นี่ไม่ใช่ของเล่น…นี่ติดของเล่น

หลังจากอาสาจ่ายเงินค่าลิปสติกให้สาว หนุ่มเนิร์ดก็เดินตามลูกพีชออกมาจากร้าน ความเผลอไผลไปจูบเธอเมื่อครู่ พาให้เจอาร์ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน

แต่ก็ยังคงห่วงและเดินตามแผ่นหลังของคนตัวเล็กเงียบๆ ไม่ยอมห่าง แม้ว่าต่างคนต่างไม่พูดอะไรกันก็ตาม

ไม่ต่างจากเธอ ใจดวงน้อยเอาแต่เต้นรัว ท้องไส้ปั่นป่วนเหมือนมีผีเสื้อร้อยตัวบินวนไปวนมา รู้สึกหวั่นไหวจนกายสาวสั่นเครือไปด้วย

ทั้งที่มันไม่ควรจะเป็นแบบนั้น เพราะเจอาร์เป็นแค่เพื่อน เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก เพื่อนที่เธอไว้ใจ และไม่กล้าแม้แต่จะคิดอะไรเกินเลยกับเขาด้วยซ้ำ

ครืดดด~

แต่ความคิดทั้งหมดที่กำลังโถมเข้ามา ถูกตีแตะกระจายไปครั้นมือถือเครื่องหรูในกระเป๋าสั่นเครืออย่างรุนแรง

"ออกมาจากห้องผ่าตัดแล้วเหรอแม่ โอเคหนูจะไปแล้วตอนนี้เลย"

สิ้นสายนั้นใบหน้าสวยค่อยๆ เบือนกลับมามองหน้าคนตัวสูงกว่า ด้วยท่าทางขัดเขิน ไม่กล้าแม้จะสบตาเขาด้วยซ้ำ

"ฉันจะไปโรงพยาบาลแล้ว นายจะกลับเลยก็ได้นะแยกกันตรงนี้"

"เดี๋ยวเจย์ไปเป็นเพื่อน พีชจะได้ไม่เหงาไง"

คนตัวเล็กยืนนิ่ง เธอกำลังครุ่นคิดอยู่ในใจว่าจะจัดการกับความรู้สึกของตัวเองยังไงดี เพราะตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมกับเขาแล้ว

"ไม่เป็นไร ฉันไปเองได้"

"เจย์ไปด้วยดีกว่า เดี๋ยวกลับไปเอารถที่คอนโดแล้วไปกัน เส้นโรงพยาบาลนั้นบีทีเอสไปไม่ถึง พีชต้องลำบากต่อรถเข้าไปในซอยอีกนะ"

ถ้าจะพูดขนาดนี้ เธอยอมไปด้วยก็ได้ ลูกพีชจึงต้องสะบัดความวุ่นวายในใจเมื่อกี้ออกไป คิดซะว่าไอ้เนิร์ดไม่ได้ตั้งใจก็แล้วกันวะ

1 ชั่วโมง 30 นาทีผ่านไป

ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงโรงพยาบาลศัลยกรรม ยอมรับว่าตลอดทั้งทางเธอนั่งเงียบเป็นตอไม้ ณ เวลานี้ใจทั้งดวงสัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงไปของหนุ่มเนิร์ดอย่างชัดเจน

แอ๊ด!!

"จ๊ะเอ๋!!"

"ว้าย!! กะเทยตกใจหมดอีแคระ!!"

เสียงหวีดร้องดังลั่นห้องด้วยความตื่นตกใจ เมื่อลูกพีชเล่นเปิดประตูเข้ามาไม่ให้สุ้มให้เสียงใครก่อนทั้งนั้น

พาให้คนในห้องรีบหันมาสวดใส่หน้าชะนีน้อยผู้มีฉายา อีดาวแคระ อีแคระ บ้างแหละ แล้วแต่พึงพอใจจะเรียก

ไม่ให้สมมงได้ยังไง ได้เป็นชะนีน้อยหอยสังข์อยู่คนเดียวในกลุ่ม ที่มีแต่ LGBTQ ตัวใหญ่ๆ ปากร้ายแต่ใจดี ตั้งสามคน

โดยมีเธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กกระปุกกะปิกน่ารักเหมือนหมากระเป๋า ที่สามารถพกใส่ถุงก๊อบแก๊บไปไหนด้วยก็ได้

"กว่ามึงจะเสด็จมาได้นะอีดาวแคระ"

เส้นเสียงทุ้มหนักของ ออเดย์ ดังลั่นมาแต่ไกล กับชายผมสั้น ร่างใหญ่บึกบึนสุดหล่อเหล่าเอาการ ทว่าใจกับเป็นหญิงรักสวยรักงาม ดูจากการแต่งตัวที่ใครๆ เห็นก็นึกว่าจะไปเดินแฟชั่นวีคเสาร์นี้

"ปากบอกใกล้ถึงแล้ว ใกล้ถึงสวรรค์ชั้นเจ็ดหรือเปล่า? อีห่านานเกิน"

ดาด้า เอ่ยสวนขึ้นมาอีกเสียง สาวสองสายฝอผู้ถูกพันนม และสายท่อห้อยระโยงระยางข้างๆ เตียง เจ็บขนาดนี้ยังปากแจ๋วยืนหนึ่งกว่าใครทั้งนั้น สู้มากแม่

"ดีที่มันเสร็จ ไม่เหมือนมึงจ๊ะ เอากับใครก็ไม่เคยเสร็จสักที ทำนมแล้วจะเสร็จเสียวกีไหมล่ะอีดอก"

"อีห่ารู้ดีขนาดนี้มึงมาเป็นกีกี้กูหรือไงคะอีเดย์"

ยังไม่ทันที่ลูกพีชจะได้ตอบอะไร ออเดย์และดาด้าก็ต่อปากต่อเถียงกันยับ และเป็นแบบนี้ประจำ จนบางครั้งเธอยังแอบคิดว่าทั้งคู่เป็นเพื่อนรักกัน หรือแท้จริงนั้นเป็นศัตรูกันแน่วะ

"อีห่านี่ก็ยืนเป็นตออยู่ได้ ไม่ตอบละทำไมมึงมาช้าอีแคระ?"

"รถติด"

แม้จะปากแจ๋วด่าน้องแรง กัดน้องเจ็บมากไปหน่อย แต่ลูกพีชก็รับรู้ได้ถึงความจริงใจ และความรักของพี่ๆ ที่มีให้เธอเหมือนกัน

ต่อให้เป็นน้องเล็กสุด แต่ลูกพีชเป็นอีแบกประจำกลุ่ม ที่พาพี่ๆ ทั้งสามคน ผู้สอบตกแล้วตกอีก เรียนซ้ำกับน้องๆ มาเกือบสองรุ่น ก่อนจะมาเจอเธอตั้งแต่ปีหนึ่ง ถึงได้เลื่อนชั้นขึ้นมาถึงปีสี่ได้เนี่ย

ทว่าก่อนนั้นเธอก็โดนสาวๆ รุ่นพี่รุมกลั่นแกล้ง เพราะความสวยเป็นเหตุตั้งแต่เป็นเฟรชชี ทว่าโชคชะตาฟ้าลิขิตให้มารู้จักกัน กะเทยปากร้ายใจดีทั้งสามจึงเข้ามาช่วยปกป้องคนน้องถึงรอดมาได้

แต่เห็นทั้งกลุ่มเป็นแบบนี้ก็คนดีศีลเสมอกัน ทว่ามีแค่ข้อเสียเดียวเท่านั้น คือขี้เสือกเรื่องชาวบ้านมากไปหน่อย

"อุ้ยๆ เงียบๆ อีแคระมากับผู้ชายด้วย"

เสียงเข้มสมไซซ์ของ ไบร์กี้ พี่สาวสองหุ่นหมี ที่มีฉายาว่า อีช้าง ผู้เป็นพี่ใหญ่สุดรีบเอ่ยแซวขึ้น เมื่อเจอเจอาร์เดินตามเธอเข้ามาในห้อง

"สวัสดีครับพี่ๆ"

"สวัสดีจ้ะน้องเนิร์ด"

"แหมๆ ปากบอกเพื่อนๆ แต่หิ้วเขามาด้วยนี่ยังไงจ๊ะ?"

