EP 8/4 นายเหมืองใจร้าย

“อย่างนี้นี่เอง หึ! นายกำลังแก้แค้นฉันใช่ไหม คงอยากให้ฉันมีผัววันเดียวเป็นสิบใช่ไหม...ก็ได้! ทุกคนได้ยินแล้วนี่ ฉันกับผู้ชายคนนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกันอย่างที่เขาว่า ไหนๆ เขาก็โฆษณาฉันไว้ซะเยอะว่าฉันไม่ได้เรื่อง พวกนายไม่อยากพิสูจน์เหรอ ฉันการันตีความฟิตได้เลยนะ เพราะนอกจากเจ้านายของพวกนาย ฉันก็ยังไม่เคยเอากับใครเลย ถ้าใครอยากมากๆ ฉันจะช่วยสงเคราะห์ให้ ไม่คิดตังค์ ฟรี!”

ดวงตาสีนิลของวารินทร์จ้องตอบนัยน์ตาคมของเมฆาอย่างท้าทาย มิหนำซ้ำเธอยังคว้าหมับเอามือของคนดวงดี (ดวงซวย) นามว่านายแสงที่อยู่ใกล้ที่สุดมาวางแหมะที่หน้าอกอวบหยุ่นของตน

พวกขี้เมาพร้อมใจกันอ้าปากหวอ ตาค้างยกกลุ่ม เจ้าของมือยิ่งแล้วใหญ่ มันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ความคึกคะนองบวกฤทธิ์เหล้าเถื่อนที่กรอกย้อมใจไปมากโข ทำให้ทิดแสงขาดสติ สมองลืมเลือนไปชั่วครู่ว่านี่ ‘ของนาย’ มันจึงเริ่มบีบคลึงเจ้าก้อนเนื้อนุ่มหยุ่นอย่างมันมือ

เมฆาจ้องมองวารินทร์อย่างเดือดดาล เขากัดฟันกรอดๆ ขณะที่หล่อนยิ้มยั่ว แล้วความอดทนของเมฆาก็ขาดผึง! เมื่อมือชั่วๆ ของไอ้สารเลวแสงมันบีบขยำหน้าอกหน้าใจนุ่มหยุ่นอย่างถือสิทธิ์

“ไอ้ชั่ว! อย่าอยู่เลยมึง! นี่แน่ะ!”

โครม!!

“อ๊ากกก! นาย!” เสียงโอดครวญของทิดแสงดังขึ้นหลังจากโดนบาทาของเมฆาเข้าไปเต็มรัก มิหนำซ้ำคนไม่เมายังลากคนเมามากระทืบต่อบนพื้น เมฆาโกรธจัดจะเอาทิดแสงให้น่วม ทิดแสงก็หาทางป้องกันตัว จะเตะต่อยก็ไม่กล้าด้วยรู้ซึ้งว่านี่คือเจ้านาย

บรรดาขี้เมาที่บัดนี้หายเมาเป็นปลิดทิ้ง จ้องมองสองร่างนายบ่าวกอดรัดฟัดเหวี่ยงคลุกฝุ่นแดงๆ จนไม่รู้ว่าใครเป็นใคร แต่เสียงโอดโอยของคนเจ็บที่ครวญมาไม่ขาด ไม่บอกก็รู้ว่าทิดแสงของเพื่อนๆ คงได้หยอดน้ำข้าวต้มไปหลายวัน

วารินทร์ยืนตกตะลึงอยู่ห่างๆ เธอถอยหลังออกมาด้วยกลัวว่าจะโดนลูกหลง

“หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้นะ! ฉันบอกให้หยุดเดี๋ยวนี้!”

เสียงแปดหลอดของนางฟ้าคนงามเล่นเอาบรรดาขี้เมายกมืออุดหู แต่มันก็ไม่สามารถทำให้หมาบ้าสองตัวที่กำลังกัดกัน แยกออกจากกันได้

วารินทร์หันซ้ายแลขวาหาตัวช่วย ก่อนที่จะมีใครตายเพราะเธอเป็นต้นเหตุ แล้วเธอก็เจอบางอย่าง...

ซ่า!!! 

