยยกมาเหมือนกัน ก่อนจะเผลอจูบเธอที่ร้านเครื่องสำอางเมื่อตอนกลางวันไง ฮั่นแน่อย่ามาทำเนียน!

“ขอจับเฉย ๆ นายงกกับฉันเหรอ?”

“โอ๊ยพีชครับ มันไม่ได้จริง ๆ”

“จับเบา ๆ ก็ได้ ฉันสัญญาจะไม่ทำให้มันตื่นเลย”

“มันไม่ได้พีช นี่เมายาพาราหรือเปล่าวะ?”

ไม่ว่าจะหว่านล้อมเจอาร์ยังไง เขายังคงไม่ยอมใจอ่อนให้เธอง่าย ๆ

เห็นแบบนั้นลูกพีชจึงเงียบสงัดลง เฝ้าจ้องมองหน้าเนิร์ด ๆ ภายใต้ไฟห้องสลัว ๆ แล้วน้ำตาคลอหน่วยช้า ๆ

เธอแค่รู้สึกน้อยใจในช่วงที่อารมณ์อ่อนไหว และมีไข้ แต่ทำไมคนตัวใหญ่ถึงใจร้ายจัง

“เจย์เป็นผู้ชายนะพีช”

ให้ตายทีเถอะ กูจะได้ไปเกิดใหม่ มาขอจับไข่ไม่พอ ตอนนี้เล่นใหญ่จับกล้วยกูแล้วด้วย

แม้ลูกชายจะตัวใหญ่ไซซ์หกสิบ แต่ใจน้อยนะบอกไว้ก่อน น้องยิ่งเป็นคนอ่อนโยนอยู่ด้วย แค่เธอทัชมันก็อยากเต้นสามช่าแล้ว จะรั่ว

“ฮึก นายแม่งโคตรใจร้ายวะ งกอะ ฮือ”

“เฮ่ยพีช! อย่าร้องสิ”

เห็นแบบนั้นใครจะอดกลั้นความรู้สึกเอาไว้ได้ หยดน้ำตาเม็ดใสไหลพรากออกมาทำให้เจอาร์เห็นกันชัด ๆ เลยว่าเธอเสียใจนะคนบ้า อย่ามาใจร้ายแถวนี้

ทำขนาดนั้นแล้ว เขาจะทนเห็นหยดน้ำตาของเธอไหลได้นานแค่ไหนกันเชียว ถ้าทนได้ไม่ใช่กู๊ดบอยของลูกพีชอีกต่อไปแล้วเถอะ

“ก็แค่อยากลองจับดู ไม่ได้จะจับไข่สักหน่อย ฮือ”

นี่หนักกว่าขอจับไข่กันอีก สวรรค์จ๋าโปรดเมตตาลูกชายหัวหยักในกางเกงด้วยเถอะ

“มันไม่ได้ เดี๋ยวมัน...”

“ก็ปล่อยมันแข็งไปสิ”

“อ้าว? พูดง่ายจังเลยพีช”

เสียงเข้มเบาลงอย่างชัดเจนครั้นเห็นหยาดน้ำตาของเธอไหลหลั่งออกมา ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาแพ้ทางมาตลอดและตอนนี้ กูก็กำลังแพ้อีกเหมือนเดิม เฮ้อสภาพ

“นะเจอาร์ อึก ฮือ”

“ถ้าแข็งแล้วรับผิดชอบไหมล่ะ?”

“อือ ฉันรับผิดชอบให้เลย”

เรียวหน้าสวยพยักหน้าหงึกหงักให้เขา สุดท้ายเจอาร์ก็ต่อต้านใจที่อ่อนไหว และโอนเอียงไปฝั่งลูกพีชไม่ได้เหมือนกัน

จำใจต้องปล่อยให้ยัยหมากระเป๋านี่จับทั้งลำจริง ๆ ในขณะที่มันกำลังเติบโตเต็มเบอร์หกสิบจัง ๆ คามือมือที่เกาะกุมเอาไว้แทบไม่มิด

ไอ้ห่า ขายหน้าสุด ๆ เฮ้อ หมาตัวไหนก่อนมันบอกจับไม่ได้วะ กูต้องมางงกับใจตัวเองไม่พอ ต้องมานอนงงกับความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่อีกด้วย โว้ยอะไรวะเนี่ย?

