All Chapters of 5/B เหมืองร้างมรณะ: Chapter 1 - Chapter 10

ฮารุกะบีบมือคิชิโระแน่นจนปลายนิ้วซีดขาว ลมหายใจของเธอติดขัดเล็กน้อย แต่แววตาที่มองตรงไปยังประตูข้ามมิติเบื้องหน้ากลับเต็มไปด้วยความแน่วแน่ แม้จะมีความหวาดหวั่นแฝงอยู่ลึก ๆ ก็ตาม คิชิโระเองก็จับมือเธอแน่นตอบ เขาส่งยิ้มบาง ๆ ให้ เธอรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นและความมั่นใจที่ส่งผ่านฝ่ามือเข้ามา ประตูลอยนวลอยู่ตรงหน้าพวกเขา ขอบประตูพร่าเลือนราวกับม่านหมอกสีม่วงที่สั่นระริก ปลายทางคือสิ่งที่พวกเขาไม่รู้ แต่ก็เป็นสิ่งที่พวกเขาต้องเผชิญหน้า"พร้อมนะ?" คิชิโระกระซิบถาม เสียงเขาดังก้องในความเงียบงันฮารุกะพยักหน้าอย่างช้า ๆ "พร้อมเสมอ… ตราบใดที่มีนายอยู่ข้าง ๆ"คำพูดของเธอทำให้มุมปากของคิชิโระยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย เขาไม่ตอบอะไร เพียงแค่จูงมือฮารุกะออกก้าวไปข้างหน้าพร้อมกัน ก้าวแรกที่เหยียบย่างเข้าสู่ประตูนั้นให้ความรู้สึกราวกับหลุดลอย ร่างกายเบาหวิวเหมือนกำลังลอยอยู่ในกระแสธารที่มองไม่เห็น ภาพเบื้องหน้าบิดเบี้ยวพร่าเลือนจนยากจะจับต้อง แต่เพียงชั่วพริบตา ความรู้สึกเหล่านั้นก็มลายหายไป สัมผัสถึงพื้นแข็งใต้ฝ่าเท้าอีกครั้ง พร้อมกับความหนาวเย็นที่กัดกินเข้ามาทันทีที่พวกเขาเดินทะลุผ่านประตูมิติออกมา สิ่งแร

หลังจากผ่านการต่อสู้ครั้งแรกที่น่าตื่นเต้น ทั้งฮารุกะและคิชิโระก็ออกเดินสำรวจเหมืองลึกเข้าไปอีกครั้งด้วยความระมัดระวังมากขึ้น ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความไม่มั่นใจในสิ่งที่รออยู่เบื้องหน้า ไฟฉายของคิชิโระฉายนำทางส่องไปรอบ ๆ เผยให้เห็นโพรงถ้ำที่ซับซ้อนและอุโมงค์ที่ทอดลึกเข้าไปในความมืดมิด กลิ่นสนิมและดินชื้นยิ่งรุนแรงขึ้นเมื่อพวกเขาเดินทางเข้าไปใกล้ส่วนลึกของเหมือง"เงียบจังเลยนะ" ฮารุกะกระซิบ เสียงเธอแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน "เงียบกว่าเมื่อกี้อีก"คิชิโระพยักหน้า มือเขากำมีดอาคมแน่น "บางทีพวกมันอาจจะซุ่มโจมตีอยู่ก็ได้ เตรียมตัวให้พร้อมนะฮารุกะ"นาฬิกาอาคมบนข้อมือของฮารุกะยังคงนิ่งสนิท บ่งบอกว่าไม่มีเงาปีศาจอยู่ใกล้ ๆ ในรัศมีที่ตรวจจับได้ แต่ความรู้สึกอึดอัดและหนักอึ้งในอากาศเริ่มก่อตัวขึ้นเรื่อย ๆ มันไม่ใช่ความหนาวเย็นธรรมดา แต่เป็นความเย็นเยือกที่แทรกซึมไปถึงกระดูก คล้ายกับมีพลังงานมืดบางอย่างแผ่ออกมา"ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างเฝ้ามองเราอยู่นะคิชิโระ" ฮารุกะกล่าว พลางกอดแขนตัวเองแน่นเพื่อคลายความหนาวเย็น "มันไม่ใช่เงาปีศาจตัวเล็ก ๆ แบบเมื่อกี้แน่"คิชิโระหยุดเดินทันที เขาชูไฟฉายขึ้นสูง

