โรคเดียวที่เป็น คือ โรคขี้เสือก

30 นาทีผ่านไป

มหาวิทยาลัย RU

คณะวิศวกรรมศาสตร์

ใช้เวลาเดินทางไม่นาน สองร่างก็มาถึงตึกคณะได้สำเร็จ ทว่าด้วยความสวยออร่าพุ่งมาแต่ไกล กับดีกรีดาวมหาลัยทำให้หนุ่ม ๆ มองตามกันตาเป็นมัน

ได้แค่มองเท่านั้นแหละ เพราะศึกนี้กูชนะครับผม ที่ได้ควงดาวมหาลัยมาเย้ยฟ้าท้านรกยังตึกคณะวิศวะ คณะที่มีผู้ชายเยอะและเถื่อนสุดในมหาลัย

แม้ความจริงแล้วเราจะเป็นได้แค่เพื่อน และก็เพื่อนอยู่วันยังค่ำอะนะ เขาเองก็เข้าใจดี

แต่ไม่ใช่ว่าเจอาร์ไม่รู้สึกประหม่าในขณะเคียงข้างมากับสาวสวย เพราะเขาไม่เคยเดินกับผู้หญิงคนไหนเลยตั้งแต่ปีหนึ่งถึงปีสี่ เมื่อรอบข้างมีแต่เพื่อนผู้ชายเป็นส่วนใหญ่

“มองอะไร? เพื่อนกัน”

“เดี๋ยวๆ กูยังไม่ได้ว่าอะไรเลยครับท่าน มึงร้อนตัวไปไหน”

ยังไม่มีใครได้ถาม ความร้อนตัวเกินร้อย เจอาร์จึงรีบโพล่งปากห้ามความคิดของเพื่อนสนิทเอาไว้ก่อน

“เออจริง ร้อนตัวแบบนี้ใช่เพื่อนกันหรือเปล่านะ สายตาไม่เห็นเหมือนเพื่อนกันเลยไอ้เจย์”

วายุ และ เพทาย เร่งเอ่ยปากแซว ทว่าคนเนิร์ดได้เพียงแค่ยิ้มกรุ้มกริ่มไม่กล้าปฏิเสธอีกหน ครั้นหัวใจทั้งดวงเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย จนพองโตเป็นลูกบอลลูนแล้ว

“ทำไมคิดแบบนั้นกันอะ ฮ่า ๆ”

“โธ่ลูกพีช ไม่ให้คิดแบบนั้นได้ยังไง รู้ตัวเปล่าว่าผู้ชายทั้งคณะอยากได้เธอเป็นแฟนทั้งนั้น”

ก็รู้ตัวมากพอสมควรแหละว่าตัวเองสวยมาก และเป็นที่หมายปองของหนุ่ม ๆ ก่อนจะหันไปมองคนหน้าเนิร์ดในขณะยืนนิ่ง ๆ

ในใจก็อยากถามเขาให้ชัดเจนไปเลยว่าผู้ชายทั้งหมดนี่ รวมถึงนายด้วยหรือเปล่านะ?

แต่เมื่อเจอาร์เจอสายตาบ้องแบ๊ว คู่นั้นมาพร้อมกับคิ้วเรียวเลิกขึ้นเป็นคำถาม คนเนิร์ดตัวสูงกลับอมยิ้มพลางเบือนหน้าหลบอย่างเห็นได้ชัดว่าเขากำลังคิดอะไรแบบนั้นจริง ๆ

“ตั้งแต่พีชเดินเข้ามา พวกหนุ่ม ๆ มองตากันเป็นมันเลยนะ แถมยังซุบซิบด้วยท่าทางอิจฉาตาร้อนว่าไอ้เจย์สอยดาวคณะบริหารมากินได้ โคตรเทพ”

“อ้าวเหรอ? คิดกันเป็นงั้นไป”