แต่ยังดีที่ยัยหมากระเป๋านี่ไม่ซุกซนไปมากกว่านั้น เธอยังคงนิ่งไม่ยอมขยับนิ้วไปไหน เพียงแค่วางเอาไว้ยังแท่งนั้นเฉย ๆ โล่งใจหน่อยแต่ปล่อยไก่เหมือนเดิม

ซึ่งลูกพีชรู้ดีว่าเขามีอารมณ์อย่างว่า ครั้นสิ่งที่กำลังเติบใหญ่ในอุ้มมือมันอุ่นจัง ทำให้เธอรู้สึกดีแทบบ้า

อารมณ์เหมือนแท่งหรรษาที่เธอเคยใช้บำบัดความใคร่เป็นประจำ แต่ต่างกันตรงเนื้อสัมผัสมันนุ่มมากกว่า

ความร้อนระอุ แถมยังเป็นจังหวะตุบ ๆ ตามอัตราการเต้นของหัวใจ ซึ่งต่างจากของเล่นทุกชิ้นที่มีในคลังลิบลับ

ต่อให้รู้สึกดีแค่ไหน ทว่าต้องเก็บกลั้นความตื่นเต้นเอาไว้ เพราะนี่เป็นทางเดียวที่จะพิสูจน์ได้ว่าเขาคิดกับเธอ มากกว่าเพื่อนกันจริง ๆ

“หายเครียดจริง ๆ ด้วย กู๊ดไนท์นะเจอาร์”

“อ้าว ไหนบอกจะรับผิดชอบอะพีช”

“อือ!! คนจะนอนแล้ว”

กู๊ดไนท์ก็เหี้ยแล้ว แข็งโป๊กขนาดนี้ ใจอยากตะคอกใส่หน้าเธอจัง ๆ อยากจะพูดแบบนั้นออกไปให้มันจบ ๆ ไอ้ห่า

ทว่าเขากลับทำไม่ได้ เพราะคำว่าเพื่อนมันค้ำคออยู่นี่ไง โธ่เอ๊ยอยากจะบ้าตาย กูเงี่ยนครับ!

เช้าวันต่อมา

เช้าวันใหม่ที่สดใส เปลือกตากลมค่อย ๆ ยกขึ้นช้า ๆ ก่อนจะไม่เจอเจอาร์นอนอยู่เคียงข้างกัน แถมอาการไข้และปวดศีรษะยังทุเลาลงอย่างเห็นได้ชัด

ลูกพีชจึงค่อย ๆ เดินออกมานอกห้อง ก่อนจะเห็นว่าเขายืนอยู่ในเคาน์เตอร์ครัว มือกำลังคนหม้อพร้อมกับกลิ่นหอมของข้าวต้มหมูสับลอยมาเตะจมูก

“หิวจัง”

ความหิวที่ไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อวาน คนตัวเล็กเร่งรีบสาวเท้าเดินมามุงยังหม้อข้าวต้มเล็ก ก่อนจะสูดดมกลิ่นหอมยั่วน้ำลายเข้าเต็มปอด

แต่พอเงยขึ้นมาสบตา กลับต้องสะดุ้งครั้นหนุ่มเนิร์ดยังคงยืนหน้ามุ้ย บึ้งหนัก แถมยับยิ่งกว่าส้นตีนหมา ราวกับคนโดนบังคับให้ทำอะไรที่ใจไม่ชอบอย่างไงอย่างงั้น

“กินได้เลยใช่ไหมอะ?”

คนตัวเล็กเอ่ยถามด้วยเสียงออดอ้อน ทว่าเขากลับไม่ตอบ เอาแต่ตักข้าวใส่ถ้วยและยื่นมาให้เธอ ด้วยใบหน้าบูดยิ่งกว่าตูดลิง

ไม่ให้บูดได้ยังไง เพราะเธอทำให้เขานอนเอ็นแข็งจนปวดหนึบมาทั้งคืน เพราะยัยบ้านี่ชิงหลับไปก่อนเฉยเลยไอ้ห่า

พอคิดว่าเธอหลับจะผละตัวออกห่าง มือน้อยยังไม่วางออกจากกลางเป้าของกูเลยด้วยซ้ำ โคตรหลุด

“อร่อยอะ ได้กินอะไรร้อน ๆ แบบนี้รู้สึกดีจังเลยเจอาร์”

พูดอะไรก็พูดเถอะ จะรู้สึกดีอยู่คนเดียวก็ทำไป แม้เห็นแล้วนึกเจ็บใจชะมัดที่ยัยโรคจิตยังตีเนียนไม่รู้สึกรู้สาอะไรอีก กูโมโหเว้ย

แถมตื่นเช้ามายังมีหน้ามานั่งซดข้าวต้มร้อน ๆ หมดไปสองถ้วย โดยไม่คิดจะเงยหน้าขึ้นมามอง ไม่ถงมาถามสุขภาพเจอาร์สักคำเลย คนที่ยังคงกดตาคม หน้ายับยู่ยี่เป็นตูดหมาอยู่ตรงนี้

มิหนำซ้ำยังไม่ได้ไปเรียน ไม่ได้แก้โปรเจค เพราะมัวแต่มาดูแลยัยตัวแสบ มันน่าหงุดหงิดไหมล่ะ ถามก่อน?

