EP 8/3 นายเหมืองใจร้าย

บอสใหญ่แห่ง GB หัวเสียอย่างที่สุด เขาทำอะไรไม่ถูก ยอมรับว่าอึ้งในสิ่งที่เพิ่งรับรู้ ให้ตายเถอะ! เขาจะทำอย่างไรดี

ร่างสูงใหญ่เดินตรงดิ่งไปที่ประตู เปิดมันออกอย่างแรงก่อนที่...

 ปัง!

 เกล็ดมุกสะดุ้งเฮือก เขาบันดาลโทสะกับบานประตูอีกแล้ว ทุกครั้งเลยเวลาที่เขาไม่พอใจอะไรสักอย่าง แล้วตอนนี้ล่ะ เขาไม่พอใจเรื่องอะไร หรือว่า...

เธอฟุบหน้ากับฝ่ามือ ร่ำไห้อย่างเหลืออด เขาไม่ต้องการลูกของเธอเธอไม่ว่า แต่ทำไมต้องผลักไสด้วยการบอกว่านี่คือลูกของคนอื่น เขาก็พูดออกมาเองไม่ใช่หรือว่าเธอไปจากเขาแค่เดือนเดียว แล้วทำไมถึงไม่ฉุกใจคิดบ้างว่าเด็กคนนี้จะเป็นลูกของตัวเอง หัวใจของเขาด้านชาแล้วจริงๆ สายใยพ่อลูกมันถึงโยงใยไปไม่ถึงสักนิดเลย

เกล็ดมุกนั่งร้องไห้จนหนำใจ เมื่อคลายสะอื้นแล้วจึงรีบจัดการกับเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แว่นกันแดดสีชาถูกค้นออกมาจากกระเป๋าใบงาม นึกขอบคุณความรอบคอบของตัวเองที่ชอบพกของพวกนี้เอาไว้แม้ไม่ค่อยได้ใช้มันก็ตาม อย่างน้อยในเวลานี้มันก็มีประโยชน์มากมายทีเดียว

___________________

แสงสีส้มที่สาดส่องเข้ามาในตัวรถ ส่งผลให้ร่างอรชรเริ่มขยับกาย วารินทร์ปวดเมื่อยไปทั้งร่างเพราะนอนอยู่บนรถมาหลายชั่วโมง หลับแบบไม่รู้เลยว่าเขาจอดรถตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนนี้คงเป็นเวลาบ่ายแก่ๆ แล้ว สังเกตจากแสงตะวันที่เป็นสีส้มจัด คนสวยนิ่วหน้าเมื่อรู้สึกถึงความเจ็บจุกที่วิ่งปราดขึ้นมาจากใจกลางร่างลามไปถึงท้องน้อย น้ำตาหยดหนึ่งรินรดชุดราตรีตัวสวยที่เธอเพิ่งเห็นว่ามันมาอยู่บนร่างอีกครั้ง ดวงตาสีนิลกวาดมองไปรอบกาย เขาไม่อยู่แล้ว แว่วเสียงอึกทึกจากนอกตัวรถกับสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นตา ที่นี่คงจะเป็นคุกที่ใช้ขังเชลยอย่างเธอ

มือบางผลักประตูรถให้เปิดออก จึงได้เห็นว่ามีบ้าน...ไม่สิ คงต้องเรียกว่าเพิงหรือกระต๊อบอะไรสักอย่างถึงจะถูก มันขึ้นโครงง่ายๆ ด้วยไม้แล้วมุงด้วยหญ้าหรือฟางอะไรสักอย่างที่ไม่รู้ว่าจะเรียกมันว่าอะไรดี แล้วเขาหายไปไหนล่ะ

คิดพลางย่ำเท้าขึ้นไปบนเนินดินเตี้ยๆ ไม่ห่างจากตัวรถ ได้ยินเสียงคนแว่วๆ แขนเรียวยกขึ้นกอดอกเมื่อไอเย็นกระทบผิวเนื้อที่ตอนนี้สวมเพียงชุดราตรีเว้าหน้าเว้าหลัง มันไม่ได้ทำให้หายหนาวเลยสักนิด

กลุ่มชายฉกรรจ์ราวสิบชีวิตแต่งกายมอซอ หน้าตารกไปด้วยหนวดเครา พวกเขากำลังนั่งก๊งสุรายาเมาเหล้าสีเหล้าเถื่อนกันอย่างออกรส เห็นได้จากขวดเหล้าขวดโซดาและน้ำแข็งกระติกใหญ่ ทั้งโถยาดองที่วางเกลื่อนกลางวง ตอนแรกเธอกะจะขอความช่วยเหลือจากคนกลุ่มนี้ แต่สภาพที่เห็นตรงหน้า เธอแน่ใจว่าคงเปล่าประโยชน์ ดีไม่ดีอาจจะโดนรุมโทรมแล้วฆ่าหมกป่าเสียด้วยซ้ำ

“วี้ดวิ้ว! ว่างายจ๊ะน้องสาว นางฟ้า...คาลาโอเกะ อยู่คาเฟ่หนายเหรอจ๊ะ มามะ มานั่งตรงนี้ข้างๆ พี่นี่ ถ้าไม่กี่ร้อยละก็พี่พอสู้หวายนะจ๊ะ เอื๊อก!” คนเมาหนึ่งในนั้นแหกปากชวนเชิญ วารินทร์เบะปากรังเกียจ เขาอาจเอาเธอมาทิ้งไว้สังเวยคนพวกนี้กระมัง ไม่เอานะ! แค่คิดว่าต้องอยู่ใต้ร่างคนเถื่อนเนื้อตัวมอมแมมพวกนี้ เธอก็อยากจะอาเจียนเสียแล้ว

