เบื่อตัวเองที่เกิดมาสวย แถมขี้เสืออีกด้วย

“พีชอย่าเข้าไป!!”

“ทำไมอะ?”

“เข้าไม่ได้”

ขายาวรีบสาวไว ๆ วิ่งเข้ามายืนกั้นหน้าบานประตูสีแดงเอาไว้ด้วยความตื่นตกใจราวกับคนพึ่งเห็นผีมา

ไอ้บ้าเอ๊ย! ตะโกนดังลั่นห้องขนาดนี้ ทำคนสวยดีกรีดาวมหาลัยก็ตกใจ ต้องหยุดชะงักไปด้วย

“มันคือห้องเก็บของ มันรกอะ”

ฮั่นแน่! ปากบอกไม่มีอะไร ใจเท่ากับมันมีแน่ ๆ ทรงนี้ ยิ่งเห็นท่าทางลนลาน สีหน้าซีดเผือดของไอ้ตี๋หวงบางอย่างในห้องนั้นมากแค่ไหน

ยิ่งกระตุ้นต่อมขี้เสือกของเธอได้เป็นอย่างดี พาให้ลูกพีชเกิดความสงสัย อยากรู้อยากเห็นขึ้นมาทันที

“แปลกตรงไหน? ห้องเก็บของก็ต้องรกอยู่แล้วปะ?”

แค่ห้องที่มีบานประตูสีแดงสุดแสนจะธรรมดา ถึงขั้นทำให้ไอ้เนิร์ดคนนี้กล้าห้ามไม่ให้เธอเข้าไป ทั้งที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กเจอาร์ไม่เคยทำแบบนี้เลยสักครั้ง

เพราะฉะนั้นไอ้หน้าตี๋นี่กำลังมีพิรุธอย่างหนัก อมสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งประเทศมาห้ามกันท่าไหน ลูกพีชจะไม่มีวันเชื่อเด็ดขาด

“เถอะนะพีช อย่าเข้าไปเลย เจย์ยังไม่ได้เก็บของอะ”

กายเรียวระหงยืนกอดอกนิ่ง ดวงตากลมโตสุดบ้องแบ๊วจ้องมองเขาที่กำลังทำตัวเลิ่กลั่ก โคตรจะมีพิรุธออกมาอย่างเห็นได้ชัด ชัดเจนขนาดนี้เชื่อก็หมาแล้วเถอะ

“ใช่หรือเปล่าเจอาร์? ฮั่นแน่หวงแบบนี้ ห้องเชือด หรือเปล่าน๊า?”

นิ้วบางยกขึ้นชี้หน้า วินาทีนี้เธอคิดได้แค่เรื่องเดียวเท่านั้น ดูกูหมกมุ่นฉิบหาย ท่าจะรั่ว

แต่ใจดวงน้อยไม่วายรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาดื้อ ๆ เมื่อเธอคิดว่ามันคือห้องที่หนุ่มตี๋ร่างทองเอาไว้แสดงบทรักสาย BDSM กับสาว ๆ ที่ควงมากินตับอยู่ที่นี่จริง ๆ

“ไม่ใช่ครับ”

“ไม่เชื่อ”

“แต่ถ้าให้ เชือดพีช ในนั้นก็ไม่แน่หรอก”

“เหอะ! อย่ามากลบเกลื่อน”

ใครจะไม่รู้ว่าไอ้ต้าวหน้าตี๋นี่ตั้งใจพูดแบบนั้น เพื่ออยากเบี่ยงเบนความสนใจของเธอออกจากห้องแห่งความลับต่างหาก

แต่ฝันไปเถอะกะเทยเลี้ยงมาขนาดนี้ นอกจากจะเป็นคนสวยแล้ว ยังเป็นคนขี้เสือกอีกด้วย มีที่ไหนลูกพีชจะยอมหยุดก่อนไม่ทราบ

“ไม่มีอะไรจริง ๆ ครับ”

“ฉันว่าใช่แน่ ๆ เจอาร์ ในนั้นคือห้องแดงเหมือนในหนังเรื่อง Fifty Shades of Grey ใช่ปะ?”

