Semua Bab เกิดใหม่มาตบตีกับแม่ผัว: Bab 11 - Bab 20

บทที่ 12หมดแรงสู้ ทันทีที่รถม้าจอดสนิทร่างคุ้นเคยก็ปรากฏขึ้น ช่างเป็นเรื่องน่ายินดีที่อันหยินผู้จัดการบ้านจอมทะนงสู้มายืนขาแข็งคอยต้อนรับการกลับมาของฮูหยินน้อยอยู่ที่หน้าประตู “ฮูหยินใหญ่รอพบ ขอเชิญฮูหยินน้อยตามบ่าวมาด้วยเจ้าค่ะ” ออกคำสั่งดังที่ตั้งใจแล้วหญิงอวบก็สะบัดหน้าหมุนตัวพาก้นกลมกลึงของตัวเองเดินนำไป นางพาลูกสะใภ้มาหาแม่สามีตามคำสั่งที่ห้องรับรองที่เรือนปีกซ้าย โดยมีผู้ควบคุมจวนนั่งหน้าถมึงทึงอยู่กลางห้อง ดวงตาเรียวซึ่งประกายไปด้วยความโกรธเกรี้ยวจ้องมองตามการเคลื่อนไหวของหญิงสาวไม่กะพริบ “ท่านแม่...” “คุกเข่าลง” “เอ๊ะ” “สั่งให้คุกเข่าลง!” ยังไม่ทันสิ้นเสียงตวาดร่างระหงของซูเมิ่งก็ถูกเตะด้านหลังเข่าให้เสียหลักล้มเซไปกับพื้น “นี่มันอะไรกันเจ้าคะ!” หญิงสาวร้องถามด้วยอาการตระหนก “บังอาจทำเรื่องบัดสีกลางงานเลี้ยงขององค์หญิงไท่ผิงยังไม่รู้ความผิดของตัวเองอีกงั้นรึ!” “ข้าทำอะไรผิด” “หากองค์หญิงทรงล่วงรู้เข้าจะทรงกริ้วขนาดไหนที่เจ้าทำให้งานที่พระนางจั

บทที่ 14เอาอกเอาใจ สัปดาห์ต่อมาพราวฝันพร้อมอาหว่านขนของพะรุงพะรังกันมาที่หอนอนของฮูหยินผู้เฒ่าในช่วงบ่ายจนไป๋เยว่แตกตื่นต้องรีบออกมาขวางไว้ “ฮูหยินน้อยท่านจะหอบของพวกนี้มาทำการสิ่งใดเจ้าคะ” หญิงสาวเพียงยิ้มกว้างแทนคำตอบและชะเง้อโก่งคอตะโกนเข้าไปด้านใน “ท่านย่า! ข้ามาตอบแทนท่านแล้ว ให้ข้าเข้าไปเถิดเจ้าค่ะ” “ชักจะเหิมเกริมใหญ่แล้ว มาโหวกเหวกอะไรอยู่ได้นังหนูนี่!” หญิงผู้เฒ่าบ่นพึมพำขณะกำลังรับประทานยุเหวียนเชียว[1]เป็นของว่าง “ท่านย่า! ข้ามีอะไรจะทำให้ท่านดูด้วย ให้ข้าเข้าไปเถิดเจ้าค่ะ”“เอาล่ะ ๆ ให้นางเข้ามาไป๋เยว่ หาไม่ก็คงดื้อดึงอยู่อย่างนั้น ข้าก็อยากจะรู้ว่านางจะตอบแทนข้าเยี่ยงไร” “เจ้าค่ะฮูหยิน” รับคำสั่งแล้วแม่นมอาวุโสก็ปล่อยให้ผู้รบกวนบุกเข้าไปถึงด้านใน เมื่อยึดพื้นที่ได้พราวฝันก็กางของทุกอย่างลงบนโต๊ะจนผู้เป็นย่าต้องยกถ้วยขนมหวานของตัวเองหลบ “นี่มันอะไรกันรึ” หญิงสาวบรรจงจัดเรียงอุปกรณ์และวัตถุดิบต่าง ๆ ให้เป็นระเบียบเรียบร้อยพร้อมรอยยิ้มกว้างอย่างนำเสนอ “ตอบแทนท่านด้ว

