บทที่ 8

ตอนเย็น ผู้เข้าร่วมงานเลี้ยงประจำปีของบริษัทจะต้องพาคู่เต้นรำมาด้วย โจวลั่วหนิงควงแขนฟู่ถิงเซินเข้าร่วมงานอย่างสง่างาม

หลินซูหรานไม่ได้รับแจ้ง แต่เธอก็ยังมาที่งานเลี้ยงประจำปี เพราะเธอต้องการมอบสัญญาสละสิทธิ์ในการเลี้ยงดูบุตรให้กับแม่ฟู่

และในเวลานี้ เหลือเวลาอีกเพียงสองชั่วโมงก่อนเครื่องบินจะออกเดินทาง เธอมีเวลาไม่มากนัก

เธอมองหาแม่ฟู่ไปทั่วสารทิศ

ขณะที่เธอกำลังมองหา ไฟบนเวทีก็สว่างขึ้น คนที่ยืนอยู่บนเวทีคือฟู่ถิงเซินที่กำลังกล่าวสุนทรพจน์

และข้าง ๆ ฟู่ถิงเซินก็คือฟู่ชูและโจวลั่วหนิง

พนักงานด้านล่างต่างวิพากษ์วิจารณ์กันไม่หยุด “ดูเหมือนข่าวลือในอินเทอร์เน็ตจะเป็นเรื่องจริงนะ ท่านประธานฟู่ของเราคลั่งรักจริง ๆ ผู้หญิงที่ตกเป็นข่าวลือไป ๆ มา ๆ ก็เป็นคนเดิมทุกครั้ง”

“ฉันเคยได้ยินว่าท่านประธานฟู่แต่งงานแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“นั่นน่ะแค่ผู้หญิงบ้านนอก ไม่มีหน้ามีตา ท่านประธานฟู่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอเลย คนที่เขารักจริง ๆ คือโจวลั่วหนิงต่างหากล่ะ”

หลินซูหรานไม่มีเวลาฟัง เพียงแต่เดินขึ้นบันไดไปเพื่อตามหาแม่ฟู่

เมื่อมองหาจนทั่วแล้วแต่ไม่เจอ ขณะที่หลินซูหรานเตรียมจะกลับก็มีเสียงดังขึ้นจากด้านหลัง

“คุณได้รับเชิญหรือเปล่า? ผู้เข้าร่วมงานพาคู่เต้นรำมาได้แค่คนเดียว”

“เห็นได้ชัดว่าคนที่ชนะคือฉัน”

นั่นคือโจวลั่วหนิง ตอนนี้ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยว ไม่มีความอ่อนโยนเหมือนตอนอยู่ต่อหน้าฟู่ถิงเซินเลยแม้แต่น้อย

“คุณเชื่อไหมว่าระหว่างคุณกับฉัน ถิงเซินจะเลือกฉันเสมอ?”

หลินซูหรานพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันไม่มีเวลามาเล่นเกมไร้สาระแบบนี้กับคุณ”

โจวลั่วหนิงแสยะยิ้มอย่างดูแคลน

จากนั้นผลักหลินซูหรานไปข้างหลังอย่างแรง

หลินซูหรานเสียการทรงตัวและเหยียบพลาดจึงตกขั้นบันไดกลิ้งลงมาหลายขั้นก่อนจะกระแทกพื้นอย่างแรง แต่ในมือยังกำสัญญาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

ความเจ็บปวดพลุ่งพล่านเข้าสู่ร่างกายของหลินซูหรานราวกับสายฟ้า

ทั้งแผลใหม่และแผลเก่าทำให้หลินซูหรานสูดหายใจเข้าลึก ๆ ด้วยความเจ็บปวด

เสียงดังสนั่นดึงดูดความสนใจของคนส่วนใหญ่ในงานเลี้ยง

เมื่อฟู่ถิงเซินมาถึงที่เกิดเหตุและเห็นว่าเป็นหลินซูหราน เขาก็รีบวิ่งเข้าไป

เขาประคองหลินซูหรานลุกขึ้นอย่างระมัดระวัง แล้วพูดอย่างร้อนรนใจว่า “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้?”

หลินซูหรานมองไปยังคนร้ายที่อยู่ด้านหลัง แต่โจวลั่วหนิงกลับไม่หลบเลี่ยง ซ้ำยังตะโกนอย่างท้าทายอีกว่า

“ถิงเซิน ฉันเจ็บขามากเลย”

ฟู่ชูตะโกน “พ่อครับ คุณน้าขาเจ็บมากเลย พ่อรีบมาดูสิครับ”

แต่ครั้งนี้ฟู่ถิงเซินกลับลังเล เขามองหลินซูหรานด้วยความเป็นห่วง

แต่หลินซูหรานกลับพยายามใช้แรงทั้งหมดที่มีพยุงตัวเองลุกขึ้น “คุณไม่ต้องสนใจฉัน”

ฟู่ถิงเซินทำได้เพียงพูดอย่างตื่นตระหนกว่า “ผมไปดูก่อน เดี๋ยวจะกลับมาหาคุณ”

ในที่สุดหลินซูหรานก็เจอแม่ฟู่

แม้ว่าแม่ฟู่จะเคยเห็นเรื่องใหญ่มานักต่อนักแล้ว แต่เมื่อเห็นภาพนี้ก็ยังอดตกใจไม่ได้

“ทำไมเธอถึงมอมแมมขนาดนี้? แถมเสื้อผ้ายังเปื้อนเลือดอีก?!”

แต่หลินซูหรานกลับบอกว่าไม่เป็นไร เธอยื่นสัญญาให้แม่ฟู่ด้วยมือที่สั่นเทา “นี่ค่ะ”

แม่ฟู่ดูแล้วก็ถอนหายใจยาว ๆ “บางทีฉันก็ไม่ควรทำสัญญากับเธอตั้งแต่แรก เพราะนอกจากจะดึงเธอเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยแล้ว แถมยังทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้อีก”

“ตระกูลฟู่ติดค้างเธอ เธอไปเถอะ จากนี้ไปเธอไม่มีความเกี่ยวข้องกับตระกูลฟู่อีกต่อไป”

หลินซูหรานเอ่ยเสียงสั่นว่า “ขอบคุณค่ะ”

..........

หลินซูหรานขึ้นเครื่องบิน แม้จะอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่ แต่เธอกลับรู้สึกมีความสุขอย่างยิ่ง

ในที่สุดเธอก็เป็นอิสระแล้ว เธอไม่ถูกผูกมัดด้วยสัญญาอีกต่อไป

มีเพียงช่วงเวลานี้เท่านั้นที่เธอเป็นของเธอเอง

ตอนเช้า แสงอรุณแรกของวันส่องเข้ามาจากหน้าต่างเครื่องบิน

จากนี้ไป ชีวิตของหลินซูหรานก็จะหมดสิ้นความมืดมน เบื้องหน้าจะมีแต่ความสว่างไสว