“ก็พวกนั้นรู้ดีว่าพีชจีบยากมาก หินสุด ๆ ไง”

“เว่อร์ไป”

สองเพื่อนสนิทของเจอาร์ ยังคงสปอยยับ แต่ก็จริงแหละ เธอไม่เถียงเพราะโดนหนุ่ม ๆ ตามขายขนมจีบมานับไม่ถ้วน แต่ลูกพีชกลับไม่สนใจใครทั้งนั้น นอกจาก ของเล่นบางอย่าง ในกระเป๋า

“จริง ๆ ใครจะคิดว่าไอ้เจย์ จะควงดีกรีดาวมหาลัยมาด้วยได้ ว่าแต่พีชไปไหนมา ทำไมถึงมากับมันได้อะ?”

“ก็พึ่งมาจากคอนโดของเจอาร์อะ”

“ฮะ?”

สองหนุ่มรีบหันขวับกลับมามองหน้าของคนเนิร์ดด้วยความสงสัย และตกใจไม่น้อย ปกติห่วงพื้นที่ตัวเองจะตายใครย่างก้าวเข้าไปใกล้ต้องแยกเขี้ยวใส่

แต่นี่อะไรก่อนไม่ทราบ? หรือแท้จริงแล้วทั้งสองพึ่งไปกินตับกันมา เจอาร์ถึงได้ยอมให้คนสวยขาเข้าห้องได้ง่าย ๆ แบบนี้วะ

“ฮั่นแน่ไอ้เจย์?”

เพทายชี้หน้าหนุ่มเนิร์ด ในขณะยืนนิ่งพยายามตึงหน้าให้เงียบที่สุด เพื่อไม่ให้คนอื่นเข้าใจผิด แม้ว่าในใจกูจะเต้นสั่นรัวรออยู่แล้วก็เถอะ ไอ้ห่าเอ๊ยอย่าจับพิรุธเยอะ เดี๋ยวโป๊ะ

“ไม่มีอะไร”

“จริงหรือเปล่า?”

เห็นเพื่อนแซวขนาดนั้นเขาจึงต้องรีบหันกลับมาหาคนตัวเล็ก เพื่อให้เธอช่วยปฏิเสธหน่อย แต่ยัยหมากระเป๋า กลับเอาแต่อมยิ้มปริ่มหน้าแดงแจ๋เป็นคำตอบแทนซะงั้น

โธ่ จะทำให้คนอื่นเข้าใจผิดไปไหนก่อนครับ?

“พีชอยากกินอะไรเดี๋ยวเจย์ซื้อมาให้? เอาชานมไข่มุกใช่ปะ ได้ครับจะไปตอนนี้เลย รอแป๊บนะ”

“ฮะ?”

หาทางออกไม่ได้ เจอาร์จึงถามเองตอบเองกูนักเลงพอไม่รอให้ลูกพีชพูดอะไรทั้งนั้น ก่อนจะเอื้อมมือมาลูบหัวเธอปรอย ๆ ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยการบีบบังคับทางอ้อมให้ยอมรับข้อเสนอนี้ซะดี ๆ ยัยตัวแสบ

“ไม่มีใครบอกมึงเหรอไอ้เจย์ เพื่อนกันเค้าไม่ลูบหัวกันนะเว้ย มีแต่เพื่อนที่คิดมากกว่าเพื่อนเท่านั้นแหละ ใช่ปะไอ้วายุ?”

