All Chapters of คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ: Chapter 211 - Chapter 220

หลังจากกลับมาที่ห้องทำงาน เสิ่นชิงซูก็โทรศัพท์หาไป๋เจี้ยนเหวินปลายสายของไป๋เจี้ยนเหวินรับอย่างรวดเร็ว “อาซู เจอสามีภรรยาตระกูลเฉิงแล้วเหรอ?”“ค่ะ พวกเขาเพิ่งกลับไป” เสิ่นชิงซูหยุดไปครู่หนึ่งแล้วกล่าว “ความรักของคุณเฉิงกับคุณนายเฉิงน่าประทับใจจริง ๆ ค่ะ”“ใช่แล้วล่ะ เธอไม่รู้ใช่ไหม? คุณนายเฉิงแก่กว่าคุณเฉิงตั้งหกปีนะ แถมก่อนหน้าที่จะมาเจอคุณเฉิง คุณนายเฉิงยังเคยผ่านชีวิตแต่งงานที่เลวร้ายมาด้วย”เสิ่นชิงซูประหลาดใจ “มองไม่ออกเลยจริง ๆ ค่ะ คุณนายเฉิงดูอ่อนกว่าคุณเฉิงเสียอีก”“ชีวิตแต่งงานที่ดีช่วยบำรุงคนได้ดีที่สุด” ไป๋เจี้ยนเหวินกล่าว “ดังนั้นเธอก็อย่าท้อแท้ไปเลย ไม่ช้าก็เร็วเธอก็จะได้เจอคนที่ใช่เหมือนกัน”“อาจารย์แม่ ไม่ต้องเป็นห่วงหนูหรอกค่ะ ตอนนี้หนูสบายดี” เสิ่นชิงซูกล่าว “ชีวิตแต่งงานห้าปีที่ผ่านมาเป็นความผิดพลาด แต่ประสบการณ์ในช่วงเวลานี้ก็ทำให้หนูคิดอะไรได้หลายอย่าง ในชีวิตแต่งงานครั้งนี้ คนที่ผิดไม่ใช่หนู หนูจะไม่เอาความผิดของคนอื่นมาทำให้ตัวเองลำบากใจค่ะ”“เธอคิดแบบนี้ได้ก็ดีแล้ว” ไป๋เจี้ยนเหวินหยุดไปครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ “ที่เธอโทรมาหาฉันนี่คงจะถามเรื่องด้ายหญ้าอัคคีสินะ?

น้ำตาของโจวอวี๋ชูไหลรินลงมา เธอเงยหน้าขึ้นมองโจวชิงเจ๋อด้วยท่าทางน่าสงสาร “พี่ใหญ่ ตอนนี้มีแค่พี่เท่านั้นที่ช่วยฉันได้”ลูกกระเดือกของโจวชิงเจ๋อขยับขึ้นลง ดวงตาสีน้ำตาลของเขาจ้องมองดวงตาที่แดงก่ำจากการร้องไห้ของโจวอวี๋ชู “เธออยากให้ฉันช่วยยังไง?”“เสิ่นชิงซูแย่งซือเหยียนไปจากฉัน แถมยังจะมาแย่งลูกชายของฉันอีก...”น้ำเสียงของโจวอวี๋ชูอ่อนแอและไร้เดียงสา แต่คำพูดที่ออกมากลับมีความอาฆาตแค้นอย่างยิ่งยวด“ฉันรู้ว่าฉันสู้เธอไม่ได้ แต่ฉันแค้นในจริง ๆ เธอแย่งคนสำคัญที่สุดของฉันไป งั้นฉันก็จะทำให้เธอได้ลิ้มรสความเจ็บปวดของฉันบ้าง! ฉันจะทำให้คนที่เธอห่วงใยค่อย ๆ ตีตัวออกห่างจากเธอไปทีละคน ฉันจะทำให้เธอได้รู้รสชาติของการถูกทุกคนทอดทิ้ง!”โจวชิงเจ๋อขมวดคิ้ว “คนสำคัญที่สุดที่อยู่ข้างกายเธอตอนนี้ ก็มีแค่เฉียวซิงเจียกับเวินจิ่งซี เวินจิ่งซีมีรัฐบาลหนุนหลัง ฐานะทางบ้านก็ไม่ธรรมดา แตะต้องไม่ได้”หยุดไปครู่หนึ่ง โจวชิงเจ๋อก็พูดต่อ “ช่วงนี้เฉียวซิงเจียสนิทกับฉินเยี่ยนเฉิง ถ้าฉันไปแตะต้องเธอ แล้วฉินเยี่ยนเฉิงตั้งใจจะปกป้องเธอ ฉันก็คงจะทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน”“ฉันรู้ ฉันรู้ว่านี่ทำให้พี่ลำบากใจมาก...”