“ทำไมพีชไม่กินยา?”

หลังจากซดข้าวต้มหมดไปตั้งสามถ้วย ลูกพีชกลับเอาแต่นั่งไถหน้าจอมือถืองอมแงม ทั้งที่แก้วยาก็วางอยู่ตรงหน้าพร้อมกับน้ำดื่ม แต่เธอก็ไม่เอาเข้าปากไปเสียที

“ไม่อยากกินอะ มันเยอะไป กินแล้วรู้สึกมึนหัวมาก”

“ต้องกินสิ เดี๋ยวไม่ดีขึ้นนะ”

“ไม่เอา”

เข้าใจว่าลูกพีชดื้อและเป็นคนกินยายากมาตั้งแต่เด็ก แต่ด้วยความหงุดหงิดใจที่เขาไม่สามารถระบายความใคร่ตั้งแต่เมื่อคืนได้ จึงชักสีหน้าเป็นยักษ์ตัวใหญ่ใส่เธอ

“ดื้อว่ะพีช”

“ไม่ได้ดื้อ ฉันไม่อยากกินมันเยอะอะ ตั้งหลายเม็ด”

“ถ้าไม่กินแล้วมันจะดีขึ้นเหรอพีช ในนี้มียาฆ่าเชื้อไวรัสด้วยนะ”

“ไม่เอาอะ เดี๋ยวมันก็หายเองแหละ กินแค่พาราก็พอ”

ได้ยินแบบนั้นเจอาร์ยิ่งรู้สึกโมโหกับคำตอบของเธอเข้าไปใหญ่คนอะไรมันจะดื้อ จะซน พูดไม่ฟังกันถึงขนาดนี้วะ

“เด็กดื้อ โตเป็นสาวแล้วก็ยังดื้อ”

“ฉันไม่ได้ดื้อ แค่ไม่อยากกิน ถ้านายเสียดายก็เอาไปกินเองดิ”

“ได้!! เจย์กินเอง”

สิ้นประโยคนั้น มือหนาคว้าจับเอาถ้วยแก้วยา กระดกเข้าปากไปในทันทีก่อนจะโน้มตัวเข้าหาลูกพีชที่ยังคงเปิดตากว้าง นั่งอึ้งกับการกระทำของเขาตรงหน้า

จุ๊บ!!

“อ๊ะ อือ!!”

คนดื้อต้องโดนยัดใส่ปาก แต่เป็นการยัดจากปากเขาแทน ครั้นเรียวหยักกดลงบนกลีบนุ่มกะทันหัน ก่อนจะใช้ลิ้นดันเม็ดยาเข้าปากเธออย่างทุลักทุเล

“อือ!!”

คนตัวเล็กเร่งมือผลักร่างใหญ่ออกห่างได้สำเร็จ เมื่อทุกเม็ดเข้าโพรงปากเธอไปหมดแล้ว ก่อนลูกพีชจะรีบลนลาน คว้าแก้วน้ำขึ้นมากระดกเอายาในปากลงคอไป

“ไอ้บ้า!! นายจะทำให้ฉันสำลักตายนะเจอาร์”

“คนดื้อ ถ้ากินยายากแบบนี้ ทีหลังต้องโดนจับฉีดยาให้เข็ด จะ จับฉีดแม่งทั้งคืนเลยคอยดู”

เสียงเข้มเบาหวิวไปตามร่างใหญ่ที่ไม่รู้สึกสำนึกอะไรเลยสักนิด ก่อนจะพาขายาวก้าวเดินหนีเข้าห้องนอน คว้าได้มือถือ และตั้งท่าออกจากห้องของลูกพีชไปหน้าด้าน ๆ

“อีอ้วน นี่นายจะไปไหนอะ?”

 

---

ว้ายยยย ลูกสาววว 55555 เธอก็ดื้อ ก็หน้ามึนเกิน 

โปรดน้องเนิร์ดฉีดมันเข็มใหญ่ๆ เลย เอาให้ยัยลูกพีช นอนติดเตียง กระดูกซี่โครงราวไปเลย565555

อย่าลืมกดใจ คอมเมนต์ให้กันด้วยนะคะ 

สปอย

 

แสดงสปอยล์