Semua Bab ขย้ำรักมาเฟีย: Bab 101 - Bab 110

สามสิบนาทีต่อมา...เสียงรองเท้าหนังที่กระทบกับพื้นกระเบื้องหยุดลงเมื่อซานย์มาหยุดที่ห้องพักหรู มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นห้องระดับวีไอพีรูปร่าง หน้าตา ท่าทางของหญิงสาวที่เป็นเจ้าของคำเชิญชวนไม่น่าจะชวนใครก็ได้มาแบบนี้แน่ น่าแปลกที่เขาเป็นข้อยกเว้น เธอคิดจะเล่นตลกอะไรกันแน่นางแบบสาวรีบปลีกตัวไปจัดแจงเครื่องดื่มสำหรับเธอและเขา แว๊บหนึ่งที่ครุ่นคิดว่าเธอควรใช้ตัวช่วยหรือเปล่า แต่ความที่เพิ่งจะพบกัน บอกตรงๆ ว่าลึกๆ เธอแอบกลัวไม่น้อยเลย"แก้วนี้เป็นของพี่ค่ะ" ซานย์หันไปตามเสียงเรียก คิ้วดกเข้มขมวดเล็กน้อยเมื่อหญิงสาวห่อหุ้มร่างกายด้วยผ้าขนหนูเพียงผืนเดียว"หอมเหม็นตัวเองน่ะค่ะ แชมเปญเปื้อนชุดเดิม อยู่แบบนั้นนานๆ ก็ไม่ไหว" "กำลังยั่วผมอยู่ใช่ไหม" หัวใจคนฟังเต้นไม่เป็นส่ำ ประกายตาคู่นั้นดุดัน แต่ก็น่าค้นหาในเวลาเดียวกัน"ถ้าหอมตอบว่าใช่ล่ะคะ เรามาสนุกกันไหม เสร็จแล้วก็แยกย้ายทางใครทางมัน ไม่ผูกมัดอะไรกันแน่นอนค่ะ" "คุณอยากนอนกับผม?" นางแบบสาวข่มความรู้สึกบางอย่างทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าการทำแบบนี้มันทำให้เธอกลายเป็นคนที่ไร้ศักดิ์ศรีสิ้นดี แต่หากต้องเลือก และจำเป็นต้องวนกลับไปคิดทบทวนอีกครั

คอนโดชั้นสิบใจกลางเมืองแองจี้ปลดล็อกประตูห้องชุดหรูด้วยพาสเวิร์ดที่มีโดยไม่คิดที่จะรอให้คนในห้องเป็นฝ่ายเดินออกมาเปิดให้ความร้อนใจส่งผลให้คนตัวโตเสียมารยาท แน่นอนไม่ว่าเขาจะเปิดประตูเข้ามาแล้วมาเจอเพื่อนอยู่ในสภาพไหน จะเปลือยจะโป๊หรือจะอะไรก็ตาม มันไม่สามารถทำให้คนอย่างเขาเกิดอารมณ์ขึ้นมาได้เลยเสียงสลิปเปอร์ลากยาวมาหยุดที่ห้องนอน ก่อนที่ดวงตาจะเบิกโพลง เปล่งเสียงตะโกนออกมาอย่างตกใจ"หอม!" แองจี้กุมขมับเมื่อเห็นสภาพเพื่อนรักที่นอนจมเตียงด้วยสภาพที่ไม่เคยเห็นมาก่อนหลังจากที่แยกจากหมอซานย์ นางแบบสาวรีบกลับมาที่คอนโด อาบน้ำชำระร่างกายก่อนจะสวมใส่ชุดนอนแขนสั้นขาสั้น ทิ้งตัวบนเตียงอย่างหมดแรง"เสียงดังทำไมเนี่ย หนวกหู" "รู้ไหมว่าฉันจะเป็นจะตายเพราะสิ่งที่แกทำแค่ไหน" "เลิกบ่นได้ปะ หาอะไรมาให้บำรุงหน่อยสิ" "อีนังหอม" "ผัก ผลไม้ นมหรืออะไรก็ได้ที่มันช่วยบำรุงร่างกายน่ะ ถ้าไม่สงสารฉัน ถือว่าเลี้ยงหลานแกในท้องฉันก็แล้วกัน""นังแรดนี่ แกคิดว่าเสียตัวครั้งเดียวแกจะท้องงั้นเหรอ" "ฉันรู้ว่าครั้งเดียวมันท้องยาก ฉันเลยยอมเขาห้ายกรวดนี่ไง" "นี่แก..." "อย่าเสียงดังแล้วเลิกซีเรียสซะ ฉันหนีเขาม

