โดนัทยังมีรู ขอจับไข่ยูได้หรือเปล่า

ภูเก็ต

งานเลี้ยงรุ่น

กะ กรี๊ดดด!!

แสดเสียงแหลมของสาวสวยในชุดเดรสกระโปรงยาวสีขาวสง่า กรีดร้องดังลั่นทั่วทั้งงานเลี้ยงรุ่น

ครั้นสุนัขพันธุ์เกรทเดนวัยแปดเดือน หน้าตาสุดโหดตัวใหญ่เท่าช้างตกมันวิ่งหลุดออกมาจากโรงแรม เร่งกระโจนเข้าใส่ร่างสวยระหงของ ลูกพีช เชอลีน ญานิสาอัครกุล จนล้มหน้าคะมำลงกับพื้น

“ไอ้หมาบ้า!! เอามันออกไปนะ!!”

จังหวะนั้นไม่ว่าใครเห็นก็คิด มันต้องขย้ำดีกรีดาวมหาลัย เนื้อเละเป็นศพไม่สวยแน่ ๆ แต่คดีดันพลิกเฉยว่ะ

เมื่อมันกำลังคร่อมร่างเธอ พลางส่งเสยเอวหมา เด้าแดดเด้าลมใส่ จนฮอตดอกอันใหญ่จะยัดปากอยู่แล้ว ไอ้หมาบ้าหื่นกามฉิบหาย!

“เอ๋ง ๆ”

กระนั้นฟ้าทนเห็นคนสวยอับอายไม่ไหว ลูกรักที่ทวยเทพปลุกปั้นเบ้าหน้าลงมากับมือ จะเป็นสเปคหมาได้ยังไงถามก่อน?

จึงส่งพระเอกขี่ม้าขาวอย่าง เจอาร์ กวินทรี คิรากร เข้ามาดึงกระชากร่างใหญ่ของหมายักษ์สุดหื่นกามออกห่างจากเธอ

“เป็นอะไรหรือเปล่าพีช?”

หนุ่มเนิร์ดหน้าใสหัวใจสี่ดวงรีบช้อนร่างเพื่อนสาวคนสนิทขึ้นจากพื้นด้วยความเป็นห่วงสุดชีวิต

เห็นแบบนั้น ดวงตากลมโตบ้องแบ๊วจึงเปิดกว้างกว่าเก่า ทั้งตกใจและรู้สึกแปลกไปกับลุคหนุ่มเนิร์ด หน้าใสๆ ในสูทสีดำทั้งตัว

เมื่อด้านในสวมเสื้อเชิ้ตปลดกระดุมลงต่ำโชว์เนินอกวาบหวิว ดูเท่ และดูแตกต่างออกไปจากทุกครั้งที่เคยเจอกัน

“มะ ไม่ๆ ฉันไม่เป็นไร แค่ตกใจนิดหน่อย”

เส้นเสียงติดขัด ตอบกลับไปด้วยสติสตังไม่เต็มร้อย จะว่าลูกพีชกำลังอึ้งอยู่ก็ได้นะ

ทำไมวันนี้ไอ้ตี๋นี่ถึงดูดีกว่าทุกครั้งที่รู้จักกันมา นึกแปลกใจไม่ใช่น้อย

ไม่ให้เธอคิดแบบนั้นได้ยังไงกันล่ะ ในเมื่อแต่ก่อนเขายัง อ้วนๆ ดำๆ เป็นหมีควาย แถมฟันก็ยื่นออกมาเล่มใหญ่ราวกับเล็บเท้าไดโนเสาร์ แทบจะทิ่มหน้าคนอื่นอยู่แล้ว

ทว่าแค่ไม่ค่อยได้เจอกันเกือบหนึ่งปี จากการเรียนต่างคณะ ทำให้เขาเปลี่ยนเป็นหนุ่มตี๋แว่นหนา สูงยาวเข่าดี หน้าตาสะอาดสะอ้านราวกับพระเอกหลุดออกมาจากเทพนิยายอย่างไงอย่างงั้น

ไม่ต่างจากเจ้าตัวเช่นกันที่เอาแต่จ้องหน้าของลูกพีชนิ่ง หัวใจทั้งดวงสั่นพลิ้วไหว เพราะมันเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายจนแทบล้นปริ่ม

“อีพีช ชนแก้ว!!”

