All Chapters of ข้าคือดาวมงคลน้อยหลินลู่ฉี: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 11 : ก้อนหินนี่นา ราวสองเค่อพวกเขาได้เดินมาถึงแหล่งเก็บผักป่าของชาวบ้าน แถวนี้เหลือผักป่าให้เก็บไม่มากนัก ฉินซื่อมองไปทางท่านยายหมี่ เอ่ย “ท่านนั่งเล่นกับเด็ก ๆ ใต้ต้นไม้เถอะเจ้าค่ะ ผักป่าตรงนี้มีไม่เยอะ ข้าเก็บครู่เดียวก็หมดแล้ว” “ได้ ๆ เจ้าไปเถอะ” ท่านยายหมี่เดินไปนั่งลงใต้ต้นไม้ มองเด็ก ๆ วิ่งเล่นไปมา เป็นช่วงเวลาที่แปลกใหม่สำหรับหญิงชรา เพิ่งเข้าใจคนเฒ่าคนแก่ในหมู่บ้าน ที่มักมาอวดลูกอวดหลานอยู่เสมอ เด็กน้อยน่ารักเพียงนี้ ทว่าแอบผอมแห้งไปเสียหน่อย หากได้บำรุงเรื่องอาหารการกินดี ๆ คงอวบอ้วนกลายเป็นซาลาเปาก้อนน้อย ๆ มีหรือคนเห็นจะไม่รักไม่หลงได้ นางคิดไปไกลเกินตัวเสียแล้ว หลินลู่ฉีวิ่งเล่นเป็นเพื่อนหวงจื่อเหยาครู่หนึ่ง นางก็ปวดฉี่ขึ้นมา หันซ้ายหันขวาแล้ววิ่งกลับไปหาท่านยายหมี่ “เจ้าเด็กนี่อยากถ่ายเบารึ” “อื้อ ๆ” เด็กน้อยพยักหน้าราวไก่จิกข้าว “ไป ๆ เดี๋ยวยายพาไปเอง ฉินซื่อข้าจะพาฉีฉีไปถ่ายเบา เจ้าดูเหยาเอ๋อร์ให้ที” หญิงชราไม่ลืมตะโกนบอกฉินซื่อ “ได้เจ้าค่ะ เหยาเอ๋อร์มาอยู่กับแม่มา” ฉินซื่อกว

บทที่ 13 : ได้งานทำแล้ว ดีจริง ๆ “ยายเฒ่าเจ้าทำให้ท่านน้าโกรธแล้ว” หวงจงใช่ว่าจะเห็นด้วยกับภรรยา แต่เขาไม่กล้าโต้แย้งออกมา ลึก ๆ แล้วเขาเองก็ไม่ได้รักใคร่บุตรชายคนที่สาม เทียบเท่ากับบุตรชายอีกสองคนของตนเอง “แล้วจะให้ทำอย่างไร บ้านสามมีคนแบ่งปันอาหารให้แล้ว ยังจะต้องแบ่งอะไรให้อีก ดูหลานชายของข้าสิ ตัวผอมแห้งแรงน้อยขนาดนี้ ไม่กินอิ่มได้รึ” ว่าแล้วก็ลูบศีรษะของหวงชุนฟงกับหวงหลินอี้ไปด้วย เด็กสาวสองคนจากบ้านรอง ถึงกับมองสบสายตากันปริบ ๆ อาหารนั่นไม่ตกถึงท้องพวกนางแม้แต่คำเดียว กลับเป็นหลานชายสองคนจากบ้านใหญ่ที่ได้รับผลประโยชน์ไป ในสายตาของหวงหลันฮวาที่มีอายุเจ็ดปีแล้ว นางเข้าใจได้ถึงความลำเอียงของท่านย่าเป็นอย่างดี แต่น้องสาววัยสี่ขวบของนางนั้น กลับไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด พร่ำแต่ถามว่าเหตุใดตนถึงกินของนั่นไม่ได้ หม่าซูเหวินเดินตามผู้เป็นย่าเข้าไปในห้องนอนของท่าน คนเหล่านั้นมาอาศัยอยู่แค่วันสองวัน ก็สร้างปัญหาให้ท่านย่าของนางเสียแล้ว “ท่านย่าอย่าโกรธไปเลยเจ้าค่ะ” “เดิมทีย่าว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ถึงอย่างไรหวงชางก็เป็นหลา