ช่วงเย็น"จะว่าไปแล้ว การได้ออกมาพักผ่อนในพื้นที่ต่างจังหวัดแบบนี้ก็สบายใจดีเหมือนกันนะเนี่ย สมองมันโล่งมาก อีกอย่างนะ วันนี้ฉันดูเมนูอาหารแล้ว ทุกอย่างมันเริศมากอ่ะ" แองจี้ว่าไปจ้องมือถือไปนิ้วยาวไถหน้าจอไปมา และบ่อยครั้งที่รอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้นที่มุมปากเมื่อพบเมนูอาหารที่ค่อนข้างโปรดปราน และหลังจากที่มีเป้าหมายแล้วว่าเย็นนี้จะแวะไปทานข้าวที่ร้านไหน แองจี้จึงไถเฟซบุ๊กไปเรื่อย วันนี้สนุกมาก ทั้งได้มาพักผ่อนและได้ตังค์ในเวลาเดียวกันนางแบบสาวมองออกไปในพื้นที่ที่ไกลสุดลูกหูลูกตา กวาดมองไปทั่วชายหาด ก่อนจะวกกลับมามองพื้นที่ภายในห้องพักตามเดิมมือเรียวลูบแขนตัวเองเบาๆ ขาขาวตวัดขึ้นไขว้ห้าง แว๊บหนึ่งที่ความไม่สบายใจหลุดผ่านแววตาออกมา"แองจี้""อื้อ" คนที่กำลังก้มหน้ากดไลก์หนุ่มหล่อกล้ามบิ๊กบึ้มขานรับอย่างไม่ใส่ใจ"แกเช็กรึเปล่าว่าห้องนี้มันเคยมีอดีตอะไรมาก่อนไหม" ถึงตอนนั้นแหละที่แองจี้จำต้องเงยหน้าจากโทรศัพท์อย่างขัดใจ"เช็กอะไรของแกไม่ทราบ" "ฉันว่าที่นี่มีผีรึเปล่า" "ผี! ผีเผออะไรของแกย่ะ""ก็ฉันรู้สึกว่ามีคนจ้องมองเราอยู่ตลอดเวลานี่นา" "ฉันเองก็อยู่กับแกตลอดเวลา ทำไมฉันไม่รู้สึกแบบแ

"ค่าตัว...ผมไม่อยากได้" หมอซานย์กดเสียงต่ำ ยิ่งนางแบบสาวท้าทาย ความอดทนของเขามันก็ยิ่งลดน้อยลงไปทุกที "จะเสนอตัวให้ฉันฟรีๆ งั้นเหรอคะ" "เหมือนที่คุณเคยทำไงล่ะ" "โทษทีค่ะ ไม่มีถุงยาง" "งั้นก็...สด!" ก้อนเนื้อของอกทางด้านซ้ายพลันเต้นแรงขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง ตอนที่ตัดสินใจและลงมือทำให้นายแพทย์หนุ่มมาเป็นพ่อพันธุ์ เธอก็ใช้ความกล้ามากพออยู่แล้ว พอมาได้ยินอะไรแบบนี้ หากจะบอกว่าสวรรค์เป็นใจและเข้าข้าง มันก็ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการทั้งหมดอยู่ดี ตอนนี้เธอได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว สิ่งเดียวที่ควรทำก็คือรอ ไม่ใช่การขอให้เขากลับเข้ามา! "ชุดถ่ายแบบเมื่อตอนบ่ายสวยดีนะ" คนฟังเม้มปากแน่น ยิ่งเขาพูดมันก็ยิ่งตอกย้ำว่าผีที่ว่าไม่ใช่ผีเจ้าที่ แต่เป็นเขาต่างหากที่ตามเธอมา "เดี๋ยวแองจี้ก็มาที่นี่" "เพื่อนของคุณตกลงกับคุณดิบดีแล้ว เขาต้องการให้คุณพักผ่อน หมายความว่าเขาจะไม่มีทางเข้ามารบกวนคุณในห้องนี้เด็ดขาด" นางแบบสาวก้าวถอยหลัง ความกังวลและหวาดกลัวที่เธอหลุดมันออกมายิ่งทำให้อีกคนงุนงงไปมากกว่าเดิม สรุปเธอเป็นคนยังไงกันแน่ เป็นคนแรงๆ แบบที่เขาเห็นวันนั้น หรือเป็นคนที่ปากเก่งแต่แท้ที่จริงแล้วในใจ

'จับตัวแองจี้ไปโยนลงทะเล' คำพูดที่ลอยผ่านหน้าส่งผลให้หัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้นมาอย่างบ้าคลั่งนางแบบสาวหันขวับมองตามแผ่นหลังกว้าง ทว่าหมอซานย์เดินหน้าต่อ เขาไม่คิดที่จะมองกลับหลังด้วยซ้ำกล้วยหอมรีบปลดล็อกหน้าจอโทรศัพท์ตามด้วยการต่อสายกลับไปหาแองจี้อย่างรวดเร็ว"มัวทำอะไรอยู่นะแองจี้ รับสายฉันสักทีสิ" "มีอะไรรึเปล่าครับ แองจี้ที่ผู้ชายคนเมื่อกี้พูดถึงคือ..." "ขอโทษนะลีโอ ฉันมีธุระด่วนมาก ค่าอาหารฉันจะรีบโอนเข้าบัญชีนายทันทีที่ฉันว่างเลย" กล้วยหอมรั้งกระเป๋าสะพายข้างมาเกี่ยวไว้กับแขนก่อนจะเดินออกมาจากร้านอาหารอย่างรวดเร็ว"หอม..." ลีโอเรียกตามหลัง ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจนนายแบบหนุ่มไม่ทันได้ตั้งรับหากจะวิ่งตามออกไปทั้งที่มีการสั่งอาหารไว้แล้วเห็นว่าก็คงไม่เหมาะเท่าไหร่ คนตัวโตเลยได้แต่มองตามด้วยสายตาห่วงใย"...ไม่สงสารเธอหน่อยเหรอครับ" อาชาถามเพื่อนรักของเจ้านายขณะมองเลยไปยังร่างแบบบางที่ยืนแนบโทรศัพท์ไว้ที่ข้างหูพลางกวาดสายตามองออกไปรอบๆ เสมือนกำลังมองหานายแพทย์ที่พึ่งจุดชนวนความร้อนใจให้มันเดือดพล่านหมอซานย์ไม่ได้ตอบคำถาม เลือกที่จะล้วงหมากฝรั่งออกมาจากกระเป๋ากางเกง แกะเปลือกแ