สิ้นคำนั้น ทั้งคู่หันกลับมามองหน้ากันโดยอัตโนมัติ ก่อนเจอาร์จะรีบชักมือออกจากปอยผมของเธอทันที

“ปัญญาอ่อน โคตรเพ้อเจ้อเลยมึงไอ้เพทาย มีแต่เพื่อนกันทั้งนั้นแหละ”

“แหม!! เพื่อนกันทั้งนั้นไอ้สัตว์ กับกูไม่เห็นเป็นงี้ ไม่เห็นถามว่าจะกินอะไร ไม่ลูบหัวแบบนี้บ้างวะ กูก็เพื่อนมึงนะเว้ย”

เจอาร์เห็นท่าไม่ดี เลยรีบตัดปัญหา ด้วยการเดินหนีไปดื้อ ๆ แม้ร้านจะอยู่ไกล คนยืนต่อแถวซื้อราวกับมด แถมแดดร้อนเปรี้ยง ๆ เหมือนซ้อมตกนรก กูก็หาทำเนาะ? กลบเกลื่อนเก่งเกิน

แต่ต่อให้ลำบากลำบนแค่ไหนเขาก็ยังไปอยู่ดี เพื่อหลบหน้าเพื่อน แม้เพทายจะตะโกนลั่นตามหลังมาไม่ได้รั้งสองขาของคนหน้าเนิร์ดเลยสักนิด

“ไอ้คนความลับเยอะ ข้ออ้างล้วน ๆ ไอ้สัตว์”

“เออ จริงของมึง ไอ้วายุ”

“นี่…ฉันขอถามอะไรหน่อยสิ?”

จะแซวกันยังไงก็แซวไปเถอะ แต่ความสงสัยที่เกิดขึ้นในจิตใจลูกพีชจะต้องได้คำตอบ

เธอจึงเอ่ยถามเพื่อนทั้งสองของเขาทันที หลังจากเจอาร์เดินห่างออกไป

“ว่ามาเลยคนสวย”

“พวกนายสองคนรู้ใช่ไหมว่าเจอาร์มีห้องเกียร์สีแดง ๆ ในคอนโดอะ…. แล้วมันไว้ทำอะไรเหรอ?”

สิ้นประโยคนั้น พาให้สองหนุ่มหันกลับมามองหน้ากันโดยอัตโนมัติ เพราะสิ่งที่อยู่ในห้องนั้นมันก็ทำให้ทั้งคู่สงสัยมาก ๆ มานาน เหมือนกัน

“มันก็ไม่ยอมบอกความจริงเราเหมือนกันว่าในห้องนั้นมีอะไรกันแน่ ใช่ปะไอ้เพทาย”

“ใช่ บอกแค่ห้องเก็บของ แต่เราว่าไม่ใช่อะ ห้องเก็บของอะไรจะหวงอย่างกับลูกตา แถมยังเข้า ๆ ออก ๆ ทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ แบบนั้นด้วย”

“คิดเหมือนกันเลยอะ”

เรียวปากอวบอิ่มรีบสวนออกไปในทันที เพราะถ้าห้องแดงนั่นไม่มีอะไรจริง ๆ หนุ่มเนิร์ดหน้าใสคนนี้จะปิดบังไม่ให้เพื่อนเข้าไปใกล้เพื่ออะไรก่อน

“แต่พีชอย่าเข้าไปยุ่งเลย มันหวงมาก ไม่เคยมีใครเข้าห้องนั้นได้สักคน”

ได้ยินแล้วก็อดสงสัย จะให้นิ่งอยู่ไยขี้เสือกขนาดนี้ ฉะนั้นลูกพีชจะต้องรู้เรื่องห้องนั้นให้ได้ เพราะมันยังคาใจเธออยู่ตลอดเวลา

และยังยืนยันคำเดิมว่าเจอาร์ไม่เคยหวงของ ไม่เคยมีความลับกับเธอเลย แต่ก็นะนั่นมันเมื่อก่อนเสียอีก

“งั้นมาลองดูกันว่าฉันจะล้วงความลับของไอ้เนิร์ดนี่ได้ไหม?”

“ยังไงอะ?”

