Library
Maghanap
Home / รักโบราณ / ข้าคือดาวมงคลน้อยหลินลู่ฉี / บทที่ 109 : ไอหยา ! มีคนสลบถูกหามออกมาหลายคนแล้ว

Share

บทที่ 109 : ไอหยา ! มีคนสลบถูกหามออกมาหลายคนแล้ว

Author: หิมะที่ปลิดปลิว
last update Huling Na-update: 2025-07-17 14:46:27

บทที่ 109 : ไอหยา ! มีคนสลบถูกหามออกมาหลายคนแล้ว

เถ้าแก่ซ่งลุกขึ้นอย่างตกใจ “เจ้าว่าใครนะ !”

“ผู้ดูแลบอกว่าเป็นนายท่านซุนกับนายท่านหยวน ที่เคยทำการค้าในอำเภอหยางขอรับ”

“นายท่านซุนกับนายท่านหยวน ?” หรือว่าเป็นสองคนนั้นจริง ๆ เถ้าแก่ซ่งถึงกับเหงื่อตกเมื่อนึกได้ รีบเดินกึ่งวิ่งไปยังชั้นสอง เห็นผู้ดูแลยืนหมุนตัวไปมาอยู่หน้าห้องส่วนตัว

“ข้างในนี้คือนายท่านซุนกับนายท่านหยวน” เขาชี้ไปที่ห้องตรงหน้า

“ใช่แล้วเถ้าแก่ ข้าเห็นพวกเขาไม่ธรรมดาเลยให้คนไปตามท่านมาดู” ผู้ดูแลกระซิบเบา ๆ ด้วยเกรงว่าคนในห้องจะได้ยินด้วย

“ไม่เป็นไรรายงานเถอะ” เถ้าแก่ซ่งจัดระเบียบเสื้อผ้าให้เรียบร้อย สองคนนี้เกี่ยวข้องกับองค์รัชทายาท ไม่ใช่คนทั่วไปที่จะทำเสียกิริยาใส่ได้

“นายท่านทั้งสองเถ้าแก่ซ่งมาแล้วขอรับ”

“เข้ามาได้” เป็นเสียงของซุนอี้หาน

เถ้าแก่ซ่งได้เห็นหน้าของนายท่านทั้งสอง พลันรู้สึกว่าวันเวลาผ่านไปเร็วนัก นายท่านวัยเยาว์เติบใหญ่เป็นบุรุษเสียแล้ว

“ซ่งฉานอานคารวะนายท่านซุน นายท่านหยวนขอรับ” เขาทักทายตามมารยาท

Patuloy na basahin ang aklat na ito nang libre
I-scan ang code upang i-download ang App
Locked Chapter
Nakaraang Kabanata Susunod na kabanata

Pinakabagong kabanata

  • ข้าคือดาวมงคลน้อยหลินลู่ฉี   บทที่ 116 : อาอี้พวกเราได้เป็นพ่อแม่ของจวี่เหรินแล้ว     

    บทที่ 116 : อาอี้พวกเราได้เป็นพ่อแม่ของจวี่เหรินแล้ว ณ อำเภอหยาง ครอบครัวของนางเจียง ต่างตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นของสองพี่น้อง ที่ต้องเจอโจรป่าระหว่างทางไปเมืองฉาง พากันปลอบขวัญพวกเขาอย่างเห็นอกเห็นใจ นางเจียงถึงขั้นมอบเงินให้ทั้งคู่ เป็นการชดเชยส่วนที่ถูกปล้นไป จากนั้นสองพี่น้องก็เล่าเรื่องของหม่าซูเหวินในเมืองลี่หยาง นางเจียงมุมปากกระตุกอย่างไม่รู้สาเหตุ หลังได้ยินว่าหม่าซูเหวินอยู่กับตระกูลซ่งในเมืองลี่หยาง ฐานะร่ำรวยกว่าตอนที่อยู่ในอำเภอหยางเสียอีก “ร่ำรวยแล้วอย่างไร ให้ของขวัญเจ้ามาแค่ไม่กี่ตำลึงใช้ได้ที่ไหนกัน” จ้าวซื่อมองเงินก้นถุงที่บุตรชายทั้งสองได้รับ พร้อมเหยียดปากอย่างไม่พอใจ “ท่านแม่พูดก็พูดเถอะ เรื่องของน้องซูเหวินนั้นไม่เกี่ยวกับพวกเรา ต่อให้นางร่ำรวยก็คงไม่เผื่อแผ่มาให้พวกเราหรอก” หลินซื่อจากบ้านรองเอ่ยเตือนสติพวกเขา “ช่างนาง ๆ ข้าไม่อยากรู้เรื่องของนางแล้ว” รู้ไปนางเจียงก็มีแต่อิจฉาตาร้อน “แล้วได้เจ้าสองคนได้เจออาสามหรือไม่” นางหันไปถามหลานชายทั้งสอง หวงชุนฟงลอบสบสายตากับน้องชาย “ท่านย่าท่าน

