ตอนที่ 11 ตัวจริงของบุรุษในจินตนาการ 2

จินอีต๋ายังเล่าความประทับใจไม่หมดไม่สิ้น

“หลานย่า ต่อไปเจ้าจะมีข้าวกินทุกมื้อ มีขนมกินเหมือนเมื่อก่อน  นายหญิงรับย่าเข้าทำงาน ทั้งให้ย่าพาเจ้าไปที่ร้านด้วยได้ นางยังรับปากว่าจะหาเวลาสอนหนังสือเจ้า ดีหรือไม่?”

ไฉ่ตันพยักหน้าถี่รัว “ดีเหลือเกินขอรับท่านย่า ข้าอยากกลับไปเรียนแทบแย่แล้วขอรับ” เด็กน้อยหันมาทางชายหนุ่มที่ยืนกอดอกอิงแผ่นหลังกับผนังโรงครัว

“พี่ชาย ข้าอยากทำความรู้จักผู้มีพระคุณของท่านย่า เราออกไปหานางกันเถิดขอรับ”

จินอีต๋าเหมือนหลานชาย พอได้พูดนางก็พูดไม่หยุดจนลืมมารยาท ครั้นนึกได้ก็รีบเชิญ “ข้าพูดมากเกินไปแล้ว ไปเถิด หงเย่  ไปนั่งจิบชาก่อนเถอะ” 

นางหันไปทางหลานตัวน้อย “ตันเอ๋อร์ เจ้าพาพี่ชายไปนั่งกินขนมจิบชารอในโถง เดี๋ยวย่าทำปลานึ่งตามออกไป”

“ขอรับท่านย่า แต่เดี๋ยวข้าขอเข้าไปหยิบขนมที่เก็บเอาไว้ก่อนขอรับ อยากนำไปมอบให้ผู้มีพระคุณของท่านย่า” สำหรับเด็ก สิ่งล้ำค่าที่เก็บรักษาไว้อย่างดีย่อมเป็นสิ่งนี้ และไม่ใช่เรื่องง่ายที่ล้วงออกจากหีบมามอบให้ใครสักคน

“พาพี่เซียวไปห้องโถงก่อน”

“แต่ว่า...” เด็กชายลังเล

เซียวหงเย่ลูบหัวเล็กทุยอย่างเอ็นดู “ห้องโถงอยู่แค่นี้ ตันเอ๋อร์ไปหยิบขนมเถอะ พี่เซียวเดินไปเองได้”

ทั้งบ้านมีโถงนั่งจิบชาอยู่ห้องเดียว ยังจะเป็นห้องอื่นได้อย่างไร 

ติงยวี่ถิงกำลังจิบชาพลางนึกถึงบุรุษหนุ่มที่ตกปลาตรงริมน้ำผู้นั้นอย่างรื่นรมย์

เฮ้อ...แม้มิได้เชยชม แต่ได้ชื่นชมในใจก็พอแล้วน๊า

‘ถิงถิง แกมันบ้าผู้ชาย’

นั่นคือคำด่าของเพื่อนสนิทที่มักพูดตำหนิกรอกหู  และถิงถิงในตอนนั้นน้อมรับอย่างยินดี

‘ใช่! ฉันบ้าผู้ชาย แต่ไม่ได้เจ้าชู้มากรักซะหน่อย ผู้ชายร้อยคนในลิสต์ แกคิดว่าฉันจะเอาหมดรึไง ใครไหวไปก่อนเลย ฉันไม่ไหวจ้า’

‘แต่แกมัวบ้าผู้ชายในซีรีย์ไง ในชีวิตจริงชวนไปปาร์ตี้ในดงผู้เยอะๆ เผื่อเก็บเข้าสต็อกก่อนค่อยคัดออกก็ไม่ยอมไป  เฮ้ย! ปิดแล็ปท็อปซะทีเหอะ ต้องถนอมสายตาเอาไว้มองผู้ชาย ป่ะ ไปหาผัวกัน’

‘ใครบ้าผู้ชายกว่ากันแน่หะ ฉันต้องหาเงินก่อนไงแก ทำงานหนักเก็บเงินเอาไว้เยอะๆ สักวันจะได้เป็นสายเปย์คลั่งรักผู้ชายของตัวเองยังไงล่ะ’

หญิงสาวครุ่นคิดอย่างทอดถอนใจ เฮ้อ! ตอนนั้น ถ้าไปกับเพื่อนซะก็ดีจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียดายชีวิตตอนนี้ 

อยากคลั่งรักใครสักคนเหลือเกิน ปรารถนาถึงราตรีวสันต์ดีๆ กับสามีของตัวเองทุกค่ำคืน

ใครจะรู้ จู่ๆ ย้ายร่างข้ามภพมาได้สามีแล้วแท้ๆ แต่กลับถูกหย่าซะอย่างนั้น เพิ่งมีค่ำคืนเร่าร้อนแค่ครั้งเดียว  น่าเสียดายเป็นที่สุด

หญิงสาวมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นท้องฟ้ามืดมัว เมฆลอยต่ำ ครึ้มเข้มอึมครึมปานนั้น เป็นอันบ่งบอกว่าฝนใกล้จะตกเต็มที ทั้งที่เมื่อครู่ฟ้ายังสว่างเจิดจ้าอยู่แท้ๆ               

นางรีบลุกขึ้นไปที่ประตูชะเง้อคอมองทางกลางทุ่งอย่างนึกห่วงใยทั้งเด็กและผู้ใหญ่ แต่พวกเขาไม่อยู่แล้ว... 

ไม่เป็นไร คนไม่อยู่ก็จินตนาการได้

ติงยวี่ถิงเพียงกลับมานั่งจิบชาต่อ แล้วก็กลายร่างเป็นสาวน้อยผู้เฝ้าคิดถึงชายหนุ่มปริศนาในห้วงฝันต่อไป จินตนาการของนางมีแค่สัดส่วนอันสมบูรณ์แบบของเขา

หญิงสาวมิได้มองหน้าอีกฝ่ายให้เสียเวลาด้วยซ้ำ  นางมองแค่รูปร่างอันสง่างาม 

เขาหุ่นดีเหลือเกิน ใครกันนะ?

และเมื่อเซียวหงเย่ปรากฏกายพร้อมแผงอกผึ่งผาย เส้นผมเปียกชื้นยาวสยายแผ่รอบใบหน้าหล่อเหลาคมคาย กางเกงผ้าสีดำแนบกาย 

ใครบางคนที่นั่งอยู่ก่อนพลันสำลักน้ำชาทันที

“แค่กๆ” 

เซียวหงเย่!