"ไหนจะยืมมือเขาลองลิปสติกจนเป็นทางม้าลายแล้วไหมคะ นี่เพื่อนเหรออีแคระ?"

"อุ้ยตาย!! เลอะแม้กระทั่งปากก็สีเดียวกันด้วย ทาลิปสติกท่าไหนมาเหรอจ๊ะ ท่าด็อกกี้ หรือท่าหกเก้านะ ฮ่าๆ"

พากันแซวแรงฉุดไม่อยู่ จนทำให้คนตัวเล็กแก้มแดงแจ๋ยิ่งกว่ามะเขือเทศสุกงอม

ครั้นสมองนึกไปถึงจังหวะที่เขาทาลิปสติกให้กันด้วยการใช้ปาก และอ้างว่าเป็นวิจัยแต่ใครจะอยากเชื่อก่อน

"เพื่อนจริงๆ ก็ชวนเจอาร์ไปช่วยเลือกไง หนูเลยได้มาหนึ่งแท่ง สวยปะ?"

ณ วินาทีนี้ไม่รู้จะทำหน้ายังไง ลูกพีชจึงรีบแย้งขึ้นก่อนที่ทั้งสามคนจะแซวกันหนักกว่านั้น

นิ้วมือบางคว้าได้แท่งลิปสติก พลางยกขึ้นกลางห้องเพื่อให้ทุกคนเห็นว่าเธอไปลองและซื้อมันมาจริงๆ ไม่ได้โม้

"สีมุ้งมิ้งเกินอีดอก"

"แหม!! ทีตัวเองอะแม่ สีเสื้อผ้าฉูดฉาดแยงตามาก มองมาจากนาซ่ายังรู้เลยว่าเป็นใครเลย"

"ว้าย!! มึงเข้าไม่ถึงโลกของแฟชั่นเถอะอีแคระ อย่ามาปากดี"

ใครเห็นก็ชมว่ากะเทยมันเริศ กะเทยมันปัง แต่อีนางลูกสาวตัวเล็กตัวน้อยนี่กลับบอกว่าออเดย์แต่งตัวประหลาด กูยอมไม่ได้ค่ะ

"มึงก็แซวมันอีเดย์ อีแคระมันชอบของมุ้งมิ้ง มึงไม่เห็นแท่งกล้วยหรรษาที่มันเลือกซื้อแต่ละสีไง มุ้งมิ้งทั้งนั้นมีแค่อีกุหลาบสีน้ำเงินนั่นแหละที่กูเลือกให้มัน"

"หยุดๆ ชูววววว!!"

ความตื่นตกใจ ลูกพีชจึงรีบเบรกดาด้าเอาไว้ ไม่ให้หลุดปากพูดเรื่องของเล่นออกมา เพราะไม่อยากให้ไอ้เนิร์ดนี่สงสัย แค่เจอาร์เจอมันตกอยู่ที่มหาลัย เธอก็อึดอัดมากพอแล้ว

"อีแคระ ไหนมึงบอกเพื่อนกันไง มึงจะอายอะไรคะลูกสาว"

"น้องเนิร์ด รู้เปล่าว่าอีแคระชีวิตมันติดของเล่นผู้....อื้อ!!"

"แม่!! ไม่เอาไม่ดี มันคือความลับของชาวด้อมเรา ขอร้องอย่าพูด"

ฝ่ามือเรียวเล็กอุดปากดาด้าไว้ทันพอดี ก่อนที่คนพี่จะหลุดพูดคำนั้นออกมา และทำให้ความลับของเธอแตก

"พวกมึงอย่าไปแซวมัน ทุกคนก็มีของเล่นชิ้นโปรดเป็นของตัวเองทั้งนั้นแหละ"

ไบร์กี้สงสารน้อง อีกทั้งยังนึกขำที่เห็นชะนีน้อยเขินจนแก้มแดงก่ำ รีบเอ่ยดักคอเพื่อนเอาไว้ก่อนทั้งคู่จะพูดอะไรไปมากกว่านั้น

"งั้นตามสบายนะน้องเนิร์ด"

"ครับพี่"

สิ้นประโยคขานรับ สาวๆ จึงเดินมานั่งสุมหัวกันที่ปลายเตียงของดาด้า และปล่อยให้หนุ่มเนิร์ดหน้าตี๋นั่งเล่นเกมอยู่อีกมุมของห้องไป

"สรุปมึงสองคนยังไงกันพูดมาอีแคระ?"