บทที่ 16สิ่งตอบแทน “นี่คือเงินเก้าร้อยเวินที่ค้างยอดแรก และนี่คือสองก้วนกับอีกสี่ร้อยเวินที่ข้าหยิบยืมเจ้าเพิ่มเพื่อมาลงทุน” พราวฝันหอบเงินที่นับมาอย่างดีแล้วส่งคืนให้สหายรัก “ต้องขอบคุณน้ำใจของเจ้ามากเลยจริง ๆ นะ” “เจ้าสามารถชำระคืนให้ข้าได้มากมายภายในวันเดียวเชียวหรือ หากเจ้าจะผ่อนชำระเพื่อให้ธุรกิจมีสภาพคล่องข้าก็ยินดี” หญิงสาวยิ้มกว้างอย่างภาคภูมิใจ “ไม่ต้อง ๆ วันนี้ข้าขายหมดทั้งร้อยห้าสิบกล่อง ตอนนี้ยังเหลือกำไรอีกตั้งเจ็ดร้อยเวิน วัตถุดิบที่สั่งไว้ก็ยังมีเหลือให้ผลิตได้อีกราวสามร้อยกล่อง ซึ่งหลังจากนี้เงินที่ขายมาได้ก็จะใช้เป็นทุนต่อยอดไปเรื่อย ๆ” เผิงฟางหยวนมองสตรีตรงหน้าอย่างชื่นชม เขารับรู้มาโดยตลอดว่านางเปลี่ยนไป หากแต่คิดไม่ถึงว่านางจะเปลี่ยนไปในทางที่พัฒนาขึ้นถึงเพียงนี้ เพราะแต่เดิมเจินซูเมิ่งคือสตรีตามขนบ ขี้อาย พูดน้อย ไม่ทันคน และไม่มีความสามารถใดให้เห็นเป็นประจักษ์ นอกจากความถนัดในการทำอาหารเท่านั้น ร้านซูเมิ่งเจ้าแม่ความงามถูกโจษจันไปทั่วเมืองภายในระยะเวลาอันรวดเร็ว ผลลัพธ์แห่งผลิตภัณฑ์ประทินโฉมอันน่

บทที่ 18คนโง่ “แต่ถึงอย่างไรก็ควรหยุดเสีย...” โต้วจื่อชวนประกาศคำตัดสิน พราวฝันหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย “ถึงจะดีอย่างไรแต่ตระกูลโต้วของเราก็สืบสายเลือดการเป็นแม่ทัพกรำศึกช่วยปกป้องประเทศชาติมาช้านานล้วนสร้างคุณงามความดีมีศักดิ์ศรีและเกียรติยศอันยิ่งใหญ่นัก มีหน้ามีตาในราชสำนักมาโดยตลอด... ฟังให้ดีนะซูเมิ่ง” “เจ้าค่ะท่านพ่อ” “เรื่องนี้หากจะเป็นเดือดเป็นร้อนก็ถูกอย่างที่แม่สามีเจ้าต้องออกโรงแล้ว แต่ถึงกระนั้นข้าก็เห็นแก่ความจำเป็นและความตั้งใจอันดี เจ้ามิได้คิดชั่วเจตนาร้าย หากเพียงเพราะไม่ได้รับเบี้ยหวัดตามที่สมควร วกกลับมาเรื่องนี้แม่สามีของเจ้าก็ต้องมีส่วนรับผิดชอบเช่นกัน” “ท่านพี่...” “ท้ายที่สุดก็ต้องชดเชยความผิดกันไปมา ดังนั้นข้าจะไม่ถือโทษใครทั้งสิ้นในครั้งนี้แต่จะพิจารณาตามความเหมาะสม ในฐานะที่เจ้าเข้ามาเป็นสมาชิกของจวนสกุลโต้วเราแล้วก็ควรได้รับเบี้ยหวัดเยี่ยงคนอื่น ๆ แลกกับรับผิดชอบหน้าที่ควบคุมบ่าวไพร่ดูแลทำความสะอาดบ้านเรือนโดยไม่ต้องลงมือทำเองอย่างแต่ก่อนก็แล้วกัน” ด้วยเพราะการเจรจาอย่างมี

บทที่ 20ความลับที่ถูกเปิดโปง คนที่พังทลายเรือนไม้ร้างซึ่งมีเปลวเพลิงโหมกระหน่ำและเข้าไปนำตัวหญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายออกมาได้อย่างยากลำบากก็คือโต้วตงหมิง เขาบาดเจ็บจากท่อนไม้ติดไฟที่ตกใส่ แต่โชคดีที่สะบัดมันออกได้ทัน ร่างของพราวฝันนอนคุดคู้ด้วยความหวาดกลัวอยู่ในอ้อมแขนของสามี เธอรู้สึกสับสนแต่ก็ใจชื้นราวกับได้เกิดใหม่ที่ได้รับการช่วยเหลือในสถานการณ์นี้ได้ทันท่วงทีก่อนที่อะไรจะสายเกินไป “เจ้ารู้รึไม่ว่าเป็นฝีมือของผู้ใด” “เชี่ยเฟิง...” ผู้เป็นภรรยาตอบเสียงแหบแห้ง “น้องชายข้าอย่างนั้นรึ!” ตงหมิงย้อนถามอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองพร้อมประกายตาแห่งความโกรธเกรี้ยว “แต่ท่านอย่าเพิ่งทำการบุ่มบ่าม ได้โปรดทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เอาไว้ก่อน” “เพราะเหตุใด” พราวฝันส่ายหน้าช้า ๆ เพราะเป็นสิ่งที่อธิบายยาก เวลานี้จิตใจของคนหนุ่มผู้นั้นกำลังเตลิดและดำดิ่ง หากมีเรื่องกระทบซ้ำไปอีกอาจจะเลวร้ายจนกู่ไม่กลับ ตงหมิงก้มมองดูภรรยาในอ้อมแขนตัวเองอย่างไม่เข้าใจนัก เหตุใดนางจึงต้องปกป้องผู้ที่ทำร้ายนางถึงเพียงนี้ด้วย