Tous les chapitres de : Chapitre 21 - Chapitre 30

บทที่ 21การยอมรับและความเข้าใจ “เรื่องเผาเรือนไม้ร้างหลังจวนคิดเสียว่าเกิดจากอุบัติเหตุ ข้าขอให้แล้วกันไปเถิดเจ้าค่ะท่านพ่อ” “ซูเมิ่ง...!” “ถึงอย่างไรตอนนี้ข้าก็มีชีวิตรอดกลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว” พราวฝันคลี่ยิ้มบาง ๆ เพื่อแสดงให้ทุกคนเห็นว่าเธอสบายดี “ข้าไม่ใช่คนดีและไม่คิดจะเสแสร้งสร้างภาพ แต่คนเราล้วนทำผิดพลาดได้และข้ายินดีให้โอกาสคนผู้นั้นถึงสามครั้ง... อีกทั้งน้องชายสามีผู้นี้ยังเริ่มเป็นหนุ่ม ย่อมมีความคิดและอารมณ์อันมุทะลุรวมถึงตัดสินใจกระทำการโดยวู่วาม ฉะนั้นอย่าให้เรื่องนี้ไปถึงกรมตุลาการเลยนะเจ้าคะท่านพ่อ ท่านย่า ท่านแม่...” เป็นอีกครั้งที่สายตาของผู้อาวุโสทั้งสามจ้องมองมายังเธอเป็นตาเดียว ซึ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกอันหลากหลายและจุกแน่นอยู่ในอกจนแทบจะพูดโต้ตอบออกมาไม่ได้ โต้วตงหมิงเองก็ยืนดูการตัดสินใจของภรรยาอย่างพิจารณา “ส่วนเรื่องนั้น...” แล้วชำเลืองลงมายังน้องสามีที่อยู่ในอ้อมกอดตนเอง “บัดนี้แม้แต่ฮ่องเต้ยังเป็นสตรีทั้งยังปรีชาสามารถไม่ต่างจากบุรุษ ใยพวกท่านจึงยังไม่เปิดรับความหลากหลาย ข้าไม่เข้าใจคติ

บทที่ 23ปีศาจในร่างสะใภ้ ระหว่างที่พราวฝันกำลังทำกายบริหารอยู่ในสวนไผ่ จู่ ๆ น้องสาวสามีตัวแสบก็ปรากฏตัวขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ท่านพี่สะใภ้” “เหตุใดจึงเรียกเสียงเจื้อยแจ้วน่าเอ็นดูนัก” เธอยิ้มขันเมื่อเห็นท่าทีอันผิดปกติของอีกฝ่ายขณะยกแขนข้างหนึ่งไพล่ไปด้านหลังศีรษะ “ท่านแม่เรียกท่านให้ไปพบที่หอนอนน่ะ” “งั้นเหรอ ต้องไปตอนนี้เลยรึไม่” “ใช่ ท่านแม่รออยู่” ผู้เป็นพี่สะใภ้หยุดกิจกรรมที่ทำแล้วมองเด็กสาวอย่างไม่สู้จะไว้ใจนัก แต่ก็เดินตามน้องสาวสามีไปยังหอนอนของมารดาอย่างไม่อิดออด เมื่อไปถึงก็พบว่ามีหงเอ๋อร์ ไห่เอ๋อร์และบ่าวไพร่หน้าตาไม่ค่อยได้มักจี่กันอีกสองคนยืนคอยอยู่ที่หน้าห้อง เมื่อใช้สติทบทวนสถานการณ์ก็ให้รู้แก่ใจว่าเด็กสาวหน้าตาใสซื่อแต่แสบทรวงผู้นี้คงกำลังมีแผนการณ์เป็นแน่ “ท่านแม่รออยู่ด้านในเจ้าค่ะพี่สะใภ้” ชุนฮวาร้องบอกขณะเดินนำเข้าไปในห้องก่อน พราวฝันเตรียมก้าวเท้าข้ามธรณีประตูแต่ก็ต้องชะงักแล้วชักเท้ากลับ “เหตุใดจึงไม่เข้ามาเจ้าคะ” พราวฝันไม่ต

บทที่ 25แซ่บเว่อร์! ด้านหลังเชี่ยเฟิงที่เพิ่งเดินก้าวข้ามประตูจวนเข้ามามีบ่าวไพร่ที่ติดสอยห้อยตามสองคนถือของพะรุงพะรัง “พี่สะใภ้!” เขาตะโกนเรียกเมื่อหันมาเห็นสองสาวกำลังยืนสนทนากันอยู่ที่เรือนหลังเล็กทางขวามือ “ไปชอปปิ้งมารึไง” “ข้าไปได้อาหารทะเลมาจากพ่อค้าเร่ชาวเฉาโจว มีทั้งปลาหมึก กุ้ง หอย ปู” ได้ยินอย่างนั้นพราวฝันก็ตาลุกวาว “มาช่วยข้าคิดหน่อยสิว่าจะเอาไปผัดหรือต้มกับอะไรถึงจะอร่อย” คนเป็นพี่สะใภ้หันมองหน้าน้องสาวสามีด้วยตาเป็นประกาย “ไป ชุนฮวา ข้าจะพาเจ้าไปทำอะไรอร่อย ๆ กิน” “อื้อ!” สองสาวจึงจับจูงมือกันแล้ววิ่งไปคล้องคอคนต้นเรื่องเพื่อลากกันไปยังโรงครัวอย่างเริ่งร่าเมี่ยวลี่ฟางเสวี่ยพลิกอ่านบทกวีซึ่งกำลังมีชื่อเสียงอยู่ในเวลานั้นอยู่ที่หอเหวินฟาง[1]พลันหางตาก็เหลือบไปเห็นคนคุ้นตากำลังเลื่อนเก้าอี้ลงนั่งยังโต๊ะตัวที่อยู่ถัดไป นางจึงละจากสหายที่มัวแต่นั่งผัดแป้งและสลับกันประทินโฉมไปเลื่อนเก้าอี้ออกเพื่อนั่งลงตรงข้ามเป้าหมาย“แม่ทัพที่กรำศึกมาเกือบร้อยสนามเช่นท่าน ไฉนจะต้องอ่านตำราซ