คนสวยดาวมหาลัยไม่ตอบคำถาม เพียงแค่ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ดวงตากลมโตเปล่งประกายความลึกลับออกมาอย่างชัดเจน

ก่อนจะเร่งเบือนหน้าหลบเพื่อน ๆ กลับไปมองคนเนิร์ดที่กำลังกดมือถือหยิก ๆ อยู่หน้าร้านชานมไข่มุก

ทว่าอยู่ ๆ หนุ่มตี๋ก็รู้สึกเสียวสันหลัง พาให้หวาดระแวงขึ้นมาดื้อ ๆ จึงหันมองมายังเธอและกลุ่มเพื่อนอย่างเร็วไว ในใจร้อนรุ่ม กระวนกระวายยังไงบอกไม่ถูก

ยิ่งเราสองคนวนกลับมาอยู่ด้วยกัน ยิ่งใกล้ชิดสนิทสนม ยิ่งรู้สึกได้ว่าชีวิตกูกำลังจะเปลี่ยนไปตลอดกาล ไอ้ฉิบหาย! โคตรไม่มั่นใจเลย

กระทั่ง 20 นาทีผ่านไป ตาคมหันกลับมาเจอลูกพีชกำลังเล่นงัดข้อกับหนุ่ม ๆ ทั้งสอง อยู่ที่โต๊ะด้วยท่าทางสนิทสนม

ก่อนจะเดินถือชานมไข่มุกเข้ามาใกล้ ด้วยความสงสัย ว่าสามคนนี้ไปสนิทกันตอนไหนก่อน? ทั้งที่รู้จักกันแบบผิวเผินไม่กี่ครั้งเองด้วยซ้ำ

“ทำอะไรกันอะ?”

“เล่นเกม ใครชนะได้เงินเดิมพัน”

“ชนะเรื่องอะไร?”

“ก็เรื่องทั่ว ๆ ไปอะ นายมาเล่นด้วยกันสิเจอาร์”

ว่าจบคนตัวเล็กไม่รอให้เขาตอบคำถามใด ๆ รีบดึงมือของเจอาร์ลงมานั่งฝั่งตรงข้ามก่อนจะคว้าได้แก้วชาไข่มุกในมือขึ้นมาดูดน้ำเข้าปากไปอย่างคุ้นเคย

“กฎมีอยู่ว่า…คนแพ้ต้องยอมให้คนชนะ ไม่ว่าจะขออะไรก็ต้องได้”

สิ้นคำนั้นดวงตาคู่คมเบือนหลบออกจากเรียวหน้าสวยสะพรั่ง จ้องมองกลับมาที่เพื่อนทั้งสองสลับกันไปมา

ด้วยความหวาดระแวง กับคำว่า ขออะไรก็ต้องทำตาม เนี่ยนะ? ทำไมกูรู้สึกทะแม่ง ๆ ยังไงชอบกลวะ

“เอาดิเพื่อน อย่าให้แพ้ผู้หญิงนะไอ้เจย์”

“มาเริ่มได้เจอาร์”

มีทางเลือกที่ไหน โดนมัดมือชกขนาดนี้ก่อน? เมื่อยัยหมากระเป๋าตั้งท่ายกข้อศอกเรียวขึ้นบนโต๊ะ เพื่อเตรียมงัดข้อกันหนุ่มเนิร์ดรอแล้ว

มาถึงขนาดนี้ยอมกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ลงคอสักหน่อยก็ได้วะ เพื่อไม่ให้ลูกพีชสงสัยในตัวเขาไปมากกว่าเก่า เจอาร์จึงต้องยอมเล่นตามเกม

“เอานะ นับหนึ่งถึงสาม”

“หนึ่ง”

“สอง”

“สาม”

แม้ว่าเจอาร์จะไม่อยากทำ แต่เขาก็ต้องทำหากว่าเธอชนะจริง ๆ เห็นทียัยหมากระเป๋านี่ต้องตามมาวอแวขอดูห้องแดงของกูแน่ ๆ จากสายตาแล้วขอไม่ไว้ใจก่อนแล้วหนึ่ง

