บทที่ 5

โจวลั่วหนิงมีสีหน้าภาคภูมิใจอย่างซ่อนไม่มิด ส่วนฟู่ชูยิ่งตะโกนเสียงดังว่า

“พ่อกับน้าลั่วหนิงใจดีที่สุดเลย ไม่เหมือนแม่ใจร้าย แม้แต่ไอศกรีมก็ไม่ยอมซื้อให้เสี่ยวชู!”

คำพูดของฟู่ชูดึงดูดความสนใจของผู้คนที่เดินผ่านไปมา และทุกคนก็ชี้มือมาทางหลินซูหรานพลางซุบซิบนินทา

หัวใจของหลินซูหรานยิ่งหนาวเย็นลงเรื่อย ๆ

นี่คือลูกชายแสนดีที่เธอเลี้ยงดูมาอย่างทนุถนอมตลอดสี่ปี

ส่วนฟู่ถิงเซินก็ปล่อยให้ฟู่ชูตะโกนอย่างอิสระ โดยไม่มีทีท่าว่าจะห้ามปรามเลย

สุดท้ายก็เป็นโจวลั่วหนิงที่แสร้งทำเป็นห้ามปราม แล้วละครตลกเรื่องนี้ก็จบลงในที่สุด

หลังจากเดินซื้อของในซุปเปอร์มาร์เก็ตเสร็จ พวกเขาก็เสนอว่าจะไปร้านอาหารเสฉวนแห่งหนึ่ง

แม้จะบอกว่าเป็นการเสนอ แต่ก็ไม่ได้เปิดโอกาสให้หลินซูหรานปฏิเสธเลย

ฟู่ถิงเซินสั่งอาหารเต็มโต๊ะ นอกจากไข่ผัดมะเขือเทศที่สั่งให้ฟู่ชูแล้ว อาหารแทบทุกจานล้วนรสเผ็ดทั้งนั้น

ขณะสั่งอาหาร ไม่มีใครถามความคิดเห็นของหลินซูหรานเลยสักคำ พอสั่งเสร็จก็ยื่นเมนูคืนกลับไปทันที

“ถิงเซิน ไม่คิดเลยว่าเราแยกจากกันนานขนาดนี้ คุณยังจำอาหารที่ฉันชอบกินได้ครบทุกอย่างเลย”

โจวลั่วหนิงสัมผัสมือของฟู่ถิงเซินอย่างสนิทสนม ส่วนฟู่ถิงเซินก็หูแดงก่ำ

เมื่ออาหารมาเสิร์ฟครบ ฟู่ถิงเซินก็คีบอาหารให้โจวลั่วหนิงไม่หยุด

หลินซูหรานก้มหน้ากินแค่ข้าวเปล่าเท่านั้น ไม่แตะต้องกับข้าวแม้แต่คำเดียว

ฟู่ถิงเซินจึงถามด้วยความสงสัยว่า

“ทำไมคุณไม่กินกับข้าวเลยล่ะ?”

หลินซูหรานตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “ฉันกินเผ็ดไม่ได้”

ฟู่ถิงเซินอึ้งไปชั่วขณะ เพราะหลินซูหรานมักทำอาหารรสชาติค่อนข้างเผ็ดทุกครั้ง

เขายังคิดว่าเธอเองก็ชอบกินเผ็ด แต่เขากลับไม่เคยสังเกตเลยว่าเธอชอบรสชาติแบบไหน

ทันใดนั้น ฟู่ถิงเซินก็รู้สึกไม่สบายใจ แล้วหยิบเมนูขึ้นมา

“งั้นผมจะสั่งอย่างอื่นให้คุณสักสองสามอย่าง คุณชอบกินอะไรบอกผมมาเลย”

“ไม่ต้องหรอก พวกคุณกินกันเถอะ”

ฟู่ถิงเซินยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่มีคนหนึ่งเดินผ่านมา ชี้ไปที่โจวลั่วหนิงพร้อมอุทานด้วยความตกใจว่า

“คุณคือโจวลั่วหนิง?”

“คุณคือท่านประธานฟู่ ฟู่ถิงเซินใช่ไหม?!”

โจวลั่วหนิงพยักหน้าเล็กน้อย แล้วคนที่เดินผ่านมาก็พูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นว่า “ฉันเป็นแฟนคลับคู่จิ้นค่ะ ข่าวในอินเทอร์เน็ตหวานมากจริง ๆ เหมือนในละครเลย”

“ขอถามหน่อยค่ะ คุณสองคนกลับมาคบกันจริง ๆ เหรอคะ?”