  • ข้าคือดาวมงคลน้อยหลินลู่ฉี   บทที่ 115 : ฉีฉีเจ้ามีเงินเก็บไว้เยอะหน่อยก็ดี

    บทที่ 115 : ฉีฉีเจ้ามีเงินเก็บไว้เยอะหน่อยก็ดี หวงจื่อเหยาหอบของกินมาวางลงบนโต๊ะของสองสาว จากนั้นก็พากันพูดคุยถึงคนบ้านใหญ่อย่างเมามัน อีกทั้งยังรบเร้าให้หลินลู่ฉีเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในเมืองฉางให้ฟังอีกด้วย “ไม่น่าเชื่อว่าพวกเขาจะเจอเห็ดหลินจือ โชคดีจริง ๆ” หวงจื่อเหยาไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน นางรู้สึกว่ามีพลังงานบางอย่างแผ่ออกมาจากตัวของหลินลู่ฉี “เพราะพวกเขาอยู่ใกล้ฉีฉีของพวกเราแน่ ๆ โชคลาภจึงส่งผลต่อพวกเขาด้วย” “พี่จื่อเหยาก็พูดไปเรื่อย” หลินลู่ฉีไม่อยากยอมรับ “อ้อ แล้วเรื่องภูเขาเสือหมอบเล่า” หวงจื่อเหยากระซิบถามเบา ๆ เพราะสองคนนั้นยังอยู่ข้างบนของร้าน “อะไร ๆ เหตุใดข้าไม่รู้เรื่องเลย” ซ่งอิ๋งอิ๋งกระซิบสุมหัวกับสหายด้วย หลินลู่ฉีคิดว่าการค้นพบเหมืองแร่เหล็กไม่ใช่ความลับในวันข้างหน้า ทว่าตอนนี้ยังไม่พร้อมจะเปิดเผยข้อมูล “ข้าขายไปแล้ว พวกเขาอยากขุดภูเขาหาสมบัติล้ำค่า” “ไอหยา ! ฉีฉีหากมีสมบัติล้ำค่าจริงเจ้าไม่ขาดทุนรึ” ซ่งอิ๋งอิ๋งร้องขึ้นด้วยความตกใจ “ไม่หรอก ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเจอหรือไม่

  • ข้าคือดาวมงคลน้อยหลินลู่ฉี   บทที่ 114 : เจ้าเด็กแสบนี่เหตุใดเอ่ยปากทีก็ปล้นเงินจากเจ้าไปได้ทุกครั้ง

