All Chapters of ข้าไม่ชอบหญิงอื่น ข้าชอบแม่ของลูกคนเดียว: Chapter 21 - Chapter 30

เสี่ยวจิงทำหน้าย่นใส่หญิงชราอย่างรังเกียจติงยวี่ถิงจึงถลึงตามองอย่างข่มขู่ ตวาดเสียงดุดัน “พอรวยแล้วก็ต้องช่วยเหลือผู้อื่นบ้างตามกำลัง มิเช่นนั้น สะสมแต่บาปกรรมอาจจะทำให้ต้องหมดตัวอีก หรือเจ้าอยากกลับไปยากจน กระทั่งถูกส่งให้พ่อค้าทาส เอาไปเร่ขายในหอนางโลมอีกครั้งกันเล่า?”เสี่ยวจิงสะดุ้งโหยง “ไม่เอาเจ้าค่ะ”คุยกับลูกน้องของตัวร้ายแต่ละที ติงยวี่ถิงให้รู้สึกเหน็ดเหนื่อยอยู่บ้าง นางสำทับเสียงเข้มงวดไม่ให้โต้แย้งอีก “เจ้าไปดูแลลูกค้าไป ก่อนที่ข้าจะหักเบี้ยหวัดทั้งปี” “เจ้าค่ะๆ ไปแล้วเจ้าค่ะ” ฮือ...นายหญิงน่ากลัวติงยวี่ถิงหันสั่งเจียวมิ่งที่ยืนเบิกตาโตมองอยู่อย่างแปลกใจไม่แพ้เสี่ยวจิง “เจ้าไปเตรียมน้ำกับผ้าสะอาดมา”“เจ้าค่ะๆ” จะรออันใด กลัวเหมือนกัน รีบไปอย่างไวในห้องรับรองหญิงชราเจ็บจนตัวสั่น หลังจากถูกเค้นถามครู่ใหญ่ อีกฝ่ายจึงยอมเล่าอย่างไม่ปิดบัง นางมีนามว่าจินอีต๋าเป็นแค่ขอทานต่ำต้อย วันนี้ได้เงินมาน้อยนิดกลับถูกอันธพาลทุบตีชกชิงไปจนหมด คิดว่าหลานที่รออยู่บ้านต้องกำลังหิวแน่ จึงขโมยซาลาเปาเอาจากร้านแถวนั้นหนึ่งลูก พ่อค้าเห็นเข้าก็สาดน้ำร้อนไล่ คนแก่เรี่ยวแรงน้อยไม่ว่องไ

เรือนของหญิงชราจินอีต๋าค่อนข้างใหญ่เกินฐานะเพียงแต่ขาดการซ่อมบำรุงที่ถูกต้องเหมาะสม จึงซอมซ่อและดูคล้ายว่าพร้อมพังครืนตลอดเวลาติงยวี่ถิงถูกเชิญมานั่งในโถงซึ่งอยู่กลางบ้าน ห่างจากประตูที่แยกออกไปทางหลังเรือนซึ่งเป็นห้องครัวตะกร้าสานและกล่องไม้ใส่อาหารถูกวางเรียงรายลงบนโต๊ะเล็กๆ ที่มีเก้าอี้ไม้ตัวยาวเพียงหนึ่งตัว คาดว่าคงมีไว้สำหรับนั่งกินอาหารกันแค่สองคนย่าหลาน มองผ่านๆ เหมือนจะมีเก้าอี้ไม้อีกสองตัว แต่ถูกเก็บเอาไว้บนชั้นไม้ คล้ายกับว่าไม่อนุญาตให้ใครนำออกมาใช้พร่ำเพรื่อหญิงสาวจัดแยกอาหารแห้งไว้บนโต๊ะอีกฝั่งและแยกอาหารสดจำพวกเนื้อวัวเนื้อไก่ออกมาใส่ถาดไม้พลางเอ่ย “ท่านป้าไม่คิดย้ายไปอยู่โรงยากับข้าจริงหรือ?”นางชวนหญิงชราอีกรอบเมื่อเห็นสภาพความเป็นอยู่ ซึ่งค่อนข้างน่าเป็นห่วงเพราะมันทั้งไกลและร้างผู้คนเกินไปทว่าอีกฝ่ายส่ายหน้าเนิบช้า ใบหน้าเหี่ยวย่นมีร่องรอยแห่งความหลังฝังใจ “ที่นี่บุตรชายของข้าสร้างด้วยมือทั้งสองของตนเอง หวังสร้างครอบครัวที่เมืองหลวงจนแก่เฒ่าเจ้าค่ะ”“อ้อ...แล้วเขาไปไหนเสียเล่า?” ติงยวี่ถิงมองหา หรือว่าจะเป็นชายหนุ่มรูปงามที่กำลังตกปลาอยู่นะ อืม...หลานของท่านป้า