ร่างบางถอยกรูดจนชิดโคนต้นไม้ใหญ่ ความหวาดหวั่นพาให้คิดถึงคนใจร้ายขึ้นมาอีกครั้ง ทำไมเธอถึงคิดว่าเขาจะปกป้องเธอได้นะ หรือว่าเพราะอ้อมแขนอุ่นๆ ที่ได้โอบกอดเธอคู่นั้น

“โธ่เอ๊ย! ไอ้ห่าแสง! มึงนี่มันตาต่ำจริงๆ เอื๊อก! สวยๆ ปานนางฟ้าอย่างคุณหน้าขาวนี่ กูว่าไม่กี่ร้อยมันถูกไปนะโว้ย เอื๊อก! กูว่า...ขาวปานหยวกกล้วยอย่างเน้น่าจะพันหนึ่งหรือไม่ก็พันห้า แต่ว่า...กูคงสู้ม่ายหวายว่ะ แพงฉิบ! เอื๊อก!” ชายอีกคนพูดสวนขึ้น เสียงนั้นอ้อแอ้ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์หลายยี่ห้อที่ดื่มเข้าไป

วารินทร์เม้มปากแน่น คนพวกนี้มีสิทธิ์อะไรมาวิจารณ์เธอ แถมยังเข้าใจว่าเธอเป็นผู้หญิงอย่างว่าอีก แล้ววินาทีต่อมาเมฆาก็ปรากฏตัวขึ้น เขาเดินลงมาจากเนินดินด้านหลังวงสุรา

“แต่กูว่าคงไม่กี่สิบบาทหรอกไอ้แสง สวยๆ ขาวๆ อย่างนี้เมืองกรุงมีให้เกลื่อน โดนเฉาะ โดนล้วงมานักต่อนักแล้ว บอกตรงๆ ว่าคนนี้กูก็เพิ่งลองชิมมาบนรถนั่น เมื่อค่อนเช้านี่เอง ไม่ยักเสียสักบาท ฮ่าๆๆ” เมฆายิ้มเยาะ หลังจากกล่าววาจาทิ่มแทงหัวใจคนฟังได้อย่างเลือดเย็น ร่างสูงใหญ่เดินทอดน่องเข้ามารวมกลุ่มกับลูกน้อง ยังส่งเสียงหัวเราะทรงพลังเย้ยหยันไม่หยุด เรียกเสียงฮือฮาจากบรรดาคนงานเหมืองอื้ออึง

ดวงตาหื่นกระหายนับสิบคู่เริ่มจ้องไปยังสาวสวยที่ว่าตาเป็นมัน สงสัยวันนี้นายจะใจดีไม่อยากให้พวกเขานอนหนาวกระมังเลยหาสาวสวยมาให้นอนกอด

วารินทร์น้ำตาไหลพรั่งพรูเมื่อได้ฟัง อย่างไรเสียเธอก็ได้ชื่อว่าเป็นเมียเขา แม้จะแค่ทางพฤตินัยก็เถอะ ถึงไม่ได้รักก็น่าจะมีความรับผิดชอบสักหน่อย ปกป้องคุ้มภัยให้บ้างก็ยังดี แต่นี่...

“โอ๊ะโอ...นางฟ้าของพวกแกร้องไห้แล้วนั่น อ้อ...สงสัยจะอารมณ์ค้างว่ะ เมื่อเช้ากูรีบกลับมานี่เลยพาเธอไปไม่ถึงสวรรค์ ว่าแต่...จะมีใครช่วยสงเคราะห์คุณเธอได้บ้างไหมล่ะ บอกตามตรงกูไม่ไหวว่ะ ครั้งสองครั้งก็สุดจะทนแล้ว ไม่ได้เรื่องเลย”

เมฆาว่าไปเรื่อย กอดอกยิ้มเย้ยอย่างเห็นเป็นเรื่องธรรมดาสุดๆ

วารินทร์สาวเท้าเข้าไปใกล้เมฆา จ้องหน้าเขาด้วยความน้อยใจ

“ทำแบบนี้ได้ยังไง ฉันเป็นเมียนายนะ ถึงแม้แค่ทางกายก็เถอะ นายทำเลวกับฉันไม่พอ ยังพูดจาน่าเกลียดอย่างนั้นออกมาอีก ทำได้ยังไง!”

“ฉันแค่พูดในสิ่งที่อยากจะพูด ไม่เห็นต้องคิดมากมายให้เปลืองสมอง อ้อ...อีกอย่าง ฉันยังไม่ได้แต่งงาน ยังไม่เคยมี ‘เมีย’ อย่าโมเมเชียวนะ เดี๋ยวคนอื่นเขาจะเข้าใจผิดเอาได้ ถ้าเธอคิดว่าเรื่องบนรถนั่นจะทำให้สถานะของเธอเปลี่ยนไปละก็ ได้โปรดเข้าใจเสียใหม่คนสวย เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ สาวๆ ค่อนเมืองกาญฯ คงได้เป็นเมียฉันกันถ้วนหน้า จริงไหมพวกมึง ฮ่าๆๆ”

“จริงคร้าบนาย...” เสียงอ้อแอ้ของลูกคู่ขานรับเจ้านายหนุ่มกันทั่วหน้า ยิ่งส่งผลให้เจ้าของร่างบางอับอายมากขึ้นไปอีก นิสัยกล้าได้กล้าเสียที่วารินทร์มีเต็มเปี่ยมจึงเริ่มแผลงฤทธิ์