“ยังไม่หยุดแซวอีก ห้องเก็บของเฉย ๆ ครับพีช”

“ไม่จริงอะ ถ้าห้องเก็บของจะหวงทำไม นายไม่เคยหวงของกับฉันนะเจอาร์”

จะว่าแบบนั้นก็ไม่แปลก เพราะที่ผ่านมาเขายอมเธอทุกอย่าง ไม่เคยมีความลับ ไม่เคยปิดบังอะไรเลย ยกเว้นความรู้สึกในใจเท่านั้นแหละ

“ทุกวันนี้นายมีความลับกับฉันเหรอไอ้เนิร์ด?”

“ไม่ใช่แบบนั้นพีช ในห้องนั้นฝุ่นเยอะ เดี๋ยวพีชเข้าไปภูมิแพ้กำเริบผื่นตามมาอีกนะ”

มีเหตุมีผลตามแบบฉบับของนายเนิร์ดเป๊ะ ๆ เพราะเขารู้ดีว่าเธอแพ้ฝุ่น เมื่อสัมผัสเยอะ ๆ ทีไร ผื่นขึ้นหน้าทุกที จึงเอามาเป็นข้ออ้างสินะ

“ก็ได้ ไม่ให้ดู ฉันไม่ดูก็ได้”

ไม่ให้ดูเธอก็ไม่อยากฝืน จึงค่อย ๆ ก้าวขาเดินถอยออกมาจากหน้าห้องแดงของนายเนิร์ด

ในขณะคนตัวโตกว่าพยายามเอาร่างกั้นบานประตูทางเข้า ก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาที่ลูกพีชยอมเป็นคนดี ว่านอนสอนง่ายกว่าแต่ก่อนเยอะเลย

เจอาร์จึงค่อย ๆ ขยับเท้าออกห่างจากบานประตู และก้าวขายาว ๆ เดินอ้อมมานั่งลงที่โซฟา

“ไม่ดูก็ได้ แต่ถ้าไม่ได้ เสือก มันไม่ใช่ยัยลูกพีชคนสวยจ้า!!”

“ไม่ได้พีช!!”

นึกตงิดใจแล้วเชียวว่ายัยหมากระเป๋าจะเป็นเด็กดีกับเขากี่โมงก่อน กูระแวงถูกฉิบหาย นิสัยไม่ยอมอะไรง่าย ๆ แบบนี้เป๊ะ

แถมเล่นใหญ่หลอกล่อให้เจอาร์ตายใจ หักลำวิ่งย้อนกลับมายังหน้าห้องเกียร์อีกครั้ง มันดื้อจัด จับตีก้นแรง ๆ สักทีดีไหมเนี่ย

“วะ ว้าย!!”

ปึก!!

“โอ๊ย!!”

มือน้อยคว้าได้ลูกบิดประตู กำลังจะหมุนเข้าไปได้แล้วเชียว แต่ตัวเธอดันปลิวออกห่าง ด้วยแรงมหาศาลจากคนตัวโตกว่า

ที่คว้าได้เอวบางลอยหวือกลับมา กระทั่งร่างทั้งคู่ไถลลงไปตกอยู่ที่พื้นดังสนั่น ล้มทับกันตามแบบฉบับหนังไทยเป๊ะ

แต่จะเป๊ะเกินไปไหนก่อน? เมื่อใบหน้าของเจ้าเนิร์ดมันกำลังซุกลงบนแพนตี้ลูกไม้ตัวน้อยกลางหว่างขาของเธอจัง ๆ ในท่าสุดสยิวจนเยี่ยวแทบเล็ด

กรี๊ดดด!!

เส้นเสียงแหลมของลูกพีชกรีดร้องดังลั่นห้อง ด้วยความตื่นตกใจสุดขีด ที่เขาเอาหน้ามาซุกกลางจุดสงวนของเธอเต็ม ๆ โว้ยสภาพ

“อีอ้วน!! นายมาดมเป้าฉันทำไม? ออกไปเลยนะ”

ปึก!!

“อ๊ะ!!”