เห็นสถานการณ์สงบลง ตีตี้ และ โบตั๋น จึงลากตัวของลูกพีชไปตามโต๊ะ เร่งมือยกแก้วเหล้าส่งให้สาวสวยที่สุดในงาน ตามด้วยร่างสูงสง่าราวกับนายแบบเดินตามกลุ่มเพื่อนสาวไป

1 ชั่วโมงผ่านไป

“ไม่ไหวแล้วตี้ กูเริ่มภาพเบลอแล้วว่ะ”

เวลาผ่านไปพร้อมกับแก้วแล้วแก้วเล่ากระดกเข้าปาก จนคนตัวเล็กเริ่มเมา จึงรีบเบรกเพื่อนสาวเอาไว้ก่อนจะเซเป็นหมา

“พีชไม่ไหวแล้ว เดี๋ยวที่เหลือกูดื่มแทนเองตี้”

“เฮ่ย ๆ ไอ้เนิร์ดเอาจริงดิ?”

ทุกคนต่างยืนอึ้ง เพราะรู้ดีว่าเจอาร์ไม่ค่อยดื่มแอลกอฮอล์ มีหวังคอพับไปตั้งแต่สองแก้วแน่ ๆ ทรงนี้ชัวร์

แต่ไอ้ตี๋หน้าเนิร์ดนี่ยอมแพ้ง่าย ๆ ซะที่ไหน เบือนหน้าหันไปมองลูกพีชเพื่อขอกำลังใจ พลางระบายยิ้มอ่อน ๆ ส่งให้สาว ก่อนจะกระดกน้ำเมาเข้าปากแทน

จนกระทั่งสุดท้ายเจอาร์ก็เมาตัวเซเหมือนหมา อย่างที่ทุกคนคิดเอาไว้เป๊ะ

แล้วมันต่างกันตรงไหนกับปล่อยให้เธอดื่มเองวะ? โธ่เอ๊ยพ่อพระเอกขี่ม้าขาวเมายิ่งกว่าหมา

เพราะท้ายสุดก็เป็นภาระของลูกพีชที่ต้องช่วยพยุงร่างเมาสะเปะสะปะของไอ้ตี๋นี่กลับมาห้องนอนอยู่ดี โว้ย! สภาพ

กระนั้นด้วยความเป็นห่วงว่าเขาจะเจ็บตอนนอน นิ้วบางจึงดึงแว่นตาออกจากรอบหน้าเนิร์ด กระชากผ้าห่มผืนใหญ่ขึ้นมาคลุมร่างเอาไว้

แค่กลัวว่าดึก ๆ ไอ้ตี๋น้อยมันจะเมาแล้วนอนหนาวตายอยู่ในห้องก่อนเท่านั้นแหละ ไม่มีอะไรในกอไผ่สักนิด

ดังนั้นเมื่อเสร็จสิ้นภารกิจของจักรวาล ลูกพีชจึงตั้งท่าก้าวขาออกห่าง

“พีช!!”

นิ้วหนาเร่งดึงข้อมือบางของเธอเอาไว้ แม้จะเมามากหน่อยทว่าเขายังพอมีสติอยู่บ้าง ทำคนตัวเล็กหันกลับมาสนใจกันได้ในที่สุด

“นอนเป็นเพื่อนหน่อยสิ”

ความเมาพอสมควร สมองน้อยๆ ประมวลผลอยู่นานกว่าจะรู้ว่าเขาพูดอะไร ทว่าด้วยความที่ไม่ได้เจอกันเกือบปี

เรียวหน้าสวยจึงพยักหน้าหงึกหงักอย่างกับตุ๊กตาไขลาน แล้วดันใจง่ายด้วยสิ ค่อย ๆ ล้มตัวลงนอนเคียงข้างเขา เฉกเช่นที่เคยผ่านมา

“ขอบคุณนะเจอาร์”

“เรื่องอะไร?”

