บทที่ 4

ฟู่ถิงเซินอึ้งไปในทันที หลินซูหรานในความทรงจำของเขาแทบจะไม่เคยปฏิเสธคำขอใด ๆ ของเขาเลย แม้ว่าคำขอนั้นจะไร้เหตุผลแค่ไหนก็ตาม แต่เธอก็จะพยายามทำให้สำเร็จ

น้อยนักที่เขาจะได้ยินเธอปฏิเสธ

โจวลั่วหนิงได้ยินแล้วก็หัวเราะเยาะตัวเอง “ฉันล่วงเกินไปจริง ๆ แค่ย้ายเข้ามาอยู่ก็รบกวนมากพอแล้ว ตอนนี้ยังจะหวังว่าจะได้กินอาหารร้อน ๆ ที่คุณหลินทำอีก”

พูดจบ เธอก็เตรียมตัวจะเดินจากไป

ฟู่ชูได้ยินแล้วก็ร้องไห้โวยวายพร้อมกับทุบตีหลินซูหราน “แม่ใจร้าย ห้ามรังแกน้าลั่วหนิงนะ!”

ฟู่ถิงเซินรีบดึงโจวลั่วหนิงไว้อย่างตื่นตระหนก แล้วหันมาต่อว่าหลินซูหราน “คุณยังโกรธเรื่องเมื่อเช้าอยู่อีกเหรอ? ผมบอกแล้วไงว่าลั่วหนิงแค่มายืมพาวเวอร์แบงค์ คุณจะคิดเล็กคิดน้อยอะไรนักหนา?”

หลินซูหรานมีสีหน้าเรียบเฉย

“ตอนนี้ฉันไม่สบาย ไม่มีแรงทำอาหาร”

“แม่ป่วยเหรอครับ?”

ฟู่ชูตกใจ ก่อนจะเอามือปิดปากอย่างรังเกียจ

“ทำไมแม่ไม่บอกตั้งแต่แรกล่ะ? น้าลั่วหนิงร่างกายไม่แข็งแรง ถ้าติดเชื้อจากแม่จะทำยังไง?”

พูดจบ ฟู่ชูก็ดึงแขนเสื้อของฟู่ถิงเซิน “ไม่ได้นะครับพ่อ เราพาน้าลั่วหนิงไปซื้อยา กันไว้ก่อนเถอะ”

“เสี่ยวชู ไม่ต้องหรอก น้าไม่เป็นไร”

แต่ฟู่ถิงเซินกลับมองโจวลั่วหนิงอย่างเอ็นดู “ฟังเสี่ยวชูเถอะ คุณอย่าฝืนเลยนะ เมื่อก่อนคุณป่วยทีไรก็ใช้เวลานานเป็นสิบวันหรือครึ่งเดือนเลยกว่าจะหาย”

จากนั้นทั้งสามคนก็จับมือกันเดินออกจากบ้านไป

เหลือเพียงหลินซูหรานกับซาลาเปาที่เย็นชืดอีกครั้ง

ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปี

สามีและลูกชายแท้ ๆ ของเธอไม่เพียงแต่ไม่ห่วงใยเธอ แต่กลับไปซื้อยาให้โจวลั่วหนิงที่ไม่ได้ป่วยเพื่อเอาไว้ป้องกัน

เธอทิ้งซาลาเปาที่เหลือ แล้วก็เหม่อลอยไปพักหนึ่ง

จากนั้นก็ได้รับข้อความจากฟู่ถิงเซิน

[เราจะไปซุปเปอร์มาร์เก็ต คุณขับรถมารับพวกเราหน่อย]

เมื่อหลินซูหรานไปถึงก็มีเพียงโจวลั่วหนิงและฟู่ชูสองคน

“น้าลั่วหนิง ผมอยากกินไอศกรีม!”

โจวลั่วหนิงบีบแก้มเล็ก ๆ ของฟู่ชู “ได้เลย ถ้าเสี่ยวชูอยากกิน น้าจะซื้อให้”

หลินซูหรานขมวดคิ้วพร้อมกับเดินเข้าไปขวาง

“เสี่ยวชู ลูกลืมที่หมอสั่งไปแล้วเหรอ? ลำไส้ลูกไม่ดี กินไอศกรีมไม่ได้”

ใบหน้าที่เคยมีความสุขของฟู่ชูบูดบึ้งทันที

“คุณหลินคะ เด็กอยากได้ก็ซื้อให้สิคะ ไม่จำเป็นต้องซีเรียสขนาดนั้น”

หลินซูหรานมีสีหน้าเคร่งขรึม “นี่เป็นเรื่องในครอบครัวของฉัน ไม่ใช่หน้าที่ที่คุณโจวจะต้องมายุ่ง”

ทันทีที่เธอพูดจบ ฟู่ถิงเซินก็กลับมา

โจวลั่วหนิงมองฟู่ถิงเซินด้วยสีหน้าน้อยใจ “ถิงเซิน ฉันแค่อยากซื้อไอศกรีมให้เสี่ยวชู แต่คุณหลินไม่ยอม”

หลินซูหรานอธิบายเสียงขรึม “หมอเพิ่งสั่งไว้ว่าให้ซื้อขนมอย่างอื่นให้เสี่ยวชูก่อน ส่วนไอศกรีมค่อยกินตอนที่หายดีแล้ว”

ฟู่ถิงเซินทนเห็นโจวลั่วหนิงเสียใจไม่ได้แม้แต่น้อย เขาเอ่ยด้วยสีหน้าบึ้งตึงว่า

“ยิ่งคุณทำแบบนี้ ลูกก็จะยิ่งเกลียดคุณ คุณให้เขากินคำหนึ่ง แล้วคุณกินที่เหลือไม่ได้หรือไง? อีกอย่าง ลั่วหนิงก็แค่หวังดี คุณไม่จำเป็นต้องทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ก็ได้มั้ง?”

หัวใจของหลินซูหรานถูกแทงอย่างแรง เธอไม่คิดเลยว่าฟู่ถิงเซินจะละเลยสุขภาพของลูกเพียงเพื่อต้องการหนุนหลังโจวลั่วหนิง

ถึงขนาดจงใจพูดจาแดกดันในเรื่องที่เธอแคร์

เธอหัวเราะอย่างขมขื่น แต่ก็ไม่ได้โต้แย้งฟู่ถิงเซินอีกต่อไป

เพราะเธอเพิ่งจะตระหนักได้ว่า

หลังจากโจวลั่วหนิงกลับมา เธอก็กลายเป็นคนนอกอย่างสมบูรณ์แบบ

ไม่ว่าเธอจะทุ่มเทมากแค่ไหนก็ไม่มีทางเทียบกับโจวลั่วหนิงในสายตาของพวกเขาได้เลย