สองร่างที่นัวเนียคลุกฝุ่นแดงๆ ผละแยกออกจากกันเมื่อน้ำเย็นจัดพร้อมกับน้ำแข็งเป็นก้อนๆ ถูกสาดลงมาด้วยน้ำมือของคนที่ยืนเท้าสะเอวรอเอาเรื่อง ถังน้ำแข็งในมือหล่อนเป็นหลักฐานได้ดีว่าใครเป็นคนลงมือ

วารินทร์จ้องหน้านายเหมืองขี้โมโห บอกเขาทางสายตาว่าเธอนี่แหละทำเอง ใครจะทำไม?

“นายเป็นบ้าอะไรฮะ! นั่นลูกน้องนายนะ จะฆ่ากันให้ตายเลยเหรอ!”

วารินทร์ตะเบ็งเสียงถามออกไป นายแสงตะเกียกตะกายหนีเจ้านายของมันไปนั่งกลางวงเหล้าอย่างหวาดกลัว ย้ำ! กลางวงเหล้าจริงๆ เพราะนายนั่นนั่งแหมะแทนที่ถังน้ำแข็งที่เธอคว้าไปสาดใส่หมาบ้าสองตัวเมื่อสักครู่นี้ หน้าตาเนื้อตัวนายแสงเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ บางจุดมีเลือดซิบๆ น่าสงสาร ขณะที่คนเป็นนายไม่มีส่วนใดบุบสลาย นอกจากฝุ่นแดงๆ ที่เกาะตามเนื้อตัว ถ้าคะเนจากรูปร่างที่ใกล้เคียงกัน เธอเดาว่าอีกฝ่ายคงเต็มใจให้นายอัดเสียมากกว่า

“หุบปาก! เธอเห็นเรือนหลังใหญ่บนเนินโน่นไหม รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ!”

วารินทร์ยิ้มดีใจ เหวี่ยงถังน้ำแข็งทิ้งแล้วรีบจ้ำอ้าวขึ้นเนินเตี้ยๆ ตามคำสั่ง

พอลับร่างนางฟ้าหน้าขาว เหล่าบรรดาขี้เมาก็ออกอาการเสียดายทันที พวกเขาได้แต่ชะเง้อคอตามคุณนางฟ้าไปไม่ลดละ

“มองเหี้ยอะไร! เดี๋ยวจับควักลูกตาให้หมดเลยพวกมึงนี่ รีบกลับบ้านกลับช่องกันได้แล้ว แดกห่าอะไรกันนักกันหนา! คอยดูนะ ถ้าพรุ่งนี้ใครลาป่วยลากิจละก็ โดน!”

ไม่ต้องรอให้สั่งซ้ำ ขี้เมาทั้งหลายก็ต่างพร้อมใจม้วนเสื่อกลับบ้านเป็นการด่วน ก่อนที่พวกมันจะได้กินบาทาเจ้านายแทนมื้อค่ำ

“เดี๋ยว!”

ร่างบึกบึนที่เนื้อตัวหน้าตาแตกยับของทิดแสงสะดุ้งโหยง เขาค่อยๆ หันหน้ามาตามคำสั่ง

“คะ...ครับนาย” ทิดแสงรับคำขลาดๆ ยิ่งเห็นบรรดาเพื่อนตายเผ่นแนบไปไกลไม่เหลียวหลังยิ่งอยากจะร้องไห้

“มึงรู้ใช่ไหมว่าทำอะไรผิด!”

เจ้านายหนุ่มย้อนถามเสียงกร้าว ทิดแสงพยักหน้าหงึกๆ แทนคำตอบ

“ดี! กูคงไม่ต้องขอโทษมึงใช่ไหม”

ทิดแสงสั่นหัวเป็นระวิง มองหน้านายที่ทั้งรักและบูชาตาปริบๆ มันรู้ดีว่านายกำลังขอโทษมันทางอ้อมแล้ว

“ดี...ไปเอายากับป้าน้อมที่เรือนใหญ่ ถ้าพรุ่งนี้ยังไม่ทุเลาก็ไม่ต้องเข้าเหมือง” เมฆาสั่งความ น้ำเสียงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งเห็นเนื้อตัวคู่กรณียิ่งทำให้เขารู้สึกผิด เพราะวารินทร์แท้ๆ ที่ทำให้เขาขาดความยับยั้งชั่งใจ

ทิดแสงสั่นหัวรัวถี่ยิบยิ่งกว่าตอนแรก มันไม่อยากหยุดงานเพราะนั่นหมายถึงเงินที่จะได้ตอนสิ้นเดือนจะลดลงตามไปด้วย

“กูให้หยุดงาน แต่ไม่หักเงิน!”

