Ep.12

ตอนที่ 12

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นในยามเช้า อัยวาลุกจากเตียงด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของเธอ หลังจากพักการเรียนไปพักหนึ่งเพราะเรื่องครอบครัวและชีวิตวุ่นวายในบ้านไพศาลทรัพย์ เธอกลับมาสวมชุดนิสิตอีกครั้ง แม้จะรู้สึกประหม่า แต่ก็มีความหวังบางอย่างในใจ

ป้าอ่อนจัดอาหารเช้าไว้พร้อม ขณะอัยวานั่งทานก็เห็นกรณ์เดินลงบันไดมาพอดี เขาแต่งตัวเรียบร้อยกว่าทุกวันในชุดลำลองดูภูมิฐานแต่ไม่แข็งกระด้างนัก

"พ่อให้ฉันไปส่งเธอที่มหาวิทยาลัย" เขาพูดห้วน ๆ ขณะหยิบกาแฟขึ้นจิบ

อัยวาชะงักเล็กน้อย "ไม่เป็นไรค่ะ หนูไปเองได้"

"อย่าเถียง" เขาขัดขึ้นทันที "พ่อสั่งไว้ ฉันก็แค่ทำตามหน้าที่เท่านั้น อย่าคิดเกินเลย"

คำพูดนั้นบาดลึก แต่อัยวาก็พยักหน้ารับเงียบ ๆ เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะไม่อยากสร้างปัญหา

บรรยากาศภายในรถระหว่างทางไปมหาวิทยาลัยเงียบเชียบ กรณ์ขับรถโดยไม่พูดอะไร ขณะที่อัยวานั่งมองออกไปนอกรถ ปล่อยความคิดลอยไปไกล

เมื่อรถจอดถึงหน้าคณะ อัยวาทำท่าจะเปิดประตูลง กรณ์พูดขึ้นโดยไม่หันมา

"เย็นนี้ฉันจะมารับ อย่าหายไปไหนล่ะ จะได้รีบกลับบ้าน"

อัยวาหันไปมองเขาอย่างแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เธอพยักหน้าแล้วลงจากรถไปเงียบ ๆ

...

ในคลาสเรียน เธอพยายามตั้งใจเรียนและปกติที่สุด แม้จะมีเพื่อนบางคนจ้องมองเธอด้วยความสงสัยเพราะข่าวลือเรื่องบ้านไพศาลทรัพย์เริ่มกระจายไปบ้างแล้ว

ช่วงพักกลางวัน ขณะเธอกำลังหามุมเงียบ ๆ ทานข้าวคนเดียว วายุก็เดินเข้ามาในชุดสูทเรียบหรู ต่างจากทนายทั่ว ๆ ไปเพราะใบหน้าเขามีรอยยิ้มอ่อนโยน

“บังเอิญจังเลยนะครับ ผมมีธุระกับอาจารย์ที่คณะนิติศาสตร์ เลยผ่านมาเห็นคุณเข้า”

อัยวายิ้มเล็ก ๆ “บังเอิญบ่อยจังเลยนะคะช่วงนี้”

วายุหัวเราะเบา ๆ “หรือไม่ก็เป็นพรหมลิขิต”

เธอหน้าแดงเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว

เขานั่งลงตรงข้ามเธออย่างสุภาพ “ผมเป็นห่วงคุณนะครับ หลังเหตุการณ์วันนั้น...คุณโอเคจริง ๆ ใช่ไหม?”

“ค่ะ ขอบคุณที่ช่วยวันนั้น ไม่รู้จะตอบแทนยังไงเลย”

“แค่คุณยิ้มให้ผมแบบวันนี้ ก็ตอบแทนเกินพอแล้วครับ” วายุตอบด้วยแววตาจริงใจ

ตอนเย็น ขณะที่อัยวากำลังจะเดินไปขึ้นรถเมล์ เสียงแตรเบา ๆ ดังขึ้นจากรถหรูคันหนึ่ง กรณ์ลดกระจกลง มองเธอด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

“ฉันรออยู่ตั้งนาน อย่าลืมสิว่าพ่อให้ฉันมารับ”

อัยวาขอบคุณในใจที่เขายังจำ แต่ใบหน้าก็ยังไม่แสดงความรู้สึกมากนัก เธอขึ้นรถเงียบ ระหว่างทาง เธอคิดถึงคำพูดของวายุ กับความเย็นชาของกรณ์ หนึ่งคนยื่นมือให้เธออย่างอ่อนโยน อีกคนปกป้องเธอในวันที่เธอไม่มีใคร แม้จะพูดจาเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม

แต่ยังไงทุกอย่างก็ยังคงต้องดำเนินต่อไปในทิศทางเดิม บุญคุณที่เธอเคยได้รับมามันมากมายที่สุด ในตอนนี้เธอไม่สามารถคิดที่จะเอาคนอื่นเข้ามาในชีวิตได้จนกว่าทุกอย่างจะจบลง......