บทที่ 113 : เมื่อก่อนข้าก็เหมือนเจ้ากตัญญูจนลูกเมียลำบาก

บทที่ 113 : เมื่อก่อนข้าก็เหมือนเจ้ากตัญญูจนลูกเมียลำบาก

หลินลู่ฉีเป็นคนเขียนสัญญาด้วยตัวเอง ก่อนนำออกไปมอบให้ซุนอี้หานหน้าประตู หวงเป่าไม่ได้ตามออกไป เขากำลังเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ให้หวงชางกับหวงจื่อถงฟังอย่างละเอียด

“เจ้า ๆ บอกว่าภูเขาเสือหมอบของนาง ขายได้หนึ่งแสนตำลึงอย่างนั้นรึ” หวงจื่อถงคิดว่าตัวเองฟังผิดไป

“ขอรับ แต่ว่าทางนั้นเขามีเงื่อนไขว่า ต้องขุดเจอแร่เหล็กก่อนถึงจะยอมจ่าย หากไม่เจอก็จะซื้อในราคาสองเท่าที่คุณหนูซื้อมาขอรับ” หวงเป่าเอ่ยอย่างตื่นเต้น

“นางเป็นเด็กนำโชคจริง ๆ ต่อให้เจอหรือไม่เจอแร่เหล็ก นางก็ได้กำไรอยู่ดี”

หวงชางหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข เพราะเมื่ออายุครบสิบห้าปี หลินลู่ฉีก็ต้องสร้างครอบครัวของตัวเอง สมควรมีเงินทองมากเสียหน่อย

“ท่านพ่อข้าไปดูนางดีหรือไม่”

“ไม่ต้องหรอก นายท่านทั้งสองคนนั้นเคยทำการค้ากับฉีฉีมาก่อน พวกเขาค่อนข้างคุยด้วยยาก มีเพียงฉีฉีที่กล้าต่อรองกับพวกเขา เจ้าลืมไปแล้วหรือการค้าขายก่อนหน้า สุดท้ายแล้วผลประโยชน์ไปตกอยู่กับผู้ใด ใช่คนที่พวกเราจะไปยุ่งเกี่ยวด้วยได้”

ห