    บทที่ 114 : เจ้าเด็กแสบนี่เหตุใดเอ่ยปากทีก็ปล้นเงินจากเจ้าไปได้ทุกครั้ง ระหว่างพักกินมื้อเย็นใต้ร่มไม้ข้างทาง รถม้าคันด้านหลังเลือกจอดพักจุดเดียวกัน เพียงแต่เป็นต้นไม้คนละต้น จงหยุนรู้สึกหวาดระแวงรีบเข้าไปหาหวงชาง สายตาของเขามีความไม่สบายใจเจืออยู่ หลินลู่ฉีจึงรีบอธิบายให้เขาเข้าใจ “ท่านลุงจงไม่ต้องเป็นห่วงไป รถม้าคันนั้นเป็นของนายท่านซุนกับนายท่านหยวน พวกเราเคยทำการค้าขายกันมาก่อน หนนี้พวกเขาจะเดินทางไปยังเมืองลี่หยางด้วย” “คนรู้จักกันหรอกหรือ เหตุใดไม่ทักทายกันเล่า” จงหยุนคิดว่ามันเป็นเรื่องที่น่าแปลกใจยิ่งนัก “พวกเขาไม่ชอบให้คนอื่นไปวุ่นวายด้วย ต่างคนต่างเดินทางดีแล้วเจ้าค่ะ” จงหยุนกลับไปบอกครอบครัวว่ารถม้าคันด้านหลัง เป็นนายท่านที่เคยทำการค้ากับตระกูลหวง ไม่ใช่คนร้ายแต่อย่างใด ให้วางใจเดินทางต่อได้ การเดินทางกลับเมืองลี่หยางใช้เวลาสิบวันเหมือนเดิม หลินลู่ฉีไม่ได้พูดคุยกับพวกซุนอี้หานอีกเลย ต่างคนต่างเดินทางจริง ๆ กระทั่งถึงเมืองลี่หยางต่างก็แยกย้ายกันไป ตระกูลจงเข้าพักที่โรงเตี๊ยมใกล้ ๆ กับร้านขนมซินอี๋ พวกเขาแวะไปทำความร

  • ข้าคือดาวมงคลน้อยหลินลู่ฉี   บทที่ 113 : เมื่อก่อนข้าก็เหมือนเจ้ากตัญญูจนลูกเมียลำบาก

    บทที่ 113 : เมื่อก่อนข้าก็เหมือนเจ้ากตัญญูจนลูกเมียลำบาก หลินลู่ฉีเป็นคนเขียนสัญญาด้วยตัวเอง ก่อนนำออกไปมอบให้ซุนอี้หานหน้าประตู หวงเป่าไม่ได้ตามออกไป เขากำลังเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ให้หวงชางกับหวงจื่อถงฟังอย่างละเอียด “เจ้า ๆ บอกว่าภูเขาเสือหมอบของนาง ขายได้หนึ่งแสนตำลึงอย่างนั้นรึ” หวงจื่อถงคิดว่าตัวเองฟังผิดไป “ขอรับ แต่ว่าทางนั้นเขามีเงื่อนไขว่า ต้องขุดเจอแร่เหล็กก่อนถึงจะยอมจ่าย หากไม่เจอก็จะซื้อในราคาสองเท่าที่คุณหนูซื้อมาขอรับ” หวงเป่าเอ่ยอย่างตื่นเต้น “นางเป็นเด็กนำโชคจริง ๆ ต่อให้เจอหรือไม่เจอแร่เหล็ก นางก็ได้กำไรอยู่ดี” หวงชางหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข เพราะเมื่ออายุครบสิบห้าปี หลินลู่ฉีก็ต้องสร้างครอบครัวของตัวเอง สมควรมีเงินทองมากเสียหน่อย “ท่านพ่อข้าไปดูนางดีหรือไม่” “ไม่ต้องหรอก นายท่านทั้งสองคนนั้นเคยทำการค้ากับฉีฉีมาก่อน พวกเขาค่อนข้างคุยด้วยยาก มีเพียงฉีฉีที่กล้าต่อรองกับพวกเขา เจ้าลืมไปแล้วหรือการค้าขายก่อนหน้า สุดท้ายแล้วผลประโยชน์ไปตกอยู่กับผู้ใด ใช่คนที่พวกเราจะไปยุ่งเกี่ยวด้วยได้” ห

  • ข้าคือดาวมงคลน้อยหลินลู่ฉี   บทที่ 112 : อี้หานข้าว่าพวกเราไม่ต้องซื้อหรอกกลับกันเถอะ

