All Chapters of แรกแย้ม : Chapter 31 - Chapter 40

“หมอ ไม่ไหวแล้ว พี่พฤกษ์อย่ากัด” พริณตาตื่นขึ้นมาตอนเช้าของวันใหม่ เธอตื่นเพราะคนข้างกาย เมื่อคืนเขาไม่ได้ทำอะไรเธอ แต่พอเช้าขึ้นมาเท่านั้นแหละเขาปลุกเธอมาเล่นบทรักร้อนแรงทันที“หมอ หมอ พี่พฤกษ์ขา หวานไม่ไหวแล้ว” พริณตาร้องครางด้วยคำเดิม ๆ ซ้ำ ๆ เธอบอกเขาว่าไม่ไหว ไม่ไหวตั้งหลายต่อหลายหน แต่เขาก็เห็นเธอไหวทุกที รอยยิ้มร้ายของเขาทำให้พริณตาต้องเบิกตากว้าง“พี่พฤกษ์ หวานไม่ไหวแล้วนะคะ”“พี่รู้ หวานยังไหว” รอยยิ้มนี้ทำให้เธอ หายใจติดขัดขึ้นมาทันทีแล้วเขาก็ทำแบบนั้นจริง ๆ ทำให้เธอหายใจไม่ทั่วท้อง ตลอดทั้งเช้า คงเพราะเมื่อคืนทั้งสองไม่ได้มีอะไรกันทำให้เช้านี้เขาทั้งอึดทั้งรุนแรงกว่าทุกครั้ง เรื่องราวของผู้หญิงชื่อ ริต้า ยังคงกวนใจเธอจนมาถึงเชียงใหม่ ตอนทั้งสองกลับมาถึงบ้านในตอนเย็นของวันนั้น ทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติ มีแค่บางอย่างในใจของพริณตาเท่านั้น ที่บอกว่าไม่ปกติ เธอไม่สามารถสลัดความรู้สึกนี้ออกจากใจได้เลย แม้แต่ตอนนี้“หวาน หวาน อีหวาน”“อะไร ตกใจหมดช้าง” ช้างเพื่อนสาวในร่างชาย เพื่อนสนิทในสาขา เธอและเขาสนิทกันตั้งแต่เรียนปีหนึ่งจนถึงตอนนี้ที่ทั้งสองกำลังเรียนปีสาม“กูเรี

“เรียก...ผัวขา พี่อยากฟังเมียจ๋า” คำที่เขาและเธอไม่เคยใช้มาก่อนตลอดสามปี คำที่เหมือนผูกติดพวกเขาไว้ว่าเป็นมากกว่า เด็กเลี้ยง กับ คนเลี้ยงเด็ก ตอนนี้ทุกอย่างถูกปลดปล่อย เธอคือเมียเขา เมียเขาคนเดียว ส่วนเขาก็คือผัวเธอ ผัวเธอคนเดียวเท่านั้น“ผัวขา เมียเสียวเหลือเกิน” นิ้วมือเขายังกระหน่ำแรงขึ้นอย่างไม่ยอมให้เธอได้ผ่อนคลายเขาอยาก อยากให้เธอได้ปลดปล่อย เสียงหวานกรีดร้องอย่างที่เขาพอใจ เธอกรีดร้องเพราะความเสียวที่เขามอบให้ เสียงครางที่เรียก ผัวขา สลับกับหมอขา สลับกับชื่อเขา ทุกอย่างที่เธอเรียกนั่นหมายถึงเขา“อื้ม” เขาครางอย่างพอใจ เมื่ออกนุ่มของเธอตอบรับลิ้นของเขาอย่างเมามัน เธอแอ่นกายร้องคราง ใกล้แล้วเธอใกล้เสร็จสมอย่างที่เขาต้องการ เขาเร่งจังหวะของนิ้วให้แรงขึ้นกว่าเดิม บอกเธอให้ปล่อยออกมา พริณตายกแอ่นสะโพกขึ้นเพราะความเสียว พฤกษ์หงายมือให้นิ้วมือเขารุกกว่าเดิม เมื่อความตอดรัดเต็มแรงในนิ้วมือ เธอกำลังจะแตกออกมา เขาประกบปากเขาเข้ากับส่วนปลายของติ่งเสียว“อ๊า ผัวขา” เธอกรีดร้องอย่างรุนแรงเพราะการดูดปลายยอดของเขาตอนที่เธอกำลังจะแตก ทำให้เธอแตกกระจายอย่างเร่าร้อน เธอดิ้นพล่านเหมือนโดนของร้อน