ดังนั้นความลับที่อยู่ในใจจะแตกไม่ได้ เจอาร์จึงพยายามกดน้ำหนักลงที่ข้อมือของเธอจนกระทั่งเอนไปอีกฝั่ง ในขณะที่เพื่อนทั้งสองยังคงเชียร์เขาเสียงดังลั่นไม่ยอมห่าง

แต่ดูไปดูมาท่าทางมันออก เหมือนไม่ได้เชียร์เขาเลยสักนิด มันดันพากันเชียร์ยัยหมากระเป๋านี่ต่างหาก

ไอ้ฉิบหาย! ใครเพื่อนมึงวะ? กูครับ กูนี่ไงเพื่อนมึง

ทว่ายิ่งเห็นท่าทางจริงจังของหนุ่มแว่นแบบนี้ ยิ่งทำให้ลูกพีชเกร็งหนัก หากเธอแพ้เขาความลับเรื่องห้องแดงจะต้องคว้าน้ำเหลวไม่เป็นท่าแน่ ๆ

กริ๊ก!!

ในขณะที่เจอาร์ยังคงมีสมาธิจดจ่ออยู่กับข้อมือน้อย ๆ ของเธอที่กำลังจะตกสู่พื้นในไม่ช้า ทว่าเสียงรูดซิปเสื้อกระทบกับขอบโต๊ะก็ดังสนั่นกลางวง

พลันดึงสติหนุ่มเนิร์ด กดลานสายตาออกห่างจากข้อมือ และวางลงกลางเนินอกอวบขาวอมชมพูทั้งสองเต้าในขณะเด้งขึ้นมาดีดตาของเจอาร์จัง ๆ

ปึก!!

ราวกับปิดสวิตช์ ครั้นข้อมือหนาถูกกดลงแนบกับพื้น ในขณะที่ดวงตาทั้งสองข้างยังค้างเติ่งอยู่ที่หน้าอกฟูฟ่องสองก้อนนั้น ไม่ต่างจากหนุ่ม ๆ เพื่อนสนิทของเขา

เหี้ยมาก ล่อกูด้วยสองเต้าเนี่ยนะ?

ไม่ทันปากว่า ในโพรงจมูกโด่งกลับรู้สึกชาหนึบ ๆ คล้ายกับมีเศษน้ำอะไรไหลออกมาอย่างกะทันหัน

“จะ เจอาร์เลือดกำเดาไหล!!”

เสียงเล็กร้องท้วง ดึงสติเจอาร์กลับมา ก่อนมือหนาจะรีบเช็ดคราบเลือดออกจากจมูกอย่างสะเปะสะปะ ตาคมจึงรีบหันขวับกลับไปหาเพื่อน ๆ ในขณะกำลังอ้าปากค้าง จ้องมองลูกพีชอยู่ยังปลายโต๊ะ

ฝ่ามือแกร่งรีบยกขึ้นปิดตาวายุกับเพทายเอาไว้ไม่ให้มองนมเธอ ไอ้สัตว์เอ๊ย นมยัยหมากระเป๋านี่กูดูได้คนเดียว

“ฮ่า ๆ ฉันชนะนายแล้วเจอาร์”

ความตกใจปนความแปลกประหลาด ลูกพีชจึงหัวเราะกลบเกลื่อนการกระทำของหนุ่มตี๋ รีบดีดตัวขึ้นจากเก้าอี้และยื่นกระดาษทิชชูให้ เพื่อเช็ดคราบเลือด

ทว่าไม่ทันระวังอะไรกระเป๋าของเธอก็ตกลงพื้น และของที่อยู่ในนั้นก็กระเด็นออกมา รวมถึงดอกกุหลาบสีน้ำเงิน ของเล่นชิ้นโปรด ที่ลูกพีชพกติดตัวมาก็ด้วย

“เฮ่ยลูกพีช พก ของเล่น มาด้วยเหรอ?”