ฝ่าเท้าเล็กถีบเข้ากลางยอดอกจนคนเนิร์ดหงายหลังออกห่าง ลูกพีชจึงรีบดีดตัวขึ้นจากพื้นด้วยท่าทางร้อนรนสุด ๆ

“ขอโทษพีช เจย์ไม่ได้ตั้งใจ”

ร่างบางยืนหนีบขาสองข้างเข้าหากันราวกับเป็ด หัวใจทั้งดวงของลูกพีชเต้นสั่นเครืออย่างรุนแรง

แต่นั่นไม่เท่ากับความกังวลหนัก และอับอายในตอนนี้เลยด้วยซ้ำ เมื่อเรียวหน้าสวยเริ่มแดงเปล่งปลั่งยิ่งกว่าลูกตำลึงสุก พลางยืนบิดไปบิดมาอย่างเห็นได้ชัด

“ว่าแต่….มีกลิ่นไหมอะ? รอบเดือนพึ่งมา”

“ฮะ?”

ในคราแรกนึกว่าลูกพีชจะโมโหร้าย และดุด่าเขาที่พลาดล้มลงไปจุ๊บเป้าเธอจัง ๆ แต่ดูจากหน้าแดงแจ๋ และท่าทางเขินอายไม่กล้าสบตาเขาแล้ว

เจอาร์ก็รู้ซึ้งแล้วว่าทำไมยัยหมากระเป๋าตัวนี้ถึงฉีดน้ำหอมมาซะฟุ้งขนาดนั้น ที่ไหนได้เพราะลูกพีชเป็นรอบเดือนนี่เอง

“ไม่ได้กลิ่น จังหวะนั้นยังไม่ทันได้ดมเลยพีช”

“แน่ใจ?”

เสียงหวานถามย้ำอีกครั้ง สีหน้ายังคงเป็นกังวลหนัก ทั้งยังรู้สึกอับอายขายขี้หน้ามากด้วย วันธรรมดาจะไม่ว่าอะไรเลย แต่นี่วันที่เธอเป็นรอบเดือนด้วยอยากจะบ้าตาย

“ไม่แน่ใจ”

“อ้าว!!”

ได้ยินคำตอบจากหนุ่มเนิร์ด ยิ่งทำให้จิตใจเธอกระวนกระวายหนักกว่าเก่า พาคนตัวเล็กเสียความมั่นใจไปเยอะกว่าเดิมอีกงานนี้ ปล่อยไก่สุด ๆ

“ถ้าพีชอยากรู้ ต้องลองให้เจย์ดมดูอีกรอบดิ”

“ไอ้บ้า!!”

น้ำเสียงงุ่นง่านตวาดดังสนั่น คนยิ่งอาย ๆ อยู่ด้วย จะมาดมอะไรอีกล่ะ

โดนตะคอกใส่ไปที คนเนิร์ดถึงกลับอมยิ้มกริ่มก้มหน้าแดงกดต่ำลงพื้นไวยิ่งกว่าจรวด

ครืดดด~

ยังไม่ทันนึกอะไรมือถือเครื่องหรูในกระเป๋ากางเกงของเจอาร์ก็สั่นเครือขึ้นมาขัดจังหวะ นิ้วมือหนาจึงล้วงเข้าไปชอนไชเอาออกมาตรวจดู ถึงรู้ว่าเป็นเพื่อนที่คณะโทรตาม เรื่องโปรเจคจบ

“เจย์ต้องเข้าไปในมหาลัย โปรเจคถูกตีกลับมาแก้”

คุยสายอยู่ไม่นานไอ้ตี๋หน้าเนิร์ด ก็หันกลับมาแจ้งถึงวัตถุประสงค์ให้ลูกพีชทราบ

“งั้นฉันรออยู่...”

“ไม่ได้!! พีชต้องไปกับเจย์”

ว่าจบไม่รอให้เธอค้าน ร่างบางก็ปลิวออกจากคอนโดไปพร้อม ๆ กัน ยังไงซะเขาไม่มีวันปล่อยให้ยัยหมากระเป๋าอยู่ในนี้ และย่องเข้าห้องแดงได้แน่ ๆ

จบวันนี้กูจะไปหาประตูล็อกใส่รหัสมาติดแล้วไอ้สัตว์เอ๊ย! เมื่อมันมีหมาตัวเล็กชอบสอดรู้สอดเห็นไม่เข้าเรื่อง

กระทั่งใช้เวลาไม่นานเกินสิบนาที ทั้งคู่ก็มาถึงสถานีรถไฟฟ้าในช่วงเวลาเที่ยงวันเป๊ะ