“อีพิชชี่[1]จะไปรับอีนีน่า จากนั้นก็ไปเจอกันที่ร้านเลยมันจองโต๊ะไว้แล้ว” พริณตาพยักหน้าอย่างเข้าใจ ในระหว่างที่กำลังเติมลิปสติก ชาร์มมี่ก็ถามขึ้น “ตกลงมึงถามพี่หมอหรือยัง” “ถามเรื่อง” พริณตาไม่เข้าใจความหมายของชาร์มมี่ “ก็เรื่องผู้หญิงที่มาทักไง ตกลงใช่แฟนเก่าของพี่หมอไหม” ชาร์มมี่ถามขึ้นเพราะเรื่องก็เกิดขึ้นไปหลายเดือนแล้วคิดว่าพริณตากับคุณหมอน่าจะเคลียร์กันเรียบร้อยแล้ว “กูบอกว่าเป็นเรื่องของเพื่อน ของเพื่อนกูไง” “อีหวาน มึงมีกูเป็นเพื่อนสนิทคนเดียว นอกนั้นกูไม่เห็นมึงคบใครอย่ามาตอแหล มึงควรถามให้เรียบร้อยนะ ไม่ใช่เดี๋ยวมโนไปเองอีก มึงยิ่งพวกมโนได้โล่อยู่” ชาร์มมี่บ่นเสียยืดยาว เพราะรู้ว่านิสัยเพื่อนเป็นอย่างไร “ชาร์มมี่” พริณตายิ้มเพราะซึ้งในน้ำใจเพื่อน ไม่คิดว่าเพื่อนจะจำเรื่องราวของเธอได้ดีขนาดนี้ “มึงไม่ต้องมาทำหน้าสำนึกบุญคุณเลย” ชาร์มมี่พูดพร้อมทั้งพยายามแกะมือของพริณตาออกจากแขนเธอ “ก็เราดีใจที่ชาร์มมี่จำเรื่องของเราได้ เราอยากตอบแทนชาร์มมี่จังเลย” “ถ้ามึงอยากตอบแทนลดค่า

พฤกษ์ส่ายหัวกับคนเมาครั้งแรกในชีวิต เขาผิดเองที่เลี้ยงเธอมาแบบไข่ในหินไม่เคยให้ไปไหนตามลำพัง ไม่เคยให้ออกไปเที่ยวกับเพื่อน ไม่เคยให้ดื่มเครื่องดื่มมึนเมา เธอก็ไม่เคยดื้อกับเขา พริณตาเป็นเด็กดีกับเขาตลอดเกือบสี่ปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยทำให้เขาลำบากใจ ไม่นับเรื่องที่เธอทำให้เขาเข้าใจผิดหนนั้นนะ นอกนั้นคือเขามีความสุขมาก ค่าเทอมเขาก็ไม่ต้องจ่าย เธอสอบชิงทุนได้ ค่าเอกสารต่าง ๆ ค่ากินค่าอยู่เขาให้เท่าไหร่ เธอก็ไม่เคยขอเพิ่ม นอกจากรถยนต์คันละล้านต้น ๆ เขาไม่เคยให้อะไรเธออีกเลย คิดดูแล้วเขาเอาเปรียบเธอเกินไปหรือเปล่านะ พฤกษ์ลูบผมคนเมาที่ตอนนี้กำลังหลับใหล ทั้งสองมาถึงบ้านสักพักแล้ว พฤกษ์จอดรถในที่จอดรถเรียบร้อยแล้ว ทั้งบ้านที่ไม่มีใครนอกจากเขาสองคน“ขอโทษนะ” ขอโทษที่เขาไม่กล้าพอ กลัวว่าถ้าเธอมีพร้อมทุกอย่างแล้วเธอจะทิ้งเขาไป“หวานครับ ถึงบ้านแล้วครับ” เขากระซิบใกล้หูเธอตอนที่อ้อมมาทางฝั่งคนนั่งข้างกำลังจะอุ้มเธอขึ้นไปบนบ้าน แต่คนตัวเล็กกลับส่ายหัวจนพฤกษ์งง ว่าคนเมางอแงอะไรอีก “มีอะไรเหรอครับ”“หมอขา ในรถได้ไหม” พริณตาทำตาหวานเชื่อมให้เขา“อะไรครับ อะไรในรถ” พฤกษ์งง พอจ

“อ๊า” คนที่บ่นในใจ แต่เสียงที่เปล่งออกมากลับเป็นเสียงครางทันทีที่เขาสอดใส่เข้ามา สองมือจับราวบันไดของสระว่ายน้ำแน่น สองขาของเธอลอยอยู่เหนือพื้น เขาจับสองขาของเธอให้อ้าออก วางขาข้างหนึ่งกับบันไดขึ้นจากสระว่ายน้ำในขั้นที่สูงกว่าหัวเขา ท่านี้เท่ากับเปิดอ้าดอกไม้งามของเธอ มากกว่าปกติ เขาเป็นอะไรกับบันไดนะ ทำไมชอบตรงบันไดเหลือเกิน ในน้ำอีกก็ชอบเหลือเกิน แต่คราวนี้สิ ทั้งบันไดทั้งในน้ำ พริณตาที่เสื้อคลุมสีขาวเปียกน้ำทั้งตัว เสื้อคลุมแนบสนิทกับร่างของเธอ ไหล่ด้านหนึ่งโผล่พ้นออกมาจากเสื้อคลุม พฤกษ์กัดไหล่เธอเบา ๆ สร้างความสยิวให้เธออย่างมาก “เสียวใช่ไหม ตื่นเต้นละสิ” “พี่พฤกษ์ รีบทำเร็วเดี๋ยวมีใครมาเห็นหรอก” พริณตา บอกเขาเสียงแผ่ว ตอนที่เธอพยายามกลั้นเสียงคราง ตื่นเต้นเหลือเกินอยากให้เขารีบพาเธอไปถึงจุดหมาย เพราะกลัวคนจะมาเห็นนั่นก็เป็นส่วนหนึ่ง แต่ที่กลัวที่สุดน่าจะเป็นกลางสายฝนนี่แหละ เดี๋ยวฟ้าจะผ่าเอาไหมเนี่ย บัดสีบัดเถลิง แล้วอีกอย่างคนที่กำลัง กระหน่ำเอวใส่เธออยู่นั้น จะไปสาบงสาบานอะไรบ้างก็ไม่รู้“เมียจ๋า ตื่นเต้นเหรอตอดเชียว”“พี่พฤกษ์ขา ทั้งเสียว ท