All Chapters of ข้าคือดาวมงคลน้อยหลินลู่ฉี: Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ 31 : เรียนไม่โง่ โง่ไม่เรียน หวงชางฟังแล้วคิดตาม ไม่มีตรงไหนไม่ถูกต้อง เขาหันไปทางภรรยาคู่ชีวิต แววตาของนางกระจ่างใส เหมือนมองเห็นแสงสว่างในชีวิตขึ้นมา ครั้นมองไปทางบุตรชายเขาเองก็รู้สึกตื่นเต้นหลังได้ยิน หลินลู่ฉีไม่รู้จะกระตุ้นพวกเขาอย่างไร จึงได้เอ่ยว่า “เรียนไม่โง่ โง่ไม่เรียน” ผู้ใหญ่ทั้งหมดหันไปทางเด็กน้อย แต่นางกลับทำเป็นเขี่ยดินเล่นปากก็พร่ำว่า เรียนไม่โง่ โง่ไม่เรียน ประหนึ่งว่านางเพียงจำคำพูดของผู้ใหญ่มาเอ่ยตามประสา หาได้ตั้งใจเตือนสติพวกเขาไม่ “พี่ชางน้องซูเหวินหวังดีถึงได้แนะนำเช่นนี้ ข้าค่อนข้างเห็นด้วย บ้านของเราหากมีคนรู้หนังสือสักคน ไม่ใช่ว่าเป็นเรื่องดีหรอกหรือ” ฉินซื่อคิดถี่ถ้วนแล้วถึงได้เอ่ยคำพูดนี้ออกมา ท่านยายหมี่พยักหน้าเห็นด้วย “ใช่แล้ว เรียนหนังสือย่อมดีกว่าไม่เรียน อย่างน้อยก็อ่านออกเขียนได้ หวงชางเจ้าอย่าได้คิดมากไป เงินที่เจ้ามีสามารถส่งเสียถงเอ๋อร์เล่าเรียนได้เท่าที่เขาต้องการเลย” หวงชางไม่ใช่คนดื้อรั้น เขาเพียงขาดความมั่นใจเท่านั้นเอง ครั้นว่าทุกคนเห็นด้วยกับเรื่องนี้ จึงได้พยักหน้า “ข้าล้วน

บทที่ 33 : นางให้คนมาลักพาตัวข้ากับอิ๋งอิ๋ง “เอ่อ เรื่องนี้” เขาหันไปมองทางผู้ใหญ่อีกสองคน ซึ่งพวกเขาก็มีสีหน้าประหลาดใจไม่ต่างกัน ตัดสินใจเล่าให้ฟังในที่สุด “พี่หวงพี่สะใภ้ เดิมทีบ้านของข้ามีท่านแม่เป็นภรรยาเอก มีลูกสองคนคือข้ากับอิ๋งอิ๋ง แต่ตอนที่อิ๋งอิ๋งเพิ่งเกิดนั้น ท่านยายอยากให้ท่านพ่อรับอนุเข้ามา เป็นหลานสาวจากบ้านเดิมของท่านยายเอง ความจริงท่านพ่อไม่อยากรับหรอก แต่ท่านยายหาว่าท่านพ่ออกตัญญู แค่รับหลานสาวของท่านมาเป็นอนุเหตุใดถึงได้ยากเย็นนัก ด้วยเหตุนี้ท่านพ่อเลยจำใจรับนางเอาไว้” เขาหยุดเล่ารินน้ำชาขึ้นดื่มก่อน “ท่านพ่อข้ารักท่านแม่มาก จึงแอบให้นางกินยาที่ทำให้ไม่สามารถตั้งครรภ์ได้อีก ก่อนหน้านางไม่รู้เรื่องนี้หรอก ครั้นผ่านมาหลายปี คงเกิดความสงสัยแอบไปหาหมอเอง ความถึงแตกว่านางตั้งครรภ์ไม่ได้ นางจึงเอาความแค้นทั้งหมดมาลงที่ข้ากับอิ๋งอิ๋ง” “เช่นนั้นคนที่ทำร้ายพวกเจ้าที่กลางป่าก็เป็นนางรึ” หวงชางปะติดปะต่อเรื่องราวได้แล้ว “ใช่แล้วพี่หวงเป็นนาง นางให้คนมาลักพาตัวข้ากับอิ๋งอิ๋ง ตั้งใจทำให้ท่านพ่อท่านแม่เสียใจ นาง