ฟู่ถิงเซินได้ยินดังนั้นก็หันไปมองหลินซูหราน จากนั้นสบตากับสายตาที่คาดหวังของโจวลั่วหนิง

เขาพยักหน้าให้แฟนคลับเล็กน้อย พร้อมเอ่ยตอบเสียงแผ่วเบาว่าอืม

เมื่อแฟนคลับได้ยินแล้วก็พูดด้วยความตื่นเต้นว่า “จากกันไปตั้งห้าปีแต่สุดท้ายก็ได้กลับมาคบกันใหม่อีกครั้ง นี่ไม่ใช่รักแท้แล้วจะเป็นอะไร?!”

โจวลั่วหนิงพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เมื่อก่อนฉันไม่รู้จักรักษาไว้ แต่จากนี้ไปฉันจะรักษาถิงเซินไว้ให้ดี”

ฟู่ถิงเซินมองโจวลั่วหนิงด้วยสีหน้ามีความสุข

หลังจากคนที่เดินผ่านมาเดินจากไป ฟู่ชูก็พูดด้วยสีหน้าตื่นเต้นว่า

“พ่อครับ พ่อกับน้าลั่วหนิงคบกันแล้ว งั้นผมก็จะได้เปลี่ยนแม่ใหม่แล้วใช่ไหมครับ?”

ฟู่ถิงเซินรีบปิดปากฟู่ชูทันที ซึ่งเป็นการส่งสัญญาณให้เขาว่าห้ามพูดต่อ

เขามองหลินซูหราน “เสี่ยวชูยังเด็ก คุณอย่าเอาคำพูดของเขามาใส่ใจเลยนะ”

เมื่อเห็นหลินซูหรานไม่ตอบสนอง เขาก็พูดอีกว่า “เมื่อกี้ที่ผมพูดไปแบบนั้น ก็เพราะคำนึงถึงอาชีพของลั่วหนิงนะ”

หลินซูหรานพยักหน้า “ฉันรู้แล้ว คุณไม่ต้องอธิบายให้ฉันฟังหรอก”

เมื่อฟู่ถิงเซินเห็นหลินซูหรานเฉยเมยขนาดนี้ ในใจก็เกิดความรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมา

โจวลั่วหนิงที่อยู่ข้าง ๆ จับมือฟู่ถิงเซินอย่างอ่อนโยน

“ถิงเซิน รีบกินอาหารสิ เดี๋ยวจะเย็นหมดก่อน”

ฟู่ถิงเซินได้ยินแล้วก็ยิ้มหวาน ก่อนจะจมดิ่งอยู่ในความอ่อนโยนของโจวลั่วหนิงอย่างรวดเร็ว จะไปสนใจหลินซูหรานได้ที่ไหน

หลังจากกินข้าวเสร็จ พวกเขาก็เดินไปยังลานจอดรถที่อยู่ฝั่งตรงข้ามถนน

ทันใดนั้น รถเก๋งคันหนึ่งก็พุ่งออกมาจากสี่แยก

เมื่อฟู่ถิงเซินสังเกตเห็นก็ดึงโจวลั่วหนิงและฟู่ชูเข้าข้างทางด้วยสัญชาตญาณ

แต่เขากลับลืมหลินซูหรานที่อยู่บนถนนไปเสียสนิท

วินาทีต่อมา เสียงเบรกรถกะทันหันของรถเก๋งก็ดังขึ้น แล้วหลินซูหรานก็ล้มลงกับพื้นตามเสียงนั้น

เมื่อฟู่ถิงเซินเห็นเหตุการณ์แล้วก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เขารีบปล่อยโจวลั่วหนิง แล้วเดินเข้าไปดูอาการของหลินซูหราน

ร่างกายของหลินซูหรานสั่นสะท้านพลางขดตัวงอ และเหงื่อเย็น ๆ ก็ผุดขึ้นเต็มหน้าผาก

ความสนใจของฟู่ถิงเซินในเวลานี้ล้วนอยู่ที่หลินซูหรานทั้งหมด

เสียงของเขาสั่นเครือเพราะความกังวล “ซูหราน! คุณเป็นอะไรไหม?”

“ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้!”

หลินซูหรานอยากจะพูด แต่ก็เจ็บจนไม่มีแรงจะพูด

เธอพยายามจะจับมือของฟู่ถิงเซิน เพื่อให้เขาไม่ต้องเป็นห่วง

แต่ทันทีที่ยื่นมือออกไป ฟู่ชูก็ตะโกนใส่ฟู่ถิงเซิน

“พ่อครับ น้าลั่วหนิงกำลังจะเป็นลมแล้ว! พ่อรีบมาเร็ว!”