ทิดแสงยิ้มร่าทั้งที่ปากยังเจ็บ มันตรงเข้าคลอเคลียบีบแข้งบีบขาเจ้านายที่รักอย่างประจบ นี่ละคือเหตุผลที่ทำให้มันและคนงานทั้งหมดจงรักภักดีต่อนายผู้นี้ เพราะนายไม่เคยใจร้ายกับพวกมันได้จริงจังสักที

กว่าจะเดินมาถึงหน้าเรือนหลังที่ว่า วารินทร์ก็หอบแฮ่กๆ เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นเต็มวงหน้า หายหนาวเป็นปลิดทิ้ง เธอเดินไปนั่งที่แคร่ไม้ไผ่เตี้ยๆ ใต้ต้นมะขามต้นใหญ่ที่ขึ้นอยู่หน้าเรือน เป็นเรือนไม้เหมือนที่เคยเห็นตามรีสอร์ต แต่หลังนี้สวยกว่ามาก เพราะแผ่นไม้ที่ใช้ทำผนังมันคือไม้แท้ๆ ไม่ได้ถูกชุบย้อมสีให้เคืองสายตา รอบๆ เรือนใหญ่มีเพิงหลังเล็ก หรืออาจจะเรียกว่ากระท่อม เธอไม่รู้จะเรียกมันว่าอะไรดี มีหลายสิบหลังปลูกอยู่ติดๆ กัน

เสียงเด็กเล็กร้องไห้โยเยดังสลับกับเสียงสนทนาภาษากลางแปร่งๆ ของพวกผู้หญิง เธอได้ยินชัดเจน นาทีต่อมาพวกผู้หญิงกลุ่มหนึ่งก็เดินขึ้นเนินตรงมาทางที่เธอนั่งอยู่ สังเกตการแต่งกายที่คล้ายๆ กัน คือเสื้อแขนยาวสีครามขุ่นกับผ้าถุงลายทางสีแดงซีดจาง เธอเดาว่าพวกหล่อนทั้งหลายคงเป็นบรรดาเมียๆ ลูกๆ ของลูกน้องนายเมฆา ใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอางและดวงตาใสซื่อของทุกคนดูเป็นมิตรไม่น้อย ทว่ายังไม่มีใครกล้าพูดคุยกับคนแปลกหน้าอย่างเธอ ได้แต่เมียงมองอยู่ห่างๆ

เด็กน้อยที่โยเยในอ้อมแขนของมารดาเมื่อสักครู่ หยุดร้องไห้ไปชั่วขณะ เจ้าหนูหันมาจดจ้องชุดราตรีสีน้ำทะเลของเธอแทน หนูน้อยคงสงสัยว่ายัยบ้าคนนี้ใส่ชุดอะไรเข้ามาในป่าในดง

“ไม่มีอะไรทำรึแม่พวกนี้ ไปๆ ไปหาข้าวหาปลาให้ผัวพวกเอ็งโน่น จะมายืนจ้องคุณเขาทำไม!”

เสียงเอ็ดอย่างรำคาญใจดังขึ้น ก่อนที่วารินทร์จะเห็นร่างอวบท้วมของหญิงสูงวัยท่าทางใจดี กำลังเดินลงบันไดเตี้ยๆ มาหาเธอ นางแต่งตัวแปลกออกไปจากพวกผู้หญิงเหล่านั้น ถึงแม้ไม่ใช่เสื้อผ้าแบรนด์ดังอย่างที่คุณหญิงวารีใส่ประจำ แต่ก็ดูสะอาดสะอ้านมีรอยรีดกลีบโง้ง หน้าตาผิวพรรณก็ดูดีกว่าผู้หญิงกลุ่มเมื่อครู่ บางทีหญิงสูงวัยผู้นี้อาจไม่ใช่คนงานธรรมดา