บทที่ 3

วันต่อมา หลินซูหรานตื่นแต่เช้า

เธอกับฟู่ถิงเซินแยกห้องนอนกันมาตลอด ข้อแรกเพราะฟู่ถิงเซินยังไม่ยอมรับเธอทั้งหมด

ข้อสองเพราะเขาเป็นโรคกลัวความสกปรก ทนไม่ได้ที่คนอื่นเข้ามาในห้องของเขา

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เธอก็ตรงไปยังสำนักงานทนายความของเพื่อน

เหอหมิงเยว่ได้รู้เรื่องราวทั้งหมดหลังจากพูดคุยกับหลินซูหราน

“ดังนั้นที่เธอดีกับฟู่ถิงเซินมากขนาดนั้นก็เพราะสัญญาแค่นั้นเองเหรอ?”

หลินซูหรานพยักหน้า

เหอหมิงเยว่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันทีหลังจากได้ยินดังนั้น “ช่วงนี้ฉันเห็นข่าวบ่อย ๆ ก็ยังรู้สึกเสียใจแทนเธอเลย ตอนนี้รู้ว่าเป็นแค่สัญญา ฉันก็สบายใจขึ้นเยอะเลย”

เหอหมิงเยว่ถามต่ออีกว่า “แล้ววันนี้เธอมาหาฉันทำไม? ให้ช่วยร่างสัญญาการหย่าร้างเหรอ?”

หลินซูหรานหัวเราะเยาะตัวเอง “ฉันกับฟู่ถิงเซินไม่ได้จดทะเบียนสมรสกัน ฉันมาครั้งนี้เพื่อจะร่างสัญญาสละสิทธิ์ในการเลี้ยงดูบุตร”

เหอหมิงเยว่ได้ยินดังนั้นก็อุทานด้วยความตกใจ “ใคร ๆ ก็รู้ว่าคุณหลินซูหรานรักลูกมากกว่าชีวิต แต่ตอนนี้กลับจะสละสิทธิ์ในการเลี้ยงดูเสี่ยวชูเนี่ยนะ?!”

หางตาของหลินซูหรานฉายแววตาเศร้าสร้อย เธอเงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า “เธอแค่ร่างไปก็พอ”

เหอหมิงเยว่ได้ยินดังนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เธอรีบร่างสัญญาเสร็จอย่างรวดเร็วแล้วยื่นให้หลินซูหราน

หลินซูหรานกำสัญญาแน่น แล้วก้าวเดินจากไป

เหอหมิงเยว่มองตามแผ่นหลังของเธอแล้วกลับรู้สึกโดดเดี่ยว

เธอตะโกนเสียงดังว่า “เสี่ยวหราน เธอใช้เวลาตั้งห้าปีก็ยังมัดใจเขาไม่ได้ จากนี้ไป เก็บสิ่งดี ๆ ที่เธอมีให้เขาไว้ให้ตัวเองเถอะนะ”

หลินซูหรานหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วหันกลับมายิ้มจาง ๆ “ได้ ฉันจะทำ”

..........

ตอนหลินซูหรานกลับถึงบ้านก็เป็นเวลาสิบโมงแล้ว แต่ห้องรับแขกกลับยังคงว่างเปล่า

อาหารเช้าบนโต๊ะอาหารที่เธอทำไว้ก่อนออกไปก็เย็นชืดหมดแล้ว

เธออุ่นอาหารเช้าอีกครั้ง แล้วเดินขึ้นไปปลุกฟู่ชูกับฟู่ถิงเซินเช่นเคย

ฟู่ถิงเซินไม่ชอบให้ใครเข้าออกห้องของเขาโดยพลการ ฟู่ถิงเซินจึงตั้งกฎไว้ว่าต้องเคาะประตูก่อนเข้าห้อง

แต่เพิ่งจะเคาะไปทีเดียว ประตูก็เปิดออก

โจวลั่วหนิงบิดขี้เกียจ พอเห็นหลินซูหรานแล้วสีหน้าก็ยังคงใจเย็นเป็นปกติ

“ฉันมายืมห้องน้ำในห้องถิงเซินค่ะ เช้านี้ไม่รู้เป็นอะไร ปวดเอวมากเลย”

สีหน้าของหลินซูหรานซีดเผือด โจวลั่วหนิงกำลังจะพูดยั่วยุต่อ แต่ฟู่ถิงเซินก็เดินออกมาในชุดนอน

“ลั่วหนิง ใครเคาะประตู เสี่ยวชูเหรอ?”