“เรื่องดึงไอ้หมาหื่นกามตัวนั้นออกให้ กับเรื่องที่ดื่มช่วยอะ”

“ครับ”

คำตอบประโยคสั้น ๆ ดังเบาหวิว ทว่าคนตัวหนากลับ ค่อย ๆ เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ พลางยื่นคางอิงก่ายเอาไว้ที่หัวไหล่เรียวนิ่ง ๆ

“เจอาร์ ฉันขนลุก”

น้ำเสียงหวานเอ่ยเบาหวิว ลำพังแค่ซบหน้าลงที่หัวไหล่เรียวเฉย ๆ จะไม่ว่าอะไรสักคำ แต่ไอ้ลูกหมาหน้าเนิร์ดนี่ดันขยับเข้ามาใกล้กว่าเก่า

เฝ้าปล่อยลมร้อนผสมกลิ่นของแอลกอฮอล์พ่นใส่ซอกคอขาวจนคนนอนข้าง ๆ ขนลุกชูชันไปทั้งตัว

ยอมรับตรงๆ ว่ามันเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาดชอบกล เธอไม่ชินกับการกระทำของเขาตอนนี้เลยสักนิด

เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก เจอาร์ไม่เคยเข้าใกล้กันถึงขั้นเนื้อแนบเนื้อเลยสักครั้ง

หรือจริงๆ แล้วเป็นเพราะมันเมาวะ?

“หึ!”

แต่แทนที่รู้แล้วจะถอยห่าง ยังมีหน้ามาส่งเสียงเข้มขบขันในลำคอ ก่อนจะปล่อยอ้อมแขนแกร่งสวมกอดเธอแน่นขึ้น ในขณะที่ใบหน้ายังซบลงที่ซอกคอสาวราวกับคนเป็นแฟนกัน

“นายจะกอดฉันทำไมเนี่ย?”

“อยากกอด คิดถึง”

ใจดวงน้อยที่กำลังสับสนสตันไปชั่ววินาที แม้จะไม่ตอบ แต่ร่างเล็กในอ้อมกอดรู้ใจตัวเองดีว่าเธอก็คิดถึงเขาไม่ต่างกัน

ลูกพีชจึงปล่อยใจจอย ค่อยๆ ขยับตัว และสอดแขนเรียวเข้าใต้ซอกคอของคนเนิร์ด

ก่อนจะดึงเขาเข้ามากอดเหมือนลูกชายนอนซบอกคุณแม่ ทั้งที่เราเป็นแค่เพื่อนกัน

ฟิลไหนนะ? กูงงมาก!

แต่ต่อให้เมาแค่ไหน อยากหลับแทบตาย แต่ไม่หลับ เมื่อนิสัยส่วนตัวสุดแปลกประหลาด ทั้งที่โตจนหมาเด้าได้แล้วยังติดจับอะไรนิ่มๆ เหมือนเด็กติดดูดจุกหลอก

แบบว่าถ้าไม่ได้จับ ก็จะนอนไม่หลับจริงๆ

กายสาวจึงขยับตัวขลุกขลักไปมา พาให้เจอาร์รู้สึกตัวจนนอนไม่หลับไปด้วย

“ทำไมไม่นอนอะพีช?”

“นอนไม่หลับ”

“ติดตัวนุ่มนิ่มอีกแล้วดิ?”