ทว่าสักพักกลับทำสีหน้าสลด พวงแก้มกลมป่องออก “แต่ข้าต้องขอโทษพี่ชายด้วย เพราะช่วยข้าจึงทำให้ท่านพี่ต้องทะเลาะกับผู้หญิงคนนั้น” สักพักเด็กน้อยส่ายหน้า เอ่ยอย่างไม่ยินยอมว่า “แต่ท่านไม่เห็นต้องไล่นางไปเลย ข้ากลับบ้านเองได้ขอรับ” ไฉ่ตันตัวน้อยรู้สึกผิดนัก เขาเป็นต้นเหตุให้คนรักบาดหมางกันกะทันหัน ถึงขั้นเสือกไสไล่ส่งกันกลางตลาด“นางมิใช่คนรักของข้า เจ้าอย่ากังวลเกินไป” บุรุษบอกเสียงนิ่ง เด็กชายเงยหน้ามอง “จริงหรือขอรับ?”คนถูกถามพยักหน้ายิ้มๆ อันที่จริงเขาเคยบอกนางตามตรงไปแล้วอย่างจริงจัง แต่กลายเป็นว่าอีกฝ่ายเข้าใจผิด คิดว่าเขาอยากเร่งงานหมั้น ปรารถนาทำให้พวกเราทั้งสองเลื่อนสถานะเป็นอะไรที่ลึกซึ้งกว่านั้นไฉ่ตันไม่เชื่อ เขากะพริบตา เอียงหน้าถามอย่างใสซื่อ “แต่นางดูโกรธมาก บอกว่าท่านกำลังพานางเที่ยว แต่ต้องมาเสียเวลากับเด็กสกปรกเช่นข้า แล้วนางก็คาดโทษข้า แอบหยิกข้า กระซิบเสียงดุ ด่าว่าข้าเป็นเด็กปีศาจ บังอาจแยกคู่รักด้วยขอรับ” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว “นางทำกับเจ้าเช่นนั้นหรือ?”“อื้ม” เด็กน้อยไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่พูด สมควรหรือไม่? แต่เขาไม่ได้โกหก สตรีผู้นั้นหันมากระซิบกับเขาตอนพี่ช

จินอีต๋ายังเล่าความประทับใจไม่หมดไม่สิ้น“หลานย่า ต่อไปเจ้าจะมีข้าวกินทุกมื้อ มีขนมกินเหมือนเมื่อก่อน นายหญิงรับย่าเข้าทำงาน ทั้งให้ย่าพาเจ้าไปที่ร้านด้วยได้ นางยังรับปากว่าจะหาเวลาสอนหนังสือเจ้า ดีหรือไม่?”ไฉ่ตันพยักหน้าถี่รัว “ดีเหลือเกินขอรับท่านย่า ข้าอยากกลับไปเรียนแทบแย่แล้วขอรับ” เด็กน้อยหันมาทางชายหนุ่มที่ยืนกอดอกอิงแผ่นหลังกับผนังโรงครัว“พี่ชาย ข้าอยากทำความรู้จักผู้มีพระคุณของท่านย่า เราออกไปหานางกันเถิดขอรับ”จินอีต๋าเหมือนหลานชาย พอได้พูดนางก็พูดไม่หยุดจนลืมมารยาท ครั้นนึกได้ก็รีบเชิญ “ข้าพูดมากเกินไปแล้ว ไปเถิด หงเย่ ไปนั่งจิบชาก่อนเถอะ” นางหันไปทางหลานตัวน้อย “ตันเอ๋อร์ เจ้าพาพี่ชายไปนั่งกินขนมจิบชารอในโถง เดี๋ยวย่าทำปลานึ่งตามออกไป”“ขอรับท่านย่า แต่เดี๋ยวข้าขอเข้าไปหยิบขนมที่เก็บเอาไว้ก่อนขอรับ อยากนำไปมอบให้ผู้มีพระคุณของท่านย่า” สำหรับเด็ก สิ่งล้ำค่าที่เก็บรักษาไว้อย่างดีย่อมเป็นสิ่งนี้ และไม่ใช่เรื่องง่ายที่ล้วงออกจากหีบมามอบให้ใครสักคน“พาพี่เซียวไปห้องโถงก่อน”“แต่ว่า...” เด็กชายลังเลเซียวหงเย่ลูบหัวเล็กทุยอย่างเอ็นดู “ห้องโถงอยู่แค่นี้ ตันเอ๋อร์ไปหยิบขนมเถอ

เห็นคนงามทำสีหน้ายุ่งยาก แก้มนวลเนียนนุ่มนิ่มเดี๋ยวแดงก่ำเดี๋ยวดำคล้ำอย่างคนทำตัวไม่ถูกเช่นนั้น เซียวหงเย่ให้รู้สึกขบขันทว่าไม่แสดงออกทางสีหน้าเพียงทำเสียงเข้มแกมข่มขู่ว่า “เป็นอะไรไป วันก่อนยังเก่งอยู่เลย”เสียงดุเชียว น่ากลัวยิ่ง ติงยวี่ถิงพลันถลึงตาโต ทำใจดีสู้เสือ “ออกไปไกลๆ เลยนะ ข้ารังเกียจผู้ชายเจ้าชู้ที่สุด กลับไปหาเหวินฟางเลยไป”เซียวหงเย่มีหรือจะไปไม่ง่ายเลยที่จะมีโอกาสเข้าใกล้อดีตภรรยาก่อนนั้นตามสืบจนรู้ความเคลื่อนไหวนางหลังหย่า พบว่านางกลับไปอยู่จวนสกุลติงที่ขาดเสาหลักไปจนสิ้น และกำลังตกต่ำถึงขีดสุด ทว่าติงยวี่ถิงที่ชั่วร้ายตื้นเขินกลับจัดการทุกอย่างได้ดี ไม่ใช่สตรีหยาบคายโง่เขลาที่มีนิสัยร่ำรวยจมไม่ลงแม้แต่น้อย ต่อมานางยังขึ้นเขาหาสมุนไพรนำมาขายในหมู่บ้าน อย่างยากลำบาก จากนั้นยังเอาเงินเก็บทั้งหมดที่เพียรหานั้นไปซื้อตัวสาวใช้คนสนิทกลับมาดูแลอย่างดีไหนเล่าสตรีที่เอาแต่ใจเห็นแก่ตัวเช่นที่ใครกล่าวหาพอเขาคิดจะไปเจรจาขอให้กลับมาเป็นสามีภรรยา นางก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยเสียอย่างนั้น เขาจึงทำตัวลอยชายไปวันๆ ยังไม่คิดมีใครเป็นตัวเป็นตน ไม่มีแม่ของลูกเป็นหล