ฮารุกะพยุงร่างที่อ่อนแรงของคิชิโระให้เดินลึกเข้าไปในความมืดอย่างช้า ๆ ความเงียบที่ไร้เสียงเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยเสียงหอบหายใจของคิชิโระและเสียงฝีเท้าที่ก้าวเดินอย่างทุลักทุเลของทั้งคู่“ไหวไหมคิชิโระ? อีกนิดเดียว” ฮารุกะกระซิบถามคิชิโระพยักหน้าเล็กน้อย ใบหน้าของเขาซีดเผือด แต่ดวงตายังคงพยายามสอดส่องไปรอบ ๆ “ฉัน... ฉันต้องไหวสิ... อย่าห่วงเลย”ฮารุกะรู้ว่าเขาพยายามพูดให้เธอสบายใจ เธอใช้แขนโอบรอบเอวของเขาแน่นขึ้นเพื่อช่วยรับน้ำหนัก พวกเขาเดินตามรางรถเข็นไปจนกระทั่งแสงไฟจากนาฬิกาอาคมส่องไปกระทบกับ ห้องโถงกว้าง ที่อยู่ถัดจากอุโมงค์ ห้องนี้ดูเหมือนจะเป็นห้องเก็บของหรือห้องพักคนงานเก่าก่อนที่เหมืองจะถูกทิ้งร้าง มีแคร่ไม้เก่า ๆ ที่พิงอยู่กับผนัง กองลังไม้ผุพัง และเครื่องมือทำเหมืองที่เต็มไปด้วยสนิม“ตรงนั้นแหละ” ฮารุกะกล่าว เธอพยุงคิชิโระให้ทรุดตัวลงบนแคร่ไม้เก่าอย่างระมัดระวัง คิชิโระพิงศีรษะกับผนังอย่างหมดแรง ดวงตาปิดลงราวกับจะหลับไปได้ทุกเมื่อฮารุกะทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ เขา เธอสัมผัสเบา ๆ ที่รอยช้ำสีดำเข้มบนสีข้างของคิชิโระ ร่องรอยความเจ็บปวดปรากฏบนใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน“แผลมันใหญ่ขึ้นน

คิชิโระและฮารุกะยืนอยู่เบื้องหน้า ถ้ำหมายเลข V แสงสลัว ๆ จากทางเข้าถ้ำดูเหมือนจะเชื้อเชิญพวกเขาให้ก้าวเข้าไป แต่ความเหนื่อยล้าที่กัดกินร่างกายจากการต่อสู้สี่ครั้งติด ๆ กันนั้นหนักหน่วงเกินกว่าจะเพิกเฉยได้“นี่คือทางสุดท้ายแล้วฮารุกะ” คิชิโระกล่าว เสียงของเขาแหบแห้ง แต่แววตาของเขามุ่งมั่นไม่เปลี่ยนแปลง “ถ้าผ้ายันต์ผืนแรกอยู่ที่นี่จริง... มันต้องมีการป้องกันที่แข็งแกร่งที่สุด”ฮารุกะพยักหน้า เธอหยิบขวดกักเก็บวิญญาณที่ตอนนี้เต็มไปด้วยวิญญาณหลากหลายชนิดออกมาจากกระเป๋า นาฬิกาอาคม บนข้อมือของเธอส่องสว่างนิ่งสนิท บ่งบอกว่าอันตรายอยู่ใกล้แค่เอื้อม“ไปด้วยกัน” ฮารุกะกล่าว พลางกำมือของคิชิโระแน่นเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ทั้งคู่จะก้าวเข้าไปใน ถ้ำหมายเลข Vทันทีที่พวกเขาเหยียบย่างเข้าสู่ถ้ำ ความมืดมิดก็ถูกแทนที่ด้วย แสงสีแดงก่ำ ที่ส่องสว่างไปทั่วโถงถ้ำเบื้องหน้า เป็นแสงที่น่าขนลุกและเต็มไปด้วยพลังงานมืดและในแสงสีแดงนั้นเอง กลุ่มเงาปีศาจจำนวนสิบตน ก็ปรากฏตัวขึ้น พวกมันยืนเรียงรายกันราวกับกองทัพสุดท้ายของผู้เฝ้าประตู“สิบตัว...” คิชิโระพึมพำด้วยความตกตะลึง แม้แต่เขาที่กล้าหาญที่สุดก็ยังรู้สึกหวั่นไ

หลังจากที่คิชิโระและฮารุกะได้พักฟื้นและทำแผลจนร่างกายกลับมาแข็งแรงเต็มที่ โมริ หัวหน้าคนงาน และ ชิบะ อดีตคนงานที่รอดชีวิต ก็มาหาพวกเขาพร้อมกับ แผนที่เหมืองฉบับเต็ม ที่ทำเครื่องหมายตำแหน่งของผ้ายันต์ทั้งห้าไว้“ผ้ายันต์ผืนที่สอง” ชิบะชี้ไปที่จุดหนึ่งบนแผนที่ที่อยู่ลึกเข้าไปทาง ทิศเหนือ ของเหมือง “มันอยู่ใกล้กับ อุโมงค์ระบายอากาศหลัก เป็นพื้นที่ที่อันตรายมาก เพราะเงาปีศาจใช้เป็นทางเข้าออกหลัก”“เราพร้อมแล้วครับ” คิชิโระกล่าวอย่างหนักแน่นโมริส่ายหน้าเล็กน้อย “ฉันรู้ว่าพวกหนูเก่งมาก แต่พวกหนูยังขาด ประสบการณ์ ในการต่อสู้กับ เงาปีศาจ ที่หลากหลายชนิดขนาดนี้ การต่อสู้กับสิบเงาปีศาจเมื่อวานนี้สอนบทเรียนที่สำคัญที่สุดให้กับฉัน... คือพวกหนูต้องมี ความพร้อม มากกว่านี้”“ชิบะและพวกคนงานที่นี่อาจไม่มีพลังอาคมเหมือนพวกหนู แต่พวกเราเคยฝึกฝนการต่อสู้เพื่อป้องกันตัวจาก สัตว์ป่า และ คนงานเถื่อน มาตั้งแต่โบราณ เรามี กระบวนท่าพื้นฐาน ที่สามารถใช้ต่อกรกับเงาปีศาจได้บ้าง” โมริอธิบาย “พวกเราตัดสินใจแล้ว... จะสอน ห้ากระบวนท่าหลัก ให้กับพวกหนู”ฮารุกะและคิชิโระมองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ การได้เรียนรู้วิชากา