บทที่ 15 : แยกบ้าน “แบ่งข้าวให้พวกเราก็น้อย” ไม่บ่อยครั้งที่หวงจื่อถงจะเอ่ยออกมา เขาเห็นด้วยกับการแยกบ้าน “ถงเอ๋อร์เจ้าเองก็อยากแยกบ้านรึ” ผู้เป็นบิดามองหน้าบุตรชายด้วยความประหลาดใจ “ใช่แล้วท่านพ่อ อยู่บ้านท่านยายหมี่ข้ากับน้องสาวได้กินอิ่มท้อง อยู่กับพวกท่านปู่ท่านย่า ข้ากับน้องสาวได้ข้าวน้อยกว่าพวกพี่ชายทั้งสองคนอีก” หวงชางก้มหน้าอย่างละอายใจ เขาเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างมาโดยตลอด แต่กลับไม่เคยอยากแก้ไขในจุดนี้ เพียงแค่ถูกมารดาตวาดใส่ เขาก็คิดคำโต้แย้งไม่ออกเสียแล้ว “พี่ชางท่านไม่ได้อกตัญญูหรอก ต่อให้แยกบ้านกันอยู่จริง ๆ ท่านก็ยังให้ความเคารพท่านพ่อท่านแม่เหมือนเดิม แค่ไม่ได้กินข้าวหม้อเดียวกันเหมือนเมื่อก่อน ไม่ได้ทำงานรับใช้พวกเขาเหมือนวัวเหมือนควายอีกต่อไป” ในตอนท้ายฉินซื่ออดประชดประชันไม่ได้ หวงชางหันไปจับมือของภรรยา “อาอี้ที่ผ่านมาลำบากเจ้าแล้ว” “ใช่ที่ผ่านมาข้าลำบากมาก ท่านยังจะให้ข้าลำบากต่อไปอีกทำไม แยกบ้านนี่แหละคือทางออกที่ดีที่สุดของพวกเรา” ฉินซื่อฉลาดใช้ได้ แต่หวงชางยังติดอยู่กับคำว่ากตัญ

 บทที่ 17 : เถ้าแก่เนี้ยพวกข้าไม่มีเงินซื้อแล้ว           “เจ้าชื่อฉินซื่อสินะ ข้าไม่รู้ว่าฝีมือของเจ้าอยู่ขั้นไหน พอจะมีตัวอย่างงานปักติดตัวมาด้วยไหม” เถ้าแก่เนี้ยหยูแม้รับปากมอบงานให้ทำ แต่ก็ยังอยากดูฝีมือของอีกฝ่ายก่อน           ฉินซื่อรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองออกมา ด้วยความเก่าของมันทำให้นางรู้สึกอายเล็กน้อย “เถ้าแก่เนี้ยท่านอย่าได้รังเกียจเลย ข้ามีเพียงผืนนี้ผืนเดียว”           “ข้าจะรังเกียจทำไม เอามานี่” เถ้าแก่เนี้ยหยูมองลวดลายปักบนผ้าเช็ดหน้าผืนเก่า ๆ ทว่าลายเส้นเป็ดยวนยางนั้นเรียบร้อยไร้ที่ติดจริง ๆ           “ใช้ได้ ๆ” นางพยักหน้าอย่างพอใจ หันไปหยิบผลงานของร้านออกมาให้อีกฝ่ายดู           “เจ้าดูนี่ลายปักสัตว์ตัวเล็ก ๆ พวกนี้สำหรับเ

บทที่ 19 : ตัวเองก็เด็กเถอะ          ในเรือนของท่านยายหมี่พวกเขาดำเนินชีวิตอย่างเรียบง่าย ฉินซื่อปักผ้าเช็ดหน้าอยู่ในเรือน หวงชางไปตักน้ำใส่ถังและเตรียมตัดฟืน ท่านยายหมี่ชอบพาเด็กทั้งสามไปเดินเล่นในหมู่บ้าน เพื่อจะได้ทำความรู้จักกับคนอื่นในหมู่บ้านหยางฮัว          “นี่บ้านผู้ใหญ่บ้านพวกเจ้าเคยเห็นแล้ว เป็นบ้านอิฐหลังคากระเบื้องมีแค่สองหลังในหมู่บ้าน คือที่นี่กับบ้านของยายเฒ่าเจียงของพวกเจ้านั่นแหละ หลังอื่น ๆ เป็นบ้านดินเหนียวหลังคามุงฟางกันทั้งนั้น”          หญิงชราชี้นิ้วบอกเด็กทั้งสามคน มีเพียงหลินลู่ฉีกับหวงจื่อถงที่ฟังเข้าใจ หวงจื่อเหยานางพยักหน้าตามแต่ไม่รู้เรื่องอันใดเลย          ท่านยายหมี่ส่ายหน้า ดูไปแล้วฉีฉีของนางฉลาดกว่าจริง ๆ          หลินลู่ฉีเห็นอำเภอหยางแล้ว รู้สึกว่ายังกั