"เพื่อนกันจริงๆ แม่ อย่างที่เคยบอกเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ เลย"

"แล้วเพื่อนกัน ทำไมต้องส่งสายตาแบบนั้นด้วย?"

"แบบไหนอะ?"

"มองไม่ออกจริงเหรอ? สายตาไอ้ตี๋เวลาที่มองมึง มันเหมือนเพื่อนกันตรงไหนอีแคระ ถ้าเพื่อนกัน ที่ไม่ได้คิดอะไรจริงๆ จะเหมือนที่กูกับอีด้ามองกันเนี่ย"

"มันก็มองหนูแบบนั้นมาตั้งแต่เด็กแล้วแม่ เพื่อนกันจริงๆ"

"แหวะ!! กูหมั่นไส้ ตอบแบบดารามากอีดอก"

"จริงอีด้า ครั้งนี้กูเห็นด้วย"

แม้ว่าดาด้าและออเดย์จะไม่ค่อยกินเส้นกันเท่าไหร่ แต่ทว่าครั้งนี้ทั้งสองกับร่วมมือร่วมใจกันโพล่งปากว่าน้องออกมาตรงๆ เพื่อให้ลูกพีชรู้ตัวบ้างว่าสิ่งที่คนอื่นเห็นเป็นแบบไหนกันแน่

"น้องเนิร์ดลูก!!"

"ครับ"

"ถ้าเป็นเพื่อนกันแล้วไม่เวิร์ก จะเลื่อนเป็นผัวมันก็ได้นะ ช่วยมาเปิดซิงมันหน่อย ให้มันเลิกติดของเล่นสักที"

"แม่!! อย่าพะ..อื้อ!!"

เผลอไม่ได้เลย แม้ว่าเธอจะพยายามห้ามดาด้าเอาไว้ แต่ออเดย์ที่เห็นพ้องต้องกันรีบยกมือขึ้นปิดปากของลูกพีชแทน

ก่อนคนหน้าเนิร์ดจะนั่งยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ตรงข้าม หน็อยไม่ปฏิเสธอะไรเลยหรือไง?

ซ้ำร้ายยังกดดวงตาคมคู่นั้นหันมองหน้าคนตัวเล็กด้วยแววตาหวานหยาดเยิ้มที่เต็มไปด้วยความสนอกสนใจอีกต่างหาก อยากจะบ้าตาย

"อีนี่มันติดของเล่น มันไม่ยอมเอากับผู้ชาย ช่วยเอามันหน่อยน้องเนิร์ด"

"เนี่ยอีแคระ หมอบอกน้องเนิร์ดติดเชื้อในกระแสเลือด มึงต้องดูดพิษออกน้องเขานะ"

"ว้ายๆ ดูดตรงไหนจ๊ะอีด้า?"

"ตรงนี้ค่ะมัมมี่!! ตรงนี้!! ฮ่าๆ"

"ว้ายๆ ฮ่าๆ"

ดาด้าชี้ลงใจกลางเป้า ให้ทุกคนเห็นกันชัดๆไปเลย หมายถึงให้นั่งชะนีน้อยน้องเล็กของกลุ่มก้มลงไปอมและดูดตรงนั้นให้หนุ่มตี๋

ทำพี่กะเทยทั้งสามหวีดร้องด้วยความตื่นเต้น และสะใจที่ได้แกล้งยัยหมากระเป๋าตัวปุ๊กปิกประจำกลุ่ม

โดยที่ไอ้เนิร์ดหน้าตี๋ก็ยังคงนั่งอมยิ้มตาหวานเยิ้มอยู่ตรงหน้า มันจะหวานไปไหนก่อน ขัดขืนบ้างดิ นั่งยิ้มเป็นคนเมากัญชาอยู่ได้ โว้ย!

"อึก!! ออย!! อื้อ!!"

พี่กระเทยแซวถูกใจบักเนิร์ดมาก555555 ฝากกดใจ กดคอมเมนต์ กดเข้าชั้นให้ด้วยนะคะ♥️