“อืม”

ยอมรับตรง ๆ ใจ ๆ ไปเลยว่าเธอติดจับเจ้านุ่มนิ่ม ตุ๊กตาหมีเน่า ตัวนั้นในห้องนอน เป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กจนโต

ซึ่งเจอาร์ก็รู้ดี จึงได้เพียงแค่นอนอมยิ้มอ่อน ๆ ด้วยความเอ็นดูเพื่อนสาวคนสนิท

ทว่าความวุ่นวายในจิตใจที่กำลังก่อกวนพานให้ลูกพีช ขยับตัวและแขนออกห่าง ค่อย ๆ เคลื่อนลงต่ำนอนจ้องหน้าของคนเนิร์ดนิ่ง

“ขอ…”

ประโยคนั้นหยุดชะงักไป กระตุ้นเปลือกตาคมค่อย ๆ ยกขึ้นมา จ้องมองหน้าคนตัวเล็กใกล้ ๆ จนได้กลิ่นลมหายใจของกันและกัน

“ขอจับหน่อยได้ไหม?”

“จับอะไร?”

น้ำเสียงออดอ้อนเบาหวิว ดวงตากลมบ้องแบ๊วกะพริบปริบๆ ขอความเห็นใจจากเขา ในแบบที่เธอเคยทำตั้งแต่เด็ก ๆ

แต่ไม่ใช่ว่าเจอาร์ไม่รู้ มาทรงนี้อยากได้อะไรสักอย่างจากกูแน่ ๆ ดูออก!

“ขอจับ....ไข่หน่อยสิ”

“ฮะ?”

หมับ!!

ความเมามากทำให้สมองคิดประมวลผลตามไม่ทัน แต่ช้าไปกว่ามือน้อยนั้น เร่งสอดเข้าใต้ขอบกางเกงในไวกว่าความเร็วแสง

สัมผัสเฉียดฉิวผ่านความใหญ่โตทั้งลำลงไป จับยังเจ้าพวงไข่แฝดสุดนุ่มนิ่มจังๆ

ไอ้ฉิบหาย! นี่มันความสัมพันธ์แบบไหนกันวะ?

“พะ พีช!!”

เท่านั้นแหละคนหน้าเนิร์ดถึงกลับสะดุ้งตัวโหยง เปิดตากว้างหายจากอาการเมาเป็นปลิดทิ้ง เร่งคว้าจับมือน้อยบนเนื้อผ้าเอาไว้แน่น

กลัวลูกพีชจะซุกซนเคลื่อนไปมาจนทำให้ความใหญ่เบอร์หกสิบเติบโตขึ้นเต็มกำลัง อุตส่าห์พยายามข่มใจข่มความรู้สึกต่าง ๆ เอาไว้แล้วนะ

ที่ไหนได้ไข่กูหายไปในเนื้อมือของยัยหมากระเป๋านี่หมดแล้ว เวรตะไลมาก!

“ยะ หยุดก่อนพีช!!”

“ก็มันนิ่มอะ”

ยิ่งเขาพยายามดึงข้อมือเล็กออกห่าง แต่นิ้วบางยังเป็นอิสระพยายามซุกซนกรอบกุมเอาพวงไข่ทั้งสองซ่อนไว้ในอุ้มมือ

“ไม่ได้พีช!! มะ มันจุก”

“ทำไมอะ มันนิ่ม”

โว้ย! อยากจะบ้าตาย มันนิ่มแต่ไข่อย่างเดียวเท่านั้นแหละ อย่างอื่นมันไม่นิ่มนะบอกไว้ก่อน

“ไข่นิ่ม แต่เอ็น ไม่นิ่มนะพีช”

สิ้นประโยคนั้นทุกอย่างก็หยุดชะงักทันที คิดว่าคนตัวเล็กจะสำนึก และดึงมือออก แต่ที่ไหนได้ เปลือกตากลมดันปิดพรึ่บลงพร้อมกับประโยคมัดคอ คอใคร? คอกูเนี่ย

“กู๊ดไนท์นะอีอ้วน”

“เฮ่ย ๆ จะมาหลับหนีกันแบบนี้ไม่ได้นะพีช”