บทที่ 35 : เจ้ามีน้ำใจแล้ว ขอให้ค้าขายรุ่งเรือง ฉินซื่อคิดตามพลางมองหน้าบุตรชายเล็กน้อย เอ่ย “พี่ชางน้องซูเหวินหวังดีกับพวกเรา ข้าคิดว่าน่าสนใจอยู่เหมือนกัน หากถงเอ๋อร์ได้เข้าเรียนในสำนักศึกษาจริง เขาก็ต้องเข้าไปอยู่ในอำเภอ ข้าไม่วางใจหากต้องอยู่ห่างไกลกันเช่นนี้ อย่างน้อยหากพวกเรามีร้านค้าในอำเภอ ย่อมไปเยี่ยมเยียนเขาได้สะดวกกว่าอยู่ที่นี่” “เรื่องนี้ข้าไม่มั่นใจเลย” หวงชางคิดไม่ออกว่าเขาจะทำร้านค้าอะไร ว่ากันว่าสิ่งใดที่ไร้ความชำนาญ ย่อมทำออกมาได้ไม่ดี “เริ่มแรกก็ยากเช่นนี้แหละ พวกเจ้าลองไปสำรวจร้านค้าในอำเภอดูก่อน แล้วค่อยหาร้านที่ปล่อยขาย หากเป็นร้านค้าที่สามารถอยู่อาศัยด้านหลังได้ด้วยย่อมดี จากนั้นจะเลือกค้าขายอะไรค่อยหารือกันอีกที” ท่านยายหมี่ไม่อยากให้พวกเขาหวาดกลัวก่อนลงมือทำ “ข้าจะพาพวกท่านไปหาคนที่ไว้ใจได้” หม่าซูเหวินรู้จักเถ้าแก่หลายคนในอำเภอหยาง นางรับปากพวกเขาจะพาไปสำรวจตลาด ช่วยจนพวกเขาหาร้านค้าได้ สองสามีภรรยาจึงวางใจลง การหาร้านค้าไม่ยาก แต่การจะขายสิ่งใดนั้นยากยิ่งนัก เถ้าแก่หูที่เคยเป็นที่ปรึกษาของ

บทที่ 37 : คนบ้านสามมา ๆ นางเจียงแม้อยากรู้แต่ก็ไม่อยากเสียหน้า วาจาที่เอ่ยออกไปแล้วนางไม่อยากคืนคำ “ก็แค่มาเช่าเรือนอยู่ในอำเภอ ไหนเลยจะสู้สินสอดของหลานเอ๋อร์ได้” นางเจียงแค่นอยู่ในลำคอ นางให้บุตรสาวออดอ้อนเอาใจฉวีเหวินอู่ เรียกร้องสินสอดให้ได้มากที่สุด กระทั่งเรือนหลังนี้ยังยอมมอบโฉนดที่ดินมาให้ ยามนี้เรือนหลังนี้จึงเป็นชื่อของนางเจียงโดยสมบูรณ์ นางคิดว่าคนอย่างหวงชางไม่มีทางซื้อเรือนได้แน่ จึงคิดไปเองว่าพวกเขาเช่าเรือนอยู่อย่างแน่นอน “จริงของท่านแม่” จ้าวซื่อละทิ้งความคิดที่จะไปยุ่งเกี่ยวกับบ้านสาม “คุณชายฉวีมอบสินสอดให้มาตั้งสามร้อยตำลึง ก่อนหน้าก็มอบเงินหนึ่งร้อยตำลึงให้ใช้ ต่อให้น้องสามได้เงินมาจากไหน ก็ไม่สู้สินสอดของหลานเอ๋อร์หรอก” เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนั้นก็คลายความสงสัยลงไปบ้าง นางเจียงแอบคิดว่าคงเป็นท่านยายเจียงที่มอบเงินให้หวงชาง จึงได้ด่าทอผู้เป็นน้าออกมา “เงินของเจ้าสามจะมาจากไหนถ้าไม่ใช่ของท่านน้า ทีพวกเราอยู่กลับให้ทำงานแลกที่อยู่อาศัย ให้กินข้าวก็ไม่มีเนื้อมีแต่ผัก ยามนี้พวกเรามีกินมีใช้ เจ้าใหญ่เจ้า

บทที่ 39 : พวกเขาเรียกมันว่าหมาสู่ หลังหวงจื่อถงได้เข้าไปเรียนในสำนักศึกษา หม่าซูเหวินก็ไม่ได้มาสอนเด็กน้อยเรียนหนังสืออีกต่อไป สำหรับหลินลู่ฉีแล้วนางเข้าใจหลักการเขียนหมดแล้ว ส่วนเรื่องการอ่านนั้นนางอ่านออกตั้งแต่แรก ยกเว้นหวงจื่อเหยา นางจำตัวอักษรยังไม่ได้ด้วยซ้ำ “ท่านลุงทำอะไรหรือเจ้าคะ” หลินลู่ฉีหยิบขนมโก๋ที่ฉินซื่อปรับสูตรล่าสุดออกมากินเล่น ไม่คิดว่านางจะเห็นหวงชางกำลังใช้กิ่งไม้ ขีดเขียนอยู่บนพื้นดินในลานบ้าน หวงชางรีบวางไม้ลง แล้วยืนขึ้นมองเด็กน้อยอย่างเก้อเขิน หลินลู่ฉีเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ สิ่งที่เขาเขียนลงไปบนพื้นดินนั้น ดูยึกยือไม่คล้ายตัวอักษร “นี่คือ” “เอ่อ ลุงอยากเขียนชื่อตัวเองดู ไม่มีอะไรหรอก” หลินลู่ฉีเงยหน้าขึ้นมองเขา ทันใดนั้นนางก็สัมผัสได้ถึงความปรารถนาอันแรงกล้า หวงชางอยากรู้ตัวอักษรนี่เอง เขาคงอายเกินกว่าจะบอกหม่าซูเหวินตรง ๆ “ท่านลุงข้าขอถามท่านตรง ๆ ท่านอยากอ่านออกเขียนได้ใช่หรือไม่” นางจ้องเขานิ่ง ๆ ไม่มีท่าทีล้อเล่นแต่อย่างใด หวงชางหัวเราะออกมาเบา ๆ “มันก็ใช่ แต่ว่า”