“อ้าว? นึกว่าใคร ที่ไหนสาวสเปคหมากับหนุ่มหน้าเนิร์ดนี่เอง”

ยังไม่ทันรถไฟฟ้าจะมาเทียบชานชาลา เสียงคุ้นหูของใครบางคนก็ดังแทรกขึ้นจากด้านหลังของทั้งคู่

ก่อนลูกพีชและเจอาร์จะหันกลับมา พบว่าเป็น คีตะ เพื่อนในรุ่นยืนล้วงกระเป๋าอยู่ก่อนแล้ว

“สเปคหมาบ้านพ่อมึงสิไอ้คีตะ”

“ก็มึงมันสเปคหมาจริง ๆ ไม่งั้นไอ้หมาตัวเท่าควายในงานเลี้ยงรุ่นจะกอดเอวเด้ามึงทำไม ฮ่า ๆ”

คีตะปากหมาไม่พอ ยังก้าวขาเข้ามาใกล้พลางยกไม้ยกมือขึ้นชี้หน้าของลูกพีชจัง ๆ ท่ามกลางผู้คนเดินผ่าน ต้องเหลียวหลังหันมามองด้วยความสงสัยว่าคนกำลังจะมีเรื่องอะไรกัน

“ไอ้…”

“พีช มันแค่คนปากหมา อย่าไปสนใจเลย”

“ใช่กูปากหมา แต่คงไม่ใช่หมาเน่าที่ไม่มีใครเอาแบบมึงหรอกไอ้เนิร์ด”

“แล้วมึงอะมีใครเอา กูเห็นแขวะคนอื่นไปเรื่อย เรื่อยจนมึงยังขึ้นปี 3 กับเขาไม่ได้เลย ตกแล้วตกอีก แบบนี้เขาไม่เรียกว่าปากหมาหรอก อย่างมึงเขาเรียกว่า ควาย”

คำพูดนิ่ง ๆ น้ำเสียงเรียบเฉยไม่มีตวาดดังลั่น หรือโวยวายอะไรทั้งนั้น แต่แอบแฝงไปด้วยคำด่าตอกหน้าคีตะจนหัวร้อน

“ไอ้เจย์…”

“โทษนะคะ ช่วยหลบหน่อยค่ะรถไฟมาแล้ว”

ทว่ายังไม่ทันที่หมอนั่นจะตอบโต้หนุ่มเนิร์ดกลับมา ผู้โดยสารที่กำลังหนาแน่นในช่วงกลางวันก็เข้ามาแทรกจนดันร่างคีตะออกห่างจากทั้งคู่ได้สำเร็จ

“ไปเถอะพีช”

คนตัวเล็กถึงกับสะดุ้งทันที ครั้นก่อนนั้นเธอกำลังยืนอึ้งกับลีลาปากแซ่บของหนุ่มเนิร์ดหน้าตี๋ที่คุ้นเคย แต่ตอนนี้รู้สึกไม่คุ้นเคยยังไงไม่รู้แฮะ

เพราะแครักเตอร์ของเจอาร์คือคนนิ่ง ๆ เงียบ ๆ ไม่เคยพูดจาอะไรแบบนี้ให้ได้ยินเลยสักครั้ง มึงเป็นใครวะ? คายเพื่อนกูออกมาเดี๋ยวนี้!!

“อ๊ะ!”

กระทั่งสติสตังวิ่งกลับมา เมื่อโดนฝ่ามือหนารวบตัวบางดันร่างเธอชิดมุมหนึ่งของตัวรถไฟ เพื่อออกห่างจากผู้คนที่กำลังทยอยเข้ามาจนเบียดเสียดกันแน่น

ความใกล้ชิดทำให้ลูกพีชรู้สึกประหม่า ยิ่งเจอาร์ก้มหน้าลงจ้องมองกันใกล้ ๆ อมยิ้มหน่อย ๆ กับจังหวะลมหายใจพ่นความร้อนออกมา

ทำให้กายสาวร้อนรน รู้สึกเสียวท้องน้อยวูบวาบ แก้มทั้งสองข้างแดงแจ๋อย่างชัดเจน ครั้นรู้แล้วว่าเขาแปลก และเปลี่ยนไป ไม่เหมือนไอ้ตี๋หน้าเนิร์ดคนที่เธอเคยรู้จักอีกแล้ว