    บทที่ 112 : อี้หานข้าว่าพวกเราไม่ต้องซื้อหรอกกลับกันเถอะ หลินลู่ฉีเลิกคิ้วเรียวงามขึ้นเล็กน้อย ภูเขาเสือหมอบที่นางถูกตาต้องใจ กลายเป็นสิ่งมีค่าที่ซุนอี้หานต้องการซื้ออย่างนั้นหรือ พวกเขาค้นพบอะไรในภูเขาลูกนั้นกันแน่ “ว่าอย่างไร อี้หานถามเจ้าอยู่” หยวนฉีหมิงเร่งรัดนาง “ข้าไม่ขาย” นางเอ่ยช้า ๆ เตะปลายเท้าไปมาอย่างไม่ใส่ใจ หยวนฉีหมิงกระทืบเท้าเร็ว ๆ “เจ้า ๆ จะไม่ขายได้อย่างไร” “นายท่านหยวน ภูเขาของข้าข้าไม่อยากขาย ท่านมีสิทธิ์อะไรมาบังคับ” นางกอดอกมองพวกเขา อย่างไม่รู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย ซุนอี้หาน “เจ้าซื้อมาเท่าไหร่ข้าให้ราคาสูงขึ้นเป็นเท่าตัว” “สิบเท่าก็ไม่ขาย !” “เจ้า !” ซุนอี้หานต้องข่มใจไม่ให้บันดาลโทสะขึ้นมา ท่าทีของสองคนนี้แสดงออกว่า พวกเขาค้นพบสมบัติล้ำค่าในภูเขาลูกนั้นจริง ๆ หลินลู่ฉีต้องการกลับไปตรวจสอบดู ว่าพวกเขาพบเจอสิ่งใดกันแน่ “ต้องทำอย่างไรเจ้าถึงจะขายภูเขาเสือหมอบให้ข้า” ซุนอี้หานพยายามใช้น้ำเสียงไม่กระด้างมากนัก ทว่าแววตากลับดุดันคล้ายอยากฆ่าใครสักคน “นายท่านซุ

  • ข้าคือดาวมงคลน้อยหลินลู่ฉี   บทที่ 111 : โรงเตี๊ยมไม่มีรายชื่อพวกเขา

    บทที่ 111 : โรงเตี๊ยมไม่มีรายชื่อพวกเขา บัณฑิตทั้งสองลืมตาตื่นขึ้นเพราะได้ยินเรื่องน่ายินดี ทั้งคู่รีบลุกขึ้นไปดูในห่อผ้าเช็ดหน้าของหลินลู่ฉี “แม้ว่าข้าไม่เคยเห็นเห็ดหลินจือสดมาก่อน แต่ตามตำราแล้วนี่ต้องใช่แน่ ๆ” จงซือหยางประคองผ้าเช็ดหน้าขึ้นดูใกล้ ๆ เขาสำรวจอย่างละเอียดแล้ว มั่นใจว่าเป็นสมุนไพรล้ำค่าอย่างแน่นอน หวงจื่อถงเอ่ย “ข้าก็ว่าใช่ เห็ดหลินจือดอกใหญ่ขนาดนี้ ขายได้เป็นร้อยตำลึงแน่” “ร้อยตำลึง !” นางเผิงรีบปิดปากของตัวเองเอาไว้แน่น “รีบปิดห่อผ้าเช็ดหน้าเร็วเข้า อย่าพูดเสียงดังไป” จงซือหยางไม่อยากเป็นจุดสนใจของผู้คน เขาไม่คิดว่าน้องสาวจะนำพาโชคลาภมาให้ “พวกเรารีบกลับกันดีหรือไม่” เขาต้องการนำไปขายที่หอโอสถในเมืองฉาง “ดีเหมือนกันพวกเรารีบกลับกันเถอะ” หวงชางไม่อยากให้โชคลาภของพวกเขาหลุดลอยไป หากทิ้งระยะเวลาไว้นาน สมุนไพรอาจเสื่อมคุณค่าลงก็เป็นได้ ลูกพลับยังไม่ได้กิน แต่พวกเขารีบเก็บของเตรียมกลับกันแล้ว หลายครอบครัวไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่อาจไปวุ่นวายกับผู้อื่นได้ ระหว่างทางที่กลับเข้าไปในเมืองฉาง จง

Higit pang Kabanata

Maaari mong magustuhan

Galugarin at basahin ang magagandang nobela
Libreng basahin ang magagandang nobela sa GoodNovel app. I-download ang mga librong gusto mo at basahin kahit saan at anumang oras.
Libreng basahin ang mga aklat sa app
I-scan ang code para mabasa sa App
DMCA.com Protection Status