บทที่ 103 : ข้าเป็นผู้หญิง

บทที่ 103 : ข้าเป็นผู้หญิง

ต่อให้จี้ฮุ่ยเหอจะพยายามนำหน้าไปไกลเพียงใด แต่จุดพักค้างคืนระหว่างทาง กลับมีไม่มากนัก ยิ่งตอนที่ต้องพักแรมกลางป่าเขา หลายคนจึงจับกลุ่มค้างคืนอยู่ใกล้กัน ป้องกันเหตุร้ายไม่ให้เกิดขึ้น

“ท่านพ่อมีอะไร” หวงจื่อถงถามบิดาขณะที่กำลังหาที่พักค้างคืนกลางป่าอยู่

“ข้าคิดว่ากลุ่มของฟงเอ๋อร์มีคนเยอะ อยากจะขอค้างแรมใกล้ ๆ กัน แต่ว่าคุณชายจี้ผู้นั้นไม่อนุญาต”

เพราะเป็นห่วงเด็ก ๆ จึงอยากอาศัยกำลังคนของอีกฝ่าย ช่วยคุ้มกันระหว่างทางด้วย

“ท่านพ่อข้าบอกไปแล้วว่าอย่าไปยุ่งกับพวกเขา ใช่ว่าพวกเราเอาตัวไม่รอดเสียเมื่อไหร่”

“ข้ารู้แต่ว่าคนเยอะไม่ดีกว่าหรือ”

“ท่านลุงเขาไม่อยากให้พวกเขาเข้าใกล้เขา ท่านก็อย่าได้พยายามอีกเลย ตรงนั้นข้าเห็นว่ามีบัณฑิตอยู่ครอบครัวหนึ่ง พวกเราไปพักใกล้ ๆ กับพวกเขาดีหรือไม่” หลินลู่ฉีชี้ยังครอบครัวบัณฑิตยากจนใต้ต้นไม้

“ได้ ๆ ข้าจะลองเข้าไปถามพวกเขาดูก่อน พวกเจ้ารอสักครู่”

หวงชางเดินเข้าไปถามพวกเขาอย่างสุภาพ ไม่ช้าเขาก็กลับมาพร้อมกับข่าวดี พวกเขาเป็นชาวบ้านจากอำเภอแห่งห