บททั้งหมดของ แรกแย้ม : บทที่ 21 - บทที่ 30

บทที่ 7“หมอขา” เธอมองเขาด้วยสายตาหวานเยิ้ม สายตาของทั้งคู่ยังจับจ้องกันและกัน ปลายลิ้นของหญิงสาวแตะลงบนยอดของดอกเห็ดใหญ่ที่บานชูชันรอคนมาเด็ด ดอกเห็ดดอกนี้เป็นของเธอ รับรองว่าเธอจะเด็ดให้ไม่เหลือเลย“หวาน อืม” เสียงครางระงมของพฤกษ์ บ่งบอกว่าเขากำลังโดนเธอทรมานของจริง ตอนนี้เขาไม่ไหวแล้ว มือของเขาประคองท้ายทอยเธอที่กำลังขึ้นลงตามจังหวะ ขาทั้งสองข้างถึงกับเกร็งอย่างปวดร้าว“หวานพอแล้ว ขอเอาเลย” เหมือนสิ่งที่เขาขอเธอจะไม่ได้ยิน ตอนนี้เธอกำลังเมามันกับการเก็บเห็ดดอกใหญ่ของเขา เธอหวงเขาไม่อยากให้เขามองใคร ไม่อยากให้ใครมองเขาเธอยังไม่ยอมทำตามที่เขาร้องขอเธอต้องการให้เขา ปลดปล่อยออกมาด้วยปากของเธอ พฤกษ์เองก็ร้องขอให้เธอปล่อยเขา แบบนี้มันก็เสียวจนทนไม่ไหวจริง ๆ แต่เขาอยากเข้าไปในตัวเธอมากกว่า อยากให้ไต่สวรรค์ไปด้วยกัน แต่ดูเหมือนคนตัวเล็กจะไม่ยอม เธอทั้งดูด ทั้งกลืน ทั้งนวดคลึงเขาเสียงร้องครางอย่างลืมอายของพฤกษ์ ทำให้เขาบอกกับตัวเองได้อย่างเดียว...กูไปไหนไม่รอดแน่ “หวาน ไม่ไหวแล้ว พี่ขอเอาเถอะ” พริณตาถึงกับชะงัก พี่..เหรอ เขาไม่เคยเรียกตัวเองว่าพี่เลยสักครั้ง เธอละมือและปาก เงยหน้ามองเขา

เย็น วันก่อนเขายังบอกว่าให้เธอไป พอตอนนี้ที่เธอกำลังจะเดินทางเย็นนี้กับเพื่อน ๆ เขากลับไม่ยอมให้เธอไป“ไปด้วยได้ไหม” เสียงทุ้มพูดขึ้นพร้อมทั้งก้มหน้ามองมือตัวเอง เขารู้ว่าเขางี่เง่า เขาไม่อยากทำแบบนี้ แต่เขาทำใจไม่ได้จริง ๆ อย่างน้อยไปกับเธอ ก็คงทำให้เขาสบายใจขึ้น“พี่พฤกษ์ ไม่ติดงานเหรอคะ”“ไม่ติด พี่ลาได้ พี่ลาแล้ว” พริณตามองหน้าคนที่ขอไปด้วยกับเธอ แต่ตอนนี้บอกว่าลางานแล้ว“ที่ไม่ได้ไปทำงานวันนี้คือลางานแล้วเหรอคะ” พริณตามองหน้าเขาอย่างมีคำถาม ใช่ เขาลางานแล้ว ลาก่อนที่จะมาขอเธอไม่ให้ไปแผนแรกของเขาคือขอร้องไม่ให้เธอไป แต่แผนนี้ไม่สำเร็จ เขาก็เลยต้องใช้แผนสองแผนสอง คือ ถ้าแผนแรกไม่สำเร็จ ก็ขอเธอไปด้วยเลย แล้วถ้าแผนนี้ไม่สำเร็จ ก็จะใช้แผนสามแผนสาม คือ แกล้งป่วย แต่ถ้าแผนสามไม่สำเร็จก็กลับไปแผนหนึ่งใหม่อีกรอบ ไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะกลายร่างมาเป็นคนแบบนี้“พี่ไปด้วยได้ไหม พี่ขับรถให้นั่งเลย หวานจะได้หลับสบาย ๆ พอไปถึงก็วาดได้เลยไม่ต้องง่วงไง” เขาเสนอทางเลือกแสนดีให้เธอ แล้วดูตอนนี้สิ ไม่มีแล้วคุณหมอ หมอ คุณอา มีแต่ พี่...พี่ เขาได้ยินแค่นี้ก็แทบใจละลายแล้วพริณตาพยักหน้าอย่างเหนื่อยใจ