เสิ่นชิงซูและเฉียวซิงเจียสบตากันเฉียวซิงเจียกลั้นหัวเราะ พลางแกล้งยั่วโมโหเวินจิ่งซี “ถ้าเกิดคลอดออกมาแล้วเป็นลูกชายทั้งคู่จริง ๆ คุณเวินผู้เป็นทาสรักลูกสาวคงจะร้องไห้แน่เลยใช่ไหม?”“เฉียวซิงเจีย!” เวินจิ่งซีโวยวายลั่นทันที “คุณอย่ามาพูดจาไม่เป็นมงคลแบบนี้นะ!”เฉียวซิงเจียและเสิ่นชิงซูหัวเราะไม่หยุดตลอดทาง เพราะมีตัวตลกอย่างเวินจิ่งซีอยู่ด้วย บรรยากาศในรถจึงค่อนข้างสนุกสนานและผ่อนคลายเมื่อถึงที่หมาย ทั้งสามคนก็เข้าไปในห้องส่วนตัว หลังจากนั่งลงเรียบร้อยก็สั่งอาหารวันนี้ไม่ใช่วันหยุดสุดสัปดาห์ อาหารจึงมาเสิร์ฟค่อนข้างเร็วเวินจิ่งซีกินมูมมามจนไม่มีเวลาจะพูดคุยดูออกเลยว่าการนอนโรงพยาบาลครึ่งเดือนทำให้เขาอยากอาหารมากจริง ๆ“มะรืนนี้ฉันก็จะไปเผชิญเคราะห์กรรมในหุบเขาแล้ว!” เฉียวซิงเจียกัดตะเกียบ ถอนหายใจอย่างหมดอาลัยตายอยากเสิ่นชิงซูชะงักไปครู่หนึ่ง เงยหน้าขึ้นมองเธอ “เธอก็จะไปมะรืนนี้เหมือนกันเหรอ?”“อะไรคือ ‘ก็เหมือนกัน’?” เฉียวซิงเจียขมวดคิ้ว “มะรืนนี้เธอจะไปไหน?”“ไปเมืองซิง อาจารย์แนะนำให้ฉันไปร่วมถ่ายทำวิดีโอโพรโมตโบราณวัตถุน่ะ” เสิ่นชิงซูเหลือบมองเวินจิ่งซี“ผมได้ยิ

ตอนนี้เสิ่นชิงซูย้ายออกไปแล้ว ฟู่ซืออวี่ฝันร้ายแทบจะทุกคืนเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ดวงตาสีดำของชายหนุ่มก็หรี่ลงเล็กน้อย......เสิ่นชิงซูคุยโทรศัพท์ไม่นานนัก เมื่อเธอวางสายและหันกลับมา พลันสบตากับสายตาอันลึกล้ำของฟู่ซือเหยียนโดยไม่ทันตั้งตัวเธอชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ทำเป็นไม่เห็น แล้วหันหลังเดินออกจากห้องพักผู้โดยสารฟู่ซือเหยียนจ้องมองแผ่นหลังของเธอ ดวงตาสีดำมืดมน ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรงเสิ่นชิงซูไปร้านสะดวกซื้อเพื่อซื้อนมร้อนหนึ่งแก้ว พอกลับมา ฟู่ซือเหยียนก็ไม่อยู่แล้วเธอรู้สึกสบายใจ เดินไปนั่งที่ของตัวเอง แล้วค่อย ๆ จิบนมร้อนทีละคำหลังจากดื่มนมหมดได้ไม่นาน ก็มีเจ้าหน้าที่สนามบินมาแจ้งเสิ่นชิงซูว่าสามารถขึ้นเครื่องได้แล้วหลังจากขึ้นเครื่องแล้ว เสิ่นชิงซูก็เห็นฟู่ซือเหยียนนั่งอยู่ข้าง ๆ ที่นั่งของเธอ เธอเม้มปากอย่างพูดไม่ออกฟู่ซือเหยียนมองเธอแวบหนึ่ง แล้วก็ก้มหน้าลงมองโทรศัพท์เสิ่นชิงซูทำเหมือนกับว่าเขาเป็นอากาศธาตุเสียหลังจากนั่งลงที่ของตัวเองแล้ว เธอก็ขอให้แอร์โฮสเตสช่วยเอาผ้าห่มผืนเล็กมาให้ก่อนเครื่องขึ้น เสิ่นชิงซูก็ส่งข้อความไลน์หาเฉียวซิงเจียอีกครั้งเส

“โอ๊ย!”เฉียวซิงเจียร้องอุทานออกมา ถึงแม้จะคาดเข็มขัดนิรภัยอยู่ แต่ก็ยังถูกแรงเหวี่ยงอย่างกะทันหันทำให้ทั้งตัวพุ่งเข้าไปหาฉินเยี่ยนเฉิง...ฉินเยี่ยนเฉิงยื่นมือออกไปประคองเฉียวซิงเจียโดยไม่รู้ตัว ทันใดนั้น สัมผัสอันนุ่มนวลก็ประทับลงบนแก้มของเขาเฉียวซิงเจียเผลอหอมแก้มของฉินเยี่ยนเฉิง...“ขอโทษค่ะ!”เฉียวซิงเจียถอยออกมาทันที กำลังจะอธิบาย รถบัสก็สะเทือนหนักอีกครั้ง...เฉียวซิงเจียที่ถูกแรงเฉื่อยทำให้ทั้งตัวเอนไปข้างหลังเบิกตากว้าง!“ระวัง!”ฉินเยี่ยนเฉิงยื่นมือออกไปดึงเธอไว้ แต่ผลลัพธ์คือ รถสะเทือนหนักอีกครั้ง...เฉียวซิงเจียก็พุ่งเข้าไปหาฉินเยี่ยนเฉิงอีก!วินาทีต่อมา ปากต่อปาก ประกบกันสนิทแนบแน่น!สี่ตาสบประสานกัน ต่างฝ่ายต่างเบิกตากว้างกว่าอีกฝ่าย!เฉียวซิงเจีย “...”ฉินเยี่ยนเฉิง “...”แป๊ด ๆ...เสียงแตรของรถบัสดังสะท้อนไปทั่วหุบเขาทุกคนในรถต่างก็เอียงไปมาเส้นทางบนภูเขาคดเคี้ยว ความเร็วรถลดลงเฉียวซิงเจียจับพนักพิงของที่นั่งด้านหน้า ไม่กล้ามองไปที่ฉินเยี่ยนเฉิงอีกเพราะตัวรถโคลงเคลงไม่หยุด มีหลายครั้งที่เฉียวซิงเจียยังคงเอนไปทางฉินเยี่ยนเฉิงโดยควบคุมไม่ได้ แต่ครั้