บทที่ 27เจ้าเป็นใคร ถึงแม้จะไม่ได้คาดหวังแต่ก็อดรู้สึกน้อยใจขึ้นมาไม่ได้ เธอยืนค้า‍งอยู่ในท่านั้นราวห้าวินาทีก่อนจะรีบตั้งสติแล้วหันกลับมาขอบคุณผู้ที่ช่วยเหลือเธอไว้แทนสามี “เป็นอีกครั้งแล้วนะเพคะที่องค์ชายทรงช่วยเหลือหม่อมฉันเอาไว้” “แค่เจ้าไม่เป็นอะไรก็พอ” “ครานี้ต้องขอประทานอภัยหม่อมฉันรู้สึกขวัญเสียจริง ๆ” “เจ้าจะกลับจวนก่อนรึไม่” “หากองค์ชายจะทรงพระกรุณา...” ผู้สูงศักดิ์ยิ้มตอบอย่างอ่อนโยนแล้วประคองพราวฝันออกจากบริเวณที่เกิดอุบัติเหตุ เมื่อเดินผ่านสองคนนั้นจึงหยุดแล้วหันมาถามความเห็นเธอ “จะกลับพร้อมกันกับเขารึไม่” “ไม่เพคะ” เธอตอบทันควัน “ดูแล้วเขาไม่น่าจะอยากกลับด้วยซ้ำ” ท้ายเสียงสะบัดทั้งที่ไม่ได้ชายตามองผู้เป็นสามีแม้แต่น้อย “อย่างนั้นก็ดี ข้าจะให้องครักษ์ขับรถม้าไปส่งเจ้าที่จวน” หญิงสาวมองบุรุษใจดีที่โอบประคองเธอไว้อย่างซาบซึ้งแล้วทั้งคู่จึงออกจากตำหนักไปด้วยกัน หากแต่องค์ชายหลี่หลงจีก็ไม่ลืมที่จะหันกลับมามองคนเป็นสามีซึ่งยืนมองทั้งคู่โดยไม่คิดจะทำสิ่

บทที่ 29ผลลัพธ์ เผิงฟางหยวนตรวจดูอาการและความเรียบร้อยเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหันมาสรุปผลการรักษากับผู้เป็นภรรยาของผู้ไข้ “โชคดีที่ยังไม่ถูกจุดอันตรายอย่างหัวใจ แต่อาการก็ค่อนข้างน่าเป็นห่วงเพราะบาดแผลลึกมากพอสมควร ระยะนี้ต้องระวังอย่าให้แผลติดเชื้อเพราะจะเป็นปัญหาใหญ่ตามมาได้ อีกทั้งแม่ทัพโต้วยังอ่อนเพลียจากอาการเสียเลือดมากระหว่างเดินทางกลับมาทำให้ช่วงนี้ร่างกายของเขาจะอ่อนแอมากและมีไข้รุนแรงเข้าแทรก ขอเพียงเจ้าคอยดูแลความร้อนในร่างกายของเขาอย่าให้พุ่งสูงจัด หมั่นดูแลบาดแผลและเช็ดตัวให้เขาอยู่บ่อย ๆ อย่าละเลย”“อื้อ ข้าจะปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด”แพทย์หนุ่มถอยตัวเองออกมาเพื่อให้บรรดาญาติของคนไข้ได้เข้าไปดูแลคนป่วยอย่างใกล้ชิดสมาชิกในครอบครัวรายล้อมรอบเตียงที่โต้วตงหมิงนอนซมไม่ได้สติอยู่พร้อมหน้า ล้วนเต็มไปด้วยความวิตกกังวล มีเพียงผู้เป็นภรรยาเท่านั้นที่ดูจะเข้มแข็งทางใจกว่าใคร“น้ำ...” เสียงแหบแห้งจากผู้ที่นอนอยู่บนเตียงร้องขอพราวฝันรีบกุลีกุจอไปจัดการให้อย่างรวดเร็วพร้อมยกศีรษะของเขาประคองป้อนให้โต้วตงหมิงดื่มน้ำอย่างหืดกระหายโดยไม่มีสติรับรู้ด้วยซ้ำว่าผู้ใดเป