หลินซูหรานมองตามสายตาไป และก็เห็นบริเวณลำคอของฟู่ถิงเซินมีรอยแดงช้ำเต็มไปหมด

หลินซูหรานหัวเราะเยาะตัวเองในใจ

แต่งงานมาห้าปี พวกเขาแทบจะไม่มีการสัมผัสทางร่างกายใด ๆ เลย

เธอคิดว่าเขาไม่สนใจเรื่องแบบนี้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาแค่ไม่สนใจเธอเท่านั้น

เมื่อฟู่ถิงเซินเห็นว่าเป็นหลินซูหรานแล้วก็มีแววตาตื่นตระหนก เขารีบดึงเสื้อขึ้นมาปกปิดทันที

เขาหันมาอธิบายกับหลินซูหรานว่า “ลั่วหนิงแค่มายืมพาวเวอร์แบงค์ในห้องผมน่ะ คุณอย่าคิดมาก”

หลินซูหรานได้ยินแล้วก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ สองคนนี้จะโกหกทั้งที ก็ไม่คิดจะตกลงกันก่อน

แต่เธอไม่ได้เปิดโปงพวกเขา เพียงแต่บอกว่าอาหารเช้าเสร็จแล้ว แล้วก็เดินลงบันไดไป

เดิมทีการแต่งงานครั้งนี้ก็เป็นแค่สัญญาอยู่แล้ว ฟู่ถิงเซินจะสนิทสนมกับใครก็ไม่เกี่ยวกับเธอ

สิ่งที่เธอต้องทำคือรอ รอจนกว่าจะครบเจ็ดวัน แล้วจากไปแต่โดยดี

ห้านาทีผ่านไป ทั้งสามคนถึงค่อย ๆ เดินลงมา

ฟู่ชูมองซาลาเปาแล้วก็ขมวดคิ้ว “ซาลาเปาอุ่นแล้ว มันไม่สดใหม่เลย! แม่ครับ เสี่ยวชูอยากกินปาท่องโก๋ที่แม่ทอดใหม่ ๆ!”

ฟู่ถิงเซินเกลี้ยกล่อมอย่างอดทน “เสี่ยวชู แม่ทำไว้แล้ว เราอย่ากินทิ้งกินขว้างเลยนะ พรุ่งนี้ค่อยกินปาท่องโก๋ที่แม่ทอดใหม่ ๆ ดีไหม?”

“ไม่ครับ ผมอยากกินเดี๋ยวนี้เลย!”

ฟู่ถิงเซินไม่เคยตามใจลูกเลย เขากำลังจะทำหน้าบึ้ง

แต่แล้วโจวลั่วหนิงที่อยู่ข้าง ๆ กลับพูดแทรกขึ้นมาว่า “คุณหลิน ได้ยินว่าคุณทอดปาท่องโก๋เก่งมาก ฉันก็อยากลองชิมฝีมือคุณเหมือนกันค่ะ”

เมื่อฟู่ถิงเซินได้ยินว่าโจวลั่วหนิงอยากกินก็รีบเปลี่ยนท่าทีทันที แล้วสั่งหลินซูหรานว่า

“ในเมื่อทุกคนอยากกิน คุณก็ไปทำเถอะ”

“ทำไม่ได้”

หลินซูหรานก้มหน้ากินซาลาเปาของตัวเอง โดยไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมา

“พวกคุณอยากกินก็ไปทำเอง ซาลาเปานี่ฉันเป็นคนทำเองกับมือตั้งแต่เช้าตรู่”

“ถ้าไม่อยากกิน พวกคุณก็ทิ้งไปเลย”