“พี่ชอบมองหวานใส่ชุดว่ายน้ำ แต่ไม่อยากให้ใครเห็นหวานใส่” พฤกษ์พูดตอนที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ บนตักก็มีคนตัวเล็กนั่งอยู่“งั้นทำไมไม่ซื้อบ้านที่มีสระว่ายน้ำล่ะคะ จะได้ดูหวานใส่ทุกวัน” พริณตาประชดคนที่เอาแต่ใจตัวเองแถมยังขี้หวง นี่เธอให้เขาหวงเธอได้ เพราะเขาอนุญาตให้เธอหวงเขาได้หรอกนะ“ซื้อแล้วแต่ต้องใช้เวลาสร้าง น่าจะอีกสักสี่เดือนก็เข้าอยู่ได้” พฤกษ์พูดพร้อมทั้งซุกหน้าเข้ากับหลังหูของหญิงสาว“ซื้อแล้วเหรอคะ” พริณตาเบิกตากว้าง เธอไม่เคยรู้เลยว่าเขาซื้อบ้านใหม่ หรือว่าเขาไม่คิดจะบอกเธอ อีกสี่เดือนอย่างนั้นเหรอ ตอนนั้นเธอก็กำลังจะขึ้นปีสี่ ปีสี่เธอแทบจะเหลือไม่กี่วิชาให้ลงเรียน เพราะเธอเก็บวิชาหลักหมดแล้ว นี่ถ้าไม่ติดว่าอยากได้เกียรตินิยมเธอคงจบสามปีครึ่งแล้ว“ซื้อแล้ว เตรียมย้ายเข้าอยู่ ทำไมทำหน้าแบบนั้นไม่อยากย้ายบ้านเหรอ”“หมอจะให้หวานไปอยู่ด้วยเหรอคะ”“อ้าว หวานจะให้พี่อยู่คนเดียว” พฤกษ์หมุนร่างบาง บนตักมามองหน้ากัน นี่เธอคิดจะไปจากเขาแล้วเหรอ“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ หวานนึกว่าหมอ...ว่าหมอ” ‘อยากสร้างครอบครัวกับคนที่เหมาะสม’ คำหลังเธอกลืนลงคอเพราะไม่อยากให้ บรรยากาศที่กำลังดี ๆ เสียขึ้นม

“คนดีเพิ่งจะขั้นที่สองเอง เหลืออีกตั้งเจ็ดขั้น” เสียงกระเส่าของพฤกษ์ นี่เขากับเธอเพิ่งขั้นที่สอง แล้วเหลืออีกเจ็ดขั้นจะมีแรงไปต่อด้านบนไหม แค่คิดก็ขาสั่นรอแล้ว น้ำหนักกระแทกรัวที่ส่งไปหาเธอ สร้างเสียงครางครั้งแล้วครั้งเล่า เขาเองก็ครางต่ำตอบรับเธอทุกแรงตอดรัด“หมอขา หวานไม่ไหวจริง ๆ นะคะ” เสียงหวานของพริณตาทำให้เขาต้องรีบพยุงร่างเธอให้นั่งลงบนตักเขาเมื่อเขานั่งอยู่บนขั้นบันไดที่สาม หลังเนียนของเธอพิงกับอกแกร่งของเขา ลมหายใจหอบถี่ หนักหน่วงเพราะบทรักร้อนแรงก่อนหน้านี้ สองร่างยังประสานกันไว้ด้วยจุดเชื่อมที่แสนจะวาบหวิว ปั่นป่วนในท้องน้อย“หมอขา อย่าเพิ่งขยี้” ฝ่ามือหนาลูบไล้ บดขยี้ ส่วนปลายติ่งกระจิริดสีแดงสดของเธอ น้ำหวานฉ่ำชื้น กลิ่นของน้ำรักที่อบอวลทั่วห้อง สองขาของเธอแบะอ้า เพราะขาแกร่งที่แยกออก “มันตอดดี ตอนที่พี่ขยี้ พี่ชอบหวานท่านี้จัง” มือหนึ่งเขาก็คลึงเคล้าส่วนปลายยอดปทุมอวบอิ่ม อีกมือก็บดขยี้ส่วนปลายติ่งเสียว ส่วนร่องรักก็อัดแน่นไปด้วย ตัวตนของเขาช่างใหญ่โต พริณตาหลับตาซึมซับความเสียวซ่านที่เขามอบให้ ยิ่งเธอขยับหนีปลายนิ้วที่บดขยี้ติ่งเสียว ความเสียวก็ยิ่งถาโถม เ

ทั้งสองกำหนดว่าจะค้างคืนที่จังหวัดนครสวรรค์สักคืนก่อนจะเดินทางในวันถัดไปกลับเชียงใหม่ แค่ชื่อจังหวัดก็ทำให้พริณตายิ้มขึ้นมาแล้ว เมืองนี้เป็นเมืองที่มีแต่สิ่งดี ๆ และมีความสุข โชคดีที่เธอได้มาเมืองนี้จริง ๆ “นี่เป็นครั้งแรกที่หวานมาจังหวัดนครสวรรค์นะคะ” พริณตาบอกเขาตอนที่ทั้งสองอยู่บนหอชมเมืองนครสวรรค์ “หวานชอบไหมครับ” พฤกษ์ถามเธอตอนที่ทั้งสองจับมือกันอยู่หน้ากระจกบานใหญ่เบื้องหน้าคือ เมืองนครสวรรค์“ชอบไหม ก็ไม่ได้แย่นะคะ หวานว่าทุกจังหวัดมีเอกลักษณ์ของตัวจังหวัดเอง หวานชอบทุกที่ ที่มีหมอไปด้วย” เธอพูดพร้อมทั้งกอดกระชับแขนเขาแน่นขึ้น“พี่พฤกษ์” เสียงที่ทำให้ทั้งพริณตาและพฤกษ์หันไปมอง ต้นตอของเสียงคือผู้หญิงสาวสวยคนหนึ่ง“ริต้า” สายตาของพฤกษ์ที่มองไปยังหญิงสาวตรงหน้าทำให้พริณตาอดหวั่นใจไม่ได้ สายตาที่ต่างออกไปจากสายตาที่พฤกษ์มองผู้หญิงทุกคนที่เธอเคยเจอ มือของเขาปล่อยมือเธอทันที ความรู้สึกนี้ยิ่งทำให้พริณตาปวดใจอย่างบอกไม่ถูก เธออยากจับมือเขาไม่ว่าตอนไหนและเวลาไหน“ไม่เจอกันนานเลยนะคะ” สายตาของผู้หญิงคนนี้ สายตาของเธอดูประหม่าอย่างเห็นได้